Avonturier Welmoed heeft een relatie met honkvaste Pim: hoe doen ze dit?

Tekst: Ella Mae Wester

8 augustus 2025

Zij is vaak maanden van huis, hij is het liefste thuis. Hoe houd je dan een relatie in stand? Het kostte tijd en energie, maar Welmoed (34) en Pim (35) hebben inmiddels een manier gevonden. “We zijn nu veel gelukkiger met elkaar. Juist omdat we elkaar de ruimte geven.” 

Welmoed: “De roep naar avontuur heb ik altijd gevoeld. Tijdens mijn jeugd op Terschelling was ik altijd in de duinen te vinden. Ik heb een levendige fantasie en vond het gewone leven maar saai. Ik klom in bomen en hoog tussen de takken bedacht ik avontuurlijke verhalen. Als tiener fantaseerde ik dat ik met mijn verzorgpony avonturen uit de film Lord of the rings beleefde.
Op vakantie was mijn eerste vraag altijd: zijn er bergen? Bergen hebben me altijd gefascineerd. Maar mijn ouders hadden weinig geld, dus kampeerden we meestal in Duitsland op een stukje weiland. Er was geen sanitair, geen elektriciteit, alleen een beekje en een bos. Mijn broer en ik vermaakten ons daar prima, we sprokkelden hout voor het kampvuur ‘s avonds. Het was primitief, maar dat buitenleven vond ik fantastisch.”

Ongeluk

“Na de middelbare school begon ik aan de studie international tourism management. Daar leerde je excursies organiseren en plannen. Tijdens een stage in Edinburgh merkte ik dat ik jaloers was op de gidsen die meegingen met de excursies die ik had bedacht. Dat wilde ik ook! Dus liet ik me omscholen tot buitensportinstructeur. Voor werk ging ik naar Slovenië als kajakinstructeur. Dat was één groot buitenspeelavontuur.
Totdat ik een ongeluk kreeg en mijn schouder verbrijzelde. Dat was het einde van mijn kajakcarrière. Ik werd geopereerd en moest anderhalf jaar revalideren. Dat was de zwaarste periode in mijn leven. Van een vrij, avontuurlijk leven in de bergen ging ik naar de bank van mijn ouders. Ik kon nauwelijks bewegen en was afhankelijk van anderen voor de simpelste dingen, zoals aankleden. Bewegen en bergbeklimmen was altijd mijn uitlaatklep, nu dat wegviel, liep ik compleet vast in mezelf. Ik werd depressief.”

Honkvast

“Eerder al, vlak voor mijn kajakavontuur in Slovenië, had ik Pim ontmoet bij een indoor klimhal. We werden meteen maatjes. Maar omdat ik op het punt stond om voor een paar maanden naar Slovenië te vertrekken, zag ik een relatie niet echt zitten. Wel hielden we contact.
Toen ik na het ongeluk mentaal en fysiek in de kreukels lag, was Pim er voor mij. Hij kookte voor me, verzorgde mijn wonden, bracht me naar het ziekenhuis voor revalidatie en sleepte me af en toe mee naar de klimhal, zodat ik onder de mensen bleef. Hierdoor werden we steeds closer en kregen we uiteindelijk alsnog een relatie. Maar eerlijk gezegd hield ik wel wat twijfels, want Pim werkte als leraar op een middelbare school – en was dus honkvast – en ik had heimwee naar de bergen!”

Tegenpolen

“In de winter na het ongeluk werkte ik een paar maanden bij een outdoorwinkel in Leeuwarden en liet ik me omscholen tot reisjournalist, omdat kajakken met mijn schouder niet meer kon. Ik woonde in die tijd in een caravan, maar die was niet geïsoleerd. Toen het ijs in de badkamer stond en het ook met mijn schouder nog best lastig ging, trok ik bij Pim in.
Tijdens onze eerste vakantie samen trokken we zes weken met mijn camper door Spanje. Ik snakte naar vrijheid: hoe onvoorspelbaarder en avontuurlijker hoe beter. Pim niet. Hij houdt van stabiliteit en duidelijkheid. Pim vindt nieuwe dingen ondernemen nogal spannend. Toen ik hem leerde kennen, ging hij überhaupt nooit op vakantie. Hij plant het liefst alles ruim van tevoren: waar we naartoe gaan, wat we die dag doen en waar we slapen. Dat botste. Niet dat we ruzie hadden, maar als het nog niet duidelijk was waar we die nacht zouden overnachten, kon hij zich daar zichtbaar ongemakkelijk bij voelen en werd hij stil. En dat vond ik dan weer lastig, omdat ik wilde dat hij het ook naar z’n zin had.
Het zorgde voor een constante tweestrijd in mij: ik moest steeds kiezen tussen wat hij nodig had en waar ik zelf behoefte aan had. We deden allebei concessies, maar eigenlijk werkte dat voor geen van beiden. Dit voedde mijn twijfels: we hielden veel van elkaar, maar we waren ook echt tegenpolen. Maar ook al had ik het daar soms moeilijk mee, ik stopte dat gevoel weer weg en deed er niks mee.”

Te kleine kooi

“Pim en ik besloten te settelen, we verhuisden naar Terschelling en besloten te trouwen. We wilden het allebei, trouwen, maar het initiatief daarvoor kwam van Pim. Voor mij was die vastigheid geen absolute must, voor Pim was het een diepere wens. Ik deed het onbewust ook om aan het standaardbeeld van het huisje, boompje, beestje te voldoen.
Ineens was mijn leven serieus geworden. Maar het voelde als een kooi die te klein was. Ik was niet happy, was mezelf kwijtgeraakt door alle verstandige keuzes die ik had gemaakt. Het was verwarrend. Als ik voor mijn werk als reisjournalist in het buitenland was, miste ik Pim en hij mij. We belden wel regelmatig, maar dat is toch anders dan samen op de bank zitten en bijkletsen.”

Moeilijkste beslissing ooit

“Toen mocht ik voor een klus naar Slovenië. Ineens was ik weer op de plek van het ongeluk en werd ik herinnerd aan de persoon die ik was vóór het ongeluk, met alle dromen en reisambities die ik toen had. Ik realiseerde me: het leven dat ik nu leid, dat bén ik niet! Hoe was ik hierin beland?
Op dat moment nam ik me voor om voortaan alleen nog maar keuzes te maken waar ik gelukkig van word en niet omdat het zo hoort. Ik wilde in de bergen wonen! Maar dat had gevolgen voor mijn relatie. Onze levenspaden waren niet met elkaar verenigbaar. Te lang had ik zijn pad bewandeld, ik moest nu echt mijn eigen weg zien te vinden. Er zat dus niets anders op dan de relatie te verbreken. En dat terwijl we nét vier maanden getrouwd waren…
Met lood in mijn schoenen ging ik terug naar huis, omdat ik wist dat ik Pim zijn hart zou breken. Ik schoof het moeilijke gesprek steeds voor me uit, maar dat pakte averechts uit. Ik werd prikkelbaar en was boos: op mezelf, omdat ik het zo ver had laten komen, en op Pim, die ik onbewust de schuld gaf van mijn opgesloten gevoel. Ik huilde op een gegeven moment zoveel, dat ik er zelfs uitslag onder mijn ogen van kreeg. Voor Pim kwam mijn boodschap uiteindelijk niet helemaal als een verrassing. Hij zag dat ik niet gelukkig was en begreep dat ik het nodig had om de wijde wereld in te trekken. Uit liefde – maar ook na heel wat ruzie – kon hij me laten gaan.”

Vol in het avontuur

“Vlak na onze breuk mocht ik voor werk met een schip meevaren naar de Schotse eilanden. Dit schip leek regelrecht uit de film Pirates of the Caribbean te komen, helemaal geweldig. Toch voelde ik me ook eenzaam en verdrietig, vanwege de breuk met Pim. Ik zat alleen op het dek toen plotseling een groep dolfijnen uit het water sprong. Ze zwommen een heel eind met ons mee. Ik was totaal overdonderd, het was zó bijzonder. Dat moment voelde ik ineens weer hoe mooi en groots de natuur kan zijn. Het kwartje viel: hoe eenzaam ik me zonder Pim ook voelde, voor dit soort momenten lééf ik. Ik was verdrietig en tegelijkertijd zielsgelukkig.
Ik had het gevoel dat ik iets moest inhalen. Ik nam elke klus aan die ik als reisjournalist kreeg en dook vol in het avontuur: ging van verlaten Schotse eilanden tot de hoogste berg van Oostenrijk. Tijdens een van die reizen in Oostenrijk ontmoette ik iemand die op zoek was naar een gids voor bergtochten. Alles in mij riep ja! Dit was mijn droom, het was precies wat ik nodig had, ik zag het helemaal zitten.
Bovenop een berg of tijdens het beklimmen van een steile wand word ik rustig. In de natuur en op grote hoogte voel ik overzicht, stilte en ruimte. Terwijl ik in een drukke supermarkt juist helemaal kan flippen en zelfs een paniekaanval kan krijgen. Ik besloot ervoor te gaan en ging in opleiding tot berggids.”

Thuiskomen

“Ondertussen waren er vier maanden verstreken sinds onze breuk. Ik ging terug naar Terschelling, waar ik met Pim had afgesproken. Enthousiast vertelde ik hem alle verhalen. Hij zag hoe goed het me had gedaan en ik merkte hoe fijn het was om alles met hem te kunnen delen. Het voelde echt als thuiskomen bij hem.
We begonnen elkaar vaker op te zoeken en die momenten werden steeds langer. We trokken als vanzelf weer steeds dichter naar elkaar toe. We hebben bijvoorbeeld een keer in de duinen gekampeerd omdat het noorderlicht te zien zou zijn. Helaas was het hartstikke bewolkt, maar het bracht ons wel weer dichter tot elkaar. Samen zijn we gaan nadenken over een nieuwe vorm voor onze relatie. Een vorm die aansluit bij zijn én mijn behoeftes.”

Droom

“En die vorm hebben we gevonden. Inmiddels werk ik als bergwandelgids in de zomerperiode zo’n vier maanden per jaar aaneengesloten in Oostenrijk. Daarnaast ga ik regelmatig op pad als reisjournalist. De overige maanden wonen we samen op Terschelling. Zo heeft Pim zijn vaste plek en kan ik buitenspelen in de bergen, terwijl we toch veel samen zijn. Onze droom is om ooit een tweede huis in Oostenrijk te hebben, zodat Pim in de zomervakantie naar mij toe kan komen en we nog meer bij elkaar kunnen zijn.
Zo doen we dit inmiddels anderhalf jaar en het bevalt goed. We zijn allebei verantwoordelijk voor ons eigen geluk, dat houden we ons steeds voor ogen. Door meer na te denken over onze eigen prioriteiten, hebben we een leuker leven en zijn we veel gelukkiger met elkaar. Juist omdat we elkaar die ruimte geven. Mijn twijfels zijn weg en ik kijk uit naar een toekomst samen met Pim.”

Pims visie

Pim (35): “De vraag die ik weleens krijg, bijvoorbeeld van mijn moeder, is of ik het niet erg vind dat Welmoed vaak weg is. In het begin moest ik daar natuurlijk wel aan wennen, maar inmiddels vind ik het juist fijn dat we allebei ons eigen ding kunnen doen én dat we genoeg tijd hebben om samen een leven te delen. Op Terschelling was het vroeger gebruikelijk dat de man langere tijd van huis is en de vrouw thuisblijft, dus daar kijken weinig mensen van op. Alleen is het bij ons precies andersom.
Natuurlijk missen we elkaar. De eerste twee dagen nadat Welmoed is vertrokken, vind ik het lekker om alles voor mezelf te hebben. Daarna begint het gemis. Vooral omdat ik mijn verhaal dan niet met haar kan delen. Naast leraar ben ik ook brandweerman en dan maak je soms heftige dingen mee. Als zij dan met een groep een bergtocht maakt, is bellen lastig vanwege slecht bereik. Maar als ze op een camping verblijft, bellen we bijna elke avond.
En cliché maar waar: elkaar na lange tijd weer zien is extra bijzonder. Mijn definitie van een goede relatie is dat je elkaar gelukkig wilt zien en daaraan bijdraagt zonder jezelf tekort te doen. Deze zomer past Welmoed op een huis in Oostenrijk en ga ik haar in de zomervakantie opzoeken. Dan kunnen we proeven aan onze gedroomde toekomst: twee thuisbases, één op Terschelling en één in Oostenrijk.”    

Foto: Amaury Miller
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.