Marije houdt meer van haar dochter dan van haar zoon: ‘Ik wilde zó graag een meisje’

11 januari 2021

Het is een groot taboe: meer van je ene kind houden dan van je andere. Maar er zijn moeders die dat zo voelen. Zoals Marije (32). Haar droom kwam uit toen ze drie jaar geleden moeder werd van Nova. Ze werd overspoeld door liefde, een heel ander gevoel dan ze voor haar zoon Max (7) heeft.

“Iedere keer als ik met Nova op straat loop en voorbijgangers zeggen dat we zo veel op elkaar lijken, glim ik van trots. We hebben dezelfde haarkleur en allebei blauwe ogen. Ik doe er ook veel voor om haar op mij te doen lijken. Ik pas onze kleding op elkaar aan: draag ik een witte blouse met een spijkerbroek, dan zij ook. Heeft Nova een jurkjesdag, dan draag ik ook een jurk. En we vinden het allebei heerlijk om te tutten met ons haar: los, een staart, een diadeem. Ook al is Nova pas drie jaar, ik geniet enorm van onze moeder-dochterband. Ik werk parttime in een apotheek, maar het liefst besteed ik al mijn vrije tijd aan haar. Daardoor komt mijn zevenjarige zoon Max op de tweede plaats, maar ik heb gewoon niet zo veel met jongensspelletjes. Ik ben veel meer een meisjesmoeder. Als ik heel eerlijk ben, heb ik ook niet zo veel met Max. Ik weet dat het een groot taboe is om te zeggen dat je meer van je ene dan van je andere kind houdt, maar ik kan er niets aan doen. Mijn gevoel naar hem toe is anders. Als ik Nova uit haar bedje til en ze haar armpjes om me heen slaat en zegt: ‘Oh mammie, wat hou ik van je’, krijg ik een brok in mijn keel en smelt ik helemaal. Als Max wakker wordt, wil hij meteen naar zijn auto’s en rent hij hard de trap af. Soms krijg ik een kus van hem, maar meestal kan er amper een ‘goedemorgen’ af.”

Intens gevoel

“Max is niet zo’n knuffelig kind. Hij was al vroeg zelfstandig en vaak dwars. Mijn zoon is best een moeilijk kind. Hij is gesloten en stil, terwijl de kwek van Nova nooit stil staat. Natuurlijk, Max is mijn zoon, ik hou van hem in de zin dat ik het beste voor hem wil in het leven en dat ik hem niet zou willen missen, maar het is absoluut niet te vergelijken met mijn intense gevoel voor Nova.”

Huilbaby

“Al vanaf hun geboorte waren mijn kinderen totaal verschillend. Max was een echte huilbaby en altijd ontevreden, ook al had hij net gegeten, geslapen of een schone luier gekregen. De enige manier om hem te troosten, was door met hem buiten te wandelen in de kinderwagen. Dus liep ik urenlang met hem op straat. Het eerste half jaar was loodzwaar. Max huilde ook ’s nachts veel. Mijn man Sander en ik wisselden de nachten met elkaar af, om en om sliepen we in het logeerbed en nam de ander Max bij zich. Pas na een half jaar knapte hij wat op, maar nooit werd het een heel blije baby. Ik kan me geen momenten herinneren waarop Max breeduit lachte of tevreden op schoot zat. Ik kon nauwelijks contact met hem krijgen. Ik heb een hele tijd gedacht dat hij autistisch was, maar dat bleek na onderzoek van een psycholoog toch niet zo te zijn. Het is gewoon geen spontaan kind. Hij kan uren met zijn Lego spelen, zonder dat hij een woord zegt. Zo ben ik niet en zo is Sander ook niet. Mijn man en ik hebben bewust gewacht met een volgende zwangerschap. Het is dat ik zielsgraag een meisje wilde, anders had ik nooit een tweede aangedurfd.”

Roze wolk

“Toen Max vier jaar oud was, kwam Nova. Al vanaf het moment dat ik op de echo zag dat er geen piemeltje zichtbaar was, leefde ik op een roze wolk. Ik noemde de baby in mijn buik mijn ‘wenskind’. Ik wilde zo graag een meisje en nu kwam die wens uit. Ik kocht me arm aan schattige kleertjes en schilderde eigenhandig haar hele kamer roze. Nova was ook nog eens een droombaby. Ze sliep al met negen weken door, sloeg flessen over en lag te kraaien in de box of de kinderwagen. Ze lachte naar iedereen. Weer liep ik veel op straat, maar nu om te genieten van alle complimenten die ik kreeg over mijn schattige, kleine meisje. Na een half jaar werd ze helaas heel ziek. Nova heeft weken in het ziekenhuis gelegen vanwege maag- en darmproblemen. Daardoor verminderde haar weerstand en kreeg ze er nog eens twee longontstekingen bovenop. Een afschuwelijke periode, die me nóg closer met haar heeft gemaakt. Ik nam vrij van mijn werk en zat dag en nacht bij haar in het ziekenhuis. Sander zorgde thuis voor Max, ging overdag naar zijn werk en kwam tijdens de bezoekuren. Maar ik bleef bij Nova, sliep ook op haar kamer in het ziekenhuis en heb urenlang over haar ruggetje gestreeld. Met de juiste medicatie is ze er weer helemaal bovenop gekomen, maar ik heb echt doodsangsten uitgestaan. Ik heb toen pas gemerkt wat het inhoudt als je zegt dat je je been zou afstaan voor je kind: ik wilde álles doen om mijn kleine, blonde meisje weer te zien stralen. Gelukkig ligt die nare ziekenhuistijd alweer ver achter ons. Nova is een normale, gezonde driejarige, alleen is ze wat klein voor haar leeftijd. Wat is gebleven, is mijn enorme liefde voor haar. Sinds haar geboorte ben ik geen nacht van huis weg geweest. Terwijl Sander en ik, toen Max amper drie maanden oud was, een weekend naar de Ardennen gingen om even bij te komen en Max ook regelmatig een nacht bij mijn schoonouders logeert. Nova wil ik gewoon niet wegbrengen. Ze heeft veel nachtmerries en dan moet mama er zijn. Ze ligt ’s nachts bij ons in bed of ik kruip bij haar, nu ze een groot bed heeft. Max zegt ook dat hij nachtmerries heeft, maar volgens mij zijn dat alleen maar smoesjes om niet te hoeven slapen. Of het is aandachttrekkerij. Dat vertel ik hem ook als hij ’s nachts wakker wordt en begint te schreeuwen. Hij is groot genoeg, ik wil niet dat hij zo kinderachtig doet.”

Achterbaks

“Soms lijkt het alsof Max een hekel aan zijn zusje heeft. Hij is veel te wild met Nova. Hij pakt haar ruw vast, duwt haar weg als ze aan zijn trein of Lego zit en commandeert haar. Hij maakt haar vaak aan het huilen als ze samen zijn. Ik heb het gevoel dat ik haar moet beschermen tegen haar broer en dus grijp ik in. Ik zie ook wel eens dat hij zijn been uitsteekt, zodat ze struikelt. Dat vind ik achterbaks gedrag. Meestal stuur ik hem dan naar zijn kamer. Misschien vertoont hij negatief gedrag omdat hij aandacht wil. Dat zou kunnen. Max is ook opmerkelijk vaak schoolziek. Bijna om de paar weken is er een dag dat hij zich niet prettig voelt en klaagt over hoofdpijn. Dan houd ik hem wel een dag thuis, net als ik met Nova doe als zij zich niet lekker voelt. Maar ik merk wel dat als Nova iets heeft, ik eerder de neiging voel om bij haar te gaan zitten en samen een spelletje te doen of voor te lezen dan bij Max. Als hij thuis is, geef ik hem meestal een zetpil paracetamol en zeg ik dat hij maar even zelf moet lezen of televisie gaan kijken.”

Bespottelijk

“Ik probeer zo goed mogelijk te verbergen dat ik een voorkeur heb voor Nova, maar een enkele keer valt het anderen op dat ik bewust of onbewust onderscheid maak tussen de kinderen. Het zijn bijvoorbeeld beide slechte eters en dat leidt af en toe tot drama’s aan tafel. Soms laten we Max aan de keukentafel zitten, terwijl we zelf allang op de bank in de huiskamer televisie kijken. Net zolang totdat hij zijn broccoli en aardappelen op heeft. Misschien zielig, maar ik vind dat Max gewoon zijn bord leeg moet eten. Hij is zeven jaar en moet ervan groeien. Nova krijgt van mij sneller vruchtenyoghurt of een banaan als ze geen groenten lust. Van tafel lopen is ook een ‘ding’. Nova is te klein om te begrijpen dat ze moet blijven zitten, ook al heeft ze geen trek. Op maandag passen mijn schoonouders op, zij eten dan met ons mee. Ik zie aan de gezichtsuitdrukking van mijn schoonmoeder dat ze het er niet mee eens is wanneer ik makkelijk ben met Nova. Dan trekt mijn schoonmoeder een grimas naar haar man. Net alsof ik dat niet zie. Maar het is ónze opvoeding. Ik ga die kleine nu nog niet dwingen iets te eten wat ze niet wil. Mijn schoonouders zijn stapelgek op Max. Het is hun eerste kleinkind en dan ook nog eens een stamhouder. En daar hecht mijn schoonvader veel waarde aan. Mijn schoonouders nemen Max dan ook regelmatig een weekendje mee. Ook de leidster op het kinderdagverblijf heeft wel eens commentaar op de manier waarop we omgaan met Nova. Ze noemt Nova bazig en zegt dat mijn dochter snel driftig wordt wanneer ze met iets speelt. Volgens de leidster kan ze helemaal niet delen, zoals Max dat vroeger wel kon toen hij op dezelfde crèche zat. Dat vind ik echt bespottelijk. Ja, Nova wil graag dingen voor zich alleen hebben, maar dat is ze gewend omdat ze thuis ook voor zichzelf moet opkomen. Als ik Max zijn gang laat gaan, maakt hij haar poppen of kaptafeltje stuk. Ik wil ook niet dat hij aan haar spullen komt, maar ik kan niet overal bij zijn. Logisch dat Nova op de crèche ook haar speelgoed beschermt. Ik vind het alleen maar goed dat ze zo goed van zich afbijt.”

Bedritueel

“Sander heeft volgens mij geen echte voorkeur. Hij is dol op beide kinderen. Of hij echt door heeft dat ik meer hou van Nova dan van Max, dat denk ik niet. Hij ziet wel dat ik meer onderneem met Nova, maar dat vindt hij normaal. We zijn nu eenmaal van hetzelfde geslacht en vreselijke ijdeltuiten. Andersom voetbalt hij weer veel met Max en hij brengt hem ’s avonds altijd naar bed. Wat dat betreft hebben Sander en ik ons eigen bedritueel. Ik stop Nova in bad, smeer haar in met bodylotion, trek haar nachtjapon aan en lees verhaaltjes voor. Tegelijkertijd gaat Sander met Max naar boven, zet hem onder de douche, hijst hem vervolgens in zijn pyjama en stoeit nog wat. Uiteindelijk liggen de kinderen allebei rond acht uur in bed. Ik zou het niet eerlijk vinden als de één later mocht dan de ander en zo werkt het het best. Mannen bij de mannen, vrouwen bij de vrouwen. Al is Sander wel heel erg beschermend naar Nova, meer dan naar Max. Er moet niemand aan zijn kleine meid komen. Op de voetbalclub pronkt hij met haar en roept hij vaak dat ze tot haar 25ste bij papa thuis moet blijven wonen. ‘Ik leg er een ketting om’, zegt hij dan lachend.”

Compenseren

Om mijn gevoel te compenseren, zorg ik ervoor dat ik Max materieel niet achterstel. Hij krijgt net zo veel of misschien soms nog wel meer speelgoed dan zijn zusje. Hij heeft voor zijn leeftijd al best veel spullen. Hij heeft zelfs al een Xbox en een mobieltje voor als hij op straat is en we hem zoeken. Ik geloof ook niet dat hij beseft dat ik minder van hem hou. Hoe zou hij dat moeten weten? Hij zoekt mij ook niet op, hij wil zelf niet knuffelen. Dus als ik met Nova op schoot zit, doe ik hem niet tekort. Ik vind mezelf een goede moeder. Ik zorg goed voor mijn beide kinderen. Ze zien er leuk gekleed uit, ze gaan nooit met vieze of kapotte kleding naar het kinderdagverblijf of naar school en Max krijgt altijd een goed gevuld broodtrommeltje mee met lekkere dingen. Vriendjes mogen altijd bij ons spelen, hij logeert vaak bij opa en oma en ’s zomers kamperen we drie weken in Frankrijk. Meer kunnen ze zich toch niet wensen?”