De kinderen van familievlogster Fara Bellinga groeien op voor de camera

10 november 2020

Met 480.000 volgers op YouTube is (bijna) niets in het leven van de familie Bellinga privé. En néé, dat doen ze niet voor het geld. Fara (32): “We krijgen weleens het verwijt dat we onze kinderen gebruiken, daar kan ik van wakker liggen.”

Fara: “Het woord influencer heeft helaas een beetje een negatieve lading gekregen. Sommige mensen hebben het idee dat vloggen draait om beroemd worden en om gratis spullen. We krijgen ook weleens het verwijt dat wij onze kinderen hiervoor zouden gebruiken. Van dat soort reacties kan ik ’s nachts wakker liggen, want dat is helemaal niet hoe wij in elkaar zitten. Als rijk of beroemd worden het doel is van je vlog, kun je er beter niet aan beginnen. Dan houd je het namelijk nooit vol om het elke dag te doen. Ik ben gewoon een moeder die het leuk vindt om een videodagboek te maken van haar leven. Dat anderen het interessant genoeg vinden om ernaar te kijken, is een mooie bijkomstigheid. Dat maakt het namelijk mogelijk dat Daniel en ik allebei fulltime bij onze kinderen kunnen zijn en dat we als gezin veel leuke dingen kunnen doen. En dát is onze missie: onze kinderen een zo mooi mogelijke jeugd geven en anderen inspireren om positief in het leven te staan.”

Dagelijkse kunstwerkjes

“Filmen zit bij Daniel en mij een beetje in het bloed. Allebei zijn we al zo lang we ons kunnen herinneren bezig om bijzondere momenten uit ons leven vast te leggen. Zo filmden we bijvoorbeeld ook al tijdens onze eerste date en op het moment dat ik Daniel vertelde dat ik zwanger was. Van die beelden maakte ik digitale collages, zoals andere mensen een fotoboek hebben. Verder dacht ik er toen nog niet zo bij na. Ik werkte destijds in een schoenenwinkel en Daniel verkocht op provisiebasis pakketjes van een voedingsproducent. Dat was bepaald geen vetpot, zeker niet toen de winkel waar ik werkte failliet ging en ik thuis kwam te zitten. We woonden in een klein flatje op vier hoog en moesten elke week ons laatste geld bij elkaar schrapen voor de boodschappen. Kleding en speelgoed voor Luan haalden we meestal bij de weggeefwinkel.
In die tijd zijn we begonnen met vloggen, eerst nog alleen over informatieve onderwerpen als gezondheid, sport en voeding. We hoopten op die manier potentiële kopers te bereiken voor onze voedingspakketjes. YouTube stond destijds nog in de kinderschoenen, maar wij geloofden dat daar de toekomst lag en vonden het leuk om een beetje te experimenteren met wat er online allemaal mogelijk was. Af en toe stopte ik beelden uit ons persoonlijke leven in de vlogs, bijvoorbeeld dat we gezonde babyhapjes kookten voor Luan. We hadden niet het idee dat iemand geïnteresseerd zou zijn in ons gezinsleven, maar tot onze verbazing werden die persoonlijke vlogs juist altijd het best bekeken. Langzaam maar zeker veranderde ons kanaal in een familievlog. Dat vond ik superleuk om te doen, ik stopte vele uren in het editproces. Die video’s voelden voor mij als kleine ‘kunstwerkjes’ van ons dagelijks leven, als dierbare herinneringen voor later. Pas na vier jaar kwamen we erachter dat er een knopje was waarmee we advertentie-inkomsten konden aanzetten…”

Focus op positiviteit

“Inmiddels hebben we genoeg volgers om te kunnen leven van die advertentie-inkomsten, maar dat heeft ons doel niet veranderd. We maken de vlog nog steeds in de eerste plaats voor onszelf. Dat betekent dat ik altijd in gedachten houd wat onze kinderen zich later zouden willen herinneren van deze dag. En dat is vast niet het moment dat Luxy compleet overstuur in een peuterdriftbui zit, of dat Luan en Lucilla ruzie maken. Dat stop ik dus ook niet in de vlog, ik focus liever op de positieve momenten. Ik zou nooit bewust iets online zetten dat mijn kind schaadt, hoeveel views het ook oplevert. Zo hebben we in het begin weleens de fout gemaakt om betaalde samenwerkingen aan te gaan die niet bij ons pasten. We merkten dat onze kinderen daarbij hun spontaniteit verloren, bijvoorbeeld omdat er iemand van de pr achter ons aanliep als we in een winkel of pretpark waren. Dat doen we dus niet meer. Juist doordat we allemaal altijd honderd procent onszelf kunnen zijn, is de camera geen last. En gelukkig zien we aan Luan, Lucilla en Luxy dat zij dit ook echt leuk vinden om te doen. Zij zijn van een generatie waarin het ook heel normaal is om veel foto’s en filmpjes te maken, ze weten niet beter. Luxy pakt soms al stiekem uit zichzelf de vlogcamera uit de la. Dan zie ik uit mijn ooghoeken dat ze hem op de hoek van de tafel zet, haar pop pakt en tegen de camera gaat praten. Ze doet me dus eigenlijk gewoon na, net zoals het kind van een boer ook automatisch meeloopt naar de koeien.

Wel proberen we onze kinderen er van jongs af aan bewust van te maken dat iedereen kan meekijken. Dan zeg ik bijvoorbeeld tegen Luxy: ‘Zwaai maar naar de kindjes, want die zitten achter de camera!’ Luan en Lucilla weten dit al heel goed en beslissen zelf mee in wat ze wel en niet willen delen. Toen Luan bijvoorbeeld naar de uroloog moest, vroegen we hem of hij wilde dat we daar zouden filmen. Dat wilde hij niet, dus lieten we de camera thuis. Maar eenmaal terug was hij zo enthousiast over wat hij geleerd had van de ‘poep-en-plas-dokter’, dat hij vroeg of hij dat mocht vertellen aan de kindjes thuis. Daar kiest hij dan dus zelf voor. Natuurlijk heeft hij ook weleens een dag waarop hij geen zin heeft, dat hebben we allemaal weleens. Dan komt diegene gewoon even wat minder in beeld.”

Lees ook: Anne heeft een vierling: ‘Ik hou van die levendigheid’

Eerlijk verhaal

“Juist omdat we ook veel jonge volgers hebben, vind ik het belangrijk een eerlijk verhaal te vertellen. Dat je geen ruzies ziet in onze vlogs, betekent niet dat het altijd gezellig is bij ons thuis. Daarom vertel ik op camera ook dat ik bijvoorbeeld slecht heb geslapen omdat Luxy de hele nacht liep te spoken of dat ik thuisonderwijs geven best moeilijk vind.

Ook met mijn twee bevallingsvlogs heb ik geprobeerd een realistisch beeld te laten zien. Inmiddels zijn er meer YouTubers die hun bevalling hebben gefilmd, maar toen ik zwanger was van Lucilla, had nog niemand dit gedaan. Al bij mijn eerste zwangerschap zocht ik ter voorbereiding naar ervaringsfilmpjes van anderen, maar ik vond alleen maar van die Amerikaanse, bloederige schreeuwvideo’s. Ik wilde laten zien dat het ook anders kan: dat je in beeld kunt brengen hoe het écht gaat, van de eerste weeën tot het doorknippen van de navelstreng, op een manier waarop het toch puur en respectvol blijft – en geschikt voor jonge kijkers. Uiteindelijk heb ik zowel op de geboortevlog van Lucilla als die van Luxy veel positieve reacties gehad. Sommige ouders zeiden zelfs: ‘Nu hoef ik mijn kinderen niet meer uit te leggen waar baby’s vandaan komen’.

Natuurlijk realiseren we ons dat Luan, Lucilla en Luxy geen doorsnee leven hebben. Doordat we vloggen, gaan we vaker dan gemiddeld op vakantie. Dat varieert van een luxe cruise tot overnachten in een kasteel of logeren op een boerderij met alpaca’s. We worden uitgenodigd voor bezoekjes aan de leukste speeltuinen en attractieparken en krijgen veel speelgoed en knutselspullen opgestuurd om uit te testen. Toch willen we niet dat onze kinderen denken dat dit vanzelfsprekend is. We vertellen ze daarom regelmatig over hoe we vroeger leefden. Dat papa ooit wekenlang alleen maar soep uit blik at, omdat hij niets anders kon betalen. Of dat mama veertig uur per week in de schoenenwinkel werkte, terwijl ze ondertussen borstvoeding gaf. We willen dat ze weten dat niet alle kinderen het zo goed hebben als zij, en daarom stimuleren we het ook om dingen terug te doen. Zo mogen ze niet al het speelgoed dat ze krijgen houden, maar brengen we het meeste naar de weggeefwinkel of doneren we het met Kerst aan een goed doel via ons eigen Speelgoedfonds. En als we iets leuks mogen doen in ruil voor een vlog, proberen we ook altijd met de organisatie te regelen dat we hetzelfde uitje mogen weggeven aan één van onze volgers.”

Creëer je eigen droomleven

“Desondanks komen er weleens negatieve reacties van mensen die denken dat wij alleen maar gratis leuke dingen doen. Niet iedereen realiseert zich dat dit ons werk is. Na een dagje pretpark – wat met drie kinderen best vermoeiend is, zoals iedere ouder weet – kunnen wij niet op de bank voor de tv ploffen. Nee, dan begint voor ons het werk pas. Met het editen ben ik minimaal drie uur bezig, soms langer. En dat doe ik al vijf jaar lang iedere dag, zonder weekend of vakantie. Toch zie ik het niet als iets vervelends, het voelt voor mij als therapie. Ik geniet ervan om op die manier de dag opnieuw te beleven en ik vind het leuk om mijn ‘kunstwerkje’ te maken. Als ik daarmee klaar ben, zorgt Daniel nog voor de technische afronding, zodat op alle kanalen om zes uur ’s ochtends de nieuwe vlog verschijnt. Ook regelt hij de zakelijke afspraken en doet hij de administratie, want een manager hebben we niet.
Net als andere ouders werken we dus keihard voor ons bestaan. En juist omdat we ook mindere tijden hebben gehad, zijn we heel dankbaar dat we het nu zo goed hebben. We vinden het daarom heel belangrijk om onze kinderen mee te geven dat je alles kunt bereiken wat je wilt, maar dat het echt niet vanzelf zal gaan. Dat het heel normaal is om te falen, dat wij ook fouten maken. Maar dat je met vallen en weer opstaan uiteindelijk heel ver kunt komen, als je maar in jezelf gelooft. Toen wij begonnen met vloggen, verklaarde iedereen ons voor gek. Toch gingen we ermee door. Nu het een succes is, zeggen diezelfde mensen dat we geluk hebben gehad. Zo zien wij het niet, wij geloven dat je zelf je eigen droomleven kunt creëren.
Na bijna negentienhonderd vlogs hebben we inmiddels honderden uren aan mooie herinneringen gebundeld. Ik zie het als onze nalatenschap: hoe mooi is het dat Luan, Lucilla en Luxy later als ze groot zijn zo veel beelden hebben van hun jeugd? Van de eerste woordjes tot de eerste gewisselde tanden en van de corona-thuisschool tot het moment dat iedereen ’s ochtends in pyjama aan het ontbijt zit. Ik zag dat Luan laatst een video terugkeek van de verhuizing naar het plekje waar we nu wonen. Hij was toen drie en kan het zich niet meer herinneren, maar vond het geweldig om het huis te zien toen het nog leeg en kaal was. Dan denk ik: hier doen we het voor. En als we met het filmen van ons gezinsleven niet alleen onszelf, maar ook andere kinderen en hun ouders blij kunnen maken, gaan we daar nog heel lang mee door.”

Familievloggers

Fara en haar gezin zijn onder meer te volgen via hun YouTube-kanaal De Bellinga’s en de site familievloggers.nl. Ook is hun verhaal te lezen in Het grote Bellinga boek. Luan en Lucilla hebben een rol in de bioscoopfilm De club van Sinterklaas & het grote pietenfeest en in december is Lucilla ook nog te zien in de familiefilm Expeditie Vos.

Lees ook: Nadine is alleenstaande moeder van 12: ‘Voor hem én de kinderen moet ik door’