Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Ik wil geen saboterend lijf maar ‘happy Eveline’ terug’

Eveline: ‘Ik wil geen saboterend lijf maar ‘happy Eveline’ terug’

1 april 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Ik vraag het mezelf regelmatig af. Als ik in de toekomst had kunnen kijken, was ik dan ook naar Frankrijk verhuisd? Want hoe gelukkig ik hier ook ben, hoe fijn de B&B ook is met zulke lieve gasten (wat haal ik daar een plezier uit) en hoe mooi de omgeving hier is (ik ben nog elke dag beduusd), er is sindsdien een hoop gebeurd.

Maar toch

Alles wat met Frankrijk te maken heeft, is me meegevallen. De mensen. Het wonen. En ook de medische zorg. Er wordt weinig risico genomen en als je bereid bent om te rijden (ik moet naar Limoges, een uur heen en een uur terug), wordt je omarmd door de meest moderne technologie.
Maar toch. Had ik geweten dat mijn lichaam zo dwars zou zitten dat ik mezelf nu al bijna twee jaar een waggeleend voel met veel been-en voetpijn, dan had ik tien keer nagedacht. Helaas houdt het hier niet mee op.
Het begon ooit met een piepklein bultje op mijn wimper. Op het watje, ik verwijderde mascara, zat een wimperhaartje. Ik dacht dat het bultje waaruit het haartje kwam een kleine ontsteking was. Het zou vanzelf wel wegtrekken. Zodra ik ’s ochtends mascara aanbracht, was het gekrompen tot een speldenknop. Ik vergat het.

Geen saboterend lijf

Tot afgelopen november. Tijdens mijn boekpresentatie van vrouwenthriller drie, werd het bultje ineens een bult. Een joekel. Hij werd groter en was niet meer te maskeren.
‘Een wratje of vleesboom’, zei mijn huisarts. ‘Ik zou het zelf wegknippen als het niet op zo’n precaire plek zat. Ik verwijs je door naar de oftalmoloog. Er werd een afspraak gemaakt. Het bultje halveerde, maar bleef duidelijk zichtbaar. Twee maanden later kon ik terecht. Ik kreeg een oogmeting en wat onderzoeken. Het bleek een tumor. Op 4 april moet ik naar de anesthesist voor een intakegesprek. Op 25 april word ik in een roesje geopereerd. Eind juni komen de uitslagen van het laboratorium en een eventueel behandelplan. Ik ben er weer mooi klaar mee. Ik wil geen saboterend lijf maar ‘happy Eveline’ terug.

Knuffeltjes

Over de Franse medische zorg heb ik geen twijfel, ook al is het aanmodderen met de taalbarrière. Sommige artsen spreken met de snelheid van het licht. Ik begrijp de hoofdmoot, maar details lukken niet. En alle exact euvels beschrijven, lukt mij weer niet. En dat gemis kan ik nog behappen. Wat ik meer mis, zijn de knuffeltjes.
Natuurlijk kan ik mijn moeder bellen met alle uitslagen en angsten. Maar aan de telefoon is en blijft dat anders. Geen urenlang samenzijn. Geen gezamenlijk gezucht of afleidend geknutsel. Geen zelfgebakken troostcake waarvan ik even een plakje kom snoepen, samen met een dot slagroom en tien kusjes. Er is geen vriendin om samen lekker Nederlands te keuvelen en chocolade te snoepen zodat alles meteen minder erg lijkt. Het zijn die kleine dingen. Het zalige, Hollandse gemuts.
Het komt vast allemaal goed met mij. Ook al bak ik nu zelf die opbeurcake: ik blijf altijd mijn Nederlandse roots voelen.