Eveline: ‘Deze column is niet vrolijk’

1 juli 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Deze column is niet vrolijk. Als u liever iets fruitigs leest, blader deze week dan rustig verder. Maar soms moeten er dingen worden besproken. Want veel lezeressen sturen mij mails en kaartjes en zelfs kleine pakketjes met chocoladepost en bloemzaadjes om me op te vrolijken. Of ze helpen zoeken naar wat er toch mis is met mijn gezondheid. Ik leerde ervan wat een vrouwenpower, een saamhorigheid en liefde er ontstaat uit een weekblad. Vriendin is een échte Vriendin!

In de ziekenboeg

Bijna twee jaar zit ik nu in de ziekenboeg. Eerst met mijn knieproblemen: een scheur in mijn meniscus. Opereren of niet? Kunstknie? Tijdens de afweging die ik moet maken ging het enkel slechter. Tintelingen in mijn benen en hevige pijnen onder mijn voeten. Spierkracht verdween. Alsof ik op glas loop. Dag en nacht. Op slechte dagen moet Emiel me van de wc of uit een stoel trekken omdat ik niet zelfstandig omhoog kan komen. Op goede dagen scharrel ik gelukzalig door het huis. Traplopen is een drama.
Ik kreeg morfine en prednison. Een Dopplertest. Bloedonderzoek. Een zenuwmeting en nog meer IRM-scans. Ik kreeg electroden op me geplakt. Prikkende naalden. Harttesten. Reuma-onderzoeken.
Tussen al die ellende was daar het bultje bij mijn oog. Ik dacht: laat maar gaan. Ik had er de kracht niet voor, na de uitputtende renovatie, de pittigheid van de B&B en tussendoor alle onderzoeken. Maar de opthomoloog vond dat niet verstandig en opereerde onder narcose. (update: het litteken geneest goed, het bultje bleek helaas kwaadaardig (melanoom) maar de snijranden waren schoon). Bij blijvend negeren had ik een oog kunnen verliezen.

Sukkelen

Met mijn benen blijft het sukkelen. Het is zwaar. Het opstaan, het ’s nachts plassen zonder steunkousen, zonder speciale zolen en pedologische schoenen. Na nog meer onderzoeken was daar een stukje meer van de puzzel. Er zijn meerdere slijtageplekken in mijn onderrug gevonden (zogenaamde lumbale discopathieën), met daarnaast artrose van de kleine ruggewrichten en op één plek een tussenwervelschijf die op een zenuwwortel drukt. Opereren lijkt voorlopig niet aan de orde. Ik heb last aan beide benen en beide voeten en niet enkel aan de kant waar de zenuw beklemd zit. Er is wel hoop dat het kán verbeteren omdat de pijn schommelt. Het betekent dat er nog ‘leven’ in mijn benen zit.

Op 4 juli logeer ik in het ziekenhuis en krijg ik een lumbaalpunctie. Er is iets mis, dat is zeker, maar de artsen kunnen geen vat krijgen op de oorzaak. Nu gaan ze hersenvocht uit me tappen om te kijken naar de ‘verbindinkjes’ tussen hersenen en zenuwprikkels.

Lekker schrijven

Het goede nieuws is dat alles boven mijn heupen nog prima werkt. Ik lach. Ik bruis, En ik dans met Emiel, zwijmelend in de houdgreep. Ik schrijf stukjes. Verhalen. Vertel grappen. En geniet intens van de koeien in de wei achter mijn bureau. Van de dagen dat het goed gaat en ik een cake bak.
Ik blijf hier lekker schrijven. Want de puzzel is nog lang niet opgelost. De artsen weten niet of de techniek al zo ver is om ‘het’ te kunnen vinden. Dan zou ik ‘levenslang’ hebben. Geen mooi vooruitzicht. Maar ik zei het al. Deze column is niet vrolijk.