Ingrid kreeg nog een baby op haar 46e: ‘Ik was al oma’

Ingrid: “In mijn puberteit kreeg ik van de gynaecoloog te horen dat de kans heel klein was dat ik ooit moeder zou worden. Eén eierstok werkte niet en andere maar voor de helft. Het was daarom al een enorm geschenk dat ik ondanks die diagnose twee gezonde dochters op de wereld heb gezet. Dat er 25 jaar later nóg eentje achteraan zou komen? Dat had ik nooit kunnen bedenken. Het hoofdstuk kinderen en baby’s was voor mij al lang afgesloten. Mijn man Pascal en ik hebben het er nog heel even over gehad toen we elkaar zeven jaar geleden leerden kennen, maar aangezien we allebei de veertig waren gepasseerd, dachten we dat een baby voor ons niet meer was weggelegd.”

Vast de overgang

“Een paar weken voordat er een roze streep verscheen op de zwangerschapstest, voelde ik me niet zo lekker. Ik was misselijk, moest overgeven en was erg moe. Ook was ik iets aangekomen en was mijn menstruatie zeer onregelmatig. Geen seconde dacht ik aan een zwangerschap. Ik was in de volle overtuiging dat ik in de overgang zat, bovendien slikte ik de pil. Omdat ik bleef klungelen met mijn gezondheid, besloot ik bloed te laten prikken, voor de zekerheid. Na een uur werd ik al gebeld met de vraag of ik wilde langskomen.

Mijn huisarts was zo paniekerig, dat ik dacht dat het alleen maar slecht nieuws kon betekenen. Een paar jaar geleden heb ik een tumor gehad in mijn borst en ik was als de dood dat de tumor terug was. Bloednerveus zat ik bij de huisarts in de stoel. Hij bleef er maar omheen draaien. ‘Zeg maar wat er aan de hand is en hoelang ik nog heb’, drong ik aan. ‘Je bent zwanger’, was zijn antwoord.”

Een baby? Dat kon echt niet!

“Zwanger? Ik heb hem keihard uitgelachen. Ik had maar een halve werkende eierstok, was in de overgang en slikte de pil. Dat kon écht niet. Met die gedachte ging ik ook naar huis. Al was er iets in mij waardoor ik toch een zwangerschapstest wilde doen. Het klinkt misschien gek, maar ik schrok me echt wild toen er een dikke vette streep op die test verscheen. Dit was bewijs waar ik niet omheen kon. Ik was compleet in paniek. Hoe moest ik het Pascal vertellen? En mijn dochter, die nota bene zelf net zwanger was van haar eerste kind? Wat als mijn lichaam het niet aan zou kunnen of de baby niet gezond zou zijn?

Het was chaos in mijn hoofd. Toen Pascal ’s avonds thuiskwam, kon ik geen woord uitbrengen. Ik heb de test op tafel gelegd en ik denk dat we twee uur lang niet met elkaar hebben gepraat.

Toch voelden we al vrij snel dat we samen voor dit kind wilden gaan. Vooral Pascal was helemaal door het dolle heen. Het was misschien niet gepland, maar wij hadden deze baby zo veel liefde te geven.”

Op van de zenuwen

“Pas op het moment dat ik het hartje hoorde kloppen tijdens de eerste echo drong tot me door dat ik een derde kind zou krijgen. Zo’n bizarre gewaarwording. Ik was al ruim vijfentwintig jaar uit de luiers, mijn dochters woonden op zichzelf. Ineens zou ik alles weer van voren af aan meemaken. Enerzijds was ik heel blij dat er een nieuw leven in me groeide, anderzijds vond ik het ook beangstigend. Wat als het mis zou gaan met mij of met ons kind? En wat zou onze omgeving ervan vinden?

In eerste instantie vertelden we het alleen aan de kinderen, Pascals zoon en mijn dochter. Met mijn oudste dochter heb ik helaas al een paar jaar geen contact meer. Bij mijn jongste (24) was ik op van de zenuwen. Hoe moest ik haar vertellen dat ze naast een kind ook een zusje zou krijgen?

Ze schrok enorm en heeft ook wel even tijd nodig gehad om aan het idee te wennen. Logisch, ook. Toch begrepen we elkaar als geen ander. We hadden allebei last van hormonen, lichamelijke kwaaltjes en zenuwen over de bevalling. Toen zij beviel, was ik inmiddels hoogzwanger. Ik weet nog dat ik mijn kleinzoon Jaxx in mijn armen had en intussen mijn baby, mijn dochter, zijn tante, voelde schoppen. Het was zo bizar.”

Leven en liefde

“Voor onze ouders, vrienden en bekenden was het ook schrikken, maar uiteindelijk waren ze heel blij voor ons. Al waren de reacties niet alleen maar positief. Er waren mensen die niet begrepen hoe ik het had kunnen laten gebeuren en vonden dat een abortus de beste oplossing was geweest. Dat heeft me veel verdriet gedaan. In de meeste gevallen kies je op 46-jarige leeftijd niet meer bewust voor een baby, wij ook niet. Voor ons gevoel heeft Kaylee ervoor gekozen om bij ons te zijn. Ze heeft zo veel moeite moeten doen om er te komen, wie zijn wij dan om haar die kans te ontnemen? Zij verdient dit leven én onze liefde.”

Onzeker over baby

“Zwanger zijn van Kaylee was een stuk zwaarder dan bij mijn andere dochters. Het was niet alleen een aanslag op mijn lichaam, ook mentaal vond ik het pittiger. Je zou denken dat je na het grootbrengen van twee dochters wel het vertrouwen hebt dat het allemaal goedkomt, maar gek genoeg was ik opnieuw heel onzeker. Vooral ook omdat er in al die jaren zo veel is veranderd. Alleen het advies al over wat je wel en niet kunt eten als je zwanger bent, dat is anders dan in de jaren negentig. Ook nieuw voor mij: de echo en dat ik voor de bevalling al kon zien wat het geslacht van de baby was. Het was net alsof ik weer voor het eerst moeder werd. Soms moest ik mijn dochter om advies vragen, in plaats van dat ik haar advies kon geven. Daarnaast ben ik tijdens mijn zwangerschap heel bang geweest dat ons kind iets zou mankeren. We weten allemaal dat je meer risico loopt naarmate je ouder wordt. Hoewel uit alle tests die we gedaan hebben bleek dat er niets aan de hand was, had ik geen gerust gevoel.

Pas toen ik Kaylee in mijn armen had en de artsen me vertelden dat ze kerngezond was, kon ik voor het eerst echt genieten. Dat was zo’n liefdevol moment.”

Onafscheidelijk duo

“Kaylee is nu twee jaar en ik kan me geen leven zonder haar meer voorstellen. Ze is zo’n lief en vrolijk meisje. Ik geniet elk moment van haar. Gek genoeg merk ik dat ik bij haar een stuk voorzichtiger ben dan bij mijn andere dochters. Zo heeft ze nog nooit ergens gelogeerd. Ik ben er gewoon nog niet aan toe, wil haar zo graag bij me houden.

De band met mijn dochter is door de zwangerschap nog hechter geworden. We zien elkaar een paar keer per week en gaan er vaak op uit met de kinderen. Doordat Kaylee en Jaxx praktisch even oud zijn, groeien ze samen op. Ze kunnen uren met elkaar spelen, kussen elkaar helemaal plat als ze elkaar zien en iedere avond voor ze gaan slapen, willen ze facetimen. ‘Love you’, roepen ze dan. Die twee zijn stapelgek op elkaar.”

Ook een oma

“Soms zorgt het voor ingewikkelde situaties. Zo ben ik voor Kaylee natuurlijk haar mama en ben ik voor Jaxx zijn oma. Grappig genoeg bedenken ze daarvoor zelf vaak een oplossing. Zo is het nu vaak ‘omama’. Ondanks dat die twee onafscheidelijk zijn, probeer ik wel mijn momentjes te pakken met Jaxx als zijn oma. Dan gaan we samen een stuk fietsen of naar de speeltuin. Ik vind het belangrijk dat ik voor hem ook een oma ben.

Zo probeer ik met Kaylee ook zo veel mogelijk herinneringen te creëren met mijn ouders en de vader van Pascal. Die gaan al richting de tachtig en ik weet dat er een moment komt dat ze geen onderdeel meer zullen zijn van haar leven. Dat vind ik erg jammer, maar ik ben vooral heel dankbaar dat ze elkaar nog hebben leren kennen.”

Zo veel rust

“Ik vond het verschrikkelijk toen mijn dochters op zichzelf gingen wonen. Dat lege huis, die gezelligheid. Ik miste ze enorm. Nu heb ik weer een klein meisje om voor te zorgen. Pascal en ik deden altijd veel samen en dat doen we nog steeds. Alleen nu met Kaylee erbij. Dat voelt voor ons allebei als zo’n groot geluk.

Als ik nadenk over de toekomst, maak ik me weleens zorgen. Wat als wij alle feestjes niet meer aankunnen als Kaylee in de puberteit zit? Als ze gepest wordt omdat wij op leeftijd zijn of als we er niet meer zijn als ze ooit gaat trouwen? Daar heb ik het lang moeilijk mee gehad, maar onlangs had ik een mooi gesprek met mijn dochter. ‘Mam, als jullie er niet meer zijn, dan ben ik er voor haar’, zei ze. Dat wil je natuurlijk helemaal niet horen, maar het gaf me zo veel rust. Ik weet dat, wat er ook gebeurt, er altijd goed voor haar gezorgd zal worden.”

Foto’s: Ruud Hoornstra.
Visagie: Lisette Verhoofstad