Lezeressen vertellen: ‘Opgeven was juist mijn beste beslissing ooit’

Tekst: Esmir van Wering

3 september 2025

Het kan voelen als falen, maar soms kan het je verder helpen: je relatie uitmaken, stoppen met je baan of de droom van een huis in het buitenland. Voor deze vrouwen was iets opgeven achteraf zelfs hun beste beslissing ever.

Sharon gaf haar droombaan als barista op: ‘Het was lopendebandwerk in plaats van koffie-art’

Sharon (32): “Mijn droom was om in een hippe koffiebar als barista te werken. Die kans kreeg ik. Ik zegde mijn baan – met vast contract – op en ging er helemaal voor. Maar mijn nieuwe werk bracht me niet wat ik hoopte. Het was veel commerciëler dan ik had verwacht. In plaats van barista was ik veel meer een manager. De focus lag op zoveel mogelijk koffie en extra shots verkopen. En het was mijn taak om het team daarop aan te spreken en aan te sporen. Ik moest hoge verkooptargets halen om mijn bonus te krijgen. Dit was niet wat ik wilde. Mijn droombeeld bleek te romantisch. Koffie is voor mij een moment van rust en genieten: in mijn eigen tempo lekkere koffies en mooie latte-art serveren en gezellig een praatje maken en mensen. Daar was helemaal geen tijd voor. Toch bleef ik er een half jaar werken, omdat ik hoopte alsnog mijn draai te vinden. Maar toen ik echt met buikpijn en tegenzin naar mijn werk ging, besloot ik om ergens anders te solliciteren. Dat was best nog een zoektocht, want ik had niet meteen een nieuwe droom. En ik was teleurgesteld en verdrietig omdat mijn barista-droom zo anders had uitgepakt. Uiteindelijk ben ik blij dat ik gestopt ben en dat ik een andere leuke baan heb gevonden. Nu werk ik bij de Belastingtelefoon. Heel iets anders. Ik ben erachter gekomen dat mensen helpen en adviseren mij meer voldoening geeft dan een team aansturen en onder tijdsdruk koffie verkopen.”  

Amber zag van haar koophuis én relatie af: ‘Al die vastigheid vloog me ineens zó aan’

Amber (28): “Ik had tweeënhalf jaar een relatie met mijn vriend toen we een bod op een huis in Amsterdam deden. Ik zou enthousiast moeten zijn, maar gek genoeg was ik de rest van de dag van slag, zenuwachtig en helemaal niet mezelf. Een vriendin zei: ‘Is Maxime dan wel de ware voor je?’ Ik barstte in tranen uit en raakte in paniek, want ik wist dat ze gelijk had. Terugkijkend twijfelde ik al langer aan onze relatie, alleen durfde ik het niet te erkennen, omdat ik bang was om hem kwijt te raken. We hadden een compromisrelatie: de ene zomer deden we de vakantie die hij wilde, de zomer daarna koos ik de bestemming. Dan vierden we de jaarwisseling hoe hij dat wilde, het jaar daarop hoe ik het wilde. Hij wilde de stad uit, ik absoluut niet. Ik wilde een kant-en-klaar huis, hij een opknaphuis. Ik heb Maxime in paniek opgebeld en in tranen verteld dat ik het huis én onze relatie niet meer wilde. Hij was er kapot van, waar ik me ontzettend schuldig over voelde. Maar ik was ook boos op mezelf: waarom kon ik niet gewoon samenwonen, zoals iedereen? Ik begon te beseffen hoeveel ik van mezelf had ingeleverd om hem gelukkig te maken. Dat is natuurlijk een illusie, want in een compromisrelatie doe je jezelf tekort en uiteindelijk verlies je allebei. Nadat ik de knoop had doorgehakt, leek het of mijn leven in een stroomversnelling kwam. Ik had de voorste dominosteen aangetikt en alles kwam in beweging. Ik kocht een gerenoveerd huis in Amsterdam, omdat ik behoefte had aan een plek voor mezelf. Ik veranderde van baan en maakte prachtige reizen, zoals naar Bali en Thailand. Mijn leven was weer van mij en dat voelde enorm bevrijdend. En met mijn ex ben ik bevriend gebleven.”   

Sandra gaf haar droom om haar motorrijbewijs te halen op: ‘Zelf achter het stuur bleek ik het doodeng te vinden’

Sandra (45): “Als kind zat ik vaak bij mijn vader achterop de motor. Dat gaf me een gevoel van veiligheid en vrijheid. Motorrijden was echt onze vader-dochteractiviteit, iets waar ik altijd intens van genoot. Onlangs overleed mijn vader, op 78-jarige leeftijd. Uit eerbetoon aan hem nam ik motorrijlessen, zodat ik de warme herinneringen aan mijn vader levend kon houden. Maar al vanaf de eerste rijles voelde ik me allesbehalve vrij. Ik was gespannen en angstig. De vele handelingen op de motor overweldigden me en het drukke verkeer maakte dat ik er totaal niet van kon genieten. Na de zoveelste rijles waarin ik met tegenzin opstapte, buikpijn had en me ongelukkig voelde op de motor, kon ik tegen mezelf zeggen: dit is niets voor mij. Maar daar gingen dus vele slapeloze nachten en verdrietige momenten aan vooraf. Ik was teleurgesteld in mezelf, want waarom had ik er geen gevoel voor? Pas toen ik me herinnerde wat mijn vader vlak voor zijn overlijden tegen me had gezegd, ‘Pas goed op jezelf’, kon ik die droom loslaten. Stoppen met motorrijden wás goed voor mezelf zorgen. Er viel een enorme last van mijn schouders toen ik van mezelf niet meer koste wat kost hoefde door te zetten. En gelukkig heb ik heel veel foto’s van de ritjes die mijn vader en ik samen op de motor hebben beleefd. Die zijn me nu nog dierbaarder.”

Caroline droomde van een tweede huis in Zuid-Afrika: ‘Het was te ver afgelegen en dat leek me ineens heel saai’

Caroline (46): “Een tweede huis in Zuid-Afrika was jarenlang de droom van mijn man Donald en mij. Voor de toekomst, want financieel was het nog niet haalbaar en onze twee kinderen waren nog klein. Donald heeft een speciale band met het land en met zijn familie die daar woont. Na een rondreis van drie maanden door Afrika was ook ik verknocht aan het continent, met al z’n geuren en prachtige natuur. We zijn er zelfs getrouwd. Jaren later, in de coronaperiode, bleek het huis waar we getrouwd waren te koop te staan. Toch wilden we daar niet wonen, omdat we het huis te donker vonden. Maar vanaf dat moment hielden we de huizenmarkt in de gaten. Zo stuitten we op een bouwproject aan het Krugerpark waar prachtige huizen zouden komen. Helemaal onze droom. En tot onze grote verrassing bleek dit binnen ons budget te passen. We werden dolenthousiast. En ook al moest het huis nog gebouwd worden, ik had het in gedachten al compleet ingericht. We spraken mensen die daar al overwinterden, wat een goed inkijkje gaf in hoe onze droom er in de praktijk uit zou kunnen zien. Maar dat pakte heel anders uit dan verwacht… Ver van alles en iedereen vandaan leek het me ineens best wel saai. We hadden de afgelopen jaren een aantal mooie reizen gemaakt naar verschillende landen en die afwisseling vonden we allebei eigenlijk heel erg leuk. Donald en ik begonnen onze droom met andere ogen te bekijken, praktischer, en kwamen tot de conclusie dat we veel liever elke winter een bijzondere reis wilden maken, dan elk jaar naar dezelfde plek en hetzelfde huis te gaan. Gelukkig dacht Donald hier hetzelfde over. Dat maakte het makkelijker om de droom los te laten. Want ook voor hem voelde een tweede huis in Zuid-Afrika ineens meer als een beperking dan als een verrijking. Sindsdien voelen we veel meer vrijheid. Elk jaar opnieuw kiezen we waar ter wereld we willen overwinteren. We zijn al naar Spanje, de Filipijnen, Albanië en China geweest. Afrika zal altijd voelen als thuiskomen, maar we hoeven er geen huis meer te hebben.”  Foto: Getty Images Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.