Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Ik zag hem voor me in dat gele pak, zijn gezicht zwart van het werk’

Eveline: ‘Ik zag hem voor me in dat gele pak, zijn gezicht zwart van het werk’

21 oktober 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Het was woensdagochtend toen we afscheid namen van meneer D.
Tweeënhalve dag was hij bij ons: een robuuste man in een fluorgeel stratenmakerspak. Vast werk kon hij niet vinden, maar wat was hij blij dat hij via het uitzendbureau drie dagen mocht werken bij bedrijf B., dat boringen onder wegen en spoorlijnen verricht. Drie dagen werk betekende nét het stukje inkomen dat hij nodig had om zijn oude campertje te laten repareren. Hij woonde erin, en met zijn camper in de garage kon hij als man alleen nergens terecht in het onbekende Saint-Mathieu.

Hij was lief. Stomverbaasd zag ik hem na die eerste dag ‘thuis’ komen. Mee-eten wilde hij niet. Een boterhammetje was prima, zei hij, en hij had er nog één bewaard. Hij wees naar zijn vale zwarte sporttas. We gaven hem een kop soep, wat fruit en een stukje quiche. De volgende dag weer. Meneer D. knipperde zes keer met zijn ogen om zijn tranen weg te drukken.

Nieuw onderzoek

Woensdag vertrok hij om half zeven. Emiel en ik ruimden de ontbijttafels af en vertrokken naar Limoges. Die dag waren we dicht, want ik had een nieuw onderzoek. De neuroloog stuurde me na een onderzoek met mesjes, stemvorken en andere plagerijen door naar het CHU, een universiteitsziekenhuis dat complexere gevallen onderzoekt. Bloedonderzoek naar myeline. Het was een heftige, vermoeiende dag. Daarom besloot Emiel dat ik ’s avonds niet meer hoefde te koken. We zouden in Limoges een daghap uitkiezen.

We zaten net aan een glaasje prik toen Emiels telefoon ging. Meneer D. Zijn camper wachtte nog op een onderdeel en de factuur liep op. Maar het goede nieuws was dat bedrijf B. zo tevreden over hem was, dat hij een extra dag mocht werken. Kon hij nog bij ons terecht? Oeps. Wij zaten ruim een uur verderop, het was bijna half acht.
‘Waar eet u dan?’ vroeg ik.
‘Pas de soucis, Eva,’ lachte meneer D. ‘Maakt u zich om mij maar geen zorgen.’
De serveerster kwam met een groot bord vis en verse groenten. Ik kreeg spontane buikkramp. Ik zag hem voor me in dat gele pak, zijn gezicht zwart van het werk.
‘Misschien kan hij in de tuin wachten?’ stelde ik voor.
Buiten hoosde het.
‘Het geeft niet,’ zei hij. ‘Ik kan bij een collega terecht.’

Belangrijker dan geld

De volgende dag — donderdag inmiddels — belde hij net na de lunch. Kon hij vanavond bij ons slapen? Tot zijn vreugd kon hij nóg een dag werken. En vrijdag was zijn camper klaar. ‘Aucune problème,’ reageerde ik.
‘We moeten hem wel in zijn waarde laten,’ vond Emiel. En dus vroegen we de normale kamerprijs.
Toen hij incheckte, bevestigde hij dat hij bij een collega had geslapen. In diens werkbus op de achterbank. Prima oplossing, toch?
Die avond bracht ik hem een uitsmijter en een vanilleflan. De volgende ochtend kreeg hij een extra groot lunchpakket mee.
Sommige dingen zijn belangrijker dan geld. Mijn gezondheid, bijvoorbeeld. En deze week ook de glimlach van meneer D.