Maggies ouders gingen scheiden: ‘Ook mijn wereld stortte plotseling in’

14 november 2023

Dat de ouders van Maggie (36) gingen scheiden, sloeg in als een bom. Opeens was haar veilige thuis verdwenen en herkende ze haar ouders niet meer. Ze ging er bijna aan onderdoor. “De band met mijn ouders is voorgoed veranderd.”

Maggie: “Acht jaar geleden gingen mijn schoonouders uit elkaar. Dat verbaasde me niets. Vanaf het moment dat ik bij hen thuiskwam, had ik nooit een sprankje liefde tussen hen gezien. Mijn schoonmoeder zat continu op haar echtgenoot te vitten. Niet gek dat hij vaak chagrijnig was. Zelfs mijn man Jerry was opgelucht toen zijn ouders aankondigden te gaan scheiden. ‘Hadden ze dat maar eerder gedaan’, was zijn reactie. Nee, dan had ik het beter getroffen. Mijn ouders waren nog altijd stapelgek op elkaar. Ze deden veel voor elkaar, liepen hand in hand, en als je de een zag, dan was de ander er ook. Ze hadden mij, hun enig kind, een warm en gezellig thuis gegeven. Dat vonden ook mijn vriendinnen, die graag bij ons over de vloer kwamen. En toen Jerry tien jaar geleden met een ring voor me op één knie ging, zei hij: ‘Jouw ouders hebben mij weer vertrouwen in het huwelijk gegeven.’ Al had ik nu zelf een gezin, ik kwam nog veel in mijn ouderlijk huis en was close met zowel met mijn vader als mijn moeder.”

Intieme berichtjes

“Zij zouden in het bejaardentehuis nog steeds elkaars hand vasthouden; dat was voor mij een vaststaand gegeven. Maar drie jaar geleden belde mijn moeder op een avond op. Mijn kinderen, toen vier en zeven, lagen net in bed. Mijn moeder vroeg met verstikte stem of ik zo snel mogelijk naar haar toe wilde komen. Terwijl Jerry bij de kinderen bleef, stapte ik met bonkend hart in de auto. Het gezicht van mijn moeder was spierwit toen ze opendeed. ‘Dit geloof je niet’, zei ze en ze begon te huilen. Toen ze haar verhaal deed, huilde ik al snel met haar mee.  Mijn moeder had mijn vader al een tijd wat anders, een beetje afstandelijk gevonden. Die middag had ze in zijn telefoon gekeken en berichtjes ontdekt van ene Marieke. Intieme berichtjes.Toen ze hem daar, helemaal overstuur, mee confronteerde, had hij meteen bekend. Maar de spijt en tranen waar ze op rekende, toonde hij niet. ‘Ik ben opgelucht dat je het nu weet’, had hij gezegd. En: ‘Het spijt me, maar ik ben verliefd en wil met Marieke verder.’ Daarop was hij vertrokken. Hij had zijn koffers gepakt en was gewoon gegaan. Ik vond het zo onvoorstelbaar dat ik naar boven ben gelopen. Ja, zijn kledingkast was leeg en ook vanuit zijn werkkamer had hij van alles meegenomen. Wat was dit voor nachtmerrie? Ik nam mijn moeder mee naar ons huis en belde non-stop naar mijn vader. Ik kon vast tot hem doordringen, hem vertellen dat hij zo snel mogelijk moest terugkomen. Maar mijn lieve, hartelijke vader drukte me doodleuk weg. ‘Sorry schat, maar dit is echt wat ik wil, ik bel je maandag’, appte hij me. Mijn moeder lag de hele nacht te huilen en ook ik sliep geen moment.”

Meer een zus

“De dagen, weken erna stond mijn hele leven in teken van mijn ouders. Mijn moeder was een wrak. Ze bleef bij ons logeren, ze kon nu echt niet alleen zijn en was het liefste bij mij. Nee, ze wilde absoluut niet naar een vriendin, daar schaamde ze zich te veel voor. Nu had ze ook niet zo veel vriendinnen; ze was altijd erg op mijn vader gericht geweest. Ze meldde zich ziek op haar werk en zat hele dagen in pyjama bij ons op bank. In tranen, hysterisch soms, of scheldend. Mijn kinderen hadden de eerste ochtend gejuicht omdat oma er was, maar al snel slopen ze om haar heen en trokken zich steeds vaker terug op hun kamer.  Ik nam vrij van mijn werk, wilde mijn moeder niet alleen laten, bovendien kon ik me toch niet concentreren. Ik pendelde van mijn moeder naar mijn vader, om te bemiddelen. Dit moest toch op te lossen zijn? Maar het bleek mijn vader menens. Hij sprak heel open met me, opener dan hij ooit had gedaan. Ja, hij hield van mijn moeder, dat had hij altijd gedaan en dat zou ook altijd zo blijven. Maar het huwelijk met haar had hem ook benauwd. Ze had altijd erg aan hem gehangen, kon niet goed op eigen benen staan. Hij had haar steeds minder als gelijkwaardige partner gezien. Maar meer als zus, misschien zelfs als kind. En trouwens, seks hadden ook al heel lang niet meer, meldde hij nog tussendoor. Allemaal informatie die ik nooit had willen krijgen. Ik had evenmin het vuur in zijn ogen willen zien toen hij over Marieke vertelde. Het was duidelijk, hij was tot over zijn oren verliefd en vond echt dat hij met haar beter af was. Als ik hem vroeg of hij het dan niet heel verdrietig vond voor mam, zei hij: ‘Natuurlijk wel. Maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden.’”

Ongezonde relatie

“De blik van mijn moeder, telkens als ik hem had gesproken, en haar tranen van wanhoop… Ze sneden door mijn hart. Koud van woede werd ik dan, op mijn vader, die dit allemaal had aangericht. Tegelijk hield ik natuurlijk ook van hem, en begon er, al duurde dat enkele maanden, ook wel wat begrip voor hem te ontstaan. Ik leerde mijn moeder op een heel andere manier kennen. Ze stelde zich volledig hulpeloos op. Ik besefte dat de relatie van mijn ouders mogelijk inderdaad niet zo voorbeeldig was geweest als ik altijd had gedacht. Ik had ze altijd symbiotisch gevonden en dat gezien als echte liefde. In werkelijk was het een ongezonde relatie geweest van een vrouw die zich te veel aan haar man vastklampte en een man die niet in staat was zijn grenzen te bewaken. Ook ík vond dat moeilijk. Al had ik mijn moeder na een paar weken weer naar huis gebracht omdat ons gezinsleven te veel onder de situatie leed. Maar ik had gezegd dat ze me altijd kon bellen, en dat deed ze vier maanden later nog steeds een paar keer per dag. Ik ging ook vaak bij haar langs, al werd ik gek van alle verhalen. Keer op keer werd het hele huwelijk met mijn vader gefileerd.”

Nieuw leven

“Mijn vader toonde daarentegen al snel geen emoties meer, kwam met suffe dooddoeners als: ‘Dit gebeurt in de beste families’ en ‘Na regen komt zonneschijn.’ Ondertussen liet hij een advocaat de hele scheiding regelen en pakte hij zijn leven weer op. Hij richtte zijn werkkamer in bij Marieke,  de vrouw die mijn moeder ‘die heks’ noemde, en gedroeg zich verder alsof er niets gebeurd was. Toen het kerst werd nodigde hij mij en mijn gezin zelfs uit om kerst bij hen te komen vieren. Natuurlijk zijn we niet gegaan. Alsof ik mijn moeder alleen kon laten. Gelukkig had ik Jerry, die me steunde, en mijn vriendinnen bij wie ik mijn verhaal telkens kwijt kon, anders weet ik niet hoe ik het had gered. Want thuis en op mijn werk ging mijn eigen leven natuurlijk ook door. Ondertussen lag ik elke nacht wakker. Want er was ook nog mijn eigen verdriet. De bodem was onder mijn bestaan weggeslagen, mijn hele jeugd voelde als een leugen. Ik verweet mezelf dat ik zo naïef was geweest. Ergens was het ook mijn schuld, vond ik. Als ik maar niet zo blind op de relatie van mijn ouders had vertrouwd, dan had ik dit misschien wel kunnen voorkomen.”

Zelf ook kind

“Ik kreeg huilbuien en functioneerde steeds slechter. De verzorging van mijn kinderen deed ik alleen nog op de automatische piloot, ik maakte ruzie met Jerry en betrapte mezelf op steeds meer fouten op mijn werk. Op een dag werd ik bij mijn baas geroepen vanwege zo’n fout. Toen stortte ik helemaal in. Gelukkig ving zij me ontzettend lief op. Ook haar ouders waren gescheiden toen ze al volwassen was. ‘Mensen denken vaak dat het dan niet erg meer is’, zei ze. ‘Maar ik weet wel beter.’  Via onze bedrijfsarts kwam ik bij een psycholoog terecht. Bij haar zag ik onder ogen dat ook ik op een bepaalde manier nog altijd kind was. Mijn moeder kon dan wel niet op eigen benen staan zonder mijn vader, maar ook ik toonde me weinig volwassen. Sinds het nieuws van de scheiding van mijn ouders lag mijn leven in puin, rende ik rond als een kip zonder kop en liet mijn hele leven versloffen. ‘Jij kunt het niet voor je moeder oplossen’, benadrukte de psycholoog steeds. ‘Je kunt maar één ding doen, en dat is voor jezelf zorgen. En dat kun je, want je bent volwassen. Pak je eigen verantwoordelijkheid, dan gaat je moeder dat uiteindelijk ook doen.’”

Jeugd voorgoed weg

“Toen stond de zomervakantie voor de deur. Ik had niet weggewild, omdat ik mijn moeder niet in de steek wilde laten. Maar we zijn toch gegaan. Drie weken Italië en op aanraden van mijn psycholoog liet ik mijn telefoon thuis. ‘Als er iets dringends is, dan belt je moeder maar naar Jerry’, had mijn psycholoog gezegd. De eerste dagen waren erg moeilijk, ik had wel tien keer per dag de neiging om zelf te bellen. Daarna kwam er rust. En toen er na tien dagen een appje kwam van mijn moeder, dat zij ook een weekje weg zou gaan met een vriendin, wist ik: dit is inderdaad de enige weg. Als ik in mijn kracht ging staan, deed zij dat misschien ook.  Het is nog lang ingewikkeld gebleven, toch ging het vanaf dit moment beter. Ik probeerde niet langer tevergeefs de moeder van mijn moeder te zijn, en kwam ook toe aan mijn eigen verdriet. Mijn jeugd was voorgoed voorbij, mijn ouderlijk thuis was weg en de band met mijn ouders was ook voorgoed veranderd. Keihard, maar dat had ik wel mee te dealen.”

Trots op allebei

“Nu, drie jaar later, is er voor mij nog steeds een vóór en ná. Ik mis de tijd dat ik een veilige haven had, dat mijn ouders nog echt mijn ouders waren. Door dit alles ben ik jaren ouder geworden; letterlijk, want ik heb de eerste grijze haren al gevonden. Toch weet ik nu dat dit weliswaar een harde les, maar ook een gezonde ontwikkeling is geweest. Ik moest op eigen benen leren staan; en dat gold ook voor mijn beide ouders. Mijn moeder is tegenwoordig veel zelfstandiger. Ze heeft, met vallen en opstaan, geleerd hoe ze zichzelf kan redden. Ze ging bij een leesclub, stortte zich op vrijwilligerswerk. Er zijn momenten dat ze me nog in tranen belt, maar soms heeft ze ineens een date met iemand. Nu zie ik een krachtige vrouw als ik naar haar kijk en ik ben ontzettend trots op haar.  Mijn vader zie ik veel minder vaak dan vroeger, maar het contact is goed. Ook tussen mij en Marieke. Eerlijk is eerlijk: ik zie dat mijn vader en zij een betere relatie hebben dan dat mijn ouders vroeger hadden. Ze vullen elkaar aan en klampen zich niet aan elkaar vast als invulling. Ja, mijn ouders zijn er overheen, lijkt het. Nu ik nog. Want al voel ik me een stuk volwassener, soms ben ik nog onzeker. Ik durf minder blind op de liefde te vertrouwen. Ik kan erg piekeren over mijn eigen huwelijk. Is onze balans wel goed? Zijn wij wel echt aan elkaar gewaagd? Als Jerry me ziet tobben, slaat hij zijn armen om me heen. ‘Je ouders mogen dan uit elkaar zijn, ik geloof nog steeds in eeuwig en altijd samen’, zegt hij dan. En dan besef ik: ik kan de toekomst niet voorspellen maar voor nu zit het tussen ons in ieder geval hartstikke goed.”

Tekst: Lydia van der Weide. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.