Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Hij kreeg tranen in zijn ogen toen hij zag wat ik hem aanbood’

Eveline: ‘Hij kreeg tranen in zijn ogen toen hij zag wat ik hem aanbood’

14 oktober 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Hij was bijna onverstaanbaar aan de telefoon: meneer D.
Of we ver van bedrijf B. af lagen? Hij sprak hard en ongepolijst. Na wat moeite kreeg ik hem uitgelegd dat bedrijf B. en Villa Verte nog geen 100 meter uit elkaar lagen. Dat stelde hem gerust. Kon hij twee nachten reserveren? Graag in de goedkoopste kamer. En was dat écht inclusief ontbijt?

Fluorgeel werkpak

Bedrijf B. in Saint-Mathieu legt straatverlichting aan en is expert in het gericht boren onder wegen, water en treinrails. Toen ik meneer D. twee dagen later door ons hek zag lopen, begreep ik alles. Hij droeg een fluorgeel werkpak. Zijn handen en gezicht zaten vol zwarte vegen. Ik gaf een hand en liet hem zijn kamer zien – een grotere dan afgesproken. Meneer D. had geen auto. Het was iets na vijven. Dan duurt de avond lang als je enkel op bed kunt zitten.

Hij vertelde dat hij op twee uur rijden woonde, en via een uitzendbureau drie dagen was ingehuurd. Hij wilde graag werken, maar een vaste baan was niet te vinden. Met deze kans kon hij thuis zijn autootje laten repareren. Dan was hij weer mobiel.

Hij was dankbaar en beleefd. “En is het ontbijt écht inbegrepen? Ook als het vroeg is?” In zijn hand een vaal sporttasje.
“Wat eet u vanavond?” vroeg ik.
Hij glimlachte. “Maakt u zich om mij maar geen zorgen. Ik heb nog een boterham!”
Verbaasd keek ik hem aan. Deze man had de hele dag een enorme prestatie geleverd. Minstens een miljoen calorieën verbrand. En dan één boterham? Geschokt liep ik naar de keuken, waar Emiel op me wachtte met een glas wijn en een zuurkoolstamppot in de oven.
“Ik kán dit niet,” zuchtte ik.
Emiel glimlachte. “Ik ken jou toch?”
En dus pakte ik een dienblad, maakte een bord met kaas en charcuterie, sneed een half stokbrood, en legde er tomaatjes, augurkjes en een blikje sinas bij.
“Meneer D.?”
Hij kreeg tranen in zijn ogen toen hij zag wat ik hem aanbood. En ik schaamde me, omdat Emiel en ik het zo goed hebben samen.

Even te kwaad

De volgende dag kwam hij weer ‘thuis’. Lopend op zijn werkschoenen, met zijn sporttasje en vol vuiligheid. “Bonjour!” groette hij vrolijk. Een uur later stond hij frisgedoucht in de keuken. Wat kostte een blikje cola? Sinas, dan? Een flesje water? Hij telde zijn geld af in zijn werkmanshanden.
Ik bracht hem tomatensoep, boterhammen met worst, yoghurt en een appel. Emiel legde er een tweede blikje sinas bij. Meneer D. had het even te kwaad. Want zelfs als hij naar de supermarkt kon lopen – wat kon hij er kopen? Bij de garage stond zijn campertje. Hij woonde erin. Voor een huis had hij geen geld. En opnieuw schaamde ik me.

Ik zei “ja” toen hij vroeg of hij om zes uur mocht ontbijten. Het kon me niet schelen. Net zomin als dat Emiel niet één, maar twee croissantjes voor hem kocht.