Geesje: ‘Voor onze trouwdag wil hij nog één avontuurtje’

21 september 2023

Geesje (32) had nooit moeite om haar vriend Vincent (35) – nogal een player – vrij te laten. Nu ze gaan trouwen vanwege hun kinderwens, vindt ze het tijd voor meer monogamie. Maar Vincent is nog niet zover.

Geesje: “‘Gees, hij is enig, maar deze man heb je nooit voor jezelf’, zeiden vriendinnen vier jaar geleden nadat ik Vincent aan ze had voorgesteld. We waren net twee maanden samen, dolverliefd. En inderdaad, hij stond bekend als player. Dat wist ik als geen ander: ik was één van zijn trofeeën.
Eén van de, ja. Want dat ik hem moest delen, was duidelijk vanaf het moment dat ik hem leerde kennen. Naast zijn baan in de consultancy kluste hij in het weekend bij als dj. Niet in een grote club; hij was bevriend met een partyorganisator die een keer per maand een feest gaf op locatie. Vincent deed het meer voor de status dan de hobby. Hij was geen uitzonderlijk talent, maar de vrouwen hingen aan zijn draaitafels. Ik was net weer vrijgezel en kwam vaak op feestjes waar hij draaide. Mijn vriendinnen en ik vonden hem aanvankelijk maar een kwal. Veel te glad en onbetrouwbaar. Bovendien had Vincent een vriendin. Dus dansten we met wie we tegenkwamen op de dansvloer, en lieten Vincent verder links liggen.”

Anders dan verwacht

”Ik had net een nieuwe baan en was al een paar maanden niet uit geweest, toen mijn beste vriendin en ik op een zaterdagavond spontaan besloten de stad in te gaan. ‘We kunnen kijken of er nog kaarten aan de deur te krijgen zijn’, zei ze toen we na een etentje lekker in de stemming begonnen te komen. We kwamen binnen op een knipoog. Vincent draaide niet die avond, maar stond wel aan de bar. Een even zo grote schare vrouwen om zich heen als altijd, maar met een andere uitstraling. Ik draaide hem net de rug toe, toen hij op me afstapte. ‘Jou heb ik hier lang niet gezien’, zei hij. Onverschillig haalde ik mijn schouders op. ‘Andere prioriteiten’, zei ik. ‘Ik kan me niet anders voorstellen’, grinnikte hij.
Het gesprek dat zich ontvouwde verliep heel anders dan ik had verwacht. Vincent bleek een zachte jongen, rustig, met een flinke dosis zelfspot. Het was uit met zijn vriendin, vertelde hij tussen de regels door. En ja, hij had wel wat avontuurtjes, hier en daar, maar hij was aan het ‘herbezinnen’. Hij was zijn baan beu en deelde tijdelijk een appartement met een vriend, ‘hoog tijd om volwassen te worden’. Ik zag een heel andere man dan de gladde playboy achter de dj booth. Anders dan de man die zojuist nog tussen de vrouwen stond. Voor het eerst zag ik Vincent zoals hij was: serieus, hardwerkend, zelfs een tikkeltje onzeker. Maar met een grote hang naar vrijheid.”

Diepe liefde

“We kwamen elkaar vaker tegen, ook buiten het uitgaansleven. Bleven vaker kletsen. Dat contact was zo leuk, dat we afspraken om een avond uit eten te gaan. Daar raakten we niet uitgepraat. Hij wilde geen vaste relatie, vertelde hij ook. Zo zat hij niet in elkaar. Naar zijn ex was hij niet chic geweest. Ze liet hem vrij in zijn weekendhobby maar had zelf niets met die feesten, en daardoor geen idee hoeveel aandacht van vrouwen daarbij kwam kijken – én dat hij daar meer dan eens voor zwichtte. Vincent vond het achteraf niet fout dat hij op hun avances was ingegaan, wel dat hij daarover oneerlijk was geweest tegen zijn vriendin. ‘Dus eigenlijk wil jij alleen een vrouw die dat kan accepteren?’ vroeg ik kritisch. Het antwoord was een volmondig ja.
Ik vond het wel charmant. Na een naar geëindigde relatie op mijn 27ste was vastigheid wel het laatste waar ik aan dacht. Ik hield er een minder wild liefdesleven op na, maar prees mezelf gelukkig met een eigen huis, een grote schare vrienden en een fijne baan, meer vastigheid dan dat had ik niet nodig. Het gevoel tussen Vincent en mij groeide. En met de eerste vlinders, ontstond direct een diepe liefde. Ik genoot ervan om hem in mijn leven te hebben, maar net zo veel van het feit dat ik in dat leven niets hoefde aan te passen. Onze relatie groeide organisch in een constructie waarin we elkaar vrij lieten. We spraken niet over nachten met anderen – die hij meer had dan ik, overigens. Op de avonden dat we samen waren, bestonden alleen wij.
Die avonden waren er wel steeds vaker. Meestal in mijn huis, omdat Vincent nu eenmaal een huisgenoot had. We spraken er niets over af, het liep gewoon zo. Tot ik na een paar maanden zei: ‘Vind je je huur ook niet wat hoog, als je hem alleen betaalt om er een doos met boeken en een bed te stallen waar je nooit in slaapt?’ Een week later trok hij bij me in.
Soms was hij opeens een paar nachten weg. Daar moest ik aan wennen. Niet dat het ooit anders was geweest, maar nu we samenwoonden, leek de ongeschreven regel dat we de nachten altijd samen zouden zijn. ‘Ik kom toch altijd terug?’ reageerde hij. Omgekeerd stelde hij mij ook geen vragen. Niet dat ík er nachtelijke avonturen op nahield, maar hij legde me inderdaad in niets een strobreed in de weg. We hadden het beste van twee werelden en dus liet ik het verder zo. Want één ding was duidelijk: de liefde die wij deelden was zo sterk, daar kwam niemand tussen.”

Kinderwens

”Rond mijn dertigste kreeg ik plotseling een kinderwens. Ik was er zelf verbaasd over, nooit had ik mijn toekomst voor me gezien met een gezin. Vincent reageerde al even onverwacht toen ik hem dat vertelde: ook hij wilde niets liever, zijn hele leven al. Hij had er simpelweg niet eerder de juiste partner voor gevonden. Ik kon het niet helemaal rijmen met zijn wens om vrij te zijn, maar volgens hem stonden die dingen volledig los van elkaar. ‘Ik hou alleen van jou, je bent mijn eerste en enige grote liefde. Natúúrlijk wil ik samen een gezin vormen. Alles wat we daarbuiten tegenkomen, is aandacht, seks. Dat heeft toch niets met ons te maken?’
Eerlijk gezegd dacht ik daar precies hetzelfde over. Het idee dat ik de rest van mijn leven met één bedpartner zou moeten doorbrengen, benauwde me. En de gedachte dat Vincent altijd bij me zou blijven, ook al zou ook ik heel soms een avontuurtje hebben, gaf een veiligheid die ik nog niet kende.
We besloten ervoor te gaan en verdiepten ons in hoe dan verder. Schrokken van de ambtelijke rompslomp die erbij kwam kijken. Een samenlevingscontract, het kind erkennen. Gedoe met erfrecht en andere notariële zaken. Vincent was opgegroeid zonder vader, geen haar op zijn hoofd die eraan dacht zijn kind op wat voor manier dan ook óóit aan zijn lot over te laten. En zo zakte hij op één knie, tijdens een midweek op Mallorca.”

Indringers

“Met een huwelijk en een kind in het vooruitzicht voelde onze vrije levensstijl opeens zo vrij niet meer. Ik wilde Vincent voor mezelf. Of liever: voor mijn toekomstige kind en mij alleen. Andere vrouwen, hoe vluchtig ook, voelden nu als indringers – zelfs al waren Vincents avontuurtjes jaarlijks op een hand te tellen. We zouden een drie-eenheid worden, daar hoorden geen anderen bij. Ik durfde het Vincent niet te zeggen. Herinnerde me de woorden van mijn vriendinnen dat ik deze man nooit helemaal voor mezelf zou hebben, en de avonden wanneer hij achter de knoppen stond. Hoe hij straalde op die momenten, helemaal in zijn element. Maar ik ging eraan onderdoor, de gedachte aan hem als lustobject, tussen al die vrouwen. Het voelde als een bedreiging van mijn nest. En dus legde ik het onderwerp onomwonden op tafel.
Vincent reageerde warm en begripvol. ‘Schat, uiteindelijk ben ik alleen maar gelukkig met jou’, zei hij. Ons gezin zou zijn prioriteit zijn. Ik wás al zijn prioriteit, dat was in voorgaande jaren toch niet anders geweest? Maar hij begreep de nuance, en stemde in met monogamie wanneer we eenmaal getrouwd zouden zijn en onze baby onderweg. Alleen, die baby kwam er nog niet, en de grote dag liet nog een paar maanden op zich wachten. Kon ik hem tot die tijd nog even laten uitrazen?”

Nog één keer op jacht

“Het antwoord was eigenlijk nee. Ik kon het niet. Maar ik realiseerde me ook dat ik degene was die nieuw gedrag van hem vroeg, en zelfs een nieuw leven, terwijl ik zijn oude gedrag twee jaar lang had gerespecteerd. Dat nieuwe leven wilde hij zelf net zo graag, maar ik begreep op mijn beurt dat dat voor hem wel even omschakelen was. Dus stemde ik in. Nog één kans om zijn wilde haren kwijt te raken, vanaf ons huwelijk gingen we in het gareel.
De beoogde trouwdatum, 20 oktober 2020, ligt al bijna een jaar achter ons, en van een huwelijk en baby is het nog niet gekomen. Door de coronacrisis moesten we onze bruiloft uitstellen. En ook had Vincent geen draai-avonden meer, dat was weer een voordeel. Net als de afspraak dat we vanwege besmettingsgevaar even volledig monogaam zouden leven. Zo gleden we onbedoeld in het leven dat we gepland hadden ná ons huwelijk. Iets waar we allebei heel goed bij blijken te gedijen. Tenminste, dat dacht ik.
Nu de verplaatste trouwdatum, in november dit jaar, dichterbij komt, voel ik de onrust bij Vincent groeien. Hij heeft zijn flierefluitperiode niet echt kunnen afsluiten door de plotselinge pandemie. Zijn vraag kwam dus niet als een verrassing: konden we, nu we gevaccineerd en veiliger waren, afspreken dat hij nog één keer op jacht mocht?”

Zonder verplichtingen

“Ik gun hem zijn geluk en ik wist wat ik aanging met deze man. Maar na anderhalf jaar monogamie, voelt het plotseling alsof ik hem moet teruggeven aan een leven dat niet meer het mijne is. Alsof ik hem toesta vreemd te gaan, terwijl dat voorheen nooit zo voelde.
Vincent vraagt niet of hij met een ander naar bed mag, benadrukt hij. Hij wil gewoon nog even voelen hoe het is om te leven zonder verplichtingen, nu hij nog geen verantwoordelijkheid heeft voor een kind. Alsof dat een gevangenis is, denk ik dan. Terwijl ik weet dat dat niet eerlijk is, dat vrije leven was eens net zo goed het mijne. Maar hoe kan het dan dat ik die behoefte nu niet meer heb? Wil ik dit monogame gezinsleven liever dan hij? Neem ik onze relatie serieuzer, en heb ik deze man inderdaad nooit voor mezelf? Ik plan ons huwelijk met gemengde gevoelens. Niet over onze liefde, die is ook van zijn kant onmetelijk groot. Maar wel met de twijfel of ik Vincent niet het onmogelijke vraag. Hoeveel mannen – én vrouwen – gaan vreemd tijdens hun huwelijk, echtgenoot en kinderen nietsvermoedend op de bank? Dan heb ik liever de liefdevolle vrijheid zoals Vincent en ik die elkaar gunden. Dus overweeg ik mijn wens te laten varen. Al kan dat met het boterbriefje in mijn zak en onder invloed van hormonen, straks natuurlijk zo weer veranderen.”

Tekst: Jorinde Benner.
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.