Eveline: ‘Onze eerste Franse uitvaart’

2 september 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje. Het moest er een keer van komen. Onze eerste Franse uitvaart. En dan ook nog van iemand van wie het nooit hadden verwacht.

Muriel

In juli 2021 reden we voor het eerst langs Villa Verte. Het was een ruïne, overwoekerd door bomen en lianen. Het balkon was er deels afgevallen en leunde nog aan een stuk staaldraad. De kozijnen en boeidelen waren verrot. Door de openingen van de houten jaloezieën vlogen wespen en vleermuizen naar binnen en in de open haard zat een hoornaarsnest. En toch… het kriebelde. Na twee dagen lachen (‘we zijn heus niet gek genoeg om dit krot te kopen’) belden we het nummer op het verkoopbord en kregen Muriel voor het eerst aan de lijn. Een stralende vrouw, eind vijftig. Ze gaf ons niet alleen de rondleiding (‘er is geen riolering’) maar schonk ons na aankoop een antieke gobelin (‘van opa en oma’). Met haar zus en broer volgde ze ons op Instagram. Muriel kwam langs met een plant. Later met een fles wijn. Ze wipte even aan met haar dochter, de vijfde generatie in dit huis. En daar was de app. Een berichtje dat ‘Muriel nous as quitté cette nuit’. Longkanker. Nooit gerookt. Daarna was het overgeslagen naar haar hersenen. Het ging zo snel. Stomverbaasd was ik. Nog niet eens met pensioen. Zo lief.

Afscheid

En dus gingen we naar de ‘ceremonie’ in de kerk in Saint-Mathieu waar een mis aan haar werd opgedragen. Iedereen wachtte buiten op de lijkwagen en volgde Muriel naar binnen. Zes sprekers. De pastoor die preekte. Haar twee dochters, net dertig, die met op elke schouder een hand van hun vader hun laatste groet voorlazen. Dezelfde vader die af en toe even losliet om te huilen in de armen van de pastoor. Daarna kwam het ‘zegenen’. We werden naar voren geroepen en na de wierook die de pastoor over de kist liet waaieren kregen we beurtelings de aspersorium, een metalen wijwaterkwast, in handen. We namen afscheid. En wachtten allemaal buiten op Muriel, die had gekozen om in het familiegraf van haar man te worden bijgezet. In Frankrijk kun je kiezen of je in het graf van je eigen voorouders of die van je echtgenoot wilt rusten. In het eerste geval het graf van de familie Coquillaud, waar ook de schoonzoon van de mensen die Villa Verte hebben gebouwd, is bijgelegd. Elke optie die je kiest is normaal en wordt door de achterblijvers volstrekt aanvaard.

Te vroeg

Voor de kerk verwarmde de zon onze hoofden. We condoleerden haar broer. Troostten haar zus die me met natte wangen zoende en veel te snel tegen me sprak. Maar dat gaf niet. Want zonder een woord te verstaan, wist ik wat ze zei. Te vroeg. Te jong. Samen zwaaiden we Muriel uit. Ik zie haar nog staan, in onze tuin. De dood hoort erbij, zeggen ze. Maar of je nou in Nederland of Frankrijk of in Urustanie woont: rouw voelt altijd alsof er met geweld metalen barbecuespiesen in je hart worden.