Marieke reisde haar vakantieliefde achterna: ‘Ik liet alles achter’

12 juni 2020

Vakantie. Eindelijk een paar weken tijd om niets te doen. En juist dan kom je vaak tot verrassende inzichten en besluit je het roer om te gooien. Mariekes buiten landse redder bleek haar grote liefde en ze reisde hem achterna.

Liever in Nederland

Marieke (29): “Ik ben altijd dol geweest op Nederland en alles wat zo kenmerkend voor ons is. De bitterballen en patatjes-mét, de directheid van de mensen en het feit dat we bij de eerste zonnestraal meteen met z’n allen op straat en in het park te vinden zijn, heerlijk! De behoefte van andere mensen om te reizen naar andere landen heb ik nooit zo goed begrepen. Er is in ons land nog zo veel te ontdekken. Waarom zou je duizenden kilometers vliegen om ergens anders je vrije tijd door te brengen? Ja, in Spanje schijnt de zon vaker, maar ik vind hier juist het contrast tussen die gure winters en zachte zomers zo mooi. Kortom, ik bleef in mijn vakanties altijd lekker thuis. Bovendien was ik in de periodes waarin anderen op vakantie gaan altijd druk aan het werk. Mijn ouders hebben een goedlopende bar in Rotterdam en sinds mijn vijftiende help ik al mee in de bediening. Vanaf mijn achttiende mocht ik ook achter de bar staan en daarin vond ik helemaal mijn draai. Met mijn neus in de boeken zitten was niks voor mij, ik wilde aan de slag. Ik vind het heerlijk om lol te hebben met de gasten, een paar trucjes te doen met de cocktailshaker en nachten door te halen, om daarna voldaan de deur achter de laatste feestganger in het slot te laten vallen. Dat is hoe ik gelukkig was en dacht oud te worden. Toch is alles anders gelopen dan ik ooit had kunnen voorspellen en heb ik voor een totaal ander leven gekozen. En dat begon allemaal vorige zomer.”

Lastig en luidruchtig

“Het was een warme week in augustus toen er een stuk of tien Amerikanen op het terras van onze bar kwamen zitten. Zulke groepen kunnen weleens lastig zijn, zeker als ze met veel zijn en naar Nederland zijn gekomen om vooral veel te drinken. Helaas was het bij deze groep niet anders. Een van hen was de hele tijd luidruchtig naar me aan het roepen en als ik dan bij hun tafel stond, deed hij elke keer net of hij vergeten was wat hij wilde bestellen, zodat ik steeds terug moest komen. En daar moest bijna iedereen aan zijn tafel dan heel hard om lachen. Toen hij me ook nog eens een klap op mijn billen gaf, heb ik aan mijn mannelijke collega gevraagd of hij die tafel verder wilde serveren. Ik had ze ook weg kunnen sturen, maar ik wilde ook weer niet te fl auw doen. Bovendien zorgden ze voor een grote omzet en vonden de andere gasten hen wel vermakelijk. Ze hebben nog een paar uur bier zitten drinken en ik ben zo ver mogelijk uit hun buurt gebleven. Die avond sloot ik na de schoonmaak de bar af, de rest van het personeel was al naar huis. Ik liep nog even achterom om vuilniszakken in de container te gooien en toen werd ik aangesproken door een man met smoezelige kleren. Hij vroeg of ik wat kleingeld had. Toen ik zei van niet, werd hij boos: ‘Je werkt toch in die kroeg? Dan is er binnen vast wel geld!’ Hij wilde me naar binnen duwen, ik werd er behoorlijk bang van. Opeens riep er iemand ‘Hee!’ achter hem en een onbekende man kwam naar ons toe. Hij riep in het Engels tegen de zwerver dat hij me met rust moest laten, en dat deed hij gelukkig ook: hij rende weg.”

Lees ook: ‘Tijdens een groepsreis werd ik verliefd op een ander’

Zo vertrouwd

“Mijn redder vroeg of alles in orde was en toen viel me op dat hij de mooiste groene ogen had die ik ooit gezien heb. Het voelde meteen zo vertrouwd met hem dat ik vroeg of hij nog even mee naar binnen wilde zodat ik hem een drankje kon aanbieden om hem te bedanken. Dat wilde hij wel. Hij bleek een van de mannen van de groep van die middag te zijn, die niet Amerikaans maar Canadees was. Hij was zijn zonnebril vergeten en wilde kijken of de bar nog open was. Zo was hij precies op tijd om mij met die enge man in het steegje te ontdekken. Ook bood hij een paar keer zijn excuses aan voor het gedrag van zijn vriend, die middag. De relatie van die vriend was pas uit en hij had het er nogal moeilijk mee, vandaar zijn onmogelijke gedrag. Maar Dan, zo stelde deze Canadees zich voor, had zich er behoorlijk voor geschaamd en veel medelijden met mij gehad. We praatten en praatten, tot het buiten licht begon te worden. Ik stelde voor om langs het water te gaan lopen bij de opkomende zon en dat deden we. Ergens bij de zoveelste boot pakte Dan mijn hand vast en zo liepen we verder. Een paar uur later namen we afscheid met een zoen op de mond. Hij beloofde dezelfde avond opnieuw bij de bar langs te komen. Toen ik even later in bed lag, had ik vlinders in mijn buik. Ik leek wel verliefd! Belachelijk vond ik het, want hoe kun je nou verliefd zijn als je iemand nauwelijks kent? Toch was het zo. En het leuke was: dat was wederzijds! Want Dan kwam die avond terug en is daarna nog een week langer dan zijn vrienden in Nederland gebleven om bij mij te zijn.”

Zomaar vertrekken

“Onze band ontstond in een rap tempo, maar na die week wisten we allebei dat dit iets bijzonders was, dat het meer was dan alleen een vakantieliefde. Dan moest terug naar Canada voor zijn werk, dus we spraken af dat we wel zouden zien hoe het hierna zou gaan. Maar ik werd letterlijk ziek van verlangen naar hem. Ik stond als een zombie achter de bar en liet voortdurend alles uit mijn handen vallen. Mijn moeder stuurde me naar huis, maar daar ging het niet beter. Ik at niet meer en had fysieke pijn van het gemis. Dan en ik skypeten meerdere keren per dag, maar dat hielp maar een beetje. Al vrij snel stond mijn besluit dus vast: ik moest bij hem zijn. En daarvoor moest ik verhuizen. Dan heeft een goede baan als accountant en een koophuis, ik had in Nederland niet veel vastigheden. Mijn ouders vonden het wel even moeilijk dat ik opeens de bar niet meer wilde overnemen. Of in ieder geval niet op korte termijn. Ook mijn vriendinnen protesteerden: ik kon toch niet zomaar vertrekken en alles achterlaten? Maar voor mij voelde het niet zo. Mijn oude leven bestond niet meer voor me, een leven zonder Dan was gewoon ondenkbaar.”

Helemaal niet eng

“Er viel van alles te regelen, maar uiteindelijk ben ik afgelopen januari naar Canada gegaan. Alles wat ik op dat moment bij me had, waren twee koffers. Veel spullen heb ik weggedaan en belangrijke zaken zoals foto’s heb ik bij mijn ouders op zolder opgeslagen. Dan kwam me ophalen van de luchthaven. We hadden elkaar toen al sinds de zomer niet meer in het echt gezien. Maar geen enkel moment heb ik dat eng gevonden, ik wist gewoon dat het goed zat tussen ons. We hoefden ook helemaal niet aan elkaar te wennen. In zijn huis voelde ik me meteen thuis en zelfs zijn interieur was zoals ik het zelf ook zou doen. Ik vond het zo bijzonder om te zien dat we in zo veel dingen dezelfde smaak hebben. Zijn interesses, het eten waar hij van houdt, hoe hij zijn vrije tijd doorbrengt en hoe belangrijk hij zijn vrienden vindt… alles sluit naadloos aan op mijn ideeën. We lijken veel op elkaar, terwijl we aan de andere kant van de wereld zijn opgegroeid. En zo kwam het dat ik, degene die nooit interesse had in reizen en andere landen ontdekken, opeens ben geëmigreerd. Ik ben hier nu een halfjaar en we zijn inmiddels getrouwd. Dat hebben we even vlug tussendoor gedaan om het officieel te maken, maar het echt grote feest met alles erop en eraan komt nog. Familie en vrienden van thuis vragen vaak of ik Nederland mis en natuurlijk is dat zo. Maar ik weet inmiddels wel dat ik voor een liefde zoals die van ons overal kan aarden. En wie weet gaan we over een paar jaar wel samen een tijdje terug om alsnog samen een bar te runnen. Het maakt me echt niet veel uit, als we maar samen zijn.”

Lees ook: ‘Ik verloor mijn grote liefde uit het oog’

Foto: Getty Images