Cindy is hoogsensitief: ‘Mijn gevoeligheid is mijn superpower’

Tekst: Esmir van Wering

1 juli 2025

Lange tijd vond ze dat ze zich niet zo moest aanstellen, tot drie burn-outs Cindy (41) vertelden dat ze meer aan de hand was. Inmiddels weet ze dat ze hooggevoelig is. “Ik zie mezelf nu niet meer als een zwak persoon.”

Cindy: “Zo frustrerend dat andere mensen moeiteloos konden werken, sporten, leuke dingen doen én het huishouden runnen, terwijl dat voor mij allemaal te veel was… Ik vond dat aanstellerig van mezelf. Hup, schouders eronder en door. Dat ik te streng voor mezelf was, realiseerde ik me niet. Het resultaat: drie burn-outs. Ik had geen idee dat externe prikkels meer impact op mijn systeem hebben dan op die van de meeste mensen. De term hooggevoeligheid, HSP, kende ik niet eens en ik herkende de stresssignalen van mijn lichaam niet. Mijn moeder zag het wel misgaan. Zij waarschuwde: ‘Doe nou een stapje terug, zo ga je nog over de kop.’ Maar ik vond dat onzin.”

Kwetsbaar

“Wat ik toen echt nog niet wist, is dat mijn overgevoeligheid al veel langer een rol speelde. Je wordt er immers mee geboren. Als kind werd ik gepest. Misschien werd ik met mijn kwetsbaarheid gezien als makkelijk doelwit. Zo blokkeerden klasgenoten het fietsenhok, zodat ik niet bij mijn fiets kon om naar huis te gaan. De pesterijen trok ik me enorm aan, maar ik wilde mijn ouders er niet mee belasten, dus zweeg ik erover.
Tijdens mijn eerste burn-out, ik was toen 28 jaar, kwamen die gevoelens van toen in alle hevigheid terug. Ik kreeg flashbacks van het pesten en durfde mijn huis niet meer uit. Ik kon niet voor mezelf opkomen – of ik ging er juist keihard in, agressief en over de rooie. Het was alles of niets, er zat niets tussenin. Ik zag mezelf als zwak, terwijl ik eigenlijk vond dat ik een superwoman moest zijn, net als mijn vriendinnen die volop in het leven stonden.
Ik werd getest op ADHD en ADD, omdat bij overprikkeling mijn hoofd vol zit en er als het ware kortsluiting ontstaat. Het wordt dan chaotisch in mijn hoofd: ik maak taken niet af en ook in huis wordt het dan al gauw een rommeltje. Maar de tests waren negatief. Niemand dacht nog aan HSP. Met de psychologische hulp die ik kreeg, kon ik niks, omdat het niet goed aansloot bij mijn reactiepatroon: als ik door een situatie getriggerd werd, waren mijn emoties al volop aanwezig, ver voordat mijn hoofd er iets van kon vinden, laat staan dat ik objectief naar de situatie kon kijken.”

Te confronterend

“Mijn moeder las in een blad een artikel over HSP en zei: ‘Dit ben jij, Cin!’ Zij herkende mij in alle kenmerken, maar ik niet. Pas later realiseerde ik me dat ik het niet wilde zien – het was te confronterend. Kenmerken als moeite hebben met opkomen voor jezelf en snel boos worden, daar wilde ik me niet in herkennen, en dus ontkende ik het. Maar dat werkte natuurlijk niet, want daarmee was het niet weg. Vlak voor mijn eerste burn-out ging ik met mijn vriendengroep naar Walibi Fright Night. Iedereen had er zin in, en ik ook. Maar eigenlijk wist ik dat dit te intens zou zijn. Nou, dat heb ik geweten: ik heb staan janken van ellende, zó eng vond ik het park. Met mijn levendige fantasie
krijg ik die enge beelden niet meer uit mijn hoofd en blijf ik die angst voelen. Bij HSP komen alle indrukken extreem intens binnen, waardoor het meer energie kost om ze te verwerken. Dit inzicht kreeg ik tijdens mijn derde burn-out, van een coach die zelf HSP is. Zij zag het direct aan mij en vertelde dat het ook een kracht kan zijn. Ze had een heel positieve benadering, wat mij voor het eerst nieuwsgierig maakte. Op internet zocht ik er meer informatie over en ging ik er boeken over lezen. En ja, toen kon ik toegeven dat ik me er wél herkende, in álle kenmerken.”

Omgaan met prikkels

“Mijn coach gaf me tips en tools waar ik iets mee kon. Hierdoor leerde ik mezelf beter kennen. Zo begon ik de stressprikkels van mijn lichaam te begrijpen en lukte het steeds beter om mijn grenzen aan te geven. Als ik nu een drukke dag heb, houd ik de dag erna zo leeg mogelijk, zodat ik dan kan ontprikkelen en bijtanken. Zoals met de bruiloft van mijn zus. Het was een superleuke dag en ik ben tot het allerlaatste moment gebleven, maar de volgende dag lag ik eraf. Dat is nou eenmaal de consequentie en dat is oké.
Als ik verdrietig ben, ben ik echt extreem verdrietig. En als ik iets leuk vind, ben ik
dolenthousiast en kan ik heel druk zijn.
Toen mijn zus haar eerste kind kreeg, gingen mijn vriend Ruben en ik op kraamvisite. Ik was natuurlijk excited, maar ik wilde niet als een soort wervelwind bij het prille babygeluk binnenstormen. Dus voordat ik aanbelde, liet ik in de auto al mijn drukte eruit. Ik ging even tegen Ruben aankletsen dat ik het zó spannend vond – even leeglopen en letterlijk stuiteren op mijn stoel van opwinding. En na het bezoek kon ik me in de auto weer als een stuiterbal uitleven, haha. Later had mijn zus tegen mijn moeder gezegd dat ze mij zó rustig vond, dat had ze helemaal niet verwacht.”

Handen vol

“Zelf heb ik geen kinderen. Dat is een bewuste keuze. Ik was achttien jaar toen ik daarover begon na te denken. Ik twijfelde of ik ze wel wilde en vroeg mijn tante hoe je kunt weten of je een kinderwens hebt. Zij antwoordde: ‘Lieverd, zolang je dat moet vragen, wil je ze niet.’ Altijd als ik aan het moederschap dacht, voelde het zwaar.
Kinderen zijn een grote verantwoordelijkheid en te intens voor mij. Het klinkt misschien gek, maar ik heb mijn handen eigenlijk al vol aan mezelf en een kind past daar niet bij. Toen het serieus werd tussen Ruben en mij, heb ik bij hem aangegeven dat ik geen kinderwens heb. Hij stond open voor het
vaderschap, maar het was gelukkig geen dealbreaker voor hem. Nog steeds hebben we geen spijt van die keuze.
In het begin van onze relatie zorgde mijn HSP soms voor miscommunicatie. Dan kwam ik na een lange studiedag thuis en wilde ik Ruben erover vertellen, maar stopte ik halverwege een zin met praten. In mijn hoofd vertelde ik gewoon verder – omdat ik er zo vol van was – maar hij kreeg er niets van mee en vroeg dan: ‘En de rest van het verhaal…?’ Nu gaat dat beter en zeg ik: ‘Ik heb een heel leuke dag gehad, dat ga ik eerst even in mijn hoofd laten bezinken en daarna doe ik je het hele verhaal, oké?’ Het is zo fijn dat ik nu snap hoe mijn systeem werkt.
Ook weet ik inmiddels hoe ik mijn batterij bijtijds kan opladen. Bijvoorbeeld door twee uur lang in bad te gaan liggen met een boek of leuke film. Of onder de douche te staan, naar zee te gaan, met mijn handen in de aarde te wroeten of op blote voeten in de tuin te lopen. Of door te mediteren, al doe ik dat te weinig. Water en de natuur hebben een rustgevend effect op mij.
Inmiddels zie ik mezelf al lang niet meer als een zwak persoon. Sterker nog, mijn gevoeligheid is een kracht, mijn superpower. Zo heb ik door HSP bijvoorbeeld een sterke intuïtie en een groot empathisch vermogen. En het allermooiste? Ík, die het altijd moeilijk vond mijn grenzen aan te geven uit angst om raar gevonden te worden, help nu als assertiviteitscoach juist andere mensen die net zo worstelen als ik heb gedaan. Dat geeft zó veel voldoening.”

Foto: Marloes Bosch
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.