Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Het leek alsof er en storing was. Niemand vond ons’

Eveline: ‘Het leek alsof er en storing was. Niemand vond ons’

6 mei 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Het weer ‘doet’ maar raar. De ene dag schijnt hier de zon, daarna regent het zo erg dat we zwemmend naar de bakker kunnen.

Als kind woonde ik in Well, Noord Limburg. Ons dorp lag aan de Maas, een rivier te breed en gevaarlijk om in te zwemmen. Af en toe stroomde hij over. In de Dorpsstraat stonden huizen blank. In Wanssum, het dorp waar ik doorheen moest fietsen op mijn 11 kilometer lange tocht naar school (op een gewone fiets), kon ik niet verder omdat het water daar de toegang naar Venray versperde. Het leger werd dan ingezet. Wij scholieren, ik had zelfs twee Heidi-vlechtjes, werden met fiets en al in een legertruck gehesen en door soldaten naar het stuk gebracht waar het fietspad weer begaanbaar was. Soms was het zo koud dat mijn wimpers wit waren als ik op school arriveerde. Aan die tijd word ik een beetje herinnerd als buiten de regen met bakken omlaag valt.

‘Van de nood een deugd’

Het was tweede Paasdag, in Frankrijk een ‘gewone’ maandag omdat ze hier maar één Paasdag en één Kerstdag hebben. Onze gasten waren dapper in de auto gestapt. Ze wilden een kasteel bezoeken omdat alle rommelmarkten in de regio waren geannuleerd. Campings werden ontruimd. De plaatselijke supermarkt sloot ’s middags.
‘We maken van de nood een deugd,’ besloot ik. In de keuken zocht ik de ingrediënten voor een heerlijk smeuïge cake en sloeg aan het bakken. Emiel maakte intussen het barbecuerooster schoon, want geloof het of niet, exact een week eerder hadden we in onze tuin met gasten gebarbecued. Emiel had in korte broek het zwembad schoon geschrobd en de jacuzzi weer gevuld en ingeschakeld. De vloer van de veranda was gespoten met de hogedrukreiniger. Alle algen waren foetsie. Het krat met tuinkussentjes stond weer paraat. Wij waren totaal klaar voor de lente. Voor nieuwe gasten. Maar het leek alsof de grote reserveringssites al weken een storing hadden en onze telefoon was afgesloten. Niemand vond ons.

Paasknuffel

Heb jij het ook zo rustig? Mijn vriendin met een B&B in de Dordogne appte me. Ik appte lieve kennissen met een B&B in het departement Allier en vroeg hoe het ging. Bij ons komt het dit jaar maar langzaam op gang, was het antwoord.
Ping. Weer een appje. Vrienden van ons lunchten deze Paasdag op een terrasje in Maastricht en stuurden een foto. Blije koppies in de zon. Ik belde mijn moeder. Ze zat buiten, in haar gemakkelijke tuinstoel met naast zich een kop koffie en een punt appeltaart. ‘Zitten jullie ook lekker in de tuin?’ vroeg mijn stiefvader met dichtgeknepen ogen tegen de blikkerende zonnestralen. Emiel keek naar de drassige tuin en de enorme waterplas voor ons hek en gromde. ‘Wat dacht je van een Paasknuffel?’ Ik liep op Emiel af. ‘En zo ook maar lekker een kop thee?’
Vijf minuten later waren we weer helemaal tevreden en ‘zen’. We zaten dan misschien niet op een terrasje aan het strand, we hadden wel zelfgemaakte en nog een tikkel warme Villa-Verte-cake.