Debby kreeg een nier van haar tinderdate: ‘We zijn in alles in match’
20 juli 2020
Door haar nierproblemen stond Debby’s (42) leven op pauze. Totdat ze op Tinder Mario (46) ontmoette. Nog geen jaar na hun ontmoeting, stond hij zijn nier voor haar af. “Voor hem was het vanzelfsprekend dat hij zijn nier afstond aan mij.”
Debby (42): “Zo’n honderd cystes zitten er op mijn nieren en lever, en daardoor functioneren ze slecht. Het komt door een nierziekte die ik al sinds mijn dertigste heb, en waarvoor ik onder controle sta bij het ziekenhuis. Mijn nierfunctie verslechterde namelijk geleidelijk. Ik weet nog goed dat mijn arts een jaar of vijf geleden zei dat ik er rekening mee moest houden dat ik binnen een aantal jaar een nieuwe nier nodig zou hebben of moest gaan dialyseren. Toch stond mijn wereld op z’n kop toen het in september 2018 echt zover was. Mijn nieren functioneerden nog maar voor 14% en opeens moest ik op zoek naar een donornier. Gelukkig waren er al vijf mensen in mijn directe omgeving die een nier aan mij wilden afstaan. Heel bijzonder: je voelt dat er echt van je wordt gehouden. Als ze dan door zo’n ziekenhuis loopt en er lopen vijf mensen met je mee die een nier aan jou willen geven, voel je je heel geliefd.”
Een beetje afleiding
“Mijn vader had kanker gehad. Hij was de eerste die afviel als potentiële donor. De anderen werden in de maanden daarna uitgebreid onderzocht. Alles moet kloppen: van je bloedgroep tot je weefsel. Daarna word je helemaal onderzocht via een scan, longfoto’s, noem het maar op. Je moet voor 300% niks mankeren, wil je donor kunnen zijn. Ik zat nog middenin dat traject toen ik in januari op Tinder ging kijken. Ik was gescheiden en ben moeder van een zoon. Veel mensen vinden het nogal gek dat ik op Tinder ging, maar ik was wel toe aan een beetje afleiding. Je hoort er rare verhalen over, maar een vriendin haalde me over om een profiel aan te maken. Gewoon voor de grap. Toen ik Mario ontmoette, die ook gescheiden was en kinderen heeft, was het dan ook niet meteen serieus.
Totdat ik merkte dat ik hem toch wel érg leuk vond. Ik heb dat eigenlijk nooit. Ik ben achttien jaar getrouwd geweest en ben niet gauw verliefd. Maar dit voelde al snel zo vertrouwd, alsof we elkaar al heel lang kenden. Vandaar dat ik hem na een week of twee mijn verhaal vertelde. Diezelfde nacht droomde Mario dat hij zijn nier aan mij afstond. We hebben onze appjes nog bewaard, en daar staat het letterlijk in. Hij geloofde meteen dat dat echt zou gebeuren. Ik reageerde vol ongeloof: ‘Volgens mij ben jij niet helemaal goed bij je hoofd, je kent me niet eens.’ Mijn moeder werd op dat moment getest, ik was ervan overtuigd dat zij het zou worden. Maar hij bleef volhouden dat ik zijn nier zou krijgen. Na een maand hebben we voor het eerst met elkaar afgesproken. We zagen elkaar op het station in Delft, waar hij woont. Hij kwam mij van de trein halen. Mario kwam aanlopen, en ik dacht meteen: dit is ‘m. Hij vertelde later dat hij hetzelfde gevoel had. Het was liefde op het eerste gezicht. Heel bijzonder.”
Zo’n goede match
“Mijn moeder is uiteindelijk afgekeurd omdat ze een te hoge bloeddruk had. In april liepen Mario en ik op de kermis toen ik werd gebeld door mijn arts in het ziekenhuis. Mijn vriendin, die de laatste was die werd getest, was ook afgewezen als donor. Op dat moment keek Mario me aan en zei hij: ‘Ik zei toch dat je mijn nier zou krijgen?’ Ik was zo ontzettend blij, ik vond het fantastisch dat hij dit wilde doen voor mij, ik wilde wel honderd keer dankjewel zeggen. Maar voor Mario was het vanzelfsprekend dat hij zijn nier afstond aan mij. ‘Je mag me één keer bedanken, maar daarna niet meer,’ zei hij. In het ziekenhuis leefden artsen en verpleegkundigen erg met ons mee toen ook Mario het traject in ging. De kans is klein dat je ook echt een match bent, maar het ongelooflijke gebeurde: in juni kregen we te horen dat hij geschikt was. In het ziekenhuis zeiden ze ook dat het bizar was dat hij als niet-familielid zo’n goede match was. Bovendien was Mario gewoon helemaal gezond.
We kwamen op een wachtlijst. Het duurt gemiddeld zes maanden voor je aan de beurt bent, maar eind september kregen we al te horen dat er een plek was, er was een stel uitgevallen. Ik moest snel mijn spullen pakken, het was ineens heel chaotisch. Mijn ouders zaten toevallig op een cruise, dus die kon ik niet meer zien. Maar ‘s avonds om acht uur kregen we helaas te horen dat het toch niet doorging. Op zondag 6 oktober 2019 kwam uiteindelijk het bericht dat er nu wel echt plek was. We gingen samen het ziekenhuis in. Mario ging eerst onder het mes. Ik heb hem nog uit de operatiekamer zien komen, hij was toen nog onder narcose. Daarna was het eindelijk zover. Ik zou Mario’s nier krijgen.”
Mijn leven terug
Voor de operatie had ik weinig energie. Ik was altijd heel moe doordat mijn nieren zo slecht functioneerden. Ik had altijd koude handen en voeten had, op die 6 oktober heb ik nog een extra deken gevraagd omdat ik het zo koud had. Maar toen ik wakker werd uit de operatie, heb ik meteen mijn dekens van me afgegooid. Ik had het warm, en ook mijn voeten voelden ineens warm aan. Heel gek was dat. Het weerzien met Mario na de operatie was helemaal niet zo romantisch. Pas na drie dagen zagen we elkaar weer. Ik zat aan de morfine vanwege de pijn, dus er was eigenlijk niets leuks aan. Het besef dat ik écht zijn nier bij mij draag, kwam pas veel later. We voelden al een sterke band met elkaar, en die is nu nog veel hechter geworden.
Pas de laatste maanden heb ik het gevoel dat ik er weer helemaal ben. Ik heb na de operatie een bloeding gehad aan mijn oude nier, en ik heb huidkanker gehad in mijn gezicht waar ik aan ben geopereerd. Dat komt omdat ik geen weerstand heb door de medicijnen die ik moet gebruiken om te voorkomen dat mijn lichaam mijn nieuwe nier afstoot. Om die reden moet ik vanwege corona ook zoveel mogelijk binnen blijven, ik ben een risicopatiënt.
Maar verder gaat het goed. Die nier werkt nog steeds, ik ben pas weer in het ziekenhuis geweest voor controle en mag nu twee maanden wegblijven. Dat was in het begin elke week. Ik heb mijn leven weer terug, zo voelt het. Natuurlijk had ik me er op verheugd om nu allemaal dingen te gaan doen en hebben we pech dat we door de crisis niet veel kunnen. Maar ik denk altijd maar: je kunt niet alles in je leven hebben. De kinderen, onze familie en onze vrienden zijn gezond, en ik heb de liefde van mijn leven gevonden, dus ja, wat zeur ik verder. Als we elkaar hebben, kunnen we de hele wereld aan. Mario en ik zijn nu anderhalf jaar samen. Het is snel gegaan, we wonen al samen. Je ziet toch weleens van die walgelijk gelukkige stelletjes op verjaardagen? Dat zijn wij nu. Mario heeft na de operatie een tattoo laten plaatsen op zijn litteken, met een quote uit The Godfather, een van zijn favoriete films. Mijn vader heeft een schilderij boven de bank met die tekst erop. De eerste keer dat hij bij mijn vader kwam, zei Mario: ‘Mocht het ooit zover komen, dan laat ik die tekst tatoeëren.’ Die quote luidt: ‘Some day, and that day may never come, I’ll call upon you to do a service for me, but until that day, accept this justice as a gift.’ Het betekent zoveel als: ik geef je een cadeau, en daar hoef ik eigenlijk niks voor terug.
Toch wel trouwen
“Mario en ik hadden alle twee gezegd dat we nooit meer wilden trouwen. Niet omdat we een slecht huwelijk hebben gehad, want dat is niet zo. Maar ik vond: trouwen doe je maar één keer. Toch ben ik blijkbaar ouderwets, want ik vind het nu toch wel heel leuk. En hij gelukkig ook. Het is al bijzonder dat je op een bepaalde leeftijd nog iemand tegenkomt. En dat je dan ook zo gek op elkaar bent… Dit is wat ze met liefde bedoelen. Laatst keek hij me aan en zei hij: “Hee Deb, je weet toch dat ik nooit meer wilde trouwen? Ik geloof dat dat nu door jou anders is.” We hebben het daarna uitgebreid over gehad hoe we dat dan zouden gaan doen. We hebben het er voor de grap met kinderen over gehad en die vonden ook dat we moesten gaan trouwen, dus ik denk wel dat het ervan gaat komen. Mario en ik zijn echt in alles een match!
Ik wilde ons verhaal graag aan Vriendin vertellen. Ik hou helemaal niet van publiciteit, maar we doen dit omdat we in het jaar van het nieuwe donorregister zitten. Mensen staan er niet bij stil wat het betekent om nierproblemen te hebben. En dan ben ik nog niet eens aan de dialyse geweest. Dan moet je drie keer per week acht uur per dag in het ziekenhuis zijn om je nieren te spoelen, dat is geen leven. Dus ook al is er maar één iemand die erover na zal denken om ook een nier te doneren te doen, zijn we al blij. Want ondanks dat je als donor een operatie moet ondergaan, kun je heel goed leven met één nier. Maar degene aan wie je die nier geeft, heeft zijn leven terug.”
Lees ook: Paula: ‘Mijn gevoel klopte: mijn man ging vreemd met mijn beste vriendin’
Wist je dat je Vriendin ook digitaal kunt lezen? Bestel ‘m hier.
