Esthers zoon koos het criminele pad: ‘Ik zal altijd van hem blijven houden’

16 juli 2021

Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Iets wat je ogen opent, rust brengt of juist voor het nodige verdriet zorgt. Voor Esther was dit laatste het geval, toen haar zoon uit het niets besloot om het criminele pad op te gaan.

Esther: “Ik weet dat er mensen zijn die het niet begrijpen en snoeihard zullen oordelen, maar ik zal altijd van Julian blijven houden. Ik zal altijd mijn best blijven doen om hem in te laten zien dat er een zoveel mooier leven voor hem in het verschiet kan liggen. Julian is mijn zoon en ondanks dat ik het verschrikkelijk vind wat hij de laatste jaren doet en het keihard afkeur, hou ik wel van hem.”

Ommekeer

“Ik vraag me de laatste tijd vaak af wanneer het mis moet zijn gegaan. Op de basisschool was er niets met Julian aan de hand. Hij was een vrolijke jongen, had genoeg vrienden en was dol op voetbal. Uit school trapte hij vaak met vrienden een balletje en geregeld bleef de hele groep dan bij ons eten. Ik genoot als ik hem zag genieten.

De eerste jaren op de middelbare school gingen ook goed. Natuurlijk moest hij wennen en baalde hij ervan dat zijn vrienden naar een andere school gingen, maar hij had vrij snel zijn draai wel weer gevonden. Toen hij zeventien was, merkte ik voor het eerst veranderingen in zijn gedrag. Hij bleef ‘ s avonds vaak tot laat weg en zijn vader en ik hadden het vermoeden dat hij weleens blowde. Zelf bleef hij volhouden dat er niets aan de hand was. Julian haalde, tegen iedereens verwachting in, zijn diploma en ging naar het mbo. Met het behalen van zijn diploma vond ik dat hij mij had laten zien dat ik me niet zo veel zorgen moest maken, dus ik liet hem weer wat meer vrij.”

Overval

“Toch ging het vrij snel daarna mis. Het was half november toen ik in de middag met een vriendin aan het bellen was. De deurbel ging en nog met mijn telefoon in mijn hand deed ik open. Er stonden twee agenten op de stoep die vroegen of ze even binnen mochten komen. Ik schrok ontzettend en gelijk schoot het door mijn hoofd dat er iets met mijn man moest zijn gebeurd. Zou hij een ongeluk hebben gehad? Leeft hij nog? Die vragen kwamen gelijk in me op.

De agenten zeiden al snel dat het om mijn zoon ging en dat hij was opgepakt na een mislukte overval. Ik stond met mijn oren te klapperen. Hoe kon Julian tot zoiets afschuwelijks in staat zijn? Ik heb me duizend keer verontschuldigd bij de agenten en was helemaal van de kaart. Ik was woest op Julian. Hij weet hoeveel waarde zijn vader en ik hechten aan normen en waarden. Ik kon er met mijn hoofd niet bij dat hij tot dit soort dingen in staat was. Onderweg naar het bureau hoopte ik stiekem nog dat het een fout was en het uiteindelijk helemaal niet om onze Julian bleek te gaan.”

Weer vast

“Helaas bleek het wel zo te zijn. Het duurde heel lang voordat we met Julian mochten praten en toen ik hem uiteindelijk zag, kon ik niets anders dan huilen. Ook mijn man was hevig geëmotioneerd. Julian zei dat het hem speet en dat hij een grote fout had gemaakt. Hij heeft uiteindelijk drie maanden vast gezeten, voordat hij weer vrijkwam. Uren hebben we met hem gepraat en soms ging het even goed, maar hij verviel snel weer in oude patronen. Hij sprak met af met verkeerde vrienden, gebruikte veel drugs en pleegde meerdere winkeldiefstallen. Daarom zit hij ook nu weer vast.

Mijn man en ik blijven hem opzoeken in de gevangenis en op hem inpraten. Sommige vrienden snappen niet dat we nog bij hem langsgaan, maar hij is wel ons kind. We keuren zijn gedrag absoluut af en schamen ons er zelfs voor, maar toch heeft hij ons ook nodig. De afgelopen jaren ben ik vijftien jaar ouder geworden en ook ben ik door alle stress ruim tien kilo afgevallen. Julian zegt dat hij nu echt wil veranderen en voor zijn leven en toekomst zal vechten wanneer hij vrijkomt. Ik durf amper nog hoop te hebben, maar dat spreek ik naar hem natuurlijk niet uit. Mijn man en ik zullen hem zo goed mogelijk helpen, maar ik ben bang dat er bij ons ook een keer een grens komt. Ik hoop niet dat Julian die grens voorbij gaat. Ik wil niets liever dan weer trots kunnen zijn op mijn zoon.”

Tekst: Lisa Schoenmaker
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.