Eveline: ‘In Frankrijk zijn wifi, stroom en water niet altijd voorhanden’
8 april 2025
Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.
In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.
Het begon op een dinsdagmiddag. Flup, deed de kraan. Pruttel. Pruttel. Flup. Daarna kwam er een laf straaltje water. Ik was aan het koken. Eer mijn pan water voor de aardappeltjes gevuld was, kon ik bijna mijn pyjama aantrekken. Een uurtje later was er weer water. Twee uur later kwam de flup terug en om vijf uur ‘s middags hield het water er helemaal mee op. ‘Gelukkig hebben we vandaag geen gasten’, verzuchtte ik tegen Emiel. ‘Je schaamt je rot.’
Leven in Frankrijk
Leven in Frankrijk is niet zoals in Nederland waar wifi, stroom en water altijd voorhanden zijn en waar storingen zeldzaam en meestal te overzien zijn. Soms zit heel Saint-Mathieu twee dagen zonder stroom. Soms tien minuutjes. Het ligt er maar net aan of er een transformatorkastje kortsluiting heeft of dat er een elektriciteitsmast tijdens een storm of rukwind is omgevallen. Soms liggen de kabels in het weiland.
De mensen hier (en inmiddels ook wij) zijn erop bedacht. Wij houden het hoofd koel, zelfs zonder koelkast. De diepvries houdt alles perfect koud tot een uur of tien. Daarna zien we wel weer. We houden vooral de ijskastdeuren goed dicht en drinken onze limonade uit de koele kelder. In Villa Verte’s kelder staat ook een gaspit paraat met een flesje gas. Warme koffie of soep is dan zo gemaakt. We hebben dozenvol kaarsen. En we hebben een ‘Pooky’, een tafellamp die je af en toe eens oplaadt en die zonder elektriciteit zo’n tien uur licht geeft.
Geen water
Na ‘Flup’ was er in ons dorp geen water meer. Ook hierop zijn we voorbereid. Voor dit soort gevallen houden we altijd tien liter water als reserve. ‘Laten we vannacht als we plassen de wc maar niet doortrekken’, zei Emiel terwijl we onze tanden poetsten met een ouderwets bekertje bronwater.
De volgende ochtend zetten we de douche aan. Noppes. Nada. Niets. Droog als de Sahara. ‘Trek pas maar door na het ochtenplasje.’ We waren eensgezind. Want was eenmaal het reservoir leeg, dan konden we niet meer spoelen. We douchten niet. Zetten koffie met bronwater. Ik kookte eitjes in bronwater. Klopte cakebeslag en waste af met in bronwater gedrenkte keukenrol. We belden het waterbedrijf. Er was een ‘une casse de canalisation sur le réseau d’eau potable’, een breuk in de leiding. Ze waren ‘ermee bezig’. Ons gansche dorp stond kurkdroog. Niemand klaagde.
Emiel deed een grote boodschap. Toch maar doorspoelen. En nu eindelijk ook maar het andere toilet doortrekken. Ik merkte hoe gewoon het is geworden: even je handen wassen, een sopje maken, de wasmachine aanzetten.
Zevenentwintig uur later, het aanrecht stond vol vaat en onze deodorant was uitgewerkt, werden we ‘verlost’. We hadden bruin, vies water. En een spuitende kraan door alle lucht in de leidingen. We juichten, ook al moesten in alle gastenkamers de leidingen worden ontlucht en alle douchecabines en wastafels opnieuw gepoetst.
Maar klagen? Nooit. Voor ons is dit gepruts ook de charme van het platteland. En onze oksels? Die ruiken gelukkig allang weer lentefris!
LEES MEER
Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.
Volg Eveline haar verhalen
Uit andere media
Meer van Eveline
