Anamaria maakt schoon op luxe jachten van de rijken der aarde

Tekst: Marloes de Moor

21 juli 2025

Anamaria (40) werkt dagelijks tussen glanzend goud, exclusieve stoffen en het luxueuze interieur van miljoenenjachten. Wat begon als een sprong in het diepe vanuit een dorp in Roemenië, groeide uit tot een eigen bedrijf dat schoonmaakt op het hoogste niveau.

Zij aan zij liggen drie witte, gestroomlijnde miljoenenjachten afgemeerd in de Binnenhaven van Vlissingen. Voorbijgangers maken weleens een selfie met de luxe gevaartes op de achtergrond, maar de kans dat ze ooit aan boord zullen komen, is klein. Laat staan dat ze iets mogen aan-raken. Anamaria doet dat elke dag. Ze is gespecialiseerd in het schoonmaken van luxe jachten en wijst trots haar projecten aan. “Dat jacht is bijna klaar en daar ligt een kleinere van zestig meter. En dan te bedenken dat deze jachten onder de waterlijn nog twee verdiepingen hebben. Ze zijn gigantisch. Er zitten vele uren schoonmaakwerk in. Die ernaast is onlangs opgeknapt en tien meter verlengd. Binnen zijn oude en nieuwe onderdelen gecombineerd, wat het schoonmaken extra lastig maakt”, vertelt ze terwijl de Zeeuwse noordenwind door haar haren waait. Het is een drukke periode: veel gloednieuwe privéjachten staan op het punt van vertrekken. Anamaria en haar team moeten zorgen dat die tot in de puntjes schoon, glanzend en klaar voor vertrek zijn.
Als mensen vragen wat ze doet, zegt ze altijd: “Schoonmaakster.” Maar in werkelijkheid is ze oprichter en directeur van TOP-A Cleaning & Detailing, een gespecialiseerd schoonmaakbedrijf met acht medewerkers. Ze werkt zelf nog elke dag mee. “Ik stel me nooit voor als directeur of eigenaar, omdat ik niet wil dat mensen me daarop beoordelen. Ik ben trots op wat ik doe. Schoonmaken is waardevol werk en ik schaam me er niet voor. Veel mensen kijken neer op schoonmakers. Ze denken dat je laag­opgeleid bent, niets anders kunt, niets waard bent. Soms behandelen ze je als een piece of shit. Maar ze kennen mij niet. Ze weten niet dat ik vijf talen spreek, makkelijk leer en graag lees. Mensen onderschatten hoe belangrijk schoonmaken is. Zonder hygiëne zouden we een stuk ongezonder zijn. En een rommelig, vies huis beïnvloedt je humeur. Een schone omgeving doet iets met je.”

Kansen

De wereld van de superrijken waarin ze dagelijks werkt, staat in schril contrast met haar jeugd in Roemenië. Anamaria wordt geboren in een klein dorp in Transsylvanië, tijdens het communistisch bewind van dictator Ceausescu. Ze groeit op met haar ouders en twee broers op een boerderij met veel land en dieren. “Er waren weinig kansen om je te ontwikkelen. De economie draaide slecht, er was weinig geld. Ik voelde al jong dat ik er niet paste. Er ontbrak iets, al wist ik niet precies wat. In die tijd trouwde je rond je achttiende en kreeg je kinderen. Daarna werd je huisvrouw. Zo zag ik mezelf niet. Ik wilde meer uit het leven halen, reizen, nieuwe mensen ontmoeten, andere culturen leren kennen.”
Op haar achttiende besluit ze te vertrekken. “Mensen uit ons dorp waren naar Portugal gegaan. Daar kon je makkelijk geld verdienen. Mijn plan was om te gaan werken, geld te sparen en terug te komen om
in Roemenië een huis te bouwen. Dat liep anders.”
Anamaria reist met een kleine tas en slechts twintig euro op zak naar Portugal. “Natuurlijk was het afscheid van mijn familie moeilijk, maar ik vond het tegelijkertijd spannend. Ik wilde weg, verlangde naar een ander leven.”
In Portugal vindt ze werk als afwashulp. Binnen drie maanden spreekt ze de taal. Niet vloeiend, maar genoeg om zich te redden. “Ik had nog geen papieren, omdat ik geen vast contract had. Het was een zware tijd. Ik was er illegaal en moest me voortdurend verstoppen en op mijn hoede zijn. Maar ik heb het volgehouden. Ik werkte in cafés, kledingwinkels; op elke plek leerde ik weer iets. Al die ervaringen hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Als ik me rot voelde, probeerde ik de positieve kant te zien. Elke tegenslag maakte me sterker. Toen besefte ik dat nog niet, maar nu wel.”

Varende paleizen

Pas als ze haar Frans-Portugese ex-man ontmoet, krijgt ze eindelijk een verblijfsvergunning. Hij wordt aangenomen bij scheepsbouwer Damen in Vlissingen en vraagt haar mee te gaan. Ze is zeven maanden zwanger als ze in 2007 in Nederland aankomt. In Vlissingen vindt ze werk bij een schoonmaakbedrijf. Eerst poetst ze vakantiehuisjes, later mag ze aan de slag op de jachten van scheepsbouwer Amels; varende paleizen van twee- tot driehonderd miljoen euro. De steenrijke, vaak beroemde eigenaren kent Anamaria tot dan toe alleen van televisie of tijdschriften. Al snel blijkt hoe goed ze is in dit nauwkeurige werk. “De interieurs zijn gemaakt van natuurlijke materialen als zijde, hout, bamboe, linnen en steen. Die vragen allemaal om een specifieke aanpak. Dat vond ik interessant. Ik ben nieuwsgierig. Wat ik ook doe, ik wil altijd precies weten hoe iets werkt. Waarom gaat iets fout? Hoe los je het op? Waar is die vlek van gemaakt? Wat zit er in die vloer? Ik verdiepte me erin en leerde snel.”
Ze lacht als ze vertelt over haar jeugd: “In Roemenië maakten we elke zaterdag de hele boerderij schoon, alles met de hand. We hadden geen stofzuiger. Tapijten klopten we buiten uit met een mattenklopper. Ik vond het vreselijk werk. Maar in Zeeland veranderde dat.” Op haar telefoon laat ze een foto zien van een doffe en een glanzende vloer — voor en na. “Kijk, deze vloer: de topcoat is bling bling, helemaal glanzend. Als mensen binnenkomen, zeggen ze meteen: wow! Daarom hou ik zo van mijn werk.”
Haar opleiding in Roemenië, waar ze leerde kleding maken, blijkt onverwacht waardevol. “Daardoor weet ik veel over stoffen en textiel. Niet iedereen weet hoe je met tere materialen moet omgaan. Mijn achtergrond helpt daarbij enorm. Het lastigste zijn de vlekken. Ik krijg bijna alles weg, maar soms lukt het echt niet, bijvoorbeeld bij brand-plekken. Toch geef ik niet op. Zelfs als het onmogelijk lijkt, probeer ik alles. Ik ben koppig. De vraag is vaak: wie is er koppiger, de vlek of ik?”
In 2013 start ze haar eigen bedrijf. Binnen korte tijd wordt ze in de wereld van de superrijken bekend als de vrouw die zelfs de moeilijkste vlekken verwijdert. “De afgelopen tien jaar zijn sommige materialen veranderd. Zijde is niet meer honderd procent zijde, maar bestaat voor tien procent uit een andere stof. Ook het vernis op houtoppervlakken is anders. Schoonmaakmiddelen zijn niet meegegroeid. Zo kan het zuur in azijn waarmee je deze materialen eerder reinigde, nu juist schade veroorzaken. Ik ben op zoek gegaan naar een ecologisch middel dat wel werkt op álle materiaalsoorten, zodat je niet tien verschillende producten hoeft te gebruiken. Dat vond ik. Ik ben er heel blij mee. Dit soort uitdagingen maken mijn werk leuk. Ik verveel me nooit, geen dag is hetzelfde.”

Van boven tot onder

“Er zijn meer bedrijven die jachten schoonmaken, maar die richten zich meestal op één onderdeel, zoals gordijnen of vloeren,” vertelt ze. “Ik doe alles, van boven tot onder. Ik verzorg de schoonmaak tussen de scheepswerf en de eigenaar. Zodra het schip klaar is, kom ik in actie om het perfect op te leveren. Dat gebeurt tot in detail. Soms zijn er wel vier schoonmaakrondes nodig voor we aan de final cleaning beginnen. Alles moet perfect zijn.” Tegelijkertijd werken er nog andere partijen aan boord. “Soms heb je net een plafond van Alcantara-leer gepoetst en bijna geen nek meer over, en dan moet het er weer uit omdat het licht niet werkt of er iets mis is met de bekabeling. Dan kun je opnieuw beginnen. Je moet veel geduld hebben.”
Ook als het jacht al vertrokken is en aan de andere kant van de wereld ligt, wordt ze nog ingeschakeld. “Soms is er iets misgegaan, is er bijvoorbeeld een vlek ontstaan. Dan belt de crew me op om advies te vragen. Via Facetime leg ik stap voor stap uit wat ze moeten doen.” De meeste jachten die ze schoonmaakt, liggen in Vlissingen, maar sinds twee jaar werkt ze ook in het buitenland, bijvoorbeeld in Italië, waar ze onlangs nog was.
Nieuwe schoonmakers kan Anamaria goed gebruiken, maar die zijn lastig te vinden. “Niet iedereen durft het aan of heeft de wil om te leren. Het is fysiek werk, maar je moet vooral ook goed nadenken: welk materiaal is het, hoe behandel je het? Op jachten van honderden miljoenen mag je geen fouten maken. De basis van het vak kun je leren, maar ervaring en creativiteit zijn net zo belangrijk. Wie dat onder de knie krijgt, blijft dit werk doen. Anderen haken af, omdat het simpelweg te veel is.”
Binnenkort hoopt Anamaria haar bedrijf uit te breiden met een tweede vestiging in Dubai. “Dat biedt nieuwe kansen qua werk, en het lijkt me daar ook makkelijker om personeel te vinden.”

Twee werelden

Dagelijks werkt ze voor de allerrijksten, vaak ook beroemdheden. “Niet voor niets zijn het privéjachten. Ik mag er weinig over delen vanwege hun privacy. Soms laat de eigenaar even zijn gezicht zien, maar meestal niet. Voor mij is het inmiddels normaal. Het voelt alsof ik in twee werelden leef. Zodra ik aan het werk ga, stap ik een luxewereld binnen waarin alles anders is. Vroeger vond ik het oneerlijk dat sommigen zo rijk zijn, terwijl anderen honger lijden. Maar ik denk daar inmiddels genuanceerder over. Dankzij die rijkdom hebben veel mensen werk waar ze van kunnen leven. Ook ik.” Ze glimlacht. “Ik voel me bevoorrecht dat ik op zulke plekken mag komen. Niet veel mensen krijgen dit te zien. En ik mag alles nog aanraken ook. Uiteindelijk ben ik degene die als laatste de deur dichttrekt. Dat blijft bijzonder. Het schoonmaken heeft me gebracht waar ik nu ben, het heeft me gevormd.”
Met haar ouders heeft ze bijna dagelijks contact. “Ze zijn trots op me. We zijn heel close. Ik was dit weekend nog bij ze in Roemenië. Sinds mijn scheiding bezoek ik ze vaker.” Die scheiding, het opvoeden van haar dochters van zeventien en veertien, een verhuizing en haar drukke baan, het was veel. “Vrij? Ik weet niet eens wat dat is. Ik heb geen vrije dagen”, zegt ze lachend. “De afgelopen twee jaar waren zwaar. Ik voelde me somber, uitgeput. De scheiding was een van de moeilijkste periodes in mijn leven. Maar voor de tweede keer kwam ik erbovenop. Als je me vraagt hoe ik het gedaan heb, zou ik het niet weten. Ik heb veel geleerd van de tegenslagen in mijn leven. Daarom zou ik alles zo weer overdoen. Met werken ben ik nooit gestopt; dat hield me juist op de been. Nu gaat het beter en zie ik weer hoe mooi het leven is. Er is een Roemeens gezegde dat ik vaak in mijn hoofd houd: ‘Zelfs als je denkt dat je écht niet meer kunt, kun je altijd nog een beetje meer.’”

Foto: Ruud Hoornstra
Visagie: Lisette verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.