Inpakken

28 januari 2013

Nu de reis naar Parijs dichterbij komt, kan Angelique nergens anders meer aan denken. Ze kan zich niet meer concentreren en kropt al haar emoties op, tot ze breekt…

Nu de reis naar Parijs dichterbij komt, kan Angelique nergens anders meer aan denken. Ze kan zich niet meer concentreren en kropt al haar emoties op, tot ze breekt…

Het is zover. Na een paar drukke weken staat het nu voor de deur: 6 weken Parijs. En dat betekent: inpakken, inpakken en nog meer inpakken…en dan maar hopen dat het allemaal in de auto past!

Langzaam maar zeker begint het tot mij door te dringen: we moeten nog 6 zware weken doorzetten voordat het allemaal over is. Wat gaan we daar allemaal meemaken, hoeveel pijn zal ze hebben van de bestraling en hoe zal alles verlopen? Het blijft allemaal, naast alle andere belevenissen en ervaringen van de afgelopen maanden, door mijn hoofd malen. Het lijkt overvol in mijn hoofd en ook to do- lijstjes helpen niet. Ik ben al 4 keer voor niets naar de supermarkt geweest. Alleen maar omdat ik weer iets was vergeten of omdat ik gewoonweg mijn lijstje was vergeten.

Er lijkt niets uit mijn handen te komen, terwijl ik nu moet gaan vlammen. Ik ben fulltime boos. ’s Avonds ga ik doodmoe naar bed, om midden in de nacht een keer of 3 wakker te worden. En overdag ben ik zo moe dat een kop koffie niet volstaat. Tot ik een dag heb dat echt alles misgaat en ik van een kleine opmerking helemaal over mijn toeren raak. Het is de druppel, het is klaar, de emmer is nu echt overgelopen.

Moedeloos zak ik ineen en huil de ogen uit mijn hoofd. Waarom? Waarom mijn meisje? En kijk eens hoe ze er mee omgaat? Mijn stoere, mooie, slimme meid die in de tweede schoolweek al zonder blikken of blozen aan alle kindjes in de kring vertelde wat er aan de hand was met haar. Wat ze ging doen in Parijs en waarom ze geen mooie lange haren meer heeft. Wat heeft zij gedaan in haar kleine leventje om dit te verdienen? Wat hebben al die kleine kindjes gedaan om dit te verdienen? De kanjers die nog vechten en de kanjers die we hebben verloren?

Ruim 1.5 uur zit ik op de grond in een hoekje van de kamer en komt er geen einde aan mijn tranen. De knoop in mijn maag is dan weg en ik ben een beetje opgelucht. Een beetje, misschien net genoeg om deze 6 weken door te komen. 

Gelukkig kan ik me snel weer focussen op wat er gedaan moet worden en krijg ik uiteindelijk toch nog alles wat we nodig hebben in een koffer. Alleen nu nog kijken of alles in de auto past, inclusief ons vieren…