Amber: ‘Ineens heeft mijn beste vriendin een andere hartsvriendin’

8 november 2023

Amber (33) en Eline (33) waren altijd onafscheidelijk, al vanaf de basisschool. Maar nu heeft Eline een nieuwe beste vriendin, tot groot verdriet van Amber. “Vorige week postte ze een foto van haar en Nikki, innig omarmd en gierend van de lach op een festival. Ik heb er een enorme rotdag door gehad.”

Amber: “Eline kwam in groep zeven bij ons op school. Ze was net verhuisd vanuit de andere kant van het land en ze had nog geen vriendinnen in haar nieuwe woonplaats, vertelde ze toen ze zich voor de klas voorstelde. Ik ontfermde me over haar. Ik vond het zielig dat ze, in mijn ogen dan, zo alleen was. Zelf moest ik er niet aan denken alles achter te moeten laten en in een volstrekt onbekend dorp een nieuw leven te moeten opbouwen. In mijn herinnering heb ik haar die eerste dag op school al bij ons thuis uitgenodigd. Mijn moeder twijfelt daarover, wel zegt ze dat we al heel snel heel close werden. Ik was totdat Eline op school kwam meer een allemansvriend. Ik had wel vriendinnen, maar ik kon het met iedereen even goed vinden. Met Eline ontstond er een hechte vriendschap. Met haar deelde ik geheimen die ik met andere meiden niet deelde.
Eline en ik woonden bij elkaar in de buurt, dus ook na school en in de weekenden zochten we elkaar regelmatig op. Ik zat al jaren op dansen, Eline kwam daar ook les volgen. Al snel was het zo dat als je mij zag, Eline nooit ver weg kon zijn en omgekeerd. Dat we na de basisschool allebei naar dezelfde middelbare school gingen, was voor ons niet eens een vraag. En we kwamen ook nog eens in dezelfde brugklas. Samen doorliepen we de havo en onze band werd alleen maar hechter. Eline wist alles van mij en ik van haar. Regelmatig sliepen we in de weekenden bij elkaar. Onze eerste vakantie zonder ouders – kamperen in Zeeland – deden we samen. Ik wist het honderd procent zeker: Eline en ik zouden met z’n tweetjes in een bejaardenhuis eindigen, als oude besjes met een borduurwerkje op onze rollators.”

Avontuurlijk leven

“Ik ging na de havo een hbo-v-opleiding doen. Ik heb altijd al verpleegkundige willen worden, ik word er heel gelukkig van voor anderen te zorgen. Eline koos voor een opleiding journalistiek. Dat we elkaar niet meer dagelijks zagen, deed niets voor onze vriendschap. Die bleef hecht als altijd. We kregen relaties, onze relaties gingen uit, we vervloekten samen mannen en werden opnieuw verliefd; eigenlijk niets bijzonders. Ik was 25 toen ik mijn huidige vriend Olivier leerde kennen.
Eline had een jaar later ook dikke verkering, en dit keer was het serieus. In Jurgen had ze haar soulmate gevonden. Hij werkte net als zij in de media en ze hielden allebei van avontuurlijk leven. Ze reisden de hele wereld over. Achteraf gezien denk ik dat daar de eerste verwijdering tussen mij en Eline ontstond. We kozen een ander pad in het leven. Ik was niet zo reislustig ingesteld. Olivier en ik gingen het liefst twee keer per jaar naar het vakantiehuisje van zijn ouders in Frankrijk. Dat vond Eline maar saai, liet ze doorschemeren. Ze kon zich gewoon niet voorstellen dat wij ervan genoten om twee weken vrijwel niets te doen, alleen maar wat te wandelen en te lezen.
Voor Eline en Jurgen kon het niet gek genoeg. Backpacken in Azië, skiën in Canada, dan weer duiken in Egypte: ik vond het heerlijk om haar verhalen te horen en de foto’s te zien, maar daar hield het mee op. Olivier en ik hadden iets anders waar we enorm naar uitkijken. We hadden een kinderwens en wilden daar vooral niet te lang mee wachten. Een week na mijn 27ste verjaardag was ik zwanger. Ik vertelde het uiteraard als eerste tegen mijn beste vriendin. Eline was door dolle heen.”

Compleet gezin

“Ik deelde die eerste zwangerschap nog echt met Eline. Na iedere echo belde ik haar op en ze organiseerde mijn babyshower. Ze was ontzettend betrokken. We hadden als kinderen bedacht dat we ooit samen zwanger zouden raken, maar dat idee had ik allang uit mijn hoofd gezet. Eline wilde haar vrijheid nog niet opgeven en daarnaast ook nog carrière maken. Ze wilde misschien één kind, zei ze en zelfs dat wist ze niet zeker.
Ik beviel van een prachtige dochter en Eline kwam nog in het ziekenhuis naar Veerle kijken. Het eerste half jaar zagen we elkaar heel veel, ze was stapelverliefd op onze baby. En toen raakte ik opnieuw zwanger, ongepland dit keer. Olivier en ik schrokken daar aanvankelijk wel van, maar zetten snel een knop om. ‘Dan hebben we die hele luierperiode lekker snel gehad’, grapten we. We wilden wel een tweede kindje, maar we hadden er in ons hoofd iets meer tijd tussen gepland.
Het was net zo welkom. Dus zo kwam het dat ik ruim voor m’n dertigste een compleet gezin had. Het werd met de komst van Job wel een heel stuk drukker. Ik ging drie dagen per week werken en had de andere dagen mijn handen meer dan vol aan de kinderen. Als ik daaraan terugdenk, zat ik misschien wel wat in een bubbel ja. Ik zag en sprak Eline nog wel, maar het ging veel over Veerle en Job. Te veel, zo denk ik, want Eline liet steeds minder van zich horen.”

Steek van jaloezie

“Anderhalf jaar geleden hoorde ik de naam voor het eerst vallen. Nikki. Eline had haar ontmoet op een reis en er was direct een klik geweest, zei ze. Ik voelde een steek van jaloezie toen ik dat hoorde, meteen. Alsof ik aanvoelde dat dit weleens het begin van het einde van onze vriendschap zou kunnen betekenen. Ik vond het heel kinderachtig dat ik dat dacht. Alsof je niet met meerdere mensen tegelijk goed bevriend kunt zijn.
Maar toen ik een derde keer in korte tijd met Eline wilde afspreken en ik moest wijken voor een reeds gemaakte afspraak met Nikki, ben ik bij Olivier in tranen uitgebarsten. ‘Ik ben Eline aan het kwijtraken’, heb ik letterlijk gesnikt. Olivier geloofde daar niets van. Hij heeft vier beste vrienden, het kan volgens hem prima naast elkaar bestaan. Ik denk dat dit bij vrouwen anders werkt. Althans, voor mij.
Zoals de levens van Eline en mij altijd gelijk liepen, loopt haar leven nu veel meer gelijk met dat van Nikki. Ook Nikki heeft nog geen kinderen en is vooral druk met haar werk en heel veel reizen. Hun partners kunnen het ontzettend goed met elkaar vinden. Olivier en Jurgen kletsen altijd wel met elkaar als we samen zijn, maar het zullen nooit vrienden worden, daarvoor zijn ze te verschillend.
Afgelopen winter zijn ze met z’n vieren op wintersport geweest. Ik heb nooit geskied in mijn leven en Olivier heeft er ook niets mee, dus dat ze Nikki en haar vriend kozen om mee weg te gaan is helemaal zo vreemd niet. Toch heb ik een week lang met een zwaar gevoel rondgelopen. Ik heb Eline niet geappt om te vragen hoe ze het had, het lukte me niet. Dat is niet netjes van me, dat weet ik. Eline heeft zoveel van mijn verhalen aan moeten horen, maar ik voelde me gepasseerd. Toen ik op Instagram foto’s voorbij zag komen, heb ik de beelden tijdelijk op ‘dempen’ gezet. Ik kon het gewoon niet aan, daar ben ik heel eerlijk in.”

Vuur gedoofd

“Sinds die wintersportvakantie is de relatie tussen Eline en mij bekoeld. Ze heeft echt wel gevoeld dat ik niets van me liet horen en zelfs een appje van haar volledig onbeantwoord liet. Ze heeft er nooit iets van gezegd. Het lijkt wel alsof het vuur van onze vriendschap gewoon heel langzaam is gedoofd.
Waar ik normaal bij nieuws of iets leuks of juist verdrietigs in mijn leven direct Eline belde, bel ik nu mijn moeder. Er speelt een bepaalde gekwetstheid bij me. Ik gun Eline mijn nieuwtjes en aandacht niet langer nu ze zoveel met Nikki deelt.
Ik heb via de school van mijn kinderen wel wat nieuwe vrouwen leren kennen met wie ik bevriend ben geraakt, maar heel close zijn we niet. De klik zoals ik die ooit bij Eline voelde, voel ik niet bij hen. Het zijn prima vrouwen om eens mee te gaan lunchen of iets leuks met de kinderen mee te gaan doen, maar een avond met ze doorzakken en mijn diepste geheimen met ze delen? No way! Daarvoor moet je, vind ik, ook een verleden met elkaar delen. Een verleden dat ik wel had met Eline, maar niet met hen.”

Ik mis ons

“De laatste twee maanden is ons contact echt tot een dieptepunt gekomen. Als we elkaar twee keer aan de telefoon hebben gehad, is het veel. Dat Olivier een nieuwe baan heeft, weet Eline nog niet. En dat mijn schoonmoeder borstkanker heeft ook niet. Ik voel niet langer de drang dat met Eline te delen. De verwijdering wordt steeds groter, daar ben ik inmiddels voor het grootste deel verantwoordelijk voor.
De foto’s die ik van Eline en Jurgen op social media voorbij zie komen, doen me pijn. Bij een breedlachende selfie vraag ik me af hoe ze zo vrolijk kan doen terwijl ze mij amper nog ziet. Ik weet dat zo’n foto niets zegt, iedereen brengt immers alles picture perfect op social media. Toch maakt het me onzeker. Vorige week postte ze een foto van haar en Nikki, innig omarmd en gierend van de lach op een festival. Ik heb er een enorme rotdag door gehad. Ik had daar ook met haar willen staan…
Volgens mijn moeder is dit nou eenmaal hoe het werkt: mensen komen en gaan in je leven. Dat zal best, maar het betreft hier natuurlijk geen vriendschap van een paar jaar. Eline en ik waren zo ongeveer ons hele leven vriendinnen. Biedt dat dan geen enkele loyaliteit?
Olivier vindt dat ik er niet zo’n punt van moet maken en Eline gewoon moet bellen om het eens met haar te bespreken. ‘Wie weet heeft ze niet eens door hoe jij hier mee zit’, opperde hij. Dat geloof ik niet. Na al die jaren kent ze mij als geen ander. Ze weet heel goed dat ik verschrikkelijk met de situatie in mijn maag zit. Soms hoop ik weleens dat Eline en Nikki knallende ruzie krijgen. Erg hè? Alsof dat alles tussen ons weer goed zou maken…
Ik mis haar gewoon. Ik mis ons. Ik kan vriendschap niet afdwingen, maar ik zou niets liever willen dan dat het weer wordt zoals het altijd was.”

Tekst: Hester Zitvast. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.