Eveline: ‘Ik, het meisje met de haarbandjes, werd een zombie in joggingbroek’

Tekst: Eveline Karman

9 september 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Ik word weer Eveline.
Het leest als een rare zin, maar hij klopt wel. Want ik lach weer. Bak weer ‘zomaar zonder reden’ een cake. En ik kan weer helemaal zelf uit de auto stappen zonder hulp.

Reden

Twee gekmakend lange jaren ben ik nu aan het zoeken naar de reden van mijn pijn. De eerste conclusie was een scheur in mijn meniscus die ooit een kunstknie wordt. Dat is er nog. Maar mijn knie werd op een gegeven moment bijzaak. Ik kreeg tintelingen in mijn benen. Dag en nacht ondraaglijke pijn onder mijn voeten. Het voelde alsof ik op glasscherven liep. Gaandeweg verloor ik kracht in mijn benen, waardoor Emiel me van de wc of uit mijn stoel moest trekken (en tussen ons: dat is übergenant in een restaurant). Ik kon mezelf niet meer aankleden. Geen trap meer op of af. Mijn huisarts gaf me prednison en morfine. Het hielp tot het uitgewerkt was. Er kwam een leuning in de douche. Ik ging naar een podoloog, reumatoloog, artrosespecialist en andere experts.

Zombie in joggingbroek

En toen kwam de dag dat mijn huisarts met pensioen ging en ik een nieuwe dokter kreeg. Een dame. Een lieverd. ‘We gaan opnieuw beginnen’, oordeelde ze. We schrapten. Puzzelden. Ik kreeg deelscans en MRI’s. Een Dopplertest. Een elektrodentest. En toen er nog niets werd gevonden en dokter B. stilletjes dacht aan ALS kreeg ik een lumbaalpunctie waarbij hersenvocht werd afgenomen.
Er waren weken dat ik tweemaal naar het ziekenhuis reed. Wanhopig werd ik ervan. Ik, het meisje met de haarbandjes, hakjes en ‘girlie-ness’ werd een zombie in joggingbroek.
Ik kwam kilo’s aan, want ik kon niet bewegen. Ik kon eigenlijk alleen maar huilen. Ik kreeg kaartjes, chocola en wel honderd mailtjes van Vriendin-lezeressen. Zoveel liefde. Maar de pijn werd niet minder. Ik strompelde naast Emiel, hopend dat ik ooit weer eens met hem kon winkelen. Zonder schaamte rechtop kon lopen.

‘Volhouden,’ pleitte dokter B. ‘We gáán het vinden.’ Maar toen zelfs de punctie ‘schoon’ bleek, waren de hokjes om aan te vinken op. Neuropathie, was de uitslag. En dat is ongeneeslijk. Hoe nu verder, dat wist de neuroloog niet. De onderzoeken waren op. De techniek, hoe vernuftig ook, was voor mij niet toereikend. Ik had twee keuzes: in Bordeaux doorzoeken met de allernieuwste apparatuur en snufjes. Óf pijnbestrijding. Ik koos het tweede.
Sinds acht weken slik ik nu een paardenmiddel dat mijn zenuwen verdooft. De pijn is er dus nog steeds, maar wordt onderdrukt. Mijn hersenen voelen ‘high’ en er zijn heus bijwerkingen. Maar de werkzame stofjes uit de Dulexine bereikten na acht dagen de boosdoeners.

Trots

Mijn benen zijn gestopt met trillen. Ik kan weer rechtop lopen. Trappen op. Mezelf aankleden.
‘Ik ben zo blij voor je,’ slikte dokter B., en ik zag dat ze het meende. We waren blij. Trots. Want na twee jaar afzien, heb ik mijn leven terug. Hakjes kan ik nooit meer dragen. Maar mijn joggingbroek ligt in de kast en er zitten weer lintjes in mijn haar.

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.