Jorieke: ‘Ik baal van de opvoedstijl van mijn man’

Tekst: Mariette Middelbeek

8 april 2025

Er is veel leuk aan Thijs, de man van Jorieke (36). Maar sinds ze kinderen hebben, heeft ze helaas een veel minder leuke kant van hem ontdekt. “Ik dacht dat hij geduldig en begripvol zou zijn, maar zijn opvoedstijl is strikt en militair. Dat vind ik heel erg.”

Jorieke: “Met Thijs is het nooit saai, dat wist ik vanaf het moment dat ik hem ontmoette. Als hij de kamer binnenkomt, is er energie, avontuur. Hij valt op, alleen al doordat hij bijna twee meter is maar ook door zijn verhalen, zijn humor, zijn luide stem. Van hem wil ik meer weten, was mijn eerste gedachte toen ik hem op een feestje zag, nu elf jaar geleden. Die avond raakten we aan de praat en daarna zat hij in mijn hoofd, maar we hadden geen contact omdat we geen nummers hadden uitgewisseld. En ik wilde de gezamenlijke vriend die het feestje had gegeven ook niet om het nummer van Thijs vragen, voornamelijk omdat ik dacht dat iemand als Thijs mij te stil en te saai zou vinden, ondanks het leuke gesprek dat we op het feest hadden gevoerd.
Niets bleek minder waar. Toen we elkaar weken later opnieuw tegenkwamen, liet Thijs er geen enkel misverstand over bestaan dat hij baalde dat hij die avond niet mijn nummer had gevraagd. ‘Maar nu ga je het mij geven en daarna laat ik je nooit meer gaan’, verkondigde hij vol bravoure en zelfvertrouwen. Ik stemde lachend in, dacht half dat hij het niet meende, maar die avond zoenden we voor het eerst en een paar dagen later spraken we af voor onze eerste, echte date. Vanaf dat moment waren we samen.”

Minder leuke kant
“Ik prees mezelf gelukkig met zo’n leuke man, kon soms niet geloven dat hij voor mij koos. Vorige vriendjes waren emotioneel geblokkeerd, dodelijk saai, ontrouw of vergaten simpelweg dat het in een relatie ook weleens leuk is om een compliment of wat liefde te krijgen – óók na de eerste fase van verliefdheid. Thijs was anders. Hij liet, en laat, mij altijd weten dat hij gek op me is. Ik kan nog steeds urenlange gesprekken met hem voeren over uiteenlopende onderwerpen, van de wereldvrede tot zijn diepste gevoel. Thijs is eerlijk en betrouwbaar en in veel opzichten ben ik echt blij met hem. Maar helaas is er ook een minder leuke kant en die is tevoorschijn gekomen toen we kinderen kregen. Een kant die ik niet van hem kende en die me, eerlijk gezegd, erg van hem tegenvalt. Zo erg dat ik soms denk: had ik maar een andere vader voor mijn kinderen gekozen… Dat is een gedachte waar ik van schrik en die me verdrietig maakt en waar ik ook niet met Thijs over kan praten, ondanks al die openheid die we naar elkaar hebben.”

Energie en geluid

“Onze oudste zoon is nu zes, onze jongste vijf. Twee kleine boeven die in karakter meer op Thijs lijken dan op mij, of misschien moet ik zeggen: in energie en geluid. Het zijn twee typische jongens: luid, wild en soms complete brokkenpiloten. Maar daarónder zie ik ook dingen van mezelf: gevoeligheid en kwetsbaarheid. Het maakt dat ze bijvoorbeeld lomp met volle vaart met hun stepje tegen het buurmeisje oprijden om daarna berouwvol glaasjes limonade, chocola en een Frozen-pleister voor haar te halen. Zeker mijn oudste kan dan nog lang zitten met wat er is gebeurd. Hij is gevoeliger dan hij lijkt. Soms heeft hij zichzelf ook niet echt in de hand, dan is hij zo druk dat hij erin blijft hangen. Springen, dansen, gek doen, schreeuwen – het gaat maar door. Je kunt dan op je kop gaan staan, maar luisteren gaat hij niet. Het enige wat erop zit, is hem kalmeren door hem rustig te begrenzen. Hem bij zijn schouders pakken, oogcontact maken en wachten tot hij kalmer wordt. Soms helpt het om hem even apart te zetten, maar wel met de mededeling: dit doe ik om je rustig te krijgen. Als je boos op hem wordt en hem dan naar zijn kamer stuurt, wordt het alleen maar erger.
De jongste heeft ook een gebruiksaanwijzing – iets wat volgens mij ieder kind heeft. Hij is heel impulsief: eerst doen, daarna denken. Ik wil hem graag leren dat andersom een beter idee is en ik denk dat een kalme, consequente aanpak daarbij goed helpt.
Natuurlijk begrijp ik dat samen opvoeden betekent dat je compromissen sluit. Welke ouders zitten nu volledig op één lijn wat betreft de opvoeding? Ik ken ze niet. Voor we kinderen kregen, heb ik me geen moment zorgen gemaakt of Thijs en ik hier samen wel uit zouden komen. Ik zag hem met onze neefjes en nichtjes en met de kinderen van vrienden en wist zeker dat hij een geweldige vader zou worden. Altijd was hij ervoor in om met de kinderen te spelen en gekke dingen te verzinnen, en toen ik uiteindelijk zwanger werd en het bleek een jongen te zijn, wist ik dat Thijs zich al op het samen voetballen verheugde. Ik bereidde me erop voor dat zaken als rust en regelmaat van mij zouden moeten komen, omdat Thijs meer van het lol maken zou zijn. Dácht ik. Maar ik bleek ernaast te zitten.”

Harmoniemodel

“Thijs en ik komen uit verschillende gezinnen met totaal verschillende manieren van communiceren. Bij mij thuis werd vroeger vooral het harmoniemodel hooggehouden. De zachte aanpak, overal over overleggen en mijn zus en ik kregen vrijwel nooit straf. Als we het echt heel bont maakten, werden we weleens naar onze kamer gestuurd maar als dat in mijn hele jeugd vijf keer is gebeurd, is het veel. Liever hielden mijn ouders familieberaad als er iets aan de hand was: met z’n allen overleggen over het probleem en de oplossing. En dan ging het om kleine, vaak praktische dingen. Bijvoorbeeld dat wij een konijn wilden maar mijn ouders het hok altijd schoonmaakten: hoe gingen we dat oplossen? Dan kwam er een schema op de koelkast. Of dat mijn zus en ik altijd ruziemaakten over een en hetzelfde Playmobil-poppetje. De oplossing: het poppetje ging de ene week naar de één en de andere week naar de ander. Dát is de opvoedstijl die ik heb meegekregen: zachtaardig, polderen, zelden je stem verheffen. Als tiener puberde ik amper en dus had ik ook geen ferme hand nodig, mijn ouders hadden weinig regels en daar gedijde ik goed bij. Tijden waarop ik thuis moest zijn? Die waren er niet, ik was er altijd voor twaalven. En nooit dronken, want tot mijn twintigste dronk ik slechts één glas passoã-jus, wat ik nog vies vond ook. Ik heb een fijne, zorgeloze jeugd gehad en mijn ouders hebben het goed gedaan. Geen ruzies, geen harde woorden, dat is voor een kind heel fijn. Dus toen ik kinderen kreeg wist ik dan ook zeker: ik zou hun voorbeeld volgen.”

Behoorlijk gedrild

“Dan Thijs. Bij hem thuis regeerde de harde hand van zijn vader. Niet fysiek, maar Thijs en zijn twee broers zijn behoorlijk gedrild. ‘Dat moest ook wel’, zegt hij er nu vergoelijkend over. ‘Anders hadden we ons huis en de hele straat nog eens afgebrand.’ Met z’n drieën waren die jongens druk en ze zaten vol kattenkwaad, dus het leek mij ook logisch dat hun vader streng moest zijn, ook al sloeg hij daarin door. Zo heeft zijn vader een keer een nieuwe fiets die Thijs op zijn veertiende zelf had gekocht helemaal kapot gemaakt omdat Thijs iets had gedaan wat niet mocht. En Thijs zegt dat er tijden waren dat hij vaker in de bijkeuken at dan aan tafel. Thijs heeft daar last van gehad – hij heeft een moeilijke band met zijn vader en zegt zelf ook dat zijn strenge opvoeding daaraan heeft bijgedragen, hij voelde zich als kind vaak ongewenst en onbelangrijk. Met zijn eigen kinderen wil hij wel een goede band en dus dacht ik dat hij niet zoals zijn vader zou worden. Maar blijkbaar werkt het niet zo.”

Militair regime

“Toen onze oudste zoon één jaar werd en het opvoeden meer en meer begon, merkte ik al snel dat Thijs en ik niet echt op een lijn zaten. Hij was zeker de energieke vader die graag dingen met ons kind deed, maar daarnaast bleek hij stukken minder verdraagzaam dan ik had gedacht. In grote lijnen hadden we onze ideeën over opvoeden natuurlijk wel besproken, maar wat je vooraf bedenkt blijkt in de praktijk vaak heel anders te liggen. Netjes en sociaal, met respect en oog voor andere mensen, dieren en de natuur – dat moest ons kind worden. Respect voor ons als ouders vonden we ook belangrijk en daar hoort luisteren bij. Mooie ideeën, maar dat zegt nog niet hoe je omgaat met klooien met eten, gooien met speelgoed, huilen als je je zin niet krijgt, schermtijd en al die grote en kleine onderwerpen waar je als ouders elke dag mee te maken hebt als je kinderen opvoedt. Hoe groter onze zoon werd, en zeker ook toen onze tweede een peuter werd, hoe meer bleek dat Thijs en ik echt een heel andere aanpak hadden. Ik denk dat het niet vreemd is dat ouders elk hun eigen manier hebben en je hoort vaak dat vaders wat directer en moeders wat begrijpender zijn. Maar bij ons is het echt een verschil van dag en nacht. Thijs is superstreng voor de jongens. Als ze ook maar één keer niet luisteren of protesteren, zitten ze op hun kamers. En daar komt dan vaak een extra straf bij, zoals drie dagen geen iPad of zelfs huisarrest. Ik probeer juist te praten. Uitleggen waarom iets niet mag en wat de gevolgen van hun gedrag zijn. Bijvoorbeeld: als je niet op tijd thuis bent zoals we hebben afgesproken, maak ik me ongerust. Maar bij Thijs is het dan meteen: ongehoorzaam, hup, een uur op je kamer en je raceauto inleveren. Los van dat ik het naar vind om zo met kinderen om te gaan, heeft het volgens mij ook geen zin. Je maakt ze bang en ze gaan dingen wel of niet doen om straf te ontlopen, maar echt respect dwing je er niet mee af, volgens mij. Zo’n militair regime heeft gewoon geen zin.”

Slechts één kans

“Maar hoe vaak ik ook probeer hier met Thijs over te praten, het helpt niet. Het leidt alleen maar tot ruzie tussen ons, zéker als ik zeg dat hij nu precies doet wat zijn vader deed en wat hij zelf zo verschrikkelijk vond als kind. Dan praat hij echt een dag niet tegen mij. Hij vindt mij veel te soft en stoort zich daar regelmatig aan, wat hij laat merken ook. Maar ik blijf proberen tot hem door te dringen, want ik kan niet aanzien hoe hij met de jongens omgaat. Daarvoor heb ik alle ruzies over, want ik baal verschrikkelijk van Thijs’ opvoedstijl en ik hoop echt dat ik die kan veranderen. De jongens zijn maar één keer klein, we krijgen maar één kans en die wil ik zo goed mogelijk grijpen.
Soms ben ik echt verdrietig over de situatie. Het beeld wat ik had van ons fijne, vrolijke gezin valt uiteen door hoe Thijs de jongens aanpakt. De gedachte dat ik ze zo gun wat ik zelf heb gehad en wat ze nu niet krijgen, doet me echt pijn.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.