Iris werd op haar 19e ongepland zwanger: ‘Ik wist meteen: ik ga dit alleen doen’

Ik was vier dagen overtijd. Omdat mijn cyclus onregelmatig was, kwam dat wel vaker voor. Tijdens mijn studententijd deed ik regelmatig een zwangerschapstest, gewoon om zeker te weten dat er niets aan de hand was.
Die ochtend, vlak voordat ik naar mijn bijbaantje bij de HEMA moest, deed ik snel een test om mezelf gerust te stellen. Ik legde hem op het wasbakje, spoelde het toilet door, en toen ik opkeek, zag ik het meteen: twee duidelijk blauwe strepen. Met bonkend hart rende ik terug mijn studentenkamer in. Mijn handen trilden toen ik mijn moeder belde. Toen ze opnam zei ik vol ongeloof: ‘Mam… ik ben zwanger.’”

Positieve test

“Ik woonde in Apeldoorn en volgde de opleiding Agogisch Medewerker GGZ, omdat ik graag in de geestelijke gezondheidszorg wilde werken. Tijdens mijn studie kwam ik weer in contact met een ex-vriend. Hoewel het leuk was om weer tijd met hem door te brengen, begon ik ook te twijfelen of ik weer een serieuze relatie met hem wilde. Om helderheid te krijgen, besloot ik een paar dagen alleen op vakantie te gaan. Op die solo vakantie besefte dat ik behoefte had aan tijd voor mezelf, om te genieten van mijn studententijd en mijn eigen pad te volgen. Een relatie met hem paste daar op dat moment niet bij. Na mijn vakantie liet ik hem weten dat ik voor mezelf koos. De volgende ochtend stond ik met een positieve zwangerschapstest in mijn handen.

Het eerste wat mijn moeder zei was dat ze er voor me zou zijn, welke keuze ik ook zou maken. Dat was het meest steunende wat ze had kunnen zeggen, en precies wat je als jong meisje nodig hebt op zo’n moment. Toch was de keuze voor mij meteen helder. Vanaf het eerste moment voelde ik diep vanbinnen: ik ga dit doen. Ik ga voor dit kindje zorgen. Andere opties heb ik nooit serieus overwogen. De biologische vader van mijn dochter besloot geen rol te willen spelen in het leven van mijn dochter. We hebben daar rustig over kunnen praten, en ik respecteer zijn keuze. Naarmate de zwangerschap vorderde, kwamen soms de twijfels: ik ben nog student, heb geen diploma, inkomen, rijbewijs… Maar elke keer kwam ik terug bij besef: Ik heb nog niet veel, maar ik heb wél een heleboel liefde te geven.”

Op huizenjacht

“Gek genoeg was ik tijdens mijn eerste zwangerschap best ontspannen. Ik was jong en de risico’s en zorgen die ik nu ken, kende ik toen niet. Het was vreselijk dat ik mijn studentenkamer uit moest. Als studerende single-mom-to-be zonder inkomen ging ik op zoek naar een woning, nou succes! Ik schreef meer dan 450 huurwoningen aan, zonder succes. Zwangerschap gaf geen urgentie, hoe hard de tijd ook doortikte. Toen ik dertig weken zwanger was, vond ik zelf een woning in een dorp waar ik niemand kende. Maar ik was allang blij dat ik een huis had voor mij en mijn baby.

Ik dacht veel na over de toekomst en startte met rijlessen. Ook wisselde ik van opleiding, en ben ik de studie tot pedagogisch medewerker gaan doen. Een baan in de kinderopvang leek me goed te combineren met het ouderschap. Ondanks de grote veranderingen in mijn leven, genoot ik intens van de zwangerschap. Ik was vitaal, had weinig kwaaltjes en keek uit naar wat komen ging. Het contact met leeftijdsgenoten veranderde. Terwijl ik me voorbereidde op de bevalling, maakten zij zich druk over wat ze aan zouden trekken naar het Halloweenfeest. Onze werelden lagen ineens mijlenver uit elkaar.”

Samen met een baby

“Een dag voor mijn twintigste verjaardag werd mijn dochter Emely geboren. Inmiddels is ze drie. Alles was nieuw, maar het voelde al snel natuurlijk om fulltime met een baby te zijn. Hoeveel erbij komt kijken, kun je van tevoren niet volledig bevatten. Veel mensen zeiden dat ze ‘respect’ hadden voor hoe ik het deed, maar voor mij voelde dat niet als een keuze. Je doet het gewoon. Je móét wel. Ik genoot intens van mijn lieve baby. Ik deed elke luier en elke voeding alleen, maar ik wist ook niet beter.

Ik vond het heerlijk om met niemand rekening te hoeven houden. Als mijn kindje sliep en ik had zin in pizza, dan at ik pizza. Er was niemand die op me lette, ik deed alles op mijn manier. Na een maand of vier pakte ik mijn studie weer op, en ging Emely een paar dagen per week naar het kinderdagverblijf. In die periode begon ik me te realiseren dat zij bij mij geen sociaal leven zou krijgen met andere kinderen. Ik heb een jonger zusje, dus er zijn geen neefjes of nichtjes in de familie. En door mijn leeftijd had ik geen vriendinnen met kinderen. Opeens dacht ik: wat sneu dat ze altijd het enige kindje zal zijn…”

Wens voor een tweede

“Zo ontstond langzaam de wens voor een tweede. Ik wist dat een traject via een kliniek voor mij niet haalbaar was. Niet alleen vanwege het geld, maar ook omdat ik dacht: wie met gezond verstand helpt een negentienjarige, alleenstaande moeder aan een donortraject? Op TikTok volgde ik een jonge vrouw die openlijk haar weg deelde naar het moederschap via een donor. Ze probeerde zwanger te worden met hulp van een zelf gevonden donor en deed dat via zelfinseminatie. Ik vond haar inspirerend en voor het eerst dacht ik: misschien is dit ook voor mij mogelijk.

Als mijn baby sliep, deed ik research. Waar vind ik een donor? Wat zoek ik in een donor? En wanneer zou ik het willen? Eigenlijk zo snel mogelijk, zodat mijn kinderen weinig zouden verschillen in leeftijd. Ik dook diep in de wereld van donorschap, zocht uit welke platforms betrouwbaar waren, en vond uiteindelijk vrij snel ‘mijn’ donor. Pas toen ik er zelf honderd procent zeker van was dat ik dit echt ging doen, deelde ik mijn gezinsuitbreiding plannen met vriendinnen.”

Zwanger van een donor

“Mijn vriendinnen waren kritisch en vroegen zich af hoe ik het voor me zag. Maar zodra ik uitlegde waarom ik graag nog een kind wilde, begrepen ze me beter. De donor die ik vond, liet zich testen op genetische aandoeningen en op zaadkwaliteit. We stelden samen een contract op waarin we duidelijke afspraken vastlegden. Alles moest zorgvuldig en veilig verlopen. Met mezelf sprak ik af: ik zou het twee maanden proberen. Lukte het dan niet, dan zou ik een pauze nemen tot na de examenperiode van mijn opleiding. De eerste poging was direct raak. Mijn dochter was negen maanden oud toen ik zwanger werd van haar zusje.

Tijdens mijn tweede zwangerschap was ik een stuk angstiger dan de eerste keer. Toch voelde ik me lichamelijk weer goed en had ik weinig kwaaltjes. Tegen het einde werd het zwaarder, omdat ik nu ook voor een dreumes moest zorgen. Omdat ik het belangrijk vond dat mijn kinderen dezelfde afkomst zouden hebben, koos ik een donor die net als de biologische vader van mijn oudste dochter, half Indonesisch is. Na negen maanden werd Emely’s zusje Amara geboren. Inmiddels is ze twee jaar oud. En hoe ik het heb gedaan weet ik niet, maar ik deed ook nog examen én haalde mijn rijbewijs.”

Schrikbeeld

“Wat voor veel mensen een schrikbeeld is, een twintigjarige alleen met twee baby’s, was mijn werkelijkheid. En ik vond het fantastisch! Mijn lichaam had het met twee zwangerschappen binnen een jaar flink te verduren gehad, maar mijn gezin maakte alles goed. Na mijn verlof rondde ik mijn studie af en toen Amara zes maanden was ging ik als zelfstandig ondernemer aan de slag als onderhoudsmonteur bij defensie. Mijn leven bestond uit werken en zorgen voor mijn dochters. Ik zat even op een datingsite, maar dat werd niks. Soms zag ik een leuke jongen op wie ik verliefd zou kunnen worden, maar zag ik hem niet voor me met mijn kinderen. Dan hield het voor mij meteen op.

En toen kwam hij ineens op mijn pad: Jeffrey. Ik had net mijn band lek gereden en stond te wachten op de Wegenwacht, toen hij in zijn gele busje aan kwam rijden om mij te helpen. Ik vond hem meteen leuk, en nadat hij mijn band had verwisseld, durfde ik het aan om een briefje met mijn telefoonnummer onder zijn ruitenwisser te schuiven. Pas twee weken later ontdekte hij het briefje en stuurde hij me een berichtje. Toen we in contact kwamen vertelde ik hem vrij snel over mijn twee kinderen, en gelukkig reageerde hij daar heel positief op, en begonnen we te daten.”

Zwanger van de derde

“Toen we meer gingen daten en onze relatie serieus werd, was dat best even wennen. Ik was het niet gewend om een partner te hebben. Het voelde alsof ik minder te geven had dan vroeger, omdat er al zoveel aandacht ging naar mijn meiden. Jeffrey en ik hadden daar eerlijke gesprekken over. Ik vertelde hem dat mijn kinderen altijd op nummer één zullen staan, en dat hij daarna komt. Dat begreep hij heel goed. Omdat hij een stuk ouder is dan ik namelijk 37, vroeg ik hem naar zijn kinderwens. Die had hij. We besloten al snel om er niet actief mee bezig te gaan, maar bewust geen anticonceptie te gebruiken. En wederom was het snel raak: ik ben nu zwanger van mijn derde kind.

Ik heb nu drie keer aan vrienden en familie mogen vertellen dat ik zwanger ben, en de eerste keer reageerde men vooral angstig. De tweede keer, toen het gelukt was met de donor, was het nog erger, en voelde het alsof ik een rouwkaart had verstuurd, in plaats van dat ik iets leuks vertelde. Mensen begrepen weinig van mijn keuze. Deze derde keer is het anders, en word ik voor het eerst meteen gefeliciteerd! Hoe mijn leven er nu uitziet is toch meer het perfecte plaatje: ik ben iets ouder, heb een serieuze relatie, woon samen en heb een baan.

Positief

Het ouderschap is soms zwaar, maar vooral fantastisch. Ik ben drieëntwintig en ben volgende maand moeder van drie kinderen! Naast mijn werk waarin ik sleutel aan drink- en afvoerinstallaties, ben ik actief op social media. Ik wil laten zien dat dat ik een goede ervaring heb met ongepland jong moeder worden. Je ziet en leest genoeg negatieve verhalen. Ik laat zien dat je leven niet voorbij is, als dit je overkomt. Ik had een ander leven voor mezelf uitgestippeld, maar de komst van Emely heeft me zo veel moois gebracht. En ik kijk er naar uit om mijn vriend straks met de baby in zijn armen te zien. Hij is zo’n fantastische vader voor mijn twee dochters, dat had ik niet durven dromen. Voor mij is een baby krijgen niet meer nieuw, maar de kraam- en babytijd samen met een partner beleven, is wel nieuw voor mij. Ik heel benieuwd hoe het is om straks niet meer alles alleen te hoeven doen.”

Wil je Iris volgen? Instagram & TikTok: @irisbroekmanx

Foto’s: Marloes Bosch
Visagie: Wilma Scholte