vrouw

Esther: ‘Moet ik haar vertellen dat haar verloofde zijn handen niet thuis kan houden?’

Esther (36) was dolblij voor haar beste vriendin Janneke, die na jaren eindelijk een leuke man had gevonden. Maar sinds hij tijdens het oefendiner voor de bruiloft handtastelijk werd, bekijkt Esther hem met andere ogen. “Ik was in shock toen zijn hand ineens op mijn billen lag.”

Esther: “Vanaf het allereerste moment dat Janneke en ik elkaar in de kleuterklas zagen – we doken allebei meteen de poppenhoek in – was het dikke mik tussen ons. We speelden iedere dag samen, hadden bijna geen oog voor andere klasgenootjes. Die speelafspraakjes in de zandbak en speeltuin werden urenlange kletssessies op onze slaapkamers toen we tieners waren, en zelfs toen we allebei naar een andere stad verhuisden vanwege onze studies, zij naar Groningen en ik naar Amsterdam, hielden we nauw contact.

Janneke is de eerste die ik bel als er iets aan de hand is. Leuke dingen – ze wist als eerste dat ik zwanger was, nog vóór ik het aan mijn familie had verteld – maar ook minder leuke dingen. Zo stond ze eens middenin de nacht op de stoep met een doos chocolademuffins omdat het uit was gegaan met mijn toenmalige vriend. En ze was er ook toen ik een paar jaar geleden mijn baan verloor na een reorganisatie. Zelf was Janneke jarenlang single, iets wat ze vooral lastig vond toen ze de dertig eenmaal was gepasseerd. Al haar vriendinnen gingen trouwen en kregen kinderen. Dat was confronterend: waarom lukte het haar nou niet om een leuke vent aan de haak te slaan? De mannen die ze tegenkwam, waren al bezet of wilden geen vastigheid. Daar was ze soms best verdrietig om. ‘Had ik maar wat jij had,’ zei ze meer dan eens tegen me: ‘Een leuke man, een kind…’ Het kwam overigens nooit tussen ons in te staan en stond echt los van onze vriendschap. Janneke gunde me mijn gezinsgeluk. Andersom wilde ik natuurlijk hetzelfde voor haar. Ze is een fantastische meid: ze is lief, slim en zorgzaam. Daarbij heeft ze een hele open en frisse uitstraling. Eerlijk gezegd was het voor mij ook een raadsel waarom ze nog geen relatie had.”

De ware

“Tot ze vorig jaar Mark tegen het lijf liep op een verjaardagsfeestje. Janneke was diep onder de indruk van hem. Het gevoel bleek wederzijds, want na een paar dagen was het dik aan tussen die twee. ‘Mark is zo anders dan andere mannen, Es. Ik denk echt dat hij de ware is’, riep ze al na een week. Dat klonk wat voorbarig, maar goed: ze was natuurlijk knetterverliefd. Wie roept dat dan niet? Ik was ook meteen gecharmeerd van Mark toen ik hem voor het eerst ontmoette. Hij was halverwege de dertig, had donkere krullen en een guitige lach. En, niet onbelangrijk: hij droeg Janneke op handen. Ze leefde compleet op in zijn bijzijn, straalde als nooit tevoren. Ook tussen Mark en mijn man Ruben klikte het. We spraken vaak af met z’n vieren. Dan regelden Ruben en ik oppas en gingen we uit eten, of spraken we bij ons thuis af voor een spelletjesavond. ‘Jullie meiden boffen maar met zo’n bijzondere vriendschap’, zei Mark tegen me tijdens één van die avonden.

Dat hij Janneke al na zes maanden ten huwelijk vroeg, vond ik in eerste instantie wel wat snel. Ik vond Mark een leuke gast, maar hoe goed kenden ze elkaar nou eigenlijk? Was het niet beter om eerst een paar jaar samen te wonen? Janneke raakte echter niet uitgepraat over haar huwelijk, dus ik wilde niet meteen de kritische vriendin spelen. Alleen tegen Ruben sprak ik mijn twijfels uit. Die wuifde ze meteen weg. ‘Sommige keuzes maak je nou eenmaal sneller als je elkaar op latere leeftijd ontmoet. Wil je dan dat ze nóg vijf jaar wacht?’, zei hij. Daar had hij natuurlijk wel een punt. Bovendien leken Janneke en Mark ook écht gelukkig samen, dus wie was ik om daarover te oordelen? Ik besloot het te laten rusten en helemaal mee te gaan in haar enthousiasme. Janneke wilde trouwen op een groot landgoed in een dorpje vlakbij Groningen. Ze is dol op festivals – Lowlands is favoriet – en wilde dat thema terug laten komen tijdens haar bruiloft. Dat betekende een groot terrein met muziekpodia voor verschillende bandjes, gezellige eetkraampjes en koepeltentjes waarin alle gasten konden blijven slapen – honderdvijftig in totaal. De avond vóór het huwelijk stond er een intiem diner gepland met familie, getuigen en beste vrienden. Een droombruiloft kun je wel zeggen, die tot in de puntjes werd voorbereid.”

Opvallend dichtbij

“Er was trouwens wel haast bij: de trouwerij zou deze zomer al plaatsvinden, een paar maanden na het aanzoek – ook qua tijdsbestek lieten Janneke en Mark er geen gras over groeien. Begin dit jaar stond er daarom een oefendiner gepland. De vader van Mark en de moeder van Janneke zouden gaan speechen, en de bruidegom zelf had ook een paar woorden op papier gezet. Het eerste halfuur verliep alles volgens plan, maar toen Mark bijna aan de beurt was met zijn speech, kwam hij ineens opvallend dicht bij me staan. Niet zomaar even in het voorbijgaan, nee: hij stond zowat tégen me aan en liet zijn hand op mijn schouderblad rusten, zonder ook maar iets te zeggen. Het duurde heel kort, nog geen vijf seconden. Ik zocht er daarom niet meteen iets achter – we hadden allemaal al een wijntje op, dan word je automatisch wat losser. Maar toen Mark eenmaal het woord nam, legde hij wéér zijn hand op mijn schouder. Vervolgens zakte hij langzaam omlaag en liet hij zijn hand op mijn rug rusten, waar hij me zachtjes aaide. Ik was flabbergasted: terwijl hij lovende woorden sprak over Janneke en hun relatie, streelde hij met zijn hand over míjn onderrug. Ik werd vuurrood, voelde me zó ongemakkelijk. Janneke stond aan de andere kant en had niks in de gaten. Niemand, trouwens. Mark deed het namelijk op zo’n subtiele manier dat niemand het kon zien. Een scene trappen durfde ik niet te midden van alle gasten – en bovendien in het bijzijn van Janneke. Na de speech trok Mark zijn hand weer weg en leek het alsof er niks was gebeurd.

De rest van de avond heb ik Mark zo veel mogelijk genegeerd. Ik was het voorval zelfs al een beetje aan het bagatelliseren toen we bijna naar huis gingen. Misschien was het puur vriendschappelijk bedoeld, dacht ik. Maar toen ik Mark tijdens het afscheid drie zoenen gaf, pakte hij uit het niets mijn billen vast. Ik stond aan de grond genageld, het was alsof ik bevroor. Op een soort automatische piloot zei ik de overige gasten gedag. Janneke durfde ik nauwelijks aan te kijken, maar die was zich nergens van bewust – ze had het er alleen maar over hoezeer ze uitkeek naar de bruiloft.

Bij thuiskomst was ik nog steeds in shock, maar erover beginnen tegen Ruben durfde ik niet. Wat moest ik zeggen: dat de verloofde van mijn beste vriendin handtastelijk was tijdens het oefendiner van zijn bruiloft? Ruben zou woest worden en meteen verhaal gaan halen bij Mark, en dan zou Janneke het ook te horen krijgen. Dat wilde ik niet. Ze was zó gelukkig met hem. Bovendien gingen ze trouwen! Moest ik dat verpesten door dit verhaal te vertellen? Naar Mark stappen deed ik ook niet. Wat als hij boos zou worden dat ik hem ergens van beschuldigde? Alle scenario’s leken me op dat moment slecht. Na verloop van tijd begon ik ook te twijfelen. Was het wel écht gebeurd, of was ik misschien toch onder invloed van een paar drankjes geweest?”

Serieus gesprek

“Het incident verdween in de weken erna een beetje naar de achtergrond – ik had het razend druk op mijn werk en tot overmaat van ramp sliep ons dochtertje slecht omdat ze verkouden was. Ik liep zo ongeveer op mijn tandvlees, dus Mark was wel de laatste aan wie ik dacht. Tot ik afsprak met Sandra, een andere vriendin van Janneke. We zouden samen het vrijgezellenfeest van Janneke organiseren en hadden bij haar thuis afgesproken om wat zaken door te nemen. Haar gezicht stond serieus toen ik binnenkwam. ‘Ik moet je iets vertellen’, zei ze terwijl ze thee inschonk. Wat bleek? Mark was in de afgelopen weken ook bij haar handtastelijk geweest! Haar ervaringen kwamen zó overeen met die van mij. Het was heel subtiel geweest omdat Janneke erbij was, maar ook bij haar had hij zijn hand op haar rug of billen gelegd– net op het moment dat Janneke bijvoorbeeld even in de keuken was. En het ging zo snel, dat ook Sandra twijfelde of ze het misschien groter maakte dan het was. Mijn mond viel open van verbazing. Had ik me echt zó in Mark vergist? En zou hij dit bij nog meer vrouwen hebben gedaan? Voor het eerst durfde ik mijn verhaal ook te doen – van het plannen van het vrijgezellenfeest kwam uiteindelijk niks meer terecht.

Overigens zijn Janneke en Mark deze zomer niet getrouwd vanwege het coronavirus. Janneke hoopte nog dat het zou overwaaien na de eerste lockdown, maar het is nog steeds niet toegestaan om met grote groepen mensen samen te komen. Daarom hebben ze besloten het huwelijk naar volgend jaar te verplaatsen. Hoe vreselijk ik het virus ook vind, met alle schade die het aanricht, voelt het een beetje als een geluk bij een ongeluk. Hun relatie lijkt toch minder ‘definitief’ zolang ze niet getrouwd zijn. Ook heb ik nu meer tijd om na te denken over of ik het haar moet vertellen of niet. Sinds het gesprek met Sandra zit ik namelijk enorm in dubio. Het is niet eens het feit dat Mark me aangeraakt heeft – daar kan ik me nog wel overheen zetten. Maar het feit dat dit de toekomstige man van mijn beste vriendin wordt, maakt het zo ingewikkeld. Moet ik haar erover vertellen, of niet? Enerzijds wil ik eerlijk zijn – dat zijn we altijd tegen elkaar geweest. Aan de andere kant wil ik haar geluk niet verstoren. Janneke is zó blij dat ze eindelijk een serieuze relatie heeft.

Bovendien: hoe maak ik mijn verhaal hard? De kans bestaat immers dat ze Mark ermee confronteert en hij alles ontkent. En wat als ze me überhaupt niet gelooft? Misschien wil ze dan niks meer met me te maken hebben. Wil ik onze jarenlange vriendschap daarvoor op het spel zetten? Om die reden neig ik er nu naar om niks te zeggen, hoe moeilijk ik dat ook vind. Sandra denkt er ook zo over. Ergens hopen we dat dit een kwajongensstreek was van Mark, en dat hij zich realiseert dat hij dit écht niet meer mag doen – sinds deze twee incidenten is er namelijk niks meer gebeurd in ons bijzijn. Al komt dat misschien ook omdat ik Mark een beetje probeer te ontwijken. De vraag is hoelang ik dat volhoud. Én of ik ermee kan leven dat ik zoiets belangrijks verzwijg voor mijn beste vriendin. Ik ben er nog niet uit.”

Vriendin’s favoriet

Affaires en overspel bestaan al sinds het huwelijk werd uitgevonden, en ook de aversie ertegen. En toch weten we maar weinig over dit eeuwenoude taboe, dat wereldwijd wordt veroordeeld maar ook wereldwijd plaatsvindt. In Liefde in verhouding geeft psychotherapeut Esther Perel een heldere en gedurfde nieuwe kijk op relaties, trouw en verlangen. Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Lees ook: Ineke: ‘Mijn man wil dat ik dertig kilo afval, anders gaat hij bij me weg’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.