Na het verlies van haar man, bleef Linda achter met zeven kinderen

13 mei 2024

Linda (49) verloor haar man Marco en kwam er alleen voor te staan met zeven kinderen, waaronder een drieling van vijf jaar. “Ik ben boos geweest op het leven, maar weet nu: je krijgt dingen op je bordje om van te leren.”

Linda: “Ik ben jong moeder geworden, dat wilde ik ook graag. Jarno werd geboren toen ik 23 was. Dat ik daarna zwanger bleek te zijn van een tweeling, kwam bij de geboorte als een complete verrassing. Ik had Linet nog maar net op mijn borst liggen of de arts zei dat er nog een baby aankwam. Ik had dus geen grote baby of veel vruchtwater, zoals tijdens de zwangerschap werd gedacht; ik droeg er twee! Op de ene echo die gemaakt was, hadden ze maar één kindje gezien. We waren in een klap twee dochters rijker: Linet en Manon. Als zoiets je overkomt, sta je even in de overlevingsmodus. Je moet ineens zoveel regelen. Gelukkig kon ik snel schakelen en we rolden een paar tropenjaren in.
Ik werd opnieuw zwanger. Onze dochter Gemma bleek bij haar geboorte lichamelijk en geestelijk ernstig gehandicapt. Het was een wonder dat ze de bevalling overleefd had. Ze is maar vijfenhalve maand geworden. Haar overlijden zorgde voor de eerste scheurtjes in mijn huwelijk. We rouwden op verschillende manieren, mijn toenmalige man en ik. We groeiden uit elkaar. Na de komst van onze dochter Amber zijn we nog twee jaar samen geweest, toen ben ik gescheiden.”

Drie kloppende hartjes

“Vijf jaar later kwam Marco in mijn leven. We leerden elkaar via een wederzijdse vriend kennen en het klikte. Marco had een zoon uit een eerder huwelijk en hij deinsde er niet voor terug dat ik vier kinderen had. Hij was gek met ze, dat maakte dat alles als heel vanzelfsprekend ging tussen ons. We waren al een paar jaar bij elkaar toen Marco zei dat hij ook nog wel een kindje van ons samen zou willen. Ik vond het prima. Een toetje, zo zagen we dit kind. Het toetje bleek alleen een grand dessert.
Ik liet al vrij vroeg een echo maken, omdat ik onregelmatig ongesteld was en de termijn op die manier goed bepaald kon worden. Naar mijn idee was ik zo’n zes weken zwanger. Het was me wel al opgevallen dat ik mijn broeken niet meer dicht kreeg. We hadden een afspraak bij de gynaecoloog die bij de bevalling van Linet en Manon was geweest. ‘Als het weer een tweeling is, laat je dat wel vandaag weten hè?’ grapte ik nog. Toen hij de echokop op mijn buik zette en zei dat hij inderdaad twee hartjes zag kloppen, wist ik meteen dat hij serieus was. ‘Kijk even goed of het er geen drie zijn’, reageerde Marco op zijn beurt grappend. De gynaecoloog draaide zich naar ons om, wees op het scherm en liet een derde kloppend hartje zien. We konden alleen maar keihard lachen. Gierend van het lachen zijn we het ziekenhuis uitgelopen. Een drieling? Wij? Pas toen we in de auto zaten en ik een blik op de achterbank wierp, drong het tot me door. Hoe ging ons gezin ooit nog in een auto passen?”

Een huis vol

“We waren aanvankelijk niet van plan de kinderen al over deze zwangerschap te vertellen, maar omdat er zoveel risico’s aan zaten, besloten we het die avond toch maar wel te doen. ‘Dat kan niet!’ reageerden ze. Ze begrepen er niets van.
Er werd een extra, betere, echo gemaakt en er werd ons – volgens protocol – gewezen op de mogelijkheid een of twee kindjes weg te laten halen. Daar waren we heel duidelijk in; dat ging niet gebeuren. Deze zwangerschap was op natuurlijke wijze ontstaan; we wilden de natuur laten beslissen hoe het verder zou verlopen.
Marco en ik stapten op 7 januari 2013 in het huwelijksbootje en tot een week of 27 liep ik redelijk oké rond. Daarna ging het niet meer. Tot 33 weken heb ik op bed gelegen, daarna werd de bevalling ingeleid en werden Anne, Jordi en Bente geboren. Jordi heeft een wat lastige start gehad, hij moest zelfs gereanimeerd worden. Maar op de oorspronkelijk uitgerekende datum hadden we al onze kinderen thuis. Het was een huis vol.”

In shock

“Marco kampte ondertussen met gezondheidsproblemen. Hij had op z’n vierde een pacemaker gekregen en op z’n twaalfde een openhartoperatie. Zijn gezondheid ging langzaam achteruit. Zijn aderen waren op zo’n manier verslechterd, dat de arts niet wist wat ze nog voor hem konden doen. De eerste jaren kreeg ik veel hulp van mijn oudste kinderen. Als ik de drieling in bad wilde doen, was er altijd wel iemand die me daarmee kwam helpen.
Toen Marco werd afgekeurd, ben ik gaan werken. Eerst als schoonmaakster en in 2018 ben ik een opleiding tot helpende in de zorg gestart. Marco vulde zijn dagen met de zorg voor de kinderen en hij knapte meubels op in een gehuurde schuur. Het ging eigenlijk best goed nu hij alles op zijn eigen tempo kon doen.
Op 11 januari 2019 probeerde ik hem te bellen, maar hij nam niet op. Hij was die dag in de schuur aan het werk, ik had hem eigenlijk al thuis verwacht. Ik ging ervan uit dat hij nog iets moest afmaken en vertrok met de drieling naar zwemles. Toen hij bij mijn thuiskomst nog steeds nergens te bekennen was, besloot ik naar de schuur te gaan. Maar eerst reed ik naar mijn vader. ‘Pap, ik wil dat je meegaat. Ik krijg Marco maar niet te pakken’, zei ik. We reden het erf op en zagen de politie al staan. De verhuurder van de schuur had Marco gevonden. Hij was overleden aan een hartstilstand.
Ik was in shock en vol ongeloof ook. Hoe moest ik dit aan al onze kinderen vertellen? Dat vond ik nog het heftigst van alles. Ik ben naar huis gegaan en heb ze allemaal bij elkaar geroepen. Ze zagen al aan mij dat er iets verschrikkelijks was gebeurd. Net als ik waren de kinderen vol ongeloof. Pas toen Marco enkele dagen later bij ons thuis werd opgebaard, kwam het besef – vooral bij de drieling. Papa zou ze niet zien afzwemmen. Papa zou nooit meer met ze spelen.”

Alleen maar huilen

“Na Marco’s uitvaart ging het leven weer verder. Ik voelde me al die tijd heel sterk. Ik moest wel, ik had geen keuze; er waren zeven kinderen afhankelijk van mij. Amber werd een week later aan haar rug geopereerd – die operatie stond al gepland. De kinderen gingen weer naar school, alles ging door. We konden gelukkig in het huis blijven wonen, financieel kon ik het ook bolwerken en ik stortte me op mijn kinderen, werk en studie.
Pas toen ik begin 2020 corona kreeg en ziek werd, stortte ik in. Ik was compleet verdwaasd; wat was me toch overkomen? Werken en leren lukte niet meer, ik kon alleen nog maar huilen. Uiteindelijk kwam ik er met hulp van een psycholoog weer bovenop. Ik moest echt even alles op een rijtje zetten.
Ik besloot met mijn overgewicht aan de slag te gaan. Ik moest gezond worden, er voor de kinderen kunnen zijn. In juli 2020 onderging ik een maagverkleining en viel ruim zestig kilo af. Dat gaf me letterlijk mijn bewegingsvrijheid terug – en mijn gezondheid uiteraard. In de afgelopen jaren hebben we alles met elkaar gedaan. Mijn ouders zijn een constante factor in mijn leven en mijn gezin geweest, maar ook de kinderen hebben mij en elkaar op alle mogelijke manieren geholpen. Als ik moest leren, wilde er altijd wel iemand oppassen. En ook met kleine klusjes in huis kan ik op iedereen rekenen.
Ik mis Marco nog altijd enorm, vooral op de momenten dat er een mijlpaal bereikt wordt. Toen ik mijn Helpende en ViG diploma’s behaalde, bijvoorbeeld. Wat had ik dat graag met hem gedeeld. Maar ook alles rondom de kinderen uiteraard. De zwemdiploma’s van de drieling, het feit dat ze bijna naar groep acht gaan…. Hij was zo trots op ze, op alle kinderen. Marco was naast een brombeer, wat vooral voortkwam uit onmacht over zijn gezondheid, een lieve, grappige, knuffelige en zorgzame vader.”

Jij bent niet wijs

“Inmiddels zijn we ruim vijf jaar verder. En gaat het best goed met me. Ik ben doorgegaan omdat dat moest en dat heeft goed uitgepakt. Ik heb een leuke baan en alle kinderen gaan lekker. Drie zijn er inmiddels het huis uit, dus dat geeft wel wat rust. Toch heb ik ze het liefst allemaal bij me onder één dak. Ik vind het heerlijk om iedereen thuis te hebben.
Twee jaar geleden heb ik mijn huidige vriend ontmoet. Ik was aan het trainen voor de Hartstocht, een tocht waarbij je geld inzamelt voor de Hartstichting, toen ik Eddy tegen het lijf liep. Hij was net als ik aan het wandelen en we raakten aan de praat. Toen ik hem vertelde dat ik zeven kinderen had, reageerde hij met: ‘Geweldig!’ Ik dacht: jij bent niet wijs.
De oudste kinderen waren wel wat terughoudend toen ik hen over mijn verliefdheid vertelde. Ik snap dat ook, ze wilden zich niet nog eens hechten. Maar ze gaan het steeds leuker vinden dat ik weer een relatie heb. Eddy is co-ouder voor zijn twee dochters en hij woont een eindje bij ons vandaan. We latten en dat bevalt prima, wie weet gaan we samenwonen als alle kinderen de deur uit zijn. Met Eddy kan ik altijd over Marco praten, hij voelt mijn verdriet ook zonder woorden aan. Dan krijg ik even een arm om me heen, bijvoorbeeld. Hij is er voor me, en dat geeft een fijn gevoel. Met Marco’s zoon Damian heb ik ook een goed contact, hij hoort er echt bij.
Ik ben echt wel boos geweest op het leven, maar ik ben er ook van overtuigd dat je in het leven dingen op je bordje krijgt om van te leren. Het verlies van Gemma, mijn scheiding, het overlijden van Marco; het heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Ik kan met recht zeggen dat ik trots op mezelf ben – dat heeft echt wel even geduurd. Ik heb het toch maar gefikst, samen met mijn kinderen en ik ben echt weer gelukkig.”
Tekst: Hester Zitvast
Foto: Yasmijn Tan
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.