Fabiënne viel in een jaar twintig kilo af: ‘Mijn eigenwaarde is erop vooruitgegaan’

Tekst: Ella Mae Wester

16 april 2025

Jarenlang stopte Fabiënne al haar energie in anderen en dacht ze te weinig aan zichzelf. Ze had geen zelfliefde, en dat gat vulde ze op door te gaan eten. Toen ze haar baan onverwacht kwijtraakte en op dat moment 165 kilo woog, ging ze met zichzelf aan de slag. “Ik voel me nu veel zelfverzekerder.”

Vorig jaar juli, op een zomerse dag. Fabiënne was op het strand ging met familie, onder wie een tante uit Canada. Fabiënnes zus en zevenjarige nichtje waren aan het springen in de golven. Fabiënne: “Mijn tante en ik hadden geen zwemkleding mee. Ik was op mijn zwaarst op dat moment. Weegschalen gaan tot 160 kilo, en die wogen mij niet meer omdat ik zwaarder was dan dat. Ik schat dat ik 165 kilo woog.” Het was de reden waarom Fabiënne de week ervoor was begonnen met foodcoaching. Fabiënne: “Ik zag mijn nichtje en zus enorm genieten en wilde dat ook. Mijn tante wilde ook wel, zei ze. Ik zei tegen haar: “Ga gewoon lekker in uw ondergoed de zee in, de mensen hier kennen u toch niet.” Dat vond ze moeilijk, zei ze. Tot ik dacht: ik zeg dat tegen haar, maar ik doe het zelf ook niet.” Fabiënne stond op, trok haar broek en shirt uit, en liep in haar ondergoed de zee in, ook al waren er overal mensen om haar heen. Fabiënne: “Ik heb zo genoten. Mijn zus maakte een prachtige foto van mij en mijn nichtje, waarop je ook echt ziet dat ik zo enorm genoot. Het was voor mij het moment waarop ik – figuurlijk – voor mezelf de barricaden omver had geworpen. De stenen lagen nog op de weg, dus ik zou nog gaan struikelen. Maar die muur was om, ik kon niet meer terug. Het was voor mij zo’n ommekeer. Ik dacht: ik ga vanaf nu dingen doen waar ik gelukkig van word. Zonder me te laten belemmeren door wat een ander misschien zou vinden, mijn eigen onzekerheid en de vraag of ik wel goed genoeg ben.”

Drieduizend procent

Een ommekeer is 2024 voor Fabiënne zeker geworden. Ze was in mei onverwachts haar baan in de kinderopvang kwijtgeraakt. Toen ze thuis zat, gebeurde er iets met haar. “Ik was uit die mallemolen van mijn werk. In de maand daarna was ik weliswaar druk aan het solliciteren, maar ik had ook tijd voor dingen als het schoonmaken van mijn keukenkastjes. Als ik er drie had gedaan en ik was moe, ging ik gewoon even zitten. Ik dacht: wat een verademing. Ineens realiseerde ik me hoe destructief ik al die tijd eigenlijk bezig was geweest. Ik werkte op de buitenschoolse opvang, en op die dagen deed ik ’s ochtends niets. Ik was zo zwaar en als ik een kwartier ging wandelen, had ik voor mijn gevoel al mijn kruit al verschoten voor de rest van de dag. Op mijn werk gaf ik drieduizend procent voor anderen. Maar die energie had ik eigenlijk helemaal niet. Dan kwam ik thuis, en het enige wat ik dan kon doen om de pijn te verzachten, was eten. Ik zat in een vicieuze cirkel en die hield ik zelf in stand: ik kon zomaar 20 kilo in een jaar aankomen. Pas toen ik uit die cirkel stapte, zag ik ‘m pas.”
Fabiënne had ook in die tijd al een intuïtief coach. “Mijn coach vroeg: “Is het niet een idee dat je wat langer thuisblijft dan een maand?” In diezelfde seconde wist mijn lichaam meteen: ja, dat ga ik doen. Ik voelde opluchting door mijn lichaam stromen. Ook al dacht mijn hoofd: ik ga door naar mijn volgende baan, want dat is hoe het hoort. Maar ik dacht ook: als ik een aantal maanden niet werk, wat wil ik dan bereiken? Ik wilde niet niets doen. Ik wilde zorgen dat ik fitter, gezonder en beter met een nieuwe baan zou beginnen. Kortom: goed voor mezelf zorgen, zodat ik beter voor anderen kon zorgen.”
Fabiënne stelde zichzelf een doel: ze wilde twintig kilo afvallen. “Ik had een vriendin die zelf ook veel was afgevallen en ik vroeg of ik bij haar – op werkgebied – in de leer mocht. Zij had onder andere in kaart gebracht wat de momenten waren waarop ze ging snaaien.”

Geen zelfliefde

Met hulp van haar coach stelde Fabiënne zichzelf de vraag waarom ze zoveel at. Het antwoord: “Dat gat in mezelf waarin mijn zelfliefde zou moeten zitten, vulde ik op met eten of met waardering van anderen. Dat was een inzicht tijdens die coaching… ja, dat was best heftig.”  Waar dat gat in haar zelfliefde vandaan kwam? Fabiënne begrijpt ook dat inmiddels van zichzelf: “Ik ben op de basisschool veel gepest. Mijn tien jaar oudere zus kon mij altijd goed opvangen als ik verdrietig was. Tot zij het huis uitging. Toen had ik het gevoel dat ik bij niemand meer terechtkon, ook niet bij mijn ouders, want zij hadden naar mijn idee al genoeg aan hun hoofd. Tja, de een gaat dan roken, de ander drinken. Ik ging eten. Dat is al vroeg begonnen, volgens mij was ik elf of zo. Daarna heb ik zo ongeveer alle diëtisten in de wijde omgeving gehad en alle diëten gevolgd. Maar niets hielp.”
Tot ze dus thuis de keukenkastjes ging schoonmaken. “Tijdens het schoonmaken begon met luisteren ik naar een nieuwe podcast: Maak afvallen makkelijk. Ik vond het een fijne, laagdrempelige podcast. Ik sloot me aan bij de community op Facebook die daarbij hoorde. Ik kreeg daar ook buddies met wie ik dagelijks app, en een foodcoach. Ik had daar nu alle tijd voor, ik dacht: ik geef mezelf de tijd tot ik weer toe ben aan een nieuwe baan. Ik was eigenlijk van plan om af te vallen door bijvoorbeeld chips te vervangen door kaas. Maar nu leerde ik dat dat geen zin heeft, omdat kaas niet minder calorieën bevat dan chips. Wist ik veel hoe dat werkte! Ik had al zo lang geprobeerd om af te vallen, maar nu leerde ik eindelijk echt hoe dat moest.”

Leuk mens

Fabiënne vertelt wat het met haar deed dat ze zo zwaar was. “Ik was nooit echt aan het daten, en dat doe ik nog steeds niet. Ik voelde me ongelukkig, maar wat dat betreft ben ik er inmiddels op vooruitgegaan: ik voel me veel zelfverzekerder. Als ik vroeger ergens binnenkwam, dacht ik: wat zullen mensen er wel niet van denken dat ik zo zwaar ben. Dat gevoel heb ik nu minder. Ik weet van mezelf dat ik een leuk mens ben, en dat ik veel heb toe te voegen in deze wereld. Kinderen vinden mij leuk, en ik vind kinderen leuk. Met de binnenkant zit het dus wel goed, nu de buitenkant nog, en daar werk ik aan. Weet je, een vriendin heeft eens tegen mij gezegd: “Je bent een mooi mens, ongeacht wat de vorm van jouw lichaam is.” Dat vond ik een mooie, die opmerking houd ik in mijn achterhoofd. Maar het ding is: ik heb weinig energie. Als je naar me kijkt, ben ik al moe. In mijn hoofd wil ik honderd kilometer per uur, maar ik kan maar twintig.”
In september kreeg Fabiënne een kans: “Ik ging op sollicitatiegesprek voor een baan op een nieuwe BSO-locatie bij mij in buurt. Tijdens het gesprek was ik al aangenomen. Dat voelde zo goed. Ik zou in januari beginnen. Ik was op dat moment nog steeds wel steeds zwaarder dan ik wilde, maar ik hoopte dat ik die twintig kilo er voor die tijd af zou krijgen.” En dat lukte haar ook. Wat maakte dat het Fabiënne deze keer wél lukte om gewicht te verliezen? “Dat komt omdat ik heb geleerd hoe afvallen werkt. Het zit eigenlijk simpel in elkaar: je moet minder calorieën eten dan je verbruikt. Wat ik fijn vind, is dat ik mijn foodcoach op elk moment van de dag kan appen met een vraag. Voor mij werkt het niet als ik één keer per week een diëtiste zie. Ik houd nu elke dag mijn calorieën bij. ’s Avonds in bed puzzel ik mijn calorieën voor de volgende dag bij elkaar in de app Myfitnesspal. Dat vind ik leuk om te doen. Ik hou elke dag wel driehonderd calorieën over, en dan nog kan ik tussendoor een Mars-ijsje of een zakje chips eten. Daardoor heb ik geen snaaibuien meer. Het is een heerlijk gevoel. Dit geeft me zoveel controle over mijn dag.”

Meer eigenwaarde

Psychisch veranderde er ook het een en ander bij Fabiënne. Het zaadje daarvoor werd geplant tijdens een Essence-training op het gebied van persoonlijke groei die ze in 2021 volgde. “In die training word je jezelf ervan bewust wie je bent en op welk manier je met je omgeving omgaat. Ik leerde daar dat je perfect bent zoals je bent. Ook als je een been mist, is dat jouw honderd procent – en honderd procent staat voor perfectie, dus ook dan ben je perfect. Stapje voor stapje ben ik me beter over mezelf gaan voelen. Ik ben leuk, en als mensen mij niet leuk vinden, zoek ik andere mensen die wel met mij willen omgaan. Zo dacht ik altijd dat ik mijn vriendinnen dicht om me heen moest houden en sorry tegen ze moest zeggen als zij vonden dat ik iets fout had gedaan, terwijl dat naar mijn idee niet zo was. Ik was bang dat ik ze anders kwijt zou raken en ik alleen zou zijn. Maar nu ging ik als het ware uít dat slachtofferschap. Als zij niet met mij wilden omgaan, dan niet. Voor één vriendin heb ik lang mijn best gedaan. Inmiddels heb ik haar al een halfjaar niet meer gezien. Nu is het tijd voor haar om haar best te doen. Als zij dat niet doet, is het haar verlies. Ik heb daar ook steeds minder nare gevoelens bij. Mijn eigenwaarde is er in de afgelopen jaren op vooruit gegaan.”

Andere aanpak

Inmiddels is Fabiënne in januari – twintig kilo lichter – begonnen met haar nieuwe baan. Ze pakt het nu in haar werk anders aan dan voorheen. “Ik heb tegen mijn collega’s uitgesproken dat ik door mijn gewicht niet alles kan. We werken bovenaan een lange trap van wel 31 treden. Het is een soort Mount Everest, zelfs kinderen hebben er moeite mee. Als ik boven ben en iemand belt of ik even beneden koffiecups kan komen ophalen: tja, dat kan ik niet, dan pleeg ik roofbouw op mijn knieën, die kunnen dat gewoon niet aan. Vroeger zou ik dat tóch hebben gedaan, dan had ik gedacht: wat moeten mensen wel niet denken dat ik niet eens een trap op en af kan. Nu vraag ik een collega of diegene die koffiecups kan halen. Ik vind dat nog steeds best spannend om te vragen. Maar ik zal dat wel moeten veranderen om alles eromheen ook te veranderen.”

Inmiddels weet Fabiënne: geluk is genieten van wat er is. Fabiënne: “Ik was vroeger heel perfectionistisch. Tijdens een concert juli vorig jaar was er een liedje over Texel, een eiland waar ik zelf ook weleens heen wilde. Meteen was er dat stemmetje: het heeft toch geen zin om daarheen te gaan, je kunt niet eens tien kilometer lopen. Dat maakte me verdrietig. Later die avond besefte ik: misschien kan ik maar één kilometer lopen, maar ik moet echt leren om te genieten van wat er wél is. Dus ik ben naar Texel gegaan, twee nachtjes in mijn eentje. Ik heb kortere wandelingen gemaakt, maar ik heb zo ongelooflijk genoten van de prachtige natuur daar. Als ik een bankje zag, ging ik daar lekker een stuk uit mijn boek zitten lezen. Dat soort kleine dingen hebben me zo vooruitgeholpen in de afgelopen periode.
Ik heb zeven maanden thuisgezeten, en dat was de beste keuze van mijn leven. Nu heb ik mezelf als doel gesteld om nog veertig kilo lichter te zijn aan het einde van dit jaar. Ik weet nu hoe ik kan afvallen zonder mezelf iets te ontzeggen en daar ga ik lekker mee door. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik onder de honderd kilo ga komen. Ik denk dat dat me lichamelijk veel gaat brengen. Mijn doel is dat die trap op mijn werk dan zonder veel moeite op en af kan lopen. Ik hoop dat ik dan ook weer eens lekker een dagje kan gaan winkelen in Amsterdam met een vriendin.”

Foto: Yasmijn Tan
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.