Christine is mantelzorger voor haar man: ‘Toch blijft ons huwelijk in balans’

Buiten adem

“Dertien jaar geleden vroeg ik Henk of hij alsjeblieft naar de dokter wilde. Zijn conditie ging snel achteruit. Als hij de trap op liep, was hij buiten adem. Aan alles voelde ik dat het niet klopte, maar volgens Henk was er niets aan de hand. Hij wilde zo graag dat ons leven door kon gaan dat hij ontkende dat hij zich niet lekker voelde. Henk was ook bang. Stel dat het foute boel was? Aan dat scenario kon hij niet denken. Destijds bevonden we ons in een enerverende fase. We waren we net verhuisd voor Henks werk naar een grote stad in een ander deel van het land. Onze drie kinderen waren veertien, zestien en achttien jaar oud. Er moest veel worden gedaan en geregeld.”

Aan een zijden draadje

“Henk werd met spoed opgenomen in het ziekenhuis omdat hij ineens niet goed werd. Hij bleek al tijden te lijden aan een aneurysma, een verwijdering van een belangrijk bloedvat in zijn hart. Zijn situatie was kritiek. Na een ingrijpende operatie liep Henk een heel nare infectie op. Weer hing zijn leven aan een zijden draadje. Maandenlang revalideerde hij in een kliniek. Ik was ontzettend verdrietig. Henk kon door alle complicaties bijna niets meer. Ons gezin stond op zijn kop en onze toekomst uiterst onzeker. Onze kinderen – vol in de puberteit – hielden zich staande door zich te richten op school en hun bezigheden. Als ik huilde, merkten ze nuchter op dat ik niet zo paniekerig moest doen. Ik snapte ze wel. Tieners worden zo in beslag genomen door hun eigen ontwikkeling dat ze heftige emoties er niet bij kunnen hebben. Liever houden ze het licht en luchtig, wat voor Henk plezierig was. Filmpjes kijken en hangen kon ook gezellig bij papa op bed.”

Kracht en zingeving

“‘Henk is de leukste cliënt van de afdeling’ stond op het whiteboard in het revalidatiecentrum geschreven. Wat moest ik daar om lachen. Dat had een van onze kinderen natuurlijk gedaan. Toen Henk daar werd opgenomen, probeerden we als gezin zo veel mogelijk samen te zijn. Vooral tijdens belangrijke momenten. Toen onze dochter slaagde voor de middelbare school proostten we met een glas champagne. Henk mocht geen alcohol drinken omdat hij allerlei tests onderging, maar hij kon wel het glas heffen, wat hij trots deed. Ik probeerde huiselijke en intieme momenten te creëren om te voorkomen dat Henk opging in een leven als patiënt. Boven alles was hij vader en echtgenoot. In zijn kamer zette ik foto’s neer van de kinderen. Ze gaven kracht en zingeving. Na een half jaar mocht Henk naar huis.”

Sterke karakters

“De kinderen slaagden alle drie voor hun middelbare school. Een geweldige prestatie, die zeker wat zegt over hun sterke karakters. Maar dat het thuis allemaal liep, is ook te danken aan onze vrienden en kennissen, die hielpen met koken en het huishouden. Mensen willen graag iets doen, ontdekte ik toen Henk ziek was. Het is ongelofelijk belangrijk om hulp toe te laten, maar ook om te weten waar je behoeftes liggen. Als je niet duidelijk aangeeft wat je nodig hebt, vullen mensen het zelf in, wat kan leiden tot misverstanden en spanningen. Gelukkig had ik helder voor ogen wat ik wilde: de praktische zaken wilde ik uitbesteden, de relationele zaken, zoals Henk ondersteunen tijdens artsenbezoek niet.”

Vinger aan de pols

“‘Wil je koffie met mijn oudste dochter drinken en haar vragen hoe het gaat?’ vroeg ik mijn vriendin. Ik vond het fijn als mensen een vinger aan de pols hielden bij onze kinderen. Ik zag dat het goed met ze ging, maar toch vond ik het een geruststellend idee als ze een lijntje hadden met volwassenen die ze in vertrouwen konden nemen, mocht dat nodig zijn. Kinderen willen hun ouders niet belasten. Ik kon het me voorstellen dat onze kinderen niet met mij over hun tienerproblemen wilden praten nu hun vader zo ziek was. De vrienden die ik vroeg om een oogje in het zeil te houden, hebben nog altijd een speciale band met ze.”

In balans

“Henks gezondheid blijft kwetsbaar. Hij is snel vermoeid en kan alleen kleine stukjes lopen. Voor lange afstanden heeft hij een rolstoel nodig. Ik help hem waar ik kan. In een relatie zorg je voor elkaar, maar bij ons is de zorg niet wederkerig. Door eerlijk te zijn en veel te praten, blijft ons huwelijk in balans. Henk en ik lachen ook veel samen. Ik zie mezelf niet als mantelzorger, maar als Henks vrouw. Het voelt heel natuurlijk om er voor Henk te zijn.”

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.