Marnix draagt graag jurken: ‘Mijn vrouw weet van niets’

Tekst: Redactie Vriendin

22 januari 2024

Marnix is 27 en bouwvakker. En hij is gek op jurken. Hij koopt ze graag voor zijn vrouw, maar hij draagt ze het liefst zelf. Niet dat hij daarmee uit de kast durft te komen. Zelfs zijn vrouw weet van niets. En nee, hij is geen homo en wil ook niet liever een vrouw zijn. Marnix houdt gewoon van jurken.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

‘‘Ik ben op school vroeger flink gepest. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik een negatief zelfbeeld ontwikkelde. Ik vond mezelf ook niet leuk of knap. Als kinderen dat zo lang tegen je roepen, dan zal het wel waar zijn, dacht ik. Op een middag, ik was toen denk ik een jaar of tien, was ik bij mijn ouders op zolder aan het spelen. Ik rommelde wat achter de schotten en vond de trouwjurk van mijn moeder. Ik was meteen geraakt door de schoonheid van de jurk. Liefdevol streelde ik de zachte, satijnen stof. Omdat ik hem zó mooi vond, wilde ik hem eigenlijk wel aandoen. Dus keek ik of de kust veilig was, deed gauw mijn eigen kleren uit en trok de jurk aan. Zodra ik hem aanhad, voelde ik me anders. Door zoveel schoonheid om me heen voelde ik me plotseling wél mooi. Tegelijkertijd raakte ik erdoor in de war. Want hoewel ik nog jong was, voelde ik ergens wel aan dat het niet de bedoeling was, dat je als jongen een jurk aantrok. Ik had het idee dat ik iets heel stiekems aan het doen was. Daarbij waren we bij ons thuis streng gelovig, we hadden geen tv, op zondag gingen we tweemaal naar de kerk en we zagen er altijd supernetjes uit. Een man in vrouwenkleren? Dat kon in onze christelijke kringen al helemáál niet! Ik heb de jurk uitgetrokken en weer keurig achter het schot opgeborgen. Vanaf dat moment begon ik te letten op de jurken die de vrouwen om me heen droegen. De snit, het materiaal en hoe een jurk een vrouw kon laten stralen. Zo ontwikkelde mijn liefde voor jurken zich. Als je jong bent, heb je nog geen geld om zelf kleding te kopen. Maar toen ik op mijn zestiende mijn eerste baantje kreeg, was een jurk voor mezelf kopen een van de eerste dingen die ik deed.”

Betrapt

“Toen ik nog thuis woonde was het altijd een beetje een gedoe waar ik dan mijn jurken moest laten. Ik vond het daarom heerlijk dat ik het huis uitging en mijn eigen stekkie kreeg. Nu kon ik veel vrijer zijn in jurken kopen en aantrekken. Nog steeds moest ik wel oppassen hoor, ik wilde niet dat iemand erachter zou komen. Helaas was ik toch niet voorzichtig genoeg, want toen mijn moeder en mijn vriendin onverwachts samen een keer langskwamen, betrapten ze me. Ik had toevallig een keer de jurken net niet veilig opgeborgen en toen stonden zij dus voor mijn neus. Ze waren allebei ontzet: Marnix, wat is dit nu?! Viel ik soms op mannen? Of… wilde ik me om laten bouwen tot vrouw? Dat is het allemaal niet. Ik heb me letterlijk nog nooit aangetrokken gevoeld tot een man. Het komt niet in me op. Zelfs niet in de puberteit, wat toch al een verwarrende tijd is, heb ik nooit aan mijn geaardheid getwijfeld. Ik val 100% op vrouwen. En ik zit prima in mijn vel als man. Ik hoef ook geen borsten of zo. Het is puur de liefde voor jurken. Maar daar begrepen mijn moeder en mijn vriendin helemaal niets van. Ik moest maar naar een psycholoog om daar alles weer op een rijtje te krijgen. Naar de psycholoog ben ik inderdaad gegaan en dat was heel fijn. Het gaf me de kans om mijn pestverleden te verwerken, te doorvoelen en een plekje te geven. Over jurken heb ik het daar nooit gehad. De inhoud van de sessies zijn immers geheim, dus daar hoefde ik me geen zorgen over te maken.
Dat incident heeft me wel aan het schrikken gemaakt, de reactie van mijn moeder en mijn vriendin was zo heftig, deed ik dan echt iets fout? Het maakte me in de war, ik wist het even niet meer. Waarom kun je als man niet gewoon van jurken houden? In een opwelling heb ik al mijn jurken weggedaan. Nu ik erop terugkijk deed ik dat puur en alleen om mijn omgeving gerust te stellen en niet voor mezelf. Later ben ik er nog eens diep over na gaan denken. Jurken zijn gewoon mijn hobby. Ik geniet ervan en het maakt me blij. Wie doe ik daar kwaad mee, niemand toch? De een houdt van auto’s en de ander van jurken, helemaal prima als je het mij vraagt.”

Stiekem gedoe

“Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Na een tijdje begon het toch weer te kriebelen. Ik ben nog steeds samen met mijn vriendin, die nu inmiddels mijn vrouw is. Toen we elkaar leerden kennen, had ze niet zo’n heel beste kledingsmaak. Dus begon ik mooie jurken voor haar te shoppen. Want ja, jurken, daar heb ik wel kijk op. En terwijl ik zo voor haar aan het shoppen was, keek ik zo hier en daar ook voor mezelf. Kijken werd op een gegeven moment kopen. Als ik een jurk koop, moet ik heel secuur te werk gaan. De keer dat ze me betrapte en ook later toen ze wat foto’s vond van een shoot die ik had gedaan in bruidsjurken, liet ze overduidelijk weten dit af te keuren. Ze zou bij me weggaan als ik ooit nog een keer zoiets zou doen. Daarom laat ik een jurk afleveren bij een pakketpunt. Of als ik iets via Marktplaats koop, haal ik het op. Zodra een jurk binnen is gekomen, verstop ik het pakket eerst in de schuur. Daar komt mijn vrouw toch nooit. En zodra ze dan van huis is, verstop ik het pakket ergens achter op de zolder op een plek waarvan ik zeker weet dat ze niet zal zoeken. Mijn vrouw is inmiddels ook helemaal door het jurken-virus besmet geraakt, ze vindt het fantastisch en ziet er adembenemend uit in zo’n prachtige avondjurk. Eigenlijk is het een passie die we allebei delen, alleen staat zij niet open voor mijn kant van het verhaal. Dat is pijnlijk en eenzaam tegelijk. Ik ben een heel gewone jongen, die het liefst altijd open en eerlijk is. Tegen mijn vrouw moeten liegen en dat stiekeme gedoe, dat past helemaal niet bij me. Maar het vertellen, dat gaat niet. Dan ben ik haar voorgoed kwijt, dat weet ik zeker. En dat is het me echt niet waard. Want ondanks dat ik mijn passie voor jurken niet met haar kan delen, zijn we gelukkig samen en houd ik met heel mijn hart van haar.” 

Make-over

“Ik heb er veel plezier in om mijn vrouw te verrassen met een mooie jurk. Omdat zij eerder thuis is uit haar werk dan ik, laat ik dan wel eens een pakketje naar goede vrienden van me sturen. Een tijdje geleden liet ik mij ontvallen dat ik zo’n jurk zelf ook wel mooi vond. Ik voel me veilig bij hen, zij zijn erg ruimdenkend, dus ontstond er een gesprek waarin ik vertelde dat ik zelf ook graag jurken draag. Ze reageerden ontzettend lief, ze vonden mijn passie voor jurken juist heel leuk. De vrouw van het stel bood meteen aan me te helpen met mijn styling en bijvoorbeeld het föhnen van mijn haar. Binnenkort gaan we met z’n drieën naar een stad hier ver vandaan – dan weet ik zeker dat ik geen bekenden tegenkom – om een make-over te laten doen. Ik ga dan van top tot teen door de wasstraat, haar, make-up, nagels, een prachtige jurk, lingerie, sieraden en pumps met een hak van 10 cm… Jazeker, daar kan ik gewoon op lopen hoor, geen probleem! Om daarna lekker met z’n drietjes door de stad te gaan paraderen. Echt als een soort dragqueen. Ik kijk daar zo enorm naar uit.

Mijn vrouw weet uiteraard van niks. Ik ga ’s morgens weg in mijn werkkleding – ik werk in de bouw, dus dat is wel even wat anders – en kom aan het einde van de dag weer thuis in mijn werkkleding. Alsof er niks gebeurd is. Mijn vrienden zijn de enige twee mensen die het weten in mijn omgeving. Ik heb het al die jaren voor me gehouden. Nu ga ik sinds kort avondjes bij hen op bezoek en dan kan ik lekker een van mijn jurken aantrekken. Zo’n avond kan ik volledig mezelf zijn, daar geniet ik enorm van. Vroeger moest ik wachten tot mijn vrouw een avond weg was, zodat ik alleen thuis mijn jurken kon aantrekken. Zodra ik een jurk aanheb, verander ik in Marije, een zelfverzekerde, vrolijke, charmante en mooie vrouw. Tot voor kort kon ik deze kant van mezelf met niemand delen. Je zou inderdaad kunnen zeggen dat ik een dubbelleven leid. Op mijn werk, met familie, de meeste vrienden en bij mijn vrouw ben ik Marnix, een lieve, ietwat verlegen jongen, die altijd met zijn handen bezig is.

Maar als niemand kijkt, ben ik Marije, de zelfverzekerde vrouw. Het feit dat ik dit bijna met niemand kan delen, maakt dat ik me vaak eenzaam en onbegrepen voel. Ik bedoel, ken jij een man in je omgeving, die gewoon op vrouwen valt en toevallig ook van jurken houdt? Waarschijnlijk is het antwoord nee. En deze mannen zullen er ongetwijfeld zijn, maar net als ik de gêne ervaren, waardoor ze dat niet met de buitenwereld delen. Juist daarom vertel ik mijn verhaal. Al is er maar één iemand die dit leest en zichzelf daardoor minder eenzaam voelt of vreemd vindt, dan is mijn doel bereikt. En je mag best weten dat ik dat spannend vind, ik ben niet anders gewend dan dat er een taboe op rust. Open erover praten is voor mij ook nog wat onwennig.

Mijn ideale leven? Dan heb ik gewoon een rustige kantoorbaan waarbij ik elke dag in een mooie jurk naar kantoor ga. Oh, en samen met mijn vrouw, allebei in een prachtige jurk uit eten, dat lijkt me ook fantastisch. Maar ja, dit blijft waarschijnlijk bij dromen. Ik kan dit mijn vrouw nooit vertellen. En mannen die in een jurk naar het werk kunnen gaan, dat zie ik in onze maatschappij ook niet heel gauw gebeuren…”
Tekst: Marianne ter Mors
Foto: Getty Images – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd – Naam en adres bij de redactie bekend

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.