Mariekes kinderen kozen na de scheiding voor hun vader
20 januari 2021
Marieke (45) dacht dat haar zoons na de scheiding vanzelfsprekend bij haar zouden komen wonen. Dat gebeurde ook, maar niet voor lang. “De jongens hebben voor hun vader gekozen, dat doet me pijn.”
Marieke: “‘We komen zo even eten’, zei mijn zoon Roan (16) twee dagen geleden aan de telefoon. Een uur later stonden hij en mijn andere zoon Boris (13) voor de deur. ‘Even eten’, want papa had niet gekookt. Sterker nog, hij was er niet. Overwerken, tot acht uur. En dus kwamen de kinderen naar mij toe. Ik houd verschrikkelijk veel van ze en vind het heerlijk ze te zien, maar ergens denk ik wel: o, dus daar ben ik wel goed genoeg voor? Zo’n gedachte is niet aan de jongens gericht, maar aan mijn ex-man Hans. Hij wilde met alle geweld dat de kinderen bij hem kwamen wonen, hij heeft ze losgeweekt met allerlei mooie beloftes, maar iedere dag een maaltijd op tafel zetten, is te veel gevraagd. Helaas vinden Roan en Boris het allemaal niet zo’n probleem en hebben ze helemaal geen plannen om weer bij mij te komen wonen. En dat is moeilijk, want ik mis ze. Nu heb ik een omgangsregeling en kan ik af en toe de klusjes doen – voor hen koken of een stapel was wegwerken – maar ik wil dat ze weer dagelijks bij mij zijn, ik wil weer écht voor ze zorgen, écht samen met ze zijn. Dat dat niet kan, doet me heel veel verdriet.”
Eerste ontevredenheid
“Drie jaar geleden gingen Hans en ik uit elkaar. Na zeventien jaar was de koek op en er waren ook veel spanningen en irritaties tussen ons. De scheiding voelde als een opluchting, voor ons allebei. We waren helemaal klaar met elkaar, maar wilden wel dat de jongens goed door de scheiding zouden komen en we vonden dat we een goede regeling moesten afspreken. Er was niet eens discussie over waar de kinderen zouden gaan wonen: bij mij natuurlijk. Hans werkte fulltime, ik twee dagen. Ik zorgde altijd al het meest voor ze. We kwamen een goede omgangsregeling overeen: om de week waren de jongens in het weekend bij Hans, en de andere week op woensdag. Roan en Boris vonden de scheiding moeilijk, maar als het dan toch moest, vonden ze het prima dat ze bij mij bleven. We hebben het ze niet bewust gevraagd, maar toen we het meedeelden, accepteerden ze het meteen. Na een paar maanden, waarin het volgens mij heel goed ging en we allemaal aan de nieuwe situatie begonnen te wennen, bespeurde ik bij Hans de eerste ontevredenheid. Hij vond dat de jongens te veel naar mij toe trokken en verweet me dat ik ze claimde. Ik weet niet waarop dat was gebaseerd, want ik probeerde dat juist niet te doen. Ik wilde Roan en Boris stimuleren om tijd met hun vader door te brengen, en niet op hun woensdag bij hem allerlei speelafspraken te maken. Niet dat dat veel uitmaakte, want meestal lukte het Hans niet om zijn woensdagmiddag vrij te houden. Maar ik wilde me daar niet mee bemoeien. Dat ik zei dat de jongens de woensdagmiddag vrij moesten houden, was trouwens ook niet goed. Hans vond dat ik me overal in probeerde te mengen en mijn stempel wilde drukken op de manier waarop hij de kinderen opvoedde. We communiceerden duidelijk niet goed, een probleem dat ook al tijdens ons huwelijk speelde. Ik vond het frustrerend, maar kon het gelukkig goed loslaten. In grote lijnen functioneerde onze regeling en daar was ik allang blij om.”
Onzin verkondigen
“Een maand of acht na de scheiding kwam Roan terug na een weekend bij Hans. Hij kwam thuis met het verhaal dat hij niet naar het buitenland wilde verhuizen. En Boris ook niet, zei hij er meteen bij. Want ze wilden niet weg van school en hun vriendjes, en ‘het buitenland’, wat was dat dan wel niet? Ik schrok. Had Hans plannen om naar het buitenland te verhuizen? Roan keek me verbaasd aan toen ik dat vroeg. ‘Nee,’ zei hij, ‘papa niet, jij!’ Ik was verbijsterd. Meteen belde ik Hans en vroeg hoe de jongens aan dit soort praatjes kwamen. Hij deed alsof hij van niks wist en zei dat ze vast wat dingen door elkaar haalden die ze op school hadden opgevangen. Ik vond het vaag, maar stelde de jongens gerust dat ik helemaal niet weg zou gaan en dacht dat daarmee de kous af was. Maar de week erop begonnen ze er weer over en toen ik zei dat er niks van waar was, antwoordden ze dat ik wel eerlijk mocht zijn want uiteindelijk zouden ze het toch wel te weten komen. Ik hóórde gewoon Hans praten! Ik belde hem opnieuw en zei dat hij moest ophouden dit soort onzin te verkondigen, dat hij de kinderen bang maakte met zijn praatjes. En bovendien, waar haalde hij die onzin vandaan? Hij deed weer vaag, zei dat de jongens er zelf mee waren gekomen. Ik raakte behoorlijk gefrustreerd, voelde al aan dat dit niet zomaar gebeurde.”
Alleen maar verwennen
“Daarna begonnen de dure cadeaus. Een jaar na de scheiding kocht Hans een MacBook voor de jongens. Zomaar. Terwijl ik ze juist niet wil verwennen, ik wil ze leren dat ze moeten werken als ze iets willen. Bovendien, ik kan ze helemaal geen MacBook geven, want daar heb ik het geld niet voor. De jongens gingen uit hun dak, ze wilden al zo lang een MacBook. Ik hield mezelf voor dat echte liefde niks met dure spullen te maken heeft, maar pijn deed het wel dat hun vader de grote held was vanwege dat dure ding. Roan en Boris waren er helemaal wild van; ineens wilden ze voortdurend bij Hans zijn, die ze er ook nog eens altijd op liet spelen. Woensdag, donderdag, vrijdag, ze bleven maar bij hem. Ik was boos, dit was immers niet de afspraak! Maar als dit hun wens was, moesten wij dat respecteren, vond Hans. Ik zei tegen de jongens dat dit niet zomaar kon, dat er afspraken golden. ‘Dan moet je ook een MacBook kopen’, zei Roan gewoonweg. Ik stond perplex. Ging het dan werkelijk alleen maar dáárom? We kregen ruzie en Roan riep woedend: ‘Dan ga ik wel bij papa wonen!’ Ik was hierop voorbereid, wist dat ik ooit de scheiding voor mijn voeten zou kunnen krijgen geworpen. Het deed pijn, maar ik had nooit verwacht dat hij het zou menen. Roan was wel vaker dwars, hij was een puber. Het bleef niet bij een MacBook. Hans kocht veel spelletjes voor dat ding, maar nam voor Roan en Boris ook een iPhone en allerlei dure merkkleding mee. Hoewel ik bij de jongens wel een bepaalde verzadiging merkte, vonden ze het toch wel heel erg interessant dat bij papa alles leek te kunnen en te mogen. Hans bleef hen ook opstoken, vooral Roan. Ik kan het niet bewijzen, maar weet zeker dat hij dingen heeft gezegd als: ‘Als je voor mij kiest, krijg je dit cadeau.’”
De bom barstte
“Roan veranderde, we hadden voortdurend ruzie. Roan had een grote mond. Hans voedde niet op, hij verwende alleen maar. Grenzen stellen, dat was mijn taak. Roan zette zich af. Vaak ging hij naar Hans als het hem bij mij niet aanstond. En nooit stuurde Hans hem terug. Als ik probeerde daarover met mijn ex te praten, wimpelde hij me af. Uiteindelijk barstte de bom over een paar schoenen. Roan wilde sneakers van 180 euro en ik wilde en kon die niet voor hem kopen. Ik vond dat hij best een baantje kon zoeken als hij dit soort spullen wilde. Toen riep hij: ‘Dan ga ik bij papa wonen, daar krijg ik ze wel!’ Weer dacht ik: hij probeert me onder druk te zetten. Maar hij ging naar Hans en de volgende dag kwamen ze samen bij mij om te vertellen dat Roan ervoor had gekozen bij Hans te gaan wonen. Aan zijn voeten zag ik die dure sneakers… Ik was boos en verdrietig tegelijk, en vooral ongelooflijk gefrustreerd. Ergens dacht ik nog dat hij zou terugkomen, maar Roans besluit stond vast. Ik heb heel wat afgehuild, voelde me mislukt als moeder. Roans vertrek deed me veel pijn, maar gelukkig was Boris er nog. Hij had het moeilijk: hij wilde zijn broer én mij én papa. Hij wilde niet kiezen. Ik was niet meteen bang dat Boris ook zou vertrekken. Hij is anders dan Roan, rustiger en minder opstandig. Maar hij werd twaalf en begon ineens te puberen. Ook Boris werd opstandiger. Hij zag Roan met allerlei spullen die hij niet had. Daar gáán we weer, dacht ik wanhopig. Ik ging zelfs overstag en kocht dure schoenen voor hem. Daar voelde ik me rot over, maar ik wist het anders ook niet. Maar tegen Hans’ cadeaus kon ik niet op. Toen Boris een goed rapport had, gaf Hans hem een MacBook. Dat is een laptop van 1300 euro! Ik was bang dat het dezelfde kant op ging als met Roan, dat Boris door mijn vingers glipte. Daardoor probeerde ik steeds meer grip op hem te krijgen, maar dat werkte averechts. Hij ging zich juist meer afzetten. Achteraf verwijt ik dat mezelf, maar op dat moment zag ik geen andere mogelijkheid. Nu denk ik wel eens: had ik het kunnen voorkomen? Door hem meer los te laten? Maar ik denk dat ik Boris niet kón tegenhouden, hij wilde bij zijn broer zijn. Ze hebben zo’n sterke band en Boris kijkt tegen Roan op.”
Oók weg
“Een halfjaar na zijn twaalfde verjaardag vertrok ook Boris naar Hans. Deze keer niet tijdens een knallende ruzie, ik weet niet eens precies wat de aanleiding was. Hij zei het tijdens het eten, op maandag, na een weekend bij Hans. Ik staarde hem met open mond aan, voelde de paniek dwars door mijn lijf heen gaan. Ik weet niet meer hoe ik het heb gedaan, maar ik dwong mezelf rustig te blijven. Ik wilde het liefst gaan huilen, schreeuwen, hem vastklampen en beletten te gaan, maar dat ging niet.”
Verdrietig en eenzaam
“Voelde ik me bij Roan al mislukt als moeder, nu was dat gevoel nog vele malen heftiger. Allebéi mijn kinderen kozen voor hun vader? Dan moest het toch wel aan mij liggen? Daar heb ik lang mee geworsteld. Wat had ik dan verkeerd gedaan? Heel vaak heb ik dat aan de jongens willen vragen, maar ik heb het nooit gedaan. Want daarmee breng ik hen in een positie die niet goed is voor kinderen. Maar het voelde voor mij alsof ik een moeder was die haar kinderen kwijt was. Alsof ik door een rouwproces moest, zo erg. Ik was niet alleen verdrietig, maar ook eenzaam. Ik heb geprobeerd er zelf uit te komen met mijn gevoel, maar de pijn en het verdriet waren te groot. Ik kwam er zelf niet uit. Daarom ben ik naar een psycholoog gegaan. Daar heb ik geleerd dat het niet aan mij ligt, maar dat kinderen in een bepaalde fase soms een voorkeur kunnen hebben. Omdat ze op dat moment in hun ontwikkeling nu eenmaal meer behoefte hebben aan hun vader of hun moeder. Dat neemt de pijn niet weg, maar het helpt me om niet meer zo te worstelen met vragen waar ik toch geen antwoord op krijg. Juridisch gezien had ik hun vertrek kunnen aanvechten. Kinderen mogen niet zelf kiezen waar ze wonen, ook niet als ze ouder zijn dan twaalf. Dat bepalen de ouders en als die er niet uitkomen de rechter. Maar de gang naar de rechter vind ik te zwaar. Niet voor mezelf, ik zou desnoods tot aan de Hoge Raad vechten voor mijn kinderen. Maar het loyaliteitsconflict waar zij dan in komen, dat wil ik hen niet aandoen. Dat klinkt misschien gemakkelijk, maar natuurlijk heeft het me veel moeite gekost me hierbij neer te leggen. En nog steeds wil ik maar één ding en dat is dat mijn jongens bij me terugkomen. Natuurlijk heb ik een omgangsregeling – de regeling die Hans destijds had – maar het is niet hetzelfde als toen ze nog bij mij woonden. Eén of twee dagen per week is bijna niks! En dan hebben ze natuurlijk ook vaak hun eigen plannen met vriendjes en sport, waardoor ze er overdag niet vaak zijn op ‘mijn’ dagen. Ik wil ze dat niet verbieden, maar ook dat is moeilijk. En er zijn de momenten dat ze binnenvallen om bij mij te eten. Het is dan fijn om ze te zien, maar als ze een uur komen, is het lang. Ik zal nooit, nooit, zeggen dat ze niet welkom zijn, maar zulke etentjes leveren me een hoop frustratie op. Hans heeft de kinderen, maar hij zórgt niet eens voor ze!”
Hoop houden
“Ik blijf hoop houden dat Roan en Boris inzien dat dure spullen en geld hen niet gelukkig maken. Dat aandacht en warmte en liefde veel meer waard zijn. Maar ja, dat zijn slechts mooie woorden, waarmee ik bij twee pubers echt niet hoef aan te komen. Toch verlies ik de moed niet. In mijn dromen zie ik ze terugkomen, zie ik dat ze op een dag inzien waar ze het beste af zijn. Die droom heb ik best vaak, hopelijk zegt dat iets. Het zou de mooiste dag uit mijn leven zijn.”
Lees ook: Pascalle: ‘De erfenis van onze ouders verwoestte onze band’
Nu we zoveel mogelijk binnen moeten blijven, kun je Vriendin ook digitaal lezen. Bestel ‘m hier.
