Karlijn rijdt met haar gezin in een brandweertruck naar Afrika

Karlijn: “Voordat we ons huis verkochten en in een brandweertruck gingen wonen, woonden we in Enschede. Mijn man Douwe en ik waren daar na onze studie blijven hangen. Hij werkte 32 uur op de universiteit, ik 24 uur op de hogeschool als docent verpleegkunde. We woonden in de stad, onze kinderen gingen naar school en de buitenschoolse opvang. Onze agenda vulde zich met sporten van de kinderen, zwemlessen en verjaardagen. En in de weekenden zochten we familie op. Het gevoel dat ik een ander leven wilde, heb ik al langer dan tien jaar. Vlak na de geboorte van Tobias (nu 11) geboorte dacht ik: ‘Ik ga dit toch niet nog twintig jaar doen?’ We oriënteerden ons toen al op een ander leven, maar geen van onze wilde plannen werd iets. We hielden ons lange tijd vast aan onze zekerheid.”

Continu samenzijn

“Vlak voor de geboorte van onze jongste zoon Olivier (nu 5) verhuisden we naar een huis op de campus van de universiteit. We woonden in het groen, dicht bij het bos en het park, en fietsten zo de stad in. Nu zouden we gelukkiger moeten zijn, dacht ik. Dat waren we ook. Maar het voelde als een stap dichter bij een ander leven, een leven waarin we nóg meer buiten en met elkaar konden zijn. Toen Olivier een baby was, ging het land in lockdown en gaven we thuisonderwijs. Het continue samenzijn dreef vele families tot wanhoop, maar wij vonden het heerlijk. In onze oude groene camper uit 1970 gingen we in die tijd vaak lastminute weekendjes weg in Nederland.
Toen ik een boek las van een familie die in een bus uit 1928 de wereld over reisde, viel bij mij het kwartje. De reis was een aaneenschakeling van tegenslagen, maar toch de moeite waard. Het lezen van dat boek was het begin van alles. We besloten in onze oldtimer een half jaar op reis te gaan in Europa. Douwe kon op afstand doorwerken en ouderschapsverlof opnemen en dat was ik ook van plan, maar post-covid gooide roet in het eten. Ik bleef ziek, en was bang dat de reis niet door kon gaan. Maar we gingen, en was het fantastisch. Toen we in Italië door autopech noodgedwongen langere tijd aan een meer stonden, voelden we hoe fijn het was om echt samen te zijn. We leerden te vertragen, minder te willen. Tijdens de tweede helft van de reis gingen we richting de Balkan en voelde het reizen niet meer als vakantie, maar als een levensstijl. Het enige minpunt was de einddatum die in zicht kwam. We hadden dit leven nog maanden willen voortzetten.” 

Vrijer leven

“Op weg naar Nederland wisten we al: dit willen we nog eens doen. Thuis hebben we een jaar gebrainstormd over hoe we een vrijer leven zouden kunnen krijgen. We probeerden het eerst dichtbij huis. De kinderen gingen naar een andere school, omdat een innovatievere school met vernieuwender onderwijs beter paste bij onze ideeën over leren. We maakten ons leven rustiger: minder afspraken, lege agenda’s. Maar we bleven aanlopen tegen het hoge tempo in Nederland, en daardoor begonnen we na te denken over langer reizen. We wilden het nog een keer doen, maar dit keer minimaal een jaar. En in een groter voertuig. De oudste kinderen (13 en 11) hebben behoefte aan privacy. We keken naar campers en Amerikaanse schoolbussen en kwamen uit bij een brandweerwagen die goed onderhouden was, weinig kilometers had gereden en binnen had gestaan. Deze bus zouden we ombouwen tot ons nieuwe huis.
Omdat Douwe en ik al jong kinderen kregen, en een leven met vier kinderen duur is, hebben we niet veel kunnen sparen. Toen we de truck gekocht hadden, hadden we geen budget over om hem te laten verbouwen. Daarom begonnen we de bus zelf te strippen. Het was in eerste instantie om kosten te drukken, maar we kregen er lol in. De bus gaf mij bovendien iets te doen. Ik zat in de ziektewet en vond het heerlijk om op mijn eigen tempo latjes te zagen en verven. Het gaf me de mogelijkheid te werken aan mijn belastbaarheid. En met ieder latje dat ik schilderde of onderdeel dat ik bestelde, voelde onze droom iets dichterbij. Pas tijdens het bouwproces kwamen we tot ons definitieve reisplan: we besloten voor onbepaalde tijd weg te gaan. En om dit te bekostigen, verkochten we ons huis.”

Naar Afrika

“We hebben de kinderen bij onze keuzes betrokken. Ze hadden positieve herinneringen aan de eerste reis, dus reageerden enthousiast. Tobias (11) wil bioloog worden, en riep direct dat hij naar de Galapagos eilanden wilde gaan. Zelf droom ik ervan om terug te gaan naar Oman, waar ik van mijn vierde tot mijn tiende heb gewoond. Ik vind Oman een van de mooiste landen ter wereld, dat wil ik Douwe en de kinderen laten zien. Toen we online over onze plannen deelden, hadden veel mensen daar een mening over. Het zou zielig zijn om ze van school af te halen en te gaan reizen. Maar het leverde ook waardevolle ontmoetingen op: zo leerden we een gezin kennen dat door Afrika had gereisd, en toen we de foto’s zagen zeiden we: dit willen wij ook!
Toen ik hoorde dat je je camper of bus van het Midden-Oosten naar Afrika kan verschepen, twijfelden we niet meer. Dit gingen we doen: met zijn allen richting Afrika! Douwe en ik haalden ons vrachtwagenrijbewijs en werkten in ieder vrij uurtje aan de truck. We hebben lang nagedacht over de indeling. Omdat we een groot gezin zijn, wilden we voor iedereen privacy creëren. We hebben dus veel kleine kamertjes gemaakt zodat iedereen een eigen slaapplek heeft. We hebben een grote keuken, een toilet en een douche ingebouwd. Na anderhalf jaar klussen, was de truck helemaal naar onze smaak.”

Wennen en vertragen

“Per 1 mei was ons huis verkocht en trokken we de bus in. We hebben eerst een rondje Benelux gemaakt om de wagen te testen. Na dit proefrondje hebben we nog een aantal upgrades gedaan, en toen was het zover. We schreven onze dochter op de middelbare school uit, en spraken met de basisschool van de jongste kinderen af om op afstand samen te werken. Ons vertrek voelde anders dan de vorige keer. Toen zouden we na een half jaar terugkeren in een gespreid bedje, dit keer hadden we alles weggedaan. We hadden afscheid genomen van ons oude leven, en begonnen nu aan een nieuw leven. Vlak voor vertrek lieten we een grote droom van de kinderen in vervulling gaan en haalden we bij een boerderij twee poesjes op: Fox en Izzy, die ook met ons mee de wereld over reizen. Handig? Nee! Maar huiselijk en gezellig is het wel, en dat vinden we belangrijk voor de kinderen.
We voelden ons de eerste weken onderweg een beetje verloren. Het was echt even omschakelen naar een compleet nieuw leven. We waren al onze routines kwijt. De kinderen moesten erg wennen. Ze vroegen geregeld: ‘Mama, wanneer gaan we iets leuks doen?’ Ze moesten wennen zichzelf te vermaken, en aan het feit dat ze nu ‘thuis’ zijn. Want we zijn dan wel samen op reis, maar dat is echt iets anders dan op vakantie zijn. Als je in een truck woont, dan moet je vertragen. En ook het schoolwerk van de kinderen vraagt om rust, en geen haast. De eerste maand van ons nieuwe leven was wat rommelig, maar we hielden vertrouwen. Ik wist: hier moeten we doorheen, het is een life changing event.”

Leren op reis

“Onze truck is zelfvoorzienend en we kiezen ervoor om te overnachten op wildplekken in de natuur. We gaan soms naar een camping als we geen goede plek kunnen vinden, ons beddengoed moeten wassen, of even willen opladen aan de walstroom. We leven van het geld dat de verkoop van ons huis heeft opgebracht en hebben nu veel lagere lasten. Mijn man is uit dienst gegaan en heeft een eigen bedrijf opgezet. Ik ben afgekeurd, maar hoop de rust terug te vinden ook iets voor mijzelf te starten. Wat ik belangrijk vind om te zeggen, is dat wij als ouders van vier kinderen weinig spaargeld hadden. Toch is het ons gelukt om een vrijer leven te creëren.
Veelgehoorde kritiek op onze keuze onze kinderen uit het Nederlandse schoolsysteem te halen, is dat we ze veel zouden afnemen. Wij zien dat niet zo. Onderweg hebben we de leukste ontmoetingen, en ontmoeten we gelijkgestemde gezinnen, en dus ook kinderen. In Roemenië sliepen we bij mensen in de tuin die een dochter van dertien hadden, super waardevol voor onze dochter Sophie (13). Ik heb tijdens onze eerdere reis gezien hoe onze kinderen opbloeiden door op een andere manier te leren en ontdekken. Ze waren zoveel vrijer en nieuwsgieriger dan ze waren op school als ze in werkboekjes moesten werken. Ik ben ervan overtuigd dat ze alleen al van het reizen zelf superveel leren over de wereld. En ook op sociaal niveau, want je leert veel verschillende mensen kennen.”

Op naar Oman

“We wilden eigenlijk langzaam van Nederland richting Griekenland trekken, maar in Polen, Roemenië en Bulgarije was het al best koud, dus ging onze reis sneller dan we hadden verwacht. Roemenië heeft ons echt verrast. We stonden daar midden tussen een schaapskudde, en je hebt er prachtige wildkampeerplekken. In Griekenland stonden we pal aan zee. Helemaal alleen aan het strand, we hebben één visser gezien. De zee hielp ons te vertragen. Naar de zee staren is net zoiets als in een kampvuur kijken. Tijd verdwijnt en je bent in het nu.
Het wonen in een truck bevalt ons goed. We zijn nu in Turkije en trekken deze winter door naar het Midden-Oosten. Het enige waar we rekening mee houden zijn de seizoenen. Zo willen we in mei het Midden-Oosten weer uit zijn, omdat het er dan te heet wordt. Ik kijk er enorm naar uit om Douwe en de kinderen Oman te kunnen laten zien. Om met ze te zwemmen in het water waar ik als kind mijn weekenden doorbracht. Maar het meest kijk ik uit om nog meer te settelen, in ons nieuwe leven. Alles is nu nog nieuw, maar als we dit langer doen, dan wordt dit nog meer ons normaal.”

Je droom achterna

“Met de kinderen gaat het goed. De oudste twee hebben online contact met hun vrienden. Ze videobellen en spelen Roblox. Onze dochter mist het paardrijden, wat ze in Nederland deed. We hebben de kinderen beloofd dat we in ons nieuwe leven veel gaan sporten. En dat zal op een andere manier gaan. Niet meer wekelijks, op een vast tijdstip, maar we zijn van plan om als gezin te gaan hiken, snorkelen en paardrijden. De kinderen missen hun opa’s en oma’s het meest, maar we denken dat zij ons nog wel komen opzoeken, en het zou geweldig zijn als ze zelfs een stuk mee zouden kunnen reizen.
We wilden een ander leven. Meer in de natuur zijn, meer samen zijn. Maar ook meer betrokken zijn bij elkaars leven. En aan dat leven zijn we nu aan het bouwen. We besteden veel tijd aan aandacht voor elkaar, helpen elkaar, zijn vriendelijk voor elkaar. Met zes personen en vier opgroeiende kinderen is het wonen in truck niet altijd makkelijk, maar dat was het in Nederland ook niet. We hebben nu wat we willen: de mogelijkheid om onze kinderen de wereld te laten zien, tijd, en letterlijk ruimte. Ik gun onze kinderen een open blik op de wereld en ben trots dat we ze laten zien dat het altijd kan, je droom achternagaan.”

Wil je Karlijn en haar gezin volgen? Instagram: @unce.upon.a.truck

Foto: privébezit

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.