Kathleen Aerts: ‘Gelukkiger kan ik niet worden’
30 januari 2018
Kathleen Aerts (39) werd bekend met K3, maar heeft voor een rustiger leven in Zuid-Afrika gekozen, waar ze met haar gezin woont en boeken schrijft.
Kathleen Aerts (39) werd bekend met K3, maar heeft voor een rustiger leven in Zuid-Afrika gekozen, waar ze met haar gezin én haar moeder woont en boeken schrijft.
Jarenlang zong Kathleen in de Belgische meidengroep K3. Tegenwoordig is ze gestopt met zingen, woont ze met man en kinderen in Zuid-Afrika en schrijft ze boeken. Zo schreef ze onlangs het prachtige kinderboek Lily en Max in de wereld van oma, over haar moeder die vroeg dement werd. Toen Kathleen in Nederland was voor de promotie van haar boek, spraken wij met haar af in een café. Kathleen bestelde een ‘spa bruis’. Want ook al woont ze niet meer in België, die Belgische tongval heeft ze nog altijd.
Na tien jaar K3 besloot je er opeens mee te stoppen. Dat is nu acht jaar geleden. Vond je het genoeg geweest?
“Nou, ik kijk nog altijd met een glimlach terug op die tien jaar K3. Ik heb de meest fantastische dingen meegemaakt, waarvan ik nooit had gedacht dat die zouden gebeuren.”
Zoals?
“Ahoy vullen, bijvoorbeeld. Daar droomde ik als klein meisje al van. Maar het waren ook tien drukke jaren, waardoor ik aan levenskwaliteit verloor. Dat voelde ik pas echt toen mijn papa onverwachts overleed. Toen mijn mama ook nog ziek werd, ze kreeg op jonge leeftijd de ziekte van Alzheimer, ging ik het leven anders bekijken.”
Lees ook: Zijn Karin ,Kristel en Josje veranderd in hun K3-tijd?
Samen met Steven kreeg je twee zoontjes, en in 2015 zijn jullie met het hele gezin naar Zuid-Afrika verhuisd.
“Ja! Ik was er vijftien jaar geleden voor het eerst en ik verloor meteen mijn hart. Op een gegeven moment overwinterden we er ook elk jaar drie maanden en ging Zuid-Afrika als een tweede thuis voelen. Steven en ik droomden ervan om te emigreren. Maar er was altijd wel iets wat ons tegenhield. Of: wat mij tegenhield, beter gezegd. Want ik vond dat ik mijn zieke moeder niet zomaar kon achterlaten.”
‘Ahoy vullen, daar droomde ik als klein meisje al van’
Jullie zijn toch gegaan. Hoe kwam dat?
“Omdat er iets gebeurde wat ik nooit zal vergeten. Ik reed drie jaar geleden in Zuid-Afrika in de auto met onze kinderen op de achterbank, tussen die prachtige bergen en onder een stralende zon. Vanuit het niets vroeg mijn zoontje hoe het kwam dat zijn opa zo vroeg gestorven was. Ik heb hem dat daar in die auto eerlijk verteld. Toen kreeg ik een ingeving van hierboven. Alsof mijn vader zei: waar wacht je op? Waarom stel je je dromen uit?
Toen ik terugkwam, vertelde ik Steven met tranen in mijn ogen dat ik klaar was om te emigreren. Als hij het tenminste goed vond dat mijn moeder meeging. Dit was het moment. Als onze oudste zoon naar de basisschool ging, zouden we niet meer in Zuid-Afrika kunnen overwinteren. Bovendien was mijn moeder al zo ziek, dat ze geen besef meer had van haar omgeving. Dat maakte het makkelijker om haar mee te nemen.”
Je vertelde net dat je vader jong gestorven is.
“Ja, hij kreeg een hartaanval in zijn slaap. Hij was pas 52. Ik was die dag bij mijn ouders thuis en heb hem dood gevonden in zijn bed. Dat was zo heftig. De dag dat mijn vader gestorven is, verloor ik mijn moeder eigenlijk ook. Toen ze hoorde dat mijn vader was overleden, stortte ze in. Daarna is ze nooit meer dezelfde geworden. Ze had al verschijnselen van de ziekte van Alzheimer, maar het is in één keer veel erger geworden.”
Over je moeders ziekte schreef je eerder het boek Voor altijd mijn mama. Nu heb je een prachtig prentenboek voor kinderen over dementie geschreven, Lily en Max in de wereld van oma.
“Ja, ik had nooit gedacht dat ik zo veel reacties zou krijgen op Voor altijd mijn mama, het heeft veel mensen geraakt. Het was ook mooi om tijdens lezingen de verbondenheid te voelen met mensen die iets soortgelijks hadden meegemaakt. Ondertussen kregen mijn kinderen ook vragen over hun oma. Vandaar dat ik dit lastige onderwerp wilde vertalen voor kinderen. Mijn kindjes Lewis (7) en Jay (5) kunnen nog niet lezen, maar er ontstaan mooie gesprekken als ik ze voorlees.”
