Anneke: ‘Ik ben ‘die andere vrouw’ en dat vind ik prima’

4 december 2023

Anneke (36) heeft al drie jaar een relatie met een getrouwde man. Ze ziet hem twee keer per week een paar uur. Hopen dat hij zijn gezin voor haar verlaat? “Juist niet! Ik zie alleen maar voordelen aan mijn rol als minnares.”

Tevreden

Anneke: “Op dit moment ben ik hartstikke tevreden met mijn leven. Ik heb een leuke baan op een crèche en een dochter van negen met wie ik een geweldige band heb. Financieel worden we gesteund door mijn ex, maar verder hebben we weinig met hem te maken. Gelukkig maar, hij is een egocentrische man die mij tijdens ons huwelijk lang genoeg het leven zuur heeft gemaakt. Ik ben blij dat ik van hem af ben. Maar zijn geld is fijn: hierdoor kunnen mijn dochter en ik bijvoorbeeld lekker op vakantie, iets wat met alleen mijn salaris moeilijker zou gaan. Verder heb ik fijne vriendinnen en familie met wie ik heel blij ben. En als kers op de taart: een fantastische geliefde. Een man die mij op handen draagt. Ik zie hem twee keer per week en onze uren samen zijn puur goud. Twee keer per week: dat is niet vaak, nee. Hij is namelijk getrouwd. Maar daar heb ik geen enkel probleem mee. Voor mij geen rol van wachtende minnares die hoopt dat haar overspelige vriend voor haar zal kiezen. Sterker nog, ik zou me rot schrikken als hij met zijn koffers voor m’n deur staat. Natuurlijk zou ik hem binnenlaten, ik hou van hem: maar liever heb ik dat de situatie blijft zoals die nu is. Ik zie alleen maar voordelen. Wél liefde, seks en romantiek – en hoe, het spat er vanaf! – maar geen lasten. Perfect!”

Tegen beter weten in

“Tom is de vader van twee kindjes die bij mij op de crèche zaten. Hij en zijn vrouw hebben de zorgtaken keurig fi ftyfi fty verdeeld. Dus ik zag hem geregeld als hij zijn jongetjes kwam ophalen. Een leuke man, stoer, met stoppelbaardje. Zo’n snelle vent van wie je zou verwachten dat hij zich alleen bekommert om zijn carrière. Dat hij juist zo met zijn kinderen bezig was, vond ik mooi. We maakten af en toe een praatje en dan smolt ik voor zijn bruine ogen. Dat liet ik niet merken: voordat ik hem kende, was ik absoluut tegen buitenechtelijke affaires. Bovendien was ik zelf nog getrouwd. Dat liep niet goed, maar tegen beter weten in bleef ik er mijn best voor doen. Toen ik trouwde, was ik heel serieus. Ik zei niet zomaar ‘ja’. Ik wilde echt voor altijd bij mijn man blijven, ook in mindere tijden. Al gedroeg hij zich, eigenlijk al vanaf het moment dat onze dochter werd geboren, als een lompe boer die zich weinig van mij aantrok. Hij was een fanatiek sporter en veel weg. Iedere avond na het eten ging hij de deur uit om hard te lopen of te squashen. Het enige wat hij dan thuis had gedaan, was aan tafel schuiven en zijn bord leegeten. Ook in het weekend was hij veel van huis. Soms had ik meer het idee dat ik een hotel runde waar meneer aan kwam zetten wanneer hij zin had, dan dat ik samen met hem een gezin had. Híj was nota bene degene die had aangedrongen op een kind, maar toonde weinig belangstelling voor onze dochter. Ik verdenk hem ervan dat hij liever een jongetje had gewild. De laatste twee jaar van ons huwelijk was er echt niets meer tussen ons. Geen intimiteit, geen goede gesprekken. Geen belangstelling voor wat we los van elkaar meemaakten.”

Zo kon het dus ook

“Seks hadden we soms nog wel, maar dat waren vluggertjes die vooral onderstreepten hoe droevig het tussen ons gesteld was. En opeens was het over: hij kondigde bij het ontbijt aan dat hij een ander had, en vertrok nog diezelfde middag. Twee dagen heb ik gehuild. Toen droogden mijn tranen op. Ik realiseerde me dat ik alleen maar huilde van schrik, omdat het sprookje van ooit in duigen viel. Maar was dat niet al jaren kapot? Eigenlijk was zijn vertrek alleen maar een opluchting. Zelfs voor mijn dochter. Dat je als vader zó weinig hebt met je kind, is toch wel triest. Nadat mijn ex de benen had genomen, viel Tom mij steeds meer op. Zo kon het dus óók. Zo kon een vader, een echtgenoot ook zijn.

En nu ik geen man meer had, zag ik geen reden om niet te verdrinken in zijn mooie ogen. Een beetje fantaseren kon toch geen kwaad? Ik had toen nog geen idee dat mijn gevoel wederzijds was. Maar we spraken steeds vaker met elkaar en ik kreeg de indruk dat hij ook met een bijzondere blik naar mij keek. En op de dag dat hij voor de laatste keer zijn jongste kind kwam ophalen, zei hij zomaar: ‘Ik denk zo veel aan jou.’ Ik werd rood, en keek om me heen of er geen collega’s meeluisterden. Toen bekende ik: ‘Ik ook aan jou.’ Hij vroeg of hij me een keer mocht bellen. Ik gaf mijn nummer, met bonkend hart. Diezelfde avond kreeg ik al een eerste sms’je. Hierna vlogen de berichten snel over en weer. En drie dagen later kwam hij bij me langs. Mijn dochter lag al te slapen. Tom ging in de hoek van mijn bank zitten, ik keek naar hem en toen overviel het me. Een knallende verliefdheid, plotseling, head over heals. Daarvoor had ik hem leuk en aantrekkelijk gevonden, opeens wilde ik helemaal in hem kruipen. De koffie die ik voor hem zette, bleef onaangeraakt: we kusten elkaar en konden daar niet meer mee ophouden. Daar bleef het bij, die keer. Ik was veel te bang dat mijn dochter onverwacht uit bed zou komen, ik wilde absoluut niet dat zij ons half ontkleed zou aantreffen.”

Liefde bedrijven

“Een paar dagen later bracht ik haar naar mijn moeder, die vlakbij woont. Toen Tom kort daarna bij me aanbelde, scheurden we elkaar de kleren van het lijf. De opwinding die ik voelde, was overweldigend. Dit was wel even iets anders dan met mijn ex! Nu pas ontdekte ik dat het niets had voorgesteld in bed met mijn ex, zelfs niet in het begin. Want dit, met Tom, dát was pas seks. Of nee: de liefde bedrijven. Want tijdens het vrijen keken we elkaar continu aan en niet alleen onze lichamen, maar ook ons blikken versmolten. Alsof onze lichamen voor elkaar gemaakt waren. We konden niet stoppen met vrijen. Het was al bijna half één toen Tom zich aankleedde. Om heel snel naar huis te gaan: hij was zogenaamd naar de sportschool en deed één drankje na afloop, dat is wel te verantwoorden, maar tot zó laat… Hij wist zich er toch uit te praten thuis, want een paar dagen later was hij terug. We vreeën opnieuw de sterren van de hemel. En praatten. We praatten eindeloos. Ook op dat gebied klopt het tussen ons. Ik durf helemaal mezelf te zijn bij Tom. En hij bij mij. Hij vertelde me dat de relatie met zijn vrouw in de loop van de jaren in vriendschap is veranderd. Ze mogen elkaar heel graag en runnen met groot plezier en gedeeld geluk hun gezin. Maar passie, aantrekkingskracht: dat is allang uitgedoofd tussen hen. Ze waren er ooit voor in therapie, maar dat was op een mislukking uitgedraaid. Het bleek dat ze beiden weinig zin hadden om er iets aan te doen. ‘Ik vind mijn vrouw een fantastisch mens’, zei Tom. ‘Maar fysiek trekt ze me gewoon echt niet meer aan. Ik moet er niet aan denken om het nog met haar te doen.’ Na die mislukte therapie hadden ze het over scheiden. Maar ze wilden hun kinderen graag in een gezin opvoeden, niet in twee aparte huizen. Als ze uit elkaar zouden gaan, zou het uitdraaien op een co-ouderschap. ‘En ik wil niet de helft van het leven van mijn kinderen missen’, zei Tom die avond tegen mij. ‘Daarvoor hou ik veel te veel van ze.’”

Seksueel uitgehongerd

“Zijn woorden ontroerden me zo. Wat een tegenstelling met mijn ex, die mijn dochter hooguit eens in de maand opzocht, en ook nog om de haverklap afbelde! Voor mij was het dus meteen helder: als ik met Tom zou verder gaan, kreeg ik de rol van minnares. Ik zou genoegen moeten nemen met twee avonden in de week; de dagen dat Tom altijd naar de sportschool ging. ‘Maar dat geef ik graag op om te sporten met jou’, grapte hij. Op dat moment kon ik mijn rol van minnares nog niet goed overzien. Het betekende dat we niet zouden kunnen samenwonen. Dat hij nooit mee zou kunnen naar verjaardagsof familiefeestjes. Dat mijn dochter hem niet kan leren kennen; want dan zou alles weleens uit kunnen komen. En dat ik maar heel weinig mensen over hem kan vertellen, vanwege datzelfde gevaar. Maar ik wist één ding: ik had het zo fijn met Tom dat ik dat niet wilde opgeven. En dat hij niet vol voor mij kon gaan, vond ik eigenlijk niet eens erg: ik was nog geen half jaar gescheiden, het leek me helemaal niet gezond om me meteen in een nieuwe relatie te storten. Ook wilde ik mijn dochter nog niet met een nieuwe man confronteren. Ik heb Tom dus verteld dat ik dolgraag zijn minnares wilde worden en het niet erg vond dat we geen ‘normale’ toekomst hadden samen. Mocht mijn gevoel daarover veranderen, dan zouden we dat bespreken. Maar eerst lekker genieten van elkaar, daar waren we beiden zo aan toe. Wat een seks hebben we gehad die eerste tijd! Nog altijd, trouwens: er is geen ontmoeting zonder dat we tussen de lakens duiken. Maar het eerste half jaar kregen we echt geen genoeg van elkaar, we waren seksueel uitgehongerd!”

Open kaart spelen

“Daarnaast waren er altijd vele, fijne gesprekken. Ook via de telefoon, op dagen dat we elkaar niet zagen. Of via sms of mail. Ik kan Tom misschien niet altijd live bereiken als ik met iets zit, maar als ik mijn hart wil luchten over iets wat speelt, kan ik hem altijd mailen. En ik weet dat hij mij, zodra hij kan, antwoordt, en er dan voor mij is. In mijn ogen hebben we een volwaardige relatie, al is onze tijd samen beperkt. Onze liefde bestaat nu al drie jaar. Voor mij is de situatie nog altijd perfect zo. Er is nooit sleur, nooit ergernis, geen verveeld samen zappen langs suffe programma’s. Elke minuut die we samen zijn, zijn we er voor elkaar. En we blíjven verliefd. Juist omdat we elkaar niet zo vaak zien, denk ik. Als we niet samen zijn, geniet ik van de rest van mijn leven. Van de hechte band met mijn dochter. Van leuke dingen met vriendinnen en van tijd voor mezelf. Ik vind mijn leven perfect en kan zo nog jaren met Tom voort. Ik ben totaal niet jaloers op zijn vrouw, die zijn was moet doen, zijn eten moet koken. In mijn ogen heeft zij alleen de lasten. En ik de lusten! Het enige wat me dwars zit, is de leugen. We komen nu al drie jaar weg met onze affaire, maar vroeg of laat gaat het mis. Ook mijn dochter begint onraad te ruiken, ze vindt het maar vreemd dat ze altijd op vaste dagen naar mijn moeder moet. Ik wil graag dat Tom thuis open kaart speelt. Helaas, dat wil hij per se niet. Zijn motivatie vind ik laf: hij is niet eens bang dat zijn vrouw boos wordt, wél dat zij ook de vrijheid neemt om een minnaar te zoeken. Hij vreest dat zij dan misschien toch bij hem weggaat, en hij zijn zo gekoesterde gezin verliest. Ik snap zijn angst, maar vind toch dat eerlijkheid voor gaat. En na alle verhalen die ik heb gehoord, zal zijn vrouw heus niet bij hem weggaan. Ook zij wil hun gezin niet kwijt. Maar dit is het enige smetje op onze relatie, verder ben ik zielsgelukkig met Tom. En dat mag van mij nog lang zo duren!”