Françoise trouwde met de man van haar overleden vriendin

Tekst: Sonja Brekelmans

30 juli 2025

Dierbare vrienden waren ze, Saskia, haar man Michael en Françoise. Samen met de kinderen erbij beleven ze talloze mooie dagen. Maar dan overlijdt Saskia aan kanker. Françoise en Micheal vinden steun bij elkaar en worden verliefd. Françoise: “Nooit had ik gevoelens voor hem gehad, maar op een dag waren ze er: vlinders in mijn buik.”

Françoise (41): “Mijn lieve vriendin Saskia bracht reuring en verbinding in veel levens. Ze was de spil van onze vriendengroep. Iedereen kon altijd aanschuiven in haar gezellige woonkeuken. Saskia en haar man Michael hadden, net als ik, een passie voor lekker eten. Regelmatig organiseerden ze etentjes. Mijn ex-man en mij nodigden ze dan ook uit. Als wij uitgebreid tafelden en een wijntje dronken, speelden onze kinderen met elkaar. Ook zij waren welkom. Niets was Saskia te veel.
Saskia en Michael kwamen uit Limburg en waren echte Bourgondiërs. Als ze in de traiteur kwamen, die ik met mijn ex-man runde, raakten we niet uitgesproken. Al snel kwamen we privé bij elkaar over de vloer en bouwden we een hechte vriendschap op. Dat die vriendschap onvoorwaardelijk was, bleek wel toen vlak na de geboorte van mijn derde kind, zo’n tien jaar geleden, mijn huwelijk stuk liep. Na de komst van mijn dochter haalde Saskia mijn twee oudste kinderen vaak op om wat leuks met ze te ondernemen zodat ik tijd met de baby had. Ze was er voor me. De eerste wandeling met mijn pasgeboren kind in de kinderwagen ging naar Saskia, die me ontving met thee en lekkers.”

Hartelijk en geïnteresseerd

“Na mijn scheiding deed Saskia extra haar best om leuke dingen voor mij te organiseren om me op te vrolijken, zoals de fotoshoot samen met mijn dochtertje. Saskia was heel ondernemend en had een eigen lijn met babyproducten. Toen ze nieuwe foto’s nodig had voor haar social media bombardeerde ze mij en mijn dochter tot model. Ze had er alle vertrouwen in dat we het fantastisch zouden doen. De zon scheen op de dag van de shoot. We lagen aan één stuk dubbel van het lachen en aan het einde van de middag hadden we prachtige foto’s. Dat was typisch Saskia: anderen een goed gevoel geven en ondertussen bergen verzetten. Het was knap hoe ze alles regelde en tegelijkertijd hartelijk en oprecht geïnteresseerd was in anderen.
Mijn scheiding was een nare periode, maar wel verhelderend. Ik ondervond dat ik lieve mensen om me heen had die me erdoorheen sleepten, waaronder Saskia en Michael. Ze waren oprecht begaan met ons. Hier was ik ze dankbaar voor. Ik nam me voor om onze vriendschap te blijven koesteren. Ook toen ik mijn draai vond en weer aan het werk ging met mijn eigen cateringbedrijf.”

Sterk en positief

“Ik had nog veel met Saskia willen ondernemen, maar het noodlot sloeg toe. Op haar veertigste verjaardag, nu ruim tien jaar geleden, hoorde ze dat ze eierstokkanker had. Saskia bleef haar positieve, sterke zelf. Ze genoot van de etentjes met vrienden en kinderen van vrienden, dus die bleef ze organiseren. Als ze moe of niet lekker was, sneakte ze er stilletjes tussenuit zonder dat iemand het doorhad. Saskia wilde dat de gezellige avond doorging, ook zonder haar. Onder geen beding wilde ze dat mensen medelijden met haar hadden. Nee, het leven moest gevierd worden. Hoe ze zich daadwerkelijk voelde, deelde ze amper. Dat vond ik weleens lastig. Ik had er meer voor haar willen zijn. Maar Saskia’s sterke karakter was ook haar kracht. Saskia genoot van iedere dag en sleepte iedereen met haar levenslust mee.
Met bewondering zag ik hoe zij en Michael praatten met hun drie kinderen, ook over moeilijke onderwerpen. In kindertaal spraken ze over alles wat ze hun kinderen wilden meegeven. Saskia drukte haar dochters en zoon op het hart dat papa op een dag een nieuwe vriendin zou krijgen en dat dit helemaal oké was. Wijs als ze was, voorzag ze dat haar kinderen in een loyaliteitsconflict zouden komen als Michael een nieuwe liefde zou krijgen. Iets wat ze absoluut niet wilde. Saskia dacht altijd ver vooruit, ook nu. Ze kocht cadeautjes voor haar kinderen die Michael aan ze kon geven op speciale dagen, zodat ze toch dichtbij voelde, ook als ze er niet meer was. Wat een moed en power had ze toch.”

Praten over verdriet

“Hoewel Saskia ernstig ziek was, kwam haar dood als een enorme schok. Door de behandelingen was het gebied in haar buik extra kwetsbaar. Een darmperforatie werd haar fataal. Ik kon het maar moeilijk bevatten dat Saskia was overleden. Haar aanwezigheid was zo bepalend dat ik me niet kon voorstellen dat ze er niet meer was. Tot het einde van haar leven was ze geïnteresseerd en betrokken.
Ik vond het intens verdrietig voor Michael dat hij zijn vrouw moest missen en voor hun kinderen hartverscheurend. Het verlies van een moeder is zo groots, dat hier geen woorden voor zijn. Toch deed Michael zijn best. Hij praatte en praat nog altijd veel over Saskia met zijn kinderen. Michael is in staat om zijn emoties te verwoorden en vindt het belangrijk dat zijn kinderen de ruimte voelen om zich te uiten. Ik herinner me dat hij tegen ze zei: ‘Als jullie verdrietig zijn en het lukt niet te praten, schrijf het dan op en leg het briefje onder mijn kussen. Dan komt het ook bij mij terecht.’”

Geen raad met gevoelens

“Ik vond het troostrijk om te zien hoe Michael er voor zijn kinderen was. Doordat we allebei alleen waren en onze kinderen elkaar kenden, spraken we regelmatig af om samen een hapje te eten. Ik vond het fijn om bij Michael en zijn kinderen te zijn en wilde iets voor hen betekenen. Nooit had ik gevoelens voor Michael gehad, maar na drie maanden begon ik vlinders te voelen. Ik vond dit heel ongemakkelijk. Ik wist me geen raad met mijn gevoelens en drukte ze weg. Maar toen Michael niet veel later aangaf mij ook leuk te vinden, wist ik dat onze verliefdheid niet te onderdrukken viel. De gevoelens voor elkaar waren te sterk.
Doordat Michael en ik goed kunnen praten, bleef niets onbesproken. We voelden dat liefde en rouw naast elkaar kunnen bestaan. Michael was intens verdrietig om het verlies van zijn vrouw, maar ook blij met mij. Eerst vonden we het lastig onze relatie kenbaar te maken aan onze dierbaren, maar zij stimuleerden ons juist om ervoor te gaan. Het betekende veel voor ons dat ze achter onze relatie stonden. Onze kinderen hadden er geen moeite mee. Als ze dat wel hadden gehad, hadden we daar alle begrip voor gehad.
Nu scheelt het ontzettend dat we elkaar al goed kenden en dat we veel tijd samen doorbrachten. In het begin waren onze kinderen alleen de weekenden bij elkaar, maar na een paar maanden stelden onze kinderen voor om met zijn allen in één huis te wonen. Dat was toch veel logischer? Ze vonden het ongezellig en onhandig dat ze iedere zondagavond hun tassen moesten pakken.”

Onvervangbaar

“Michael en ik wilden het rustig aan doen, maar voor onze kinderen hoefden dat niet. Met elkaar vormen we al snel een groot, gezellig gezin met alle hectiek die daarbij komt. Hoewel Michaels kinderen als die van mezelf voelen, zal ik nooit van ze verlangen dat ze mij als hun moeder zien. Ik kan hun moeder niet vervangen. Dat heb ik ook tegen ze gezegd. Ik zei: ‘Ik zal nooit jullie moeder vervangen, maar weet wel dat je alles wat je van een moeder verlangd van mij mag verwachten.’ Ik ben er voor al onze zes kinderen.
Saskia blijft onderdeel van ons gezin en van ons leven. Michael en ik vinden het belangrijk dat er over haar gesproken blijft worden. We willen dat de herinnering aan haar levend blijft. Door alles wat we hebben meegemaakt, praten we makkelijk over de dood. Mensen denken liever niet over het einde na, maar de realiteit is dat we allemaal sterfelijk zijn, zelfs jonge mensen. Toen Saskia overleed, schrok ik van de kwetsbaarheid van een mens. Het maakte dat ik nadacht over mijn eigen situatie en einde. Als ik overlijd, wie zorgt er dan voor mijn kinderen? Hoe zorg ik dat ik ze goed achterlaat? Je kunt het juridische gedeelte laten vastleggen in een testament, maar daarnaast zijn er nog zo veel andere zaken die geregeld moeten worden. Neem bijvoorbeeld de uitvaart. En hoe komen nabestaanden aan de wachtwoorden van je social media-accounts om die op te heffen of de status te veranderen? Het leek me goed als er een soort digitale kluis was. Een app op je mobiele telefoon waarin je alles kunt vastleggen en waar een paar mensen die je vertrouwt, toegang toe hebben.”

Bij elkaar horen

“Na Saskia’s overlijden, wilde ik mensen helpen bij het regelen van een passend afscheid. Ik volgde een opleiding tot uitvaartbegeleider en dacht eraan om bij een uitvaartonderneming te werken. Maar het liep allemaal anders. Op een klassenavond op school ontmoette ik Erik, een man die op jonge leeftijd één van zijn beste vrienden verloor. Ook Erik wilde mensen helpen om het rouwproces niet onnodig zwaar te laten zijn. Allebei waren we ervan overtuigd dat als alles goed geregeld is dit heilzaam is voor het verwerkingsproces. Erik en ik begonnen samen ‘my Goodbye’, een app waarmee mensen hun nalatenschap en wensen voor hun afscheid op een laagdrempelige, heldere manier kunnen vastleggen.
In het najaar van 2024 gaf Michael zijn kinderen een prachtig cadeau: een horloge dat Saskia speciaal voor ze had uitgezocht. Saskia wilde hun kinderen iets blijvends geven. Een sieraad dat ze altijd bij zich kunnen dragen. Michael gaf het in een bijzondere tijd: vlak voor ons trouwen. Toen we als gezin een nieuwe fase ingingen, wilden we nog bewuster bij Saskia stil staan. Onze bruiloft zien we als de bekroning op onze liefde en op ons gezin. Saskia was erbij in onze gedachten, en in dat van zo veel andere mensen die ons lief zijn. Een goede vriendin van Saskia, die buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand is, trouwde ons. En Saskia’s zus was Michaels getuige. We gaven een groot feest om te vieren dat we van elkaar houden en bij elkaar horen. Als huwelijkscadeau kregen we twee platanen. Met mooi weer zitten we met al onze kinderen aan een grote tafel onder deze bomen.”

Foto:

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.