Babs’ dochter bleef na de scheiding bij haar ex wonen

Tekst: Hester Zitvast

8 juli 2025

Wat is normaal bij moederschap? En wie bepaalt dat eigenlijk? Deze vrouw volgde haar hart en daarin maakte ze keuzes waar niet iedereen even enthousiast over is. Maar dat hoeft ook niet, want voor haar werkt het.

Babs (44) is single en moeder van een dochter (16). Ze werkt als horecamedewerker en zzp’er.

“Ik heb me soms echt wel een ontaarde moeder gevoeld. Vooral mijn eigen moeder had een hard oordeel over mijn keuze, daarover hebben we strijd gehad. Maar mijn ex en ik hebben echt gekeken naar wat voor onze dochter het beste was. Dat doen we nog steeds.

Scheiden

Mijn dochter was zeven toen haar vader en ik gingen scheiden. We waren op dat moment al geruime tijd bezig om op school een programma voor haar op orde te krijgen. Ze is hoogbegaafd en dat vraagt om speciale begeleiding. Toen wij uit elkaar gingen had mijn dochter nét haar draai gevonden, op school, maar ook bij de scouting en de roeivereniging. En eindelijk had ze vriendinnetjes.
Ik wilde weg uit mijn woonplaats, had behoefte aan een nieuwe start. Ik vond een huis bij goede vrienden in de buurt, tachtig kilometer verderop. Als mijn dochter met mij mee zou gaan, zou ze naar een nieuwe school moeten en dan zou al het geregel opnieuw beginnen. Ik wilde mijn dochter haar vertrouwde plek niet ontnemen.

Boos

Ze is in het begin heel boos op me geweest. Om de week was ze het weekend bij mij en dan liet ze mij merken dat ze kwaad was. We spraken af dat ze, als ze klaar zou zijn met de basisschool, bij mij mocht komen wonen. Maar toen vond ze een middelbare school in de buurt van haar vader, waar ze graag naartoe wilde. Het was goed zoals het was. Mijn dochter en ik moeten ook niet te veel op elkaars lip zitten, qua karakter.

Ik heb me nooit schuldig gevoeld, ik heb haar altijd wel enorm gemist. Ik kon het gelukkig goed rationaliseren. We belden veel met elkaar en tussendoor zag ik haar ook regelmatig. Daarnaast was ze iedere schoolvakantie de helft van de tijd bij mij en haalde ik haar op als ze ziek was. Dan was ze toch echt het liefst bij mij. ‘Waarom heb je haar achtergelaten?’ is me vaak gevraagd. In die vraagstelling zit een oordeel. Als ik dan uitlegde wat onze motivatie was, kreeg ik meer begrip.

Verhuisd

Een half jaar geleden ben ik verhuisd. We wonen nu op een half uur fietsen bij elkaar vandaan. De verdeling is tegenwoordig fifty-fifty. Onze band is heel sterk. Ik heb absoluut bijgedragen aan haar opvoeding; afstand doet er niet toe. Vaders zullen niet snel het oordeel krijgen dat ik heb gehad. ‘Ze groeit op zonder moeder’, heb ik zelfs gehoord. Onzin! Het is een taboe waarin we nog veel hebben te winnen.”

Foto: privébezit

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.