6 lezeressen vertellen: ‘En toen kwam jij…’

Tekst: Redactie Vriendin

31 oktober 2023

Soms ontmoet je iemand die zoveel indruk maakt dat het je leven voorgoed verandert. Deze lezeressen kunnen erover meepraten.

‘Sofiia inspireerde mij om vaart te zetten achter mijn dromen’

Marieke (50): “Als een wervelwind kwam ze in maart 2022 mijn leven binnen: Sofiia, een journalist die wereldberoemd was in haar thuisland Oekraïne. Alles en iedereen die haar lief waren, moest ze achterlaten tijdens haar vlucht, zelfs haar volwassen zoon. Ik wilde iets doen voor vluchtelingen en ik had een kamer over. Zodoende kwam Sofiia bij me wonen. Ik gunde haar een plek waar ze op adem kon komen na alles wat ze had meegemaakt, maar uitrusten en bijkomen, dat was niets voor haar. Sofiia barstte van de levenslust en toekomstplannen. Ze wilde correspondent worden, een winkel openen voor de sieraden die ze ontwierp, een boek schrijven en haar zoon laten overkomen. Iedere dag werkte ze keihard aan haar projecten en tussendoor leerde ze Nederlands.

Sofiia’s vuur om alles uit het leven te halen, inspireerde mij om vaart te zetten achter mijn dromen. Vanaf mijn zesde jaar wilde ik een novelle schrijven. Hij was bijna af, maar ik bleef maar aanhikken tegen de afrondingsfase. Met een powerhouse als Sofiia in mijn buurt kwam het toch in een stroomversnelling. Sofiia geloofde in mij en zei dat ik het kon. Dat gaf kracht. Het eerste exemplaar van mijn boek September aan het meer reikte ik uit aan haar.

Een paar maanden later werd Sofiia doorverwezen naar het ziekenhuis omdat ze last had van een nare hoest. Ik zat naast haar toen haar arts vertelde dat ze leed aan uitgezaaide longkanker en vermoedelijk nog maar een paar maanden te leven had. Sofiia, strijdbaar als altijd, reageerde met de woorden: ‘Dan moet ik opschieten. Ik heb nog veel te doen.’ Toen ze zag dat ik het moeilijk had, zei ze: ‘Niet huilen, Marieke. We moeten door.’ Moedig ging Sofiia voorwaarts. Ze overleed op 23 januari 2023.

Door Sofiia heb ik ervaren dat wanneer je je echt openstelt voor een ander, je wereld zo veel grootser en rijker wordt. En dat, wanneer je een connectie op zielsniveau hebt, verschillen wegvallen. Sofiia’s bezieling voel ik nog iedere dag.”

‘De katten brachten ons bij elkaar’

Tamara (49): “Siamezen, het kattenras dat ik fok, zijn gevoelsdieren. Ze zijn aanhankelijk en hebben een heel innige band met hun baasjes. Mijn katten hebben me ontzettend veel gegeven, indirect brachten ze ook mijn vriend Lucas op mijn pad, de man met wie ik nu heel gelukkig ben.

Ruim drie jaar geleden nam Lucas contact met me op. Zijn kat was net overleden en hij was zijn moeder net verloren. Lucas was op zoek naar twee Siamezen. Hij koos Mistral en Gloria, een schattige kleine kitten. Om de drie weken belde hij om te vertellen hoe het ze verging. Dat bleef hij trouw doen. Ik raakte gesteld op Lucas’ telefoontjes. Toen Gloria een jaar oud was en FIP opliep, een virus dat dodelijk kan zijn voor katten, werden onze gesprekken meer emotioneel van aard. We waren allebei ontzettend verdrietig toen Gloria overleed. Een paar maanden later, toen Lucas me opzocht om een nieuw maatje uit te zoeken voor Mistral, bleven we maar praten. We hadden inmiddels zo veel gedeeld dat het heel vertrouwd voelde tussen ons. 
Een paar weken later vroeg hij me mee uit. Tijdens onze eerste date werden we allebei hartstikke verliefd. Het klikte waanzinnig goed, ook tussen Lucas en mijn 8 jaar oude dochter. Door haar autisme is ze niet snel close met mensen, maar met Lucas had ze direct een speciale band. ‘Word jij mijn nieuwe papa?’ vroeg ze de tweede keer dat ze hem zag. Lucas – overvallen door haar vraag – moest lachen. ‘Misschien wel’, antwoordde hij met een vrolijke twinkeling in zijn ogen. We zijn inmiddels twee jaar verder en Lucas is als een vader voor mijn dochter. Voor de katten is hij ook heel goed. Lucas helpt met de verzorging en is in de wolken als er een netjes wordt geboren. Ik kan mijn geluk niet op.” 

‘Onze band is zo hecht dat James als een broer voor me voelt’

Iganda (46): “Meer dan twintig jaar geleden werkte ik als receptioniste bij een hotel dichtbij Schiphol waar veel luchtvaartpersoneel logeerde. Zo ook James, een purser van een Amerikaanse luchtvaartmaatschappij. Met een collega en mijn zus ging ik naar Disneyland Paris. Toen we over de reis praatten, liep James toevallig net voorbij. Ik dacht dat James een grapje maakte toen hij zei dat hij mee wilde, maar hij meende het. Hij was een paar dagen vrij en hij had zin in iets leuks. Het is helemaal niets voor mij om op stap te gaan met een vreemde, maar toch stemde ik ermee in. Mijn zus en mijn collega vonden het prima, mits James naast mij zou zitten op de bijrijdersstoel tijdens de autorit. Op die manier konden ze vanaf de achterbank een oogje in het zeil houden.

James bleek een ontzettend hartelijke en toffe gast te zijn. Onze trip was zo gezellig dat we contact hielden. Als James in Nederland was, zocht hij me op. Terwijl we een hapje aten, praatten we bij. Tussendoor belden we elkaar. James liet mijn droom in vervulling gaan door samen het Vrijheidsbeeld te bezichtigen. Hij regelde een upgrade van mijn ticket naar businessclass. Ik voelde me een koningin in het vliegtuig! Talloze dierbare momenten maakten we samen mee. Inmiddels is onze band zo hecht dat James als een broer voor me voelt. Dankzij James kreeg ik er zelfs een familie bij, want zijn ouders en zussen bleken net zo hartelijk als hij.

Toen ik vijf jaar geleden trouwde, was James mijn getuige. Een prachtig moment. Lang wenste ik dat James ook gelukkig zou worden in de liefde. Ik gunde hem een partner die net zo lief en attent is als hij. Mijn wens kwam uit. James is gelukkig geworden in de liefde. Binnenkort vlieg ik naar Amerika om één van James’ groommaids te zijn. Mijn broer gaat trouwen!”

‘Met Nina naast me is alles minder zwaar’

Marjolein (28): “De vruchtbaarheidsbehandelingen die mijn vriend en ik twee jaar lang volgden, waren als een rollercoaster. Treuren om alle keren dat de pogingen op niets uitliepen, konden we niet. We moesten ons telkens herpakken om aan het volgende traject te beginnen. Het was loodzwaar, maar toch hielden we het vol. Alles hadden we over om een kind te krijgen.

Twee jaar geleden meldde ik me aan voor de e-training Zorg voor jezelf van Freya, een stichting die informatie en steun biedt voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen. Tijdens een van die online sessies ontmoette ik Nina, een deelnemer die, net als ik, jarenlang probeerde om zwanger te worden. Omdat we met elkaar wilden napraten over een onderwerp, namen we contact met elkaar op. We begonnen met elkaar te appen en konden vervolgens niet meer stoppen. Er was zo veel herkenning. Al snel leefden we met elkaar mee en steunden we elkaar. Met een vriendin als Nina dichtbij werd alles een klein beetje minder zwaar. De eerste keer dat we elkaar live zagen, omhelsden we elkaar, gevolgd door een stevige knuffel.

Toen Nina in de zomer van 2022 vertelde dat ze eindelijk zwanger was, kon ik alleen maar blij voor haar zijn. Nina vond het best lastig om het grote nieuws te brengen. Ze gunde mij het geluk van het krijgen van een kind zo. Maar zelfs de bijzondere fase van eindelijk zwanger zijn na zo veel tegenslag, bleken we met elkaar te kunnen delen. Want zeven weken later was ik degene met fantastisch nieuws. Haar dochter Maud is inmiddels 21 weken oud en mijn zoon Scott 14 weken. De intense dankbaarheid die ik iedere dag voel dat het is gelukt, is soms overweldigend. Nina begrijpt dat als geen ander.”

‘Het waren maar een paar woorden, maar ze maakten iets in mij wakker’

Manon: “Twaalf jaar geleden zakte ik plotseling door mijn benen en kon ik niet meer praten. De oorzaak bleek een dubbel herseninfarct te zijn. Hoewel ik lichamelijk geen klachten overhield aan het infarct, liepen mijn hersenen een flinke knauw op. In mijn hoofd was het jarenlang een grote chaos. Ik voelde me als een sneeuwbol waar constant aan werd geschud. Van mijn dynamische werk als planner bij een groot, commercieel bedrijf moest ik afscheid nemen. Veel lukte niet meer, omdat ik niet zo snel en georganiseerd meer was.

Wat volgde was een moeilijke periode waarin ik zoekende was hoe ik verder moest. Als jong meisje kon ik me verliezen in styling. Het liefst was ik naar de kunstacademie gegaan, maar mijn leven liep anders. Tijdens mijn herstel begon ik me te verdiepen in het stofferen van meubels. Ik vond het zo fijn om te doen.

Een jaar lang volgde ik een programma bij een revalidatiekliniek. Met een psycholoog sprak ik eens over hoe ik geld kon verdienen nu ik mijn werk was verloren. Op een gegeven moment zei ze: ‘Als jij vertelt over styling, interieur en creëren, straal je.’ Het waren maar een paar woorden, maar ze maakten iets in mij wakker. Ineens wist ik heel duidelijk welke richting ik op moest met mijn leven. Ik kreeg een focus.
Inmiddels kan ik mezelf bedruipen als meubelstoffeerder en ben ik heel gelukkig. Dit werk past bij me. Die snelle maatschappij kan en wil ik niet meer bijbenen. Het liefst gebruik ik met gerecycled materiaal, zoals stof gemaakt van petflessen. Ik heb mijn eigen werk gecreëerd en daar komen de mooiste dingen uit voort. En dat allemaal door mijn psycholoog.”

‘Door Tim zag ik in dat ik mezelf altijd op de eerste plek moest zetten’

Nora (27): “Daar stond hij, aan de andere kant van het zwembad: Tim, een man uit Engeland die net als ik op reis was in Peru. Toen ik hem vier jaar geleden zag, leek het alsof ik door de bliksem werd getroffen. In iedere cel van mijn lichaam voelde ik dat deze man mijn leven voorgoed zou veranderen. Wat die verandering inhield, wist ik niet, maar zeker was dat ik iets met hem moest. Het gevoel was sterker dan ikzelf, alsof het van boven was gestuurd. Wat het nog bijzonderder maakte, was dat Tim precies hetzelfde ervaarde. Allebei wisten we dat we onze grote liefde waren tegengekomen.

De ontmoeting met Tim bleek mijn leven inderdaad voorgoed te veranderen. Destijds had ik een relatie met mijn jeugdvriend van wie ik ontzettend veel hield. Vreemdgaan vond ik altijd verwerpelijk. Wat was het confronterend om te ervaren dat ik in staat was om hetgeen wat ik afkeurde zelf te doen. Ik brak het hart van mijn jeugdliefde en dat vond ik vreselijk, maar wat ik voelde bleek sterker dan mijn normen en waarden.

Door Tim zag ik in dat ik mezelf op de eerste plek moest zetten om werkelijk gelukkig te zijn, zelfs als dat betekende dat ik daar anderen mee kwetste. De relatie die Tim en ik kregen, was als een droom. We begrepen en accepteerden elkaar volkomen en we vulden elkaar aan, in alles. Na een paar jaar emigreerde ik naar Engeland, zodat we iedere dag samen konden zijn. Ik was supergelukkig met Tim, maar als hij weg was ontzettend eenzaam.

Liefde alleen is niet genoeg, realiseerde ik toen. Het bleek de tweede belangrijke les die ik door Tim leerde. Ik miste mijn familie en vrienden zo dat ik doodongelukkig was in Engeland. Uiteindelijk woog het gemis zwaarder. Toen ik terug naar Nederland verhuisde, gaf ik Tim op, want zeker was dat hij niet met me mee zou gaan. Ik ben lang verdrietig om onze breuk geweest, maar inmiddels heb ik er vrede mee. Dankzij Tim weet ik hoe heerlijk het voelt om iemand volledig lief te hebben en compleet jezelf te kunnen zijn in een relatie. Met minder neem ik nooit meer genoegen.”

Tekst: Sonja Brekelmans
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.