Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Onze gasten waren een spin-off van de Vlaamse Vespa-club’

Eveline: ‘Onze gasten waren een spin-off van de Vlaamse Vespa-club’

15 juli 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Nog vóór Kerst 2024 reserveerden ze al: drie Vlaamse echtparen. Voor de laatste week van juni 2025 boekten ze het Stad- en Natuurarrangement.
Ik verzon die naam ooit zelf. Gasten logeren 3 nachten bij Nederlandse vrienden van ons met een B&B naast een grote stad. Ze eten gezellig mee en genieten overdag van de drukte, terrasjes en het bruisen van de Dordogne. Er zijn ook drie nachten in Villa Verte, tussen de koeien, bossen en rust. Waar je wilt beginnen, mag iedereen zelf weten.

De vrienden wilden bij Brigitte starten en bij ons eindigen.
Nu hebben Brigitte en ik de gewoonte om -als dit arrangement- bij de ander begint-, ‘bijzonderheden’ aan elkaar door te geven. Voor aankomst wist ik dus al dat er een vegetariër en een diabeet meeaten en dat de groep zes parkeerplaatsen innam. En ik wist ook dat deze groep ontzettend vriendelijk was.

Geen leuk begin

Veel te vroeg arriveerden ze. Zelf ontvangen we onze gasten het liefst na 15.00 uur. We moeten regelmatig het beddengoed van die ochtend nog wassen en drogen. De kamers moeten schoon. De boodschappen gekocht. Eten voorbereid. De gang gedweild. Wij schoon en gezellig en, oh ja, de vogelpoep moet van de zonnebedden en de strandlakens erop. Ik vond het geen leuk begin. Emiel ook niet, maar terugsturen konden we ze niet. En dus gaven we ons over aan de invasie, schonken voor iedereen een glas ranja in (het was vijfendertig graden), en lieten de lawine van auto’s en volgeladen aanhangers over ons heenkomen. Er viel geen onvertogen woord en geduld had iedereen in overvloed.

Verhalen

Die avond, tijdens het diner, begrepen we alle drukte. Onze gasten waren een spin-off van de Vlaamse Vespa-club. Ze waren allemaal al met pensioen en hadden nood aan véél meer ritjes en uitjes dan de landelijke snordag en jaarvergadering.
We aten buiten. De verhalen kwamen los. Over hun bezoek in de Vespa-fabriek in Italië. Hun reis naar Oostenrijk. Nu waren ze in Saint-Mathieu met haar prachtige routes. Ik kon enkel beamen dat het hier buitenaards mooi is. De zomer gloeide weliswaar flink en de zon brandde stevig, maar het gras had nog geen grote klappen gehad en de bomen toonden hun bladerdek nog. Die ochtend was er zelfs nog een hertje voor onze Fordy de weg overgestoken.

Vespa-tijd

De volgende dag was het Vespa-tijd. Zoef, daar gingen ze. De paden op. De lanen in. En ’s avonds schoven ze weer aan tafel en plopten de kurken. Ze spraken over inkopen doen met hun ‘kabas’ (big shopper). Over hun ‘nachtkleedje’ (waarvoor het te warm was) en over ‘dingskes’ (onderbroekjes) die klam waren van het zweet door de hitte. ‘Amai,’ schrok Emiel toen er een glas water omviel. We lachten. Genoten van de sterrenhemel en de kwakende kikkers aan het eind van de straat.

Vier nachten bleven ze. Toen kwam het afscheid. Alle scooters werden weer opgeladen. De rekeningen betaald. We knuffelden elkaar bij het afscheid. Daar gingen ze, onze lieve, Vlaamse ‘Vesparianen’.