Huisarts Emmeline leefde jarenlang met de dreiging voor een gezinsdrama

Tekst: Redactie Vriendin

11 december 2023

Emmeline (53) lijkt het perfect voor elkaar te hebben: een goede baan als huisarts, een leuke man en drie kinderen. Schijn bedriegt: haar man kan de druk van hun hectische leven niet aan. “‘Ik spring voor de trein’, riep hij dan weer. De hele dag voelde ik dreiging en angst.”

Emmeline: “Na mijn huisartsenopleiding in Engeland wilde ik in Afrika gaan werken. Ik had geen zin om terug naar Nederland te gaan en toen ik mij aan het voorbereiden was op een periode wonen en werken in Afrika, ontmoette ik mijn Nederlandse man op internet. We werden verliefd en hij was bereid om naar Engeland te verhuizen, dus gooide ik mijn plannen om. Ik was 32 en voelde me gezegend dat hij net als ik droomde van een groot gezin. We waren al snel verloofd, trouwden groots en ik werd zwanger van onze oudste.

De kraamtijd in Engeland is anders dan in Nederland. Zo bestaat er geen kraamzorg en kwam mijn tante, die gynaecoloog in ruste is, naar ons toe voor de bevalling en eerste weken. Vlak na de geboorte van onze zoon dreigden we hem bijna te verliezen. Gelukkig kwam het goed, maar het leidde in ons jonge gezin tot zorgen en spanning. De periode daarna hebben mijn man en ik totaal anders ervaren. Ik was een blij ei, hij had veel stress. Hij was ondertussen druk aan het solliciteren voor een baan, wat maar niet lukte. Omdat ik als huisarts werkte en geld verdiende voor ons gezin, maakte ik me daar geen zorgen over, maar hij wel. Daarom maakten we plannen om terug te gaan naar Nederland, waar hij makkelijker een baan als manager zou kunnen vinden.”

Stress om huilbaby

“Al snel na de geboorte van onze zoon was ik opnieuw zwanger. We waren er beiden dolgelukkig mee, maar het maakte de noodzaak om terug te gaan naar Nederland groter. Mijn man had namelijk nog steeds geen werk gevonden, wat hem met een tweede baby op komst veel stress opleverde. Uiteindelijk emigreerden we terug naar Nederland met twee baby’s; ons zoontje kon net lopen en onze dochter was acht weken oud. Haar komst deed veel met mijn man. Ze was een huilbaby en spuugde veel en dat gaf hem spanning. Ik wist dat hij het zwaar had, maar hij praatte er met mij niet over.
Emigreren met een kind van één en een pasgeboren baby raad ik niemand aan, maar toch deden we het. We kozen ervoor veel dingen tegelijk te willen doen. Verhuizen naar een voor mij enorm veranderd vaderland, allebei een nieuwe baan. We gooiden al onze vastigheden tegelijkertijd overboord. Hoe heftig dat ook was, ik was ook blij om na acht jaar weer terug in Nederland te zijn. Maar na een etentje bij mijn zus gebeurde er iets vreemds.”

Sluipend proces

“Terwijl we naar de auto liepen om naar huis te gaan, liep mijn man zo ineens onder een auto. Ik schrok heel erg, maar ging er op dat moment vanuit dat hij oververmoeid was. Omdat ik huisarts ben, kunnen mensen soms lastig begrijpen dat ik niet toen al inzag dat het niet goed ging met hem. Maar het is een sluipend proces: iemand verandert heel erg langzaam en ik bleef denken: we hebben twee heel jonge kinderen, we slapen slecht, dit zal er wel bij horen en dit komt weer goed.
Hoewel we het zwaar hadden met onze banen en baby’s, droomden we van een groot gezin en werd ik voor de derde keer zwanger. In deze periode ging het voor het eerst goed mis. Hij had online een nieuwe auto gekocht en duizend euro aanbetaald, toen hij ontdekte dat hij was opgelicht. Hij werd helemaal gek en schreeuwde: ‘Ik ga mezelf voor de trein gooien!’ Het enige wat ik dacht, was: hij is overspannen, hij heeft rust nodig. Ik maakte me wel zorgen, en belde toen hij in paniek de deur uitrende ook 112, maar was voornamelijk praktisch bezig met het feit dat hij hulp nodig had. Die hulp kreeg hij uiteindelijk ook: van de crisisdienst, huisarts, psychotherapeuten en zelfs een psychiater. Maar beter werd hij niet.”

Boze buien en dreigementen

“Toen we een jaar terug waren in Nederland, hadden we drie kinderen in de luiers, en ik moest aan de bak blijven om mijn registratie als huisarts te behouden. Mijn man had inmiddels ook weer een baan, dus we werkten en verzorgden onze kinderen. Ik praatte met niemand over onze huwelijksproblemen en de zorgen over mijn man en samen hadden we het er ook niet over. Wel had ik door dat het steeds slechter ging. Hij ging ’s ochtends steeds wat vroeger naar zijn werk en kwam ’s avonds steeds later thuis. Hij onttrok zich steeds meer van mij en de kinderen, maar als er familie langskwam, liet hij zich van zijn beste kant zien en ging hij uitgebreid staan koken.
Na de opmerking ‘Ik ga mezelf voor de trein gooien’, ging het van kwaad tot erger. Op een dag liep het thuis anders dan hij had gewild en schreeuwde hij: ‘Ik stap eruit en neem jullie allemaal mee!’ Het grote probleem is dat het er ‘insloop’… Zijn buien, zijn teksten, dreigementen: het begon klein en het werd heel erg langzaam steeds groter. En dat is de valkuil. Wat voor rare dingen hij ook deed en vreselijke dingen hij ook zei, we hielden van hem. Zo was hij onderweg naar wintersport een keer zo boos, dat hij onderweg is uitgestapt. In mijn eentje reed ik met drie kleine kinderen door een sneeuwstorm naar Zwitserland. Uiteindelijk reisde hij ons een dag later met de trein achterna, bood hij zijn excuses aan en werd hij door mij en mijn familie letterlijk met open armen ontvangen.”

Angst voor gezinsdrama

“Uitspraken als ‘ik spring voor de trein’, ‘ik rijd me nu te pletter’ of ‘ik stap eruit en neem jullie allemaal mee!’ passeerden met grote regelmaat de revue. Hij dreigde snel, maar meestal volgde er na verloop van tijd wel iets van een sorry. Ook op vakantie was hij vaak opeens gefrustreerd en boos. In alle ernst zei hij dan tegen mij: ‘Ik ben een loser, we kunnen beter maar gewoon allemaal dood zijn.’ Hij is weleens thuis weggelopen om naar het spoor te gaan. Onze wijkagent heeft toen een melding gedaan bij het AMK (nu Stichting Veilig Thuis) waardoor instanties ons ook in de gaten hielden. Hij dacht dat ik die melding had gedaan en werd vreselijk boos op mij.
Als we samen naar het journaal keken en in het nieuws hoorden over een gezinsdrama, dacht ik weleens: dit zouden wij kunnen zijn. Maar altijd ging die gedachte weer weg en dacht ik er nooit over na om hem te verlaten, zelfs niet als hij tegen me riep: ‘Ik wil van jou af’ of als ik een dreigende sms kreeg met daarin de tekst: ‘Bel me nu, ik wil niet meer verder leven.’ Ik voelde me zó alleen, zorgend voor drie onschuldige peuters en met de hele dag een gevoel van dreiging en angst. Toch bad ik steeds maar weer dat het op een dag beter met ons zou gaan.”

Voorgoed vertrokken

“Hij onttrok zich steeds meer aan het gezin en kwam steeds minder vaak thuis. In de winter van 2008 – de kinderen waren inmiddels 3, 2 en 1 – zei hij tegen me: ‘Emmeline, ik heb verkeerde keuzes gemaakt, ik wil dit gezinsleven niet, ik wil carrière maken. Dat was heel erg heftig om te horen, omdat ik altijd hoop hield dat het weer beter zou gaan. Hij zei dat hij naar een hotel ging, en weg was hij. En terwijl ik het leven met de kinderen al jaren in mijn uppie rooide, kwam zijn daadwerkelijke vertrek voor mij als een donderslag bij heldere hemel.
Niet veel later kreeg ik een brief van zijn advocaat en vroeg hij de scheiding aan. Ik ben christen en heb altijd gedacht en gehoopt dat we samen zouden blijven. Hoe kon ons huwelijk, dat vijf jaar daarvoor als een sprookje begon, binnen zo’n korte tijd tot een ruïne zijn afgebrokkeld? Het was een verhaal dat ik zelf niet kon geloven. Hoe slecht het ook met hem ging, hoe weinig we ook met elkaar spraken, ik hield hoop dat het goed kwam. Zelfs toen hij weg was, dacht ik: hij moet ruimte en afstand hebben en dan komt het daarna weer goed.”

Schrijven als therapie

“Het meeste pijnlijke van alles is dat mijn ex-man in 2014 liet weten de kinderen niet meer te willen zien. Hoe leg je dat uit aan je kinderen dat hun vader ze niet wil zien of spreken? Ze zijn nu 16, 17 en 18 en ik voed ze alleen op. Ze waren zo klein toen het drama thuis zich afspeelde, dat ze er weinig herinneringen aan hebben. Ik vertel ze wat er is gebeurd, maar zal nooit kwaadspreken over hun vader. Ik hoop dat hij gelukkig en stabiel is en ben dankbaar dat mij drie kinderen zijn toevertrouwd om voor te zorgen.
In de tijd dat ik meldingen maakte bij de politie, trof ik een rechercheur die me aanraadde om te gaan schrijven. Dat ben ik gaan doen en dat werkte therapeutisch. Ik besloot alle gebeurtenissen en hoe ik deze heb ervaren op te schrijven. Dat werd een boek, De geur van witte fresia’s. Het is niet de waarheid die in het boek staat, want de waarheid bestaat niet. Waar er twee vechten, hebben er twee schuld. Ik ben geen held, hij is niet de boeman, maar dit is ons verhaal, en ja: huiselijk geweld komt ook voor bij de huisarts thuis.”

Rollercoaster die stilstaat

“De meestgestelde vraag is of ik de problemen écht niet aan zag komen. Er waren heus wel momenten waarop ik heb gezien hoe slecht het met mijn ex-man ging en waarop ik had kunnen weten dat het niet goed kwam, maar ik weet de problemen jarenlang aan ons drukke leven; de emigratie terug naar Nederland, verantwoordelijke banen, drie kinderen krijgen in korte tijd: het vroeg veel van ons.
Door alles wat er is gebeurd, heb ik PTTS ontwikkeld, een posttraumatische stressstoornis. Dat uitgerekend mij dit is overkomen, daar heb ik me heel erg voor geschaamd. Als vrouw, als moeder en als huisarts. Inmiddels weet ik dat deze schaamte mij en anderen niet verder helpt, maar mijn verhaal delen wel. Het was een rollercoaster, die gelukkig nu stilstaat. Ik draai de tijd niet meer terug, maar geniet elke dag van mijn drie kinderen en ben een gelukkige vrouw en moeder.”

Tekst: Hannah König
Foto: Mariel Kolmschot
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.