Dylan heeft vier vaders: ‘Bij voetbal zie je mensen soms denken: hoe zit het nou precies?’

Tekst: Renee Brouwer

2 juli 2025

Dylan (13) heeft niet één, niet twee, maar vier vaders: Dennis (46), Niko (46), Niels (48) en Freek (47). Wat begon met een open adoptie in Florida groeide uit tot een warm samengesteld gezin, waarin co-ouderschap en nieuwe liefdes moeiteloos samen bleken te gaan. “We doen het vaderschap echt met z’n vieren.”

Niko: “Dennis en ik waren al een aantal jaar samen toen we vijftien jaar geleden de mogelijkheden voor een kind onderzochten.”
Dennis: “Al snel kwamen we bij open adoptie uit. Hierbij kiest de moeder zelf naar welke adoptieouders haar kind gaat en is er na de geboorte blijvend contact. Iets wat ons erg aansprak, want we wilden later geen ‘Spoorloos-achtige toestanden’. In die tijd konden stellen van hetzelfde geslacht alleen een kind uit Zuid-Afrika, Amerika of Nederland adopteren. Wij kozen voor Amerika, omdat open adoptie daar veel gebruikelijker was en juridisch beter geregeld dan in Nederland.”
Niko: “Vervolgens schreven we ons in bij een adoptiebureau in Boston. We spraken af het maximaal twee jaar te proberen, maar binnen het eerste jaar nam de moeder van Dylan al contact met ons op. Ze woonde in Florida en had ons online via het adoptiebureau in Boston gevonden.”
Dennis: “Ze was zeven maanden zwanger en pas net achter haar zwangerschap gekomen. Omdat ze zelf niet voor de baby kon zorgen, zocht ze liefdevolle adoptieouders.”
Niko: “Het liefst een mannenstel uit Nederland, omdat ze ooit eens in Amsterdam was geweest en erg onder de indruk was van de openheid en tolerantie die ze in onze hoofdstad had ervaren. Daarnaast vond ze het een fijn idee om de enige moeder in het leven van haar kind zijn, ook al zou ze hem zelf niet opvoeden.”
Dennis: “We ontmoetten haar via Skype en het klikte meteen. Twee maanden later werd Dylan via een keizersnee geboren.”
Niko: “In Florida mag een moeder pas na drie dagen afstand van haar kind doen. Daarom ontmoetten we Dylan drie dagen na zijn geboorte.”
Dennis: “Samen met mijn moeder – zij ging mee als een soort kraamhulp – kwamen we aan in het ziekenhuis. Dylan lag op de borst van zijn moeder en was zo klein. Zijn moeder had hem de eerste dagen verzorgd en afscheid van hem genomen. De overdracht voelde heel warm.”
Niko: “De eerste keer dat we Dylan vasthielden, was magisch.”
Dennis: “We hadden er zo naar toe geleefd. Ik wist meteen: dit is het mooiste dat ik ooit ga meemaken.”
Niko: “Omdat de adoptie eerst door de rechter moest worden goedgekeurd, bleven we zeven weken in een huisje in Florida. Zo konden we in alle rust wennen aan elkaar, de adoptieprocedure afronden en uiteindelijk Dylans paspoort aanvragen om echt naar huis te gaan.”
Dennis: “Met Dylans moeder spraken we af om af en toe contact te houden. Dat contact is er nog steeds, we hebben zelfs een appgroep waar Dylan en zij allebei in zitten. Dylan weet dat zij zijn moeder is, maar ziet ons als zijn echte ouders.”

Uit elkaar

Dennis: “Terug in Nederland vonden we snel een ritme. Dylan was een makkelijke baby en wij genoten met volle teugen van het vaderschap.”
Niko: “We waren echt een team.”Dennis: “Toch besloten Niko en ik twee jaar later uit elkaar te gaan. We waren net bezig met een emigratie naar Italië, we hadden ons huis in Nederland al verkocht, maar kwamen in die periode tot het besef dat we elkaar niet meer gelukkig maakten.”
Niko: “We hielden zeker nog van elkaar, maar hadden ons in die tijd volledig op de zorg voor Dylan gericht, waardoor we elkaar als partners waren kwijtgeraakt.”
Dennis: “Op een gegeven moment moesten we daar tegenover elkaar eerlijk over zijn. Het werkte niet meer zoals voorheen en daarom leek het ons beter om uit elkaar te gaan.”
Niko: “Hoewel Italië ons nog steeds trok, besloten we in Nederland te blijven vanwege Dylan en onze scheiding. Onze breuk was best pijnlijk. We hadden samen keihard gewerkt om een gezin te vormen. Toen we ons als wensouders bij het adoptiebureau opgaven, hadden we nooit gedacht dat we twee jaar later uit elkaar zouden gaan. Maar het gebeurde en voor Dylan wilden we het goed zo goed mogelijk aanpakken.”
Dennis: “Daarom kozen we voor co-ouderschap waarbij we allebei 50/50 voor Dylan zorgden. Zijn geluk stond voor ons allebei voorop.”
Niko: “Dylan was net twee jaar. Te jong om echt te begrijpen wat er speelde.”
Dennis: “Gelukkig vond Niko al snel een nieuw huis. Omdat ik ergens tijdelijk op een kamer woonde, sliep Dylan in het begin vaker bij Niko, ook als hij overdag bij mij was. Het was fijn dat we dat samen soepel konden regelen met elkaar.”

Nieuwe liefdes

Dennis: “Dat ik vlak daarna een nieuwe partner zou krijgen, stond niet op mijn planning. Sterker nog: ik wilde juist geen relatie en was vooral bezig om mijn leven als co-ouder vorm te geven. Maar toen ontmoette ik Niels…”
Niels: “We leerden elkaar kennen via een datingapp en in het begin was voor het ons allebei niet echt iets serieus. Toen ik hoorde dat Dennis een kind had, schrok ik niet, omdat ik er toch niet van uitging dat we een relatie zouden krijgen. Maar toen het wel die kant op ging, was Dennis heel duidelijk. ‘Dit is mijn leven’, zei hij. ‘Als je met mij verder wilt, krijg je Dylan en Niko erbij.’ Ik liet me daar niet door tegenhouden. Ik vond het juist mooi dat Dennis dat zei, want het liet zien hoe betrokken hij was.”
Niko: “Ik moest wel even wennen dat Dennis weer een relatie had, maar ik gunde hem ook nieuw geluk. Om Dennis en Niels de ruimte te geven, was ik er in het begin bewust niet bij als Niels bij Dennis en Dylan was. Ik vond dat Dennis dat contact tussen Dylan en Niels zelf moest opbouwen, zonder dat ik daar steeds tussen zat.”
Dennis: “Omdat we alles in overleg deden, was er bijna nooit strijd.”
Niko: “We zagen hoe lastig het soms bij andere gescheiden stellen ging. Dat wilden wij voorkomen.”
Dennis: “Toen Niko een jaar later Freek ontmoette, was ik blij voor hem.”
Niko: “Eigenlijk was ik helemaal nog niet op zoek naar iets serieus. Maar toen ik Freek tegenkwam, ook op een datingapp, voelde het anders. We hadden meteen leuk contact met elkaar en tijdens onze eerste date leek het alsof we elkaar al jaren kenden.”
Freek: “Niko vertelde gelijk over Dylan en Dennis. Hoewel ik zijn eerlijkheid kon waarderen, moest ik ook wel even aan wennen. Ik stapte niet alleen in een nieuwe relatie, maar kreeg er direct een kind en een ex bij. Maar doordat alles zo open en respectvol ging, voelde het meteen als een warm geheel.”
Niko: ‘Freek en Dennis ontmoetten elkaar een paar weken later. Om het co-ouderschap voor Dylan overzichtelijk te houden, waren de wisseldagen altijd op vaste dagen. Een keer bracht Dennis Dylan naar mij en ik zei: ‘Freek is er ook, loop je even mee?’ Dat ging heel natuurlijk.”
Dennis: “Ik kon het prima met Freek vinden en Dylan ook. Hij was toen drieënhalf en begon meer te beseffen.”
Niko: “Daarom bleven Dennis en ik gewoon ‘papa’ en noemde Dylan Niels en Freek bij hun voornaam.”
Niels: “Doordat Freek en ik onze band met Dylan rustig opbouwden, ging alles vanzelf. Nu weet Dylan niet beter dan dat hij vier betrokken volwassenen om zich heen heeft.”

Met z’n allen op vakantie

Dennis: “Inmiddels wonen Niels en ik en Niko en Freek op slechts honderd meter afstand van elkaar. Ideaal voor Dylan, want hij kan makkelijk heen en weer tussen zijn twee huizen. De ene week is hij bij mij en Niels en de andere week bij Niko en Freek. Onze hond Nash verhuist steeds met hem mee. We doen het vaderschap echt met z’n vieren.”
Niko: “In het begin spraken Dennis en ik alles af, maar langzamerhand groeiden Niels en Freek in hun rol als mede-opvoeders. Niet omdat het moest, maar omdat het vanzelf zo liep.”
Freek: “We vullen elkaar aan en hebben allemaal onze eigen rol bij Dylan. Niko is bijvoorbeeld sportief en heel betrokken bij zijn voetbal. En ik vervul vooral een rustige, observerende rol in de opvoeding, met liefde voor de natuur.”
Niels: “Ik ben denk ik degene die het meeste met school en huiswerk bezig is. Ik help Dylan met plannen en toetsen leren. En Dennis is gewoon de moeder van het stel, haha! Hij is heel zorgzaam, attent en zorgt dat alles op rolletjes loopt.”
Niko: “Wat ik mooi vind aan ons samengestelde gezin is dat we het allemaal goed kunnen vinden met elkaar. We zijn zelfs samen op wintersport geweest en gaan binnenkort met z’n vijven naar Sri Lanka.”
Dennis: “Op vakantie boeken we een tweepersoons- en een driepersoonskamer. Degenen die de zorg voor Dylan hebben, slapen bij hem. Halverwege wisselen we. Dat werkt goed.”
Freek: “Dat we dit kunnen doen, voelt als een rijkdom.”
Niels: “Op vakantie valt alles samen: ontspanning, plezier, betrokkenheid. We koken, lachen, spelen spelletjes… Dat zijn voor mij de momenten waarop alles klopt.”
Niko: “Als je Dylan nu vraagt hoeveel vaders hij heeft, zegt hij gewoon: vier. Voor hem is dat normaal. Hij weet niet beter.”

Geluksmomenten

Freek: “Kinderen in Dylans klas waren vroeger soms jaloers. Dan vroegen ze waarom hij vier vaders had en zij maar één? Volgens mij heeft Dylan dat nooit als iets negatiefs ervaren. Het is voor hem juist wel handig: er is altijd iemand beschikbaar als hij daar behoefte aan heeft.”
Niels: “En het nadeel? Nou, volgens Dylan dat hij alles vier keer moet overleggen, haha. Vier keer uitleggen waarom hij later thuis wil komen bijvoorbeeld.”
Dennis: “Bij ons geldt: wie Dylan op dat moment heeft, bepaalt.”
Niels: “En meestal zijn we het daar wel over eens.”
Freek: “Al ben ik wel de soepelste qua tijden, geloof ik.”
Dennis: “Haha! En ik juist niet. Ik ben van de duidelijke kaders. Soms moet ik wel even slikken als Dylan het bij de ander voor elkaar krijgt om bijvoorbeeld later thuis te hoeven komen…”
Niko: “Maar grote verschillen in opvoeden hebben we niet.”
Dennis: “Mensen zeggen weleens: wat fijn dat dit zo werkt voor jullie. Maar waarom zou het niet werken?”
Freek: “Soms denken mensen dat we met z’n allen in één huis wonen. Dat levert best grappige gesprekken op.”
Niels: “Op het voetbalveld kijken mensen ook weleens raar op. Wie hoort bij wie, zie je ze dan denken. Laatst vroeg iemand in de teamapp wie zijn ‘echte vader’ was.”
Dennis: “We reageerden alle vier. Tja, toen was de verwarring compleet.”
Niko: “Het leukste is nog dat Dylan er totaal niet mee zit. Hij stelt ons allemaal voor als zijn vaders, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En eigenlijk is dat het ook.”
Freek: “Hij maakt overigens niet vier Vaderdagcadeaus hoor. Meestal één per huishouden. Soms slaat hij ook over, knutselen is niet helemaal zijn ding.”
Dennis: “Dat maakt ons niks uit. Vaderdag zit hem niet in een kaart of een knutselwerkje. Het zijn voor mij de momenten waarop Dylan uit zichzelf even komt knuffelen. Of als hij zonder dat je het vraagt de vaatwasser uitruimt.”
Niels: “Onze geluksmomenten zitten in de gewone dingen: samen op vakantie, ontbijten of op de tribune bij voetbal.”
Dennis: “We zijn geen bezienswaardigheid, maar gewoon vier mannen die van ons kind houden – en elkaar respecteren hoe we dat doen.”
Freek: “Op wie Dylan het meest lijkt? Dat wisselt. Hij heeft iets sportiefs van Niko, iets zorgzaams van Dennis, iets bedachtzaams van Niels… En met mij zit hij het liefst onder een dekentje op de bank.”
Niels: “Maar hij is vooral zichzelf en krijgt van ieder van ons iets mee. En dat maakt hem het liefste en leukste kind dat er is!”

Foto: Yasmijn Tan
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.