Ellen was draagmoeder van een tweeling

Tekst: Eline Doldersum

21 oktober 2025

Als Esther (41) op de natuurlijke manier geen kinderen meer kan krijgen, werpt vriendin Ellen (39) zich op als draagmoeder. Wat Ellen dan nog niet weet, is dat er niet één, maar twee kinderen in haar buik zullen logeren. “We schrokken ons een hoedje!”

Esther: “De avond voor de eerste echo bereidde ik mijn partner Jurre, voor wie het allemaal nieuw was, voor op wat hij kon verwachten. We waren bloednerveus. Het was toch maar de vraag of er na de positieve zwangerschapstest ook een kloppend hartje te zien zou zijn. Eenmaal bij de echo ging Ellen liggen, de doppler werd op haar buik gezet en daarna was het minutenlang stil. De verloskundige bleef maar zoeken. Het zweet brak mij uit en de scenario’s spookten door mijn hoofd. Totdat ze zei: ‘Zien jullie wat ik zie?’”
Ellen: “Ik zag meteen dat het er twee waren en schrok me een hoedje. Een tweeling! Hoe moest ik dat doen? Ik was maar zo’n klein scharminkel. Wat zou het doen met mijn lijf en mijn buik? Ik was compleet in shock.”
Esther: “Wij schrokken, waren dolblij, maar voelden ons ook meteen schuldig naar Ellen. Zij moest de tweeling niet alleen dragen, maar ook op de wereld zetten.”
Ellen: “Gelukkig maakte de schrik snel plaats voor blijdschap. Het was ons gelukt. En hoe! Na tweeënhalf jaar en zeven intensieve pogingen was er een tweeling onderweg. De eerste eeneiige tweeling in Nederland die door hoogtechnologisch draagmoederschap geboren zou worden. Hoe bijzonder is dat?”

Draagmoederschap

Esther: “Ons hele avontuur begon zo’n vier jaar geleden. Ik heb al twee kinderen, Esmé (14) en Liam (12), uit mijn vorige huwelijk, en nadat ik mijn nieuwe partner Jurre tegen het lijf liep begon het opnieuw te kriebelen. Jurre omarmde mijn kinderen als zijn eigen kinderen, maar had ook de wens om zelf vader te worden. Steeds vaker fantaseerden we over een kindje van ons samen. Alleen was er één probleem: ik had geen baarmoeder meer. Na hevige menstruatieklachten waarbij ik verging van de pijn, besloot ik voordat ik Jurre ontmoette om mijn baarmoeder te laten verwijderen. De enige optie die we nog hadden was draagmoederschap waarbij mijn eicellen bevrucht zouden worden met het zaad van Jurre. Het voelde als een onhaalbaar scenario, want waar vind je in hemelsnaam een vrouw die jouw kind wil dragen? Maar die bleek dichterbij dan gedacht …”
Ellen: “Na de komst van onze derde, die na de geboorte door het oog van de naald kroop, voelden mijn man Jos en ik dat ons gezin compleet was. Al had ik wel de wens om ooit nog een keer zwanger te zijn. Niet voor onszelf, maar voor iemand die ons aan het hart ging. Ik vond zwanger zijn fantastisch en het idee dat mijn laatste zwangerschap, onbewust, mijn laatste was geweest, voelde niet kloppend.”
Esther: “Ellen deelde deze gedachtespinsels met mijn schoonmoeder, die ze kent en die mij op haar beurt vertelde dat ik misschien eens een balletje bij Ellen moest opgooien. Alleen: hoe gooi je in hemelsnaam zo’n balletje op? Ik vond het dóódeng! Met klotsende oksels heb ik Ellen een berichtje gestuurd om eens te polsen hoe ze erin stond. Binnen no time kreeg ik een reactie terug dat ze het een prachtig idee vond en het dolgraag voor ons wilde doen. Wel had ze even tijd nodig om het te bespreken met haar man.”
Ellen: “In de weken daarna hebben we veel gesprekken gevoerd. Wij tweeën, maar ook met z’n vieren. Vlak na kerst met de verjaardag van Esther en Jurre in het vooruitzicht, nodigden we ze uit bij ons thuis. We schreven een verjaardagskaartje met daarop de tekst dat we het avontuur dolgraag met ze wilden aangaan.”
Esther: “Ik kon alleen maar huilen. Dat ze dát voor ons en ons gezin wilde doen, kan ik nog steeds niet in woorden vatten. Het is het allermooiste cadeau dat ik ooit heb gekregen.”

Zwaar traject

Esther: “Er volgde een traject dat we allebei een beetje hebben onderschat. Ellen werd van haar kruin tot aan haar teennagel gescreend om te kijken of ze geschikt was als draagmoeder. Er volgden juridische én tig psychologische gesprekken. En dan heb ik het over het hele medische circuit nog niet eens gehad.”
Ellen: “Zwanger worden ging bij mijn eigen kinderen heel gemakkelijk, dus we waren – misschien naïef – in de veronderstelling dat het een kat in het bakkie was. Dát bleek dus niet zo te zijn. De eerste keer dat we een negatieve test in handen hadden, maakte zo’n impact op ons allebei.”
Esther: “Het was de dag voor de verjaardag van mijn oudste dochter. Huilend stond ik de slingers op te hangen. Het contrast was zo groot. Mijn ene dochter was jarig en het kind waar ik al over had gefantaseerd, zou er op dat moment niet komen. Ik had er, net als Ellen, geen rekening mee gehouden dat het weleens lang zou kunnen duren.”
Ellen: “Het heeft zeven pogingen en tweeënhalf jaar geduurd voordat we een positieve test in handen hadden. Fysiek had ik er weinig last van, maar mentaal was het pittig. Je zet toch lange tijd je leven on hold terwijl je niet weet óf het überhaupt lukt. De onzekerheid nam toe. Lag het aan mij? Moest ik gezonder gaan leven, meer bewegen? Het was toch míjn lichaam dat er niet in leek te slagen. Bovendien trok het hele traject ook een wissel op mijn relatie. Door de hormonen was ik niet bepaald de leukste versie van mezelf. Na zes pogingen vroeg mijn man mij of ik er over na had gedacht hoe lang ik ermee door wilde gaan. Dat vond ik een moeilijke vraag, want ik had zelf nooit de keus kunnen maken om de stekker eruit te trekken. Hij stelde voor dat als het binnen een jaar niet was gelukt, hij het gesprek wilde aangaan met z’n vieren om een eindtijd in te stellen zodat ook ons leven weer normaal zou worden.”
Esther: “Ik voelde me daar heel schuldig over. Ellen moest het allemaal ondergaan en zou er ook ‘niets’ voor terugkrijgen. Gelukkig zijn we vanaf het eerste moment heel open en eerlijk naar elkaar geweest en wist ik dat als het genoeg was voor Ellen of Jos, ze ook dát zouden communiceren. Zover is het gelukkig nooit gekomen, want de poging daarna bleek Ellen in verwachting. Dat moment zal ik nooit meer vergeten. We deden de test altijd met z’n viertjes. Ellen stond op het punt om de test aan ons te geven zoals ze dat altijd deed, toen ik haar ogen bijna uit haar hoofd zag vallen. Vrijwel direct verscheen er ‘zwanger’ op de test. Ik had kippenvel over mijn hele lijf en was zó intens blij.”

Vlekkeloze zwangerschap

Ellen: “De zwangerschap verliep wonderbaarlijk goed. Ik had gedacht dat het fysiek een stuk zwaarder zou zijn dan mijn vorige zwangerschappen, maar op wat slapeloze nachten na, ging het prima. Mijn kinderen, Daan (16), Isabel (8) en Sam (7), vonden het bijzonder om het van dichtbij mee te maken, maar het was ook al vrij snel normaal. We hebben ze vanaf het eerste moment in Jip-en-Janneketaal uitgelegd hoe de vork in de steel zat. Daardoor pakten ze het goed op. Mijn dochter vertelde iedereen dat Esther niet zwanger kon worden en haar kindjes daarom bij mij in de buik logeerden. Heerlijk toch?”
Esther: “Het was heel mooi om de zwangerschap samen te beleven. Ik ging mee naar iedere echo en mocht zo vaak de kleintjes voelen schoppen als ik wilde. Ergens had ik verwacht dat ik misschien jaloers zou zijn, maar dat was totaal niet het geval. Ik heb geen moment gehad waarop ik dacht: zaten ze maar in mijn buik. Het voelde al vrij snel normaal en ik was vooral dankbaar dat ze zo’n fijn plekje hadden bij Ellen.”
Ellen: “Aan mij werd vaak de vraag gesteld of ik het niet moeilijk vond om de tweeling af te staan. Het was allemaal nieuw, dus zeker weten deed ik het niet, maar ik verwachtte niet dat ik er moeite mee zou hebben. Emotioneel gezien sloot ik mij toch meer af voor de tweeling, omdat ik wist dat het niet mijn kinderen waren, maar die van Esther en Jurre. Het was daarom ook wel mijn eis dat het niet mijn eigen eicellen zouden zijn, want dan geef je een stukje van jezelf weg. Of ik dat had gekund, weet ik niet.”
Esther: “Zelf heb ik ook nooit de angst gehad dat Ellen de tweeling niet zou kunnen afstaan. Na de geboorte ging dit heel natuurlijk. De baby’s werden eerst bij Ellen op de borst gelegd om daarna bij Jurre en bij mij te buidelen. We hebben hierin vooral geluisterd naar de wensen van Ellen. Je kunt niet zeggen na een geboorte: bedankt en tot ziens. De hele kraamweek was ze bij ons. Ze heeft de kleintjes geknuffeld en de tijd genomen om een band op te bouwen. Dat vonden we heel belangrijk.”
Ellen: “Het scheelde in dit geval dat het er twee waren. Zo konden Jurre en Esther zich ontfermen over één baby en kon ik knuffelen met de ander. Ik heb hierin alle tijd genomen die ik nodig had. Zo was ik er na de geboorte iedere dag, daarna om de dag. Toen om de twee dagen en inmiddels is dit uitgegroeid tot een keer in de week oppassen. Het was perfect.”

Bijzondere band

Esther: “Inmiddels zijn de baby’s uitgegroeid tot twee ondernemende, slimme en vrolijke dames die bizar veel op elkaar lijken. Ik moet ze echt andere sokken aandoen omdat opa’s en oma’s, de leidsters op de opvang en ook ik ze soms niet uit elkaar kan houden. We genieten intens van ze en we zijn heel dankbaar dat Ellen nog steeds zo nauw betrokken is bij de tweeling. Het zijn onze kinderen, maar Ellen heeft ze gedragen. Dat is ook zéker wat we de meiden blijven vertellen naarmate ze ouder worden.”
Ellen: “Ik vind het een voorrecht dat ik ze van zo dichtbij mag zien opgroeien en maak hier heel bewust tijd voor in mijn agenda. Als ik ze zie ronddartelen, besef ik wel dat die meiden in mij zijn gegroeid. Dat is en blijft bijzonder. Het zijn twee meisjes met een gouden randje.”
Esther: “Mocht er ooit iets met ons gebeuren, dan is er niemand aan wie ik de meiden meer toevertrouw dan aan Ellen en Jos. En ik weet dat het wederzijds niet anders is. Onze band is zo hecht geworden door dit hele traject. We hebben lief en leed met elkaar gedeeld.”
Ellen: “Met Moederdag staat Esther altijd voor de deur met cadeautje namens de tweeling. Zo kreeg ik een armband en een prachtig bedeltje. Dat ontroerde mij enorm. Ik vind het zó lief dat ze dat doet. Al hoeft het niet. Ik weet en zie dat ze het enorm waarderen dat ik ze heb geholpen bij het realiseren van hun kinderwens. Dat is voor mij meer dan genoeg.”
Esther: “Ik vind het fijn om te doen. Het staat natuurlijk nooit in verhouding met wat Ellen voor ons heeft gedaan en de prachtige tweeling die daaruit voort is gekomen, maar ik wil Ellen eraan blijven herinneren dat ze ons het allermooiste cadeau ooit heeft gegeven.”
Ellen: “Het voelt ook voor mij als de prestatie van mijn leven en ik ben waanzinnig trots dát ik het heb kunnen doen. Dat ik zo’n liefdevol steentje heb kunnen bijdragen aan het gezin van Esther.”

Foto: Marloes Bosch
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.