Claudia: ‘Ik wil niet meer dat zijn moeder op onze kinderen past’

4 oktober 2023

Het leek een uitkomst in het begin van de coronatijd, dat de schoonmoeder van Claudia zich opwierp als vaste oppas. Maar inmiddels is Claudia (35) daar helemaal niet blij meer mee. Alleen heeft ze geen idee hoe ze het moet terugdraaien. ‘Mijn man vindt me ondankbaar.’

Claudia: “Net als bij de rest van Nederland kwam het bericht dat we thuis moesten gaan werken bij mij als een totale schok. Ik werk drieënhalve dag in de week als administratief medewerker. Iets wat ik in principe ook prima thuis kan doen, maar niet met twee kinderen van 5 en 7 om me heen. Ik ben nogal punctueel en een foutje is snel gemaakt. De combinatie van de kinderen les moeten geven en mijn eigen taken afronden gaf me ongelooflijk veel stress. Van John, mijn man van 36, hoefde ik qua opvang en ondersteuning niets te verwachten. Hij is loodgieter en kan dat onmogelijk vanuit huis doen.
Ik heb wat gemopperd, die eerste weken. Vaak zat ik nog tot ’s avonds laat te werken en aan het huishouden kwam ik amper nog toe. ‘Zullen we mijn moeder vragen of ze kan bijspringen?’ stelde Johan na een week of drie voor. Zijn moeder Annet (55) is niet de doorsnee-oma. Ze kreeg John op jonge leeftijd en gedraagt zich bepaald niet als een oma zoals mijn moeder dat bijvoorbeeld is. Ik ken haar nu twaalf jaar en in die tijd heeft ze drie verschillende partners gehad. Tot corona bezocht ze regelmatig festivals en ging ze stappen met vriendinnen. Ze houdt wel van een borrel. ‘Lekker gek’, vindt ze zichzelf. Ik wil niet zeggen dat ze zo in het televisieprogramma Hotter than my daughter zou passen; zo extreem is ze nou ook weer niet. Maar ze is wel een aparte. Een luidruchtige. In het begin vond ik het heel leuk, zo’n schoonmoeder met een jonge geest. Maar toen onze kinderen werden geboren en ik zelf een heel ander leven kreeg, begon haar gedrag me te storen. Onvolwassen vond ik het.”

Prima deal

“Mijn eigen moeder is 71 en woont aan de andere kant van het land. Voor corona paste ze incidenteel wel eens op, maar door een beroerte drie jaar geleden kreeg ze een broze gezondheid. Van de komst van het virus tot aan haar tweede vaccinatie beperkten we het contact tot FaceTimen en bellen. Ik moest er niet aan denken dat we haar zouden besmetten en ze misschien op een intensive care zou belanden. Mijn vader is een man van de oude stempel. Die vindt de kleinkinderen hartstikke leuk, maar gaat niet oppassen. Bovendien zou ook dat besmettingsgevaar voor mijn moeder opleveren. Verder hebben we in onze omgeving geen familie wonen.
Tijdens de eerste lockdown hadden we dus ook geen naschoolse opvang. John bleek al, zonder het met mij te hebben overlegd, op de zaken te zijn vooruitgelopen. Hij had Annet gevraagd of ze de kinderen een dag in de week onder haar hoede wilde nemen, zodat ik die dag met mijn werk meters kon maken. Dat leek haar hartstikke leuk.
Onze kinderen konden dan ook bij haar blijven eten, had ze voorgesteld. Zo kon ik mijn tijd zo optimaal mogelijk benutten. John zou ze voordat hij aan het werk ging naar haar toe brengen en zij zou ze dan rond 19.00 uur terugbrengen. ‘Prima deal toch’? zei John. Ik kon daar niets tegenin brengen. Annet liet wel vaker doorschemeren dat we haar in konden schakelen als we een keer omhoog zaten, maar dat hield ik een beetje af. Ik ben nogal een moederkloek: een ander doet het in mijn ogen niet snel goed genoeg.
Maar nu kon ik geen kant op. Als ik haar aanbod niet zou aannemen, had ik ook geen enkel recht meer te mopperen op de situatie. En eerlijk is eerlijk: dat ze voor ons klaarstond, was wel heel lief van haar.”

Flexibeler

“De eerste keer moest ik echt even slikken toen John in de vroege ochtend met Kaleigh en Jason wegreed. Ze waren nog nooit een hele dag bij hun oma geweest. Ze hadden er zin in en ik had Annet uitgebreide instructies gemaild en hun huiswerk in tasjes gedaan. ‘Maak je geen zorgen, John is ook bij mij in leven gebleven hè’, stuurde ze met een knipoog terug. Annet vindt mij een pietje precies, dat heeft ze John weleens gezegd. Dat ik John in het begin van onze relatie allerlei manieren heb moeten bijbrengen, moest ik van mezelf maar even vergeten. Zijn moeder had hem wel grootgebracht, maar niet echt opgevoed. John had me vaak genoeg gezegd dat hij in zijn jeugd nogal aan zijn lot was overgelaten. Annet was vaak drukker met zichzelf dan met haar kind.
De kinderen kwamen na een dag bij oma uitgeput terug. En niet om 19.00 uur, zoals afgesproken, maar om 20.00 uur. Een uur later dan ze normaal gesproken in bed liggen. Ik knuffelde ze en rook aan hun haartjes dat er blijkbaar in Annets kleine appartementje gefrituurd was. ‘We hebben patat gegeten’, riep Jason enthousiast. Ik baalde: nu moest ik ze nog onder de douche zetten voordat ze naar bed konden. Annet en John waren ondertussen op de bank gaan zitten en hadden een fles wijn opengetrokken. Toen ik dat bij het naar bed gaan voorzichtig met John besprak, kreeg ik de wind van voren. Hij noemde me ondankbaar. Ik schaamde me voor mijn gezeur en nam me voor wat flexibeler te worden. De kinderen hadden het leuk gehad, dat was wat belangrijk was. En ik had een dag lang lekker kunnen werken, ook heel fijn.”

Lees ook: zij troffen het niet met hun schoonmoeder: ‘Ze noemt me altijd Karin’

Stapel op oma

“Annet was dolblij met haar oppasdag, dat liet ze me voortdurend weten. ‘Ik geniet er zo van’, zei ze dan. Toen de kinderen weer naar school mochten, vroeg ze of ze ze voortaan een vaste dag in de week mocht ophalen. ‘Dat scheelt jullie kinderopvangkosten’, voegde ze toe. John vond het een geweldig plan. Ik sputterde nog wat tegen dat ik het sociale contact op de naschoolse opvang ook heel belangrijk vond, maar dat argument hield geen stand: de kinderen gingen er immers nog twee dagen naartoe.
Iedere dinsdagmiddag haalt Annet nu de kinderen uit school en brengt ze na het eten weer thuis. Steevast met de geur van frituur in hun haar en steevast te laat. Ook zijn ze helemaal afgedraaid. Annet zet nergens een rem op. Ze heeft een abonnement op een  indoor-speelparadijs bij haar om de hoek genomen, waar ze direct uit school met ze naartoe rijdt. Daar zit zij dan vervolgens met een vriendin koffie te drinken, en als je het mij vraagt ook een wijntje, en laat ze de kinderen twee uur uitrazen. Na een overdosis snoep en frisdrank krijgen ze bij haar thuis patat met kipnuggets, nooit iets anders. En dan mogen ze tv kijken tot ze weer naar huis gaan of, zoals Kaleigh mij weleens vertelt, op de bank springen met keiharde muziek aan. Bij oma mag alles namelijk en dat merk ik als ze weer thuis zijn. Het is net alsof er twee stuiterballen binnenkomen. Ik herken mijn eigen kinderen amper en Annet moet er alleen maar om lachen.”

Doorgedraaid

De dag nadat ze bij haar zijn geweest, krijg ik de kinderen amper hun bed uit. En als ze eenmaal aangekleed beneden aan het ontbijt zitten, zijn ze niet te genieten – heel chagrijnig en dwars. Ik moet ze echt weer in het gareel duwen. Ze zijn gewoon nog veel te moe van de dag ervoor. John ziet daar het probleem niet van in. ‘De kinderen hebben het toch naar hun zin bij mijn moeder’, zei hij onlangs nog, toen ik het bij hem aankaartte. Daar kan ik niets tegenin brengen. Ze hebben het ontzettend naar hun zin bij haar. Sterker nog: ze zijn stapel op oma. En misschien steekt mij dat ook wel, dat ze nu een betere band opbouwen met Annet dan met mijn moeder. Die zien ze hooguit eens in de drie, vier weken een middag.
Sinds een paar maanden heeft Annet een nieuwe vriend. Die komt op de dinsdagmiddagen ook weleens aanwaaien en speelt dan met mijn kinderen. Dat vind ik dus ook heel lastig: ik ken die man amper en Annet kennende zal ook hij wel weer geen blijvertje zijn. ‘Opa Marcel’ noemen de kinderen hem al. Ik heb Marcel nu een paar keer gezien en vind het maar niets. Hij is zo’n ‘mannetje’, zo’n gladde praatjesmaker. En hij rookt – iets waar ik fel op tegen ben.
Het liefst heb ik dat er een einde komt aan Annets oppasdagen, maar dan heb ik mot met John. Het zou ook niet fair zijn en vooral heel ondankbaar. Maar iedere keer als ik op dinsdagavond mijn doorgedraaide kinderen onder de douche zet en onder controle probeer te houden, vreet ik me op. Woonde mijn eigen moeder maar dichterbij. Was zij maar zo jong en flexibel als Annet.”

Scala van smoezen

Een paar weken geleden stelde Annet voor dat het geen enkel probleem was als we nog een dag in de week een beroep op haar zouden doen. ‘Ze mogen ook bij me blijven slapen op de dinsdagen, dan breng ik ze naar school en dan kunnen jullie weer eens wat leuks doen samen. Uit eten ofzo. Of lekker een avondje doorzakken met z’n tweetjes, weer even een avond met elkaar tussen de lakens duiken’, zei ze met een vette, veelbetekenende knipoog. Mijn moeder zou zoiets nooit zeggen! Ik wist niet hoe snel ik dat plan moest afschieten, hoe lief bedoeld ook. John zag het wel zitten, maar hij had ook wel in de gaten dat hij er maar beter niet al te lang met mij over door kon gaan. Want hoewel we het er niet of nauwelijks over hebben, voelt hij natuurlijk wel aan dat ik niet helemaal gelukkig ben met de situatie. Iedere dinsdag ziet hij mijn humeur omslaan. En als hij voorstelt in het weekend zijn moeder op bezoek te vragen, krijgt hij een heel scala aan smoezen van mij te verwerken. Ik vind het al meer dan genoeg dat ze dinsdagavond tot een uur of elf bij ons blijft borrelen.
Ik zal het moeten accepteren dat het is wat het nu is. Ik heb me alleen wel voorgenomen dat zodra zich een mogelijkheid voordoet onze oppasafspraak terug te draaien, ik dat meteen doe. Wie weet door een sport of clubje bijvoorbeeld, waardoor de dinsdag ineens ‘heel onhandig’ wordt. Ik kan niet wachten.”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.

Tekst: Hester Zitvast. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​