Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Naast elkaar rijden we terug. Hand in hand. Volmaakt gelukkig’

Eveline: ‘Naast elkaar rijden we terug. Hand in hand. Volmaakt gelukkig’

27 mei 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

‘Kom gezellig hier borrelen?’ Het is een prachtige middag, de was wappert aan de lijn, het eten staat klaar (we zouden een tapasplank maken voor op het balkon), als mijn vriendin ons uitnodigt. Net daarvoor heeft Emiel haar man geappt. Samen een ‘drankje doen’ bij het meer in Saint-Mathieu? De zon schijnt. We hebben geen gasten en kunnen weg. Emiel en ik lezen hun antwoord en zijn eensgezind. ‘Leuk!’.
Uit de koelkast snaai ik tapaslekkers. Een Vive-la-France-camembert. Een fles bubbels. En die zak borrelnoten is ook een goede match met een lekker tuinmiddagje…

Gezegend

Opgetogen hobbelen we naar Oradour-sur-Vayres, want daar wonen ze. Een zoen. Een lach. De heren in korte broek. Mijn vriendin in badpak. Ik met mijn astronautenlaarsjes.
We ploffen neer, bewonderen de uitbundige bloemenzee om ons heen. Proosten op spontane gouden kriebeldagen als deze. En we voelen ons gezegend met onze rustieke levens in het prachtige La Douce France. Emiel vertelt over zijn pas gepote tomatenplantjes. Mijn vriendin kletst over liflafjes. Het is gezellig. Vreedzaam. En de hapjes die we met elkaar verzamelden, zijn niet te weerstaan. We gieren het uit om de dertig meter tuinslang die met tie-wraps vastgemaakt is aan de schutting, helemaal tot aan de buitendouche. ‘De zon schijnt er de hele dag op. Gratis warm water!’ Ik ruik de rozenstruik naast me. Hoor het getjilp in de bomen. Hoe simpel kan het leven zijn?

Easy money

‘Ik wil nog iets vertellen.’ Mijn vriendin steekt van wal over een koppel dat een tijdelijke baan heeft gevonden. ‘Vlakbij ons.’
Ze vinden de regio niet leuk. De mensen onaardig. Het leven ‘middeleeuws’. En er valt ook al geen ‘makkelijk geld ‘ te verdienen, want er is bar weinig toerisme. De toeristen die ze wel zien, houden hun handen diep in de zakken, vastgeklemd om hun portemonnee.’ Voor easy money en vermaak kiezen ze liever voor een ander departement. Daar is het makkelijker geld verdienen en zijn de mensen niet zo boers.

Mijn vriendin kleurt rood van ongemak als ze is uitgesproken. Mijn oren zitten stampvol stoom. Wat een kortzichtig gekat. Wat een opportunisme. Emiel en ik vinden onvoldoende woorden om ons ongerief te formuleren. Onze vriend staat op. ‘Zullen we een hamburgertje op de barbecue gooien?’ Hij reikt Emiel nog een biertje aan. Hun hondjes spelen om ons heen. Zoete zomerwind. Frambozen uit de tuin.
Met volle buiken vertrekken we. ‘Doen we snel weer,’ roepen we, terwijl we weten dat gouden dagen als deze zeldzaam zijn. Naast elkaar, in Fordy, rijden we terug. Hand in hand. Volmaakt gelukkig.

Volmaate stilte

Om ons heen dommelt de oranjerode avondzon over de weilanden. De bruine Limousinkoeien, slapend op het gras of waakzaam loerend naar hun baby-kalf dat nog wankelt op zijn poten. We zien de beekjes. Het groen. De betoverende vergezichten. En tijdens die tien minuten durende reis, zonder radio, zonder woorden, passeren we welgeteld nul tegenliggers. Er is enkel de volmaakte stilte van daar waar het voelt als thuis. Onze prachtige Haute Vienne.