Aart en Sjors kregen een kind met een draagmoeder

23 juni 2022

Om als twee mannen samen een kind te krijgen, moet je geloof, hoop en heel veel liefde hebben. Aart (37) en Sjors (34) zijn – eindelijk – de trotse vaders van Tom (3,5).

Aart: “Toen mijn dertigste verjaardag in zicht kwam, werd ik ongedurig. Ik wilde graag een kind, dat wist ik al toen ik met mijn buurmeisje vader-en-moedertje speelde. Maar Sjors, met wie ik al een hele tijd gelukkig was, bleef zijn kinderwens voor zich uitschuiven. ‘Wat houdt je toch tegen?’ vroeg ik hem.”

Sjors: “Ook ik was erg happy met Aart, al vanaf het moment dat we elkaar in 2006 in een café ontmoetten en ik hem mijn handschoenen uitleende om er zeker van te zijn dat we elkaar zouden terugzien. Maar omdat ik kort erna een ernstige vorm van kanker kreeg en veel behandelingen moest ondergaan, was het vertrouwen in mijn lijf en daarmee in mijn toekomst niet zo groot.”

Aart: “Sjors en ik kenden elkaar een halfjaar toen hij ziek werd. Het maakte onze relatie meteen heel hecht en serieus. En gelukkig overwon Sjors de kanker.”

Sjors: “Ik besefte ik dat ik me niet langer moest laten leiden door angst. Na een gesprek met mijn oncoloog, die me verzekerde dat ik niet meer kans heb om ziek te worden dan wie dan ook, zei ik tegen Aart: we gaan ervoor!”

Aart: “Maar kinderen krijgen was voor ons, als twee mannen, niet vanzelfsprekend. Daarom schreven we ons in voor adoptie. Andere gezinsvormen kenden we op dat moment nog niet.”

Sjors: “Tot we bij een avond van stichting Meer dan Gewenst waren, voor LHBT+’ers met een kinderwens. Zo kwamen we op het idee van een kind dankzij de hulp van een draagmoeder.”

Draagmoeder

Aart: “We belandden op sites met informatie, persoonlijke verhalen en een forum. We ontdekten dat het wel ingewikkeld zou worden. Het is namelijk verboden om oproepjes te plaatsen voor een draagmoeder, er mag ook niet worden bemiddeld en ervoor betalen is helemaal een no-go. Dit maakt de wereld van het draagmoederschap gevoelsmatig een beetje schimmig.”

Sjors: “Tegelijk was het hartverwarmend. Dat er vrouwen bleken te zijn die bereid zijn stellen zoals wij helpen! Maar er lag wel gevaar op de loer: je kunt als wensouder makkelijk in een afhankelijke positie terechtkomen.”

Aart: “Met de eerste vrouw met wie wij in zee gingen, was het contact inderdaad niet gelijkwaardig. We gingen erg mee in háár wensen. Tegelijk was het een lieve vrouw hoor. Na een lange weg om elkaar goed te leren kennen, gingen we aan de slag met zelfinseminatie. Met een potje en een spuitje dus.”

Sjors: “We waren toen al overeengekomen dat ik de biologische vader zou worden. Dat wilde ik graag; Aart maakte het daarentegen niet zoveel uit. We probeerden het zeven keer met deze vrouw. Maar één dag na de laatste poging stuurde ze ons een appje: ‘Ik kan dit niet meer, ik stop.’”

Sjors: “Een klap in ons gezicht. We leefden er zo naartoe en hadden al een huis gekocht met het oog op gezinsuitbreiding. Opeens waren we al onze hoop kwijt.”

Aart: “Maar onze kinderwens opgeven kwam niet bij ons op. Nee, we startten het adoptieproces dat we op pauze hadden gezet weer op en keken weer vaak op de site zwangervooreenander.nl.”

Sjors: “En na een tijdje kregen we contact met Nadia, die Aart al langer online kende. We werden nieuwsgierig of wij misschien een match konden zijn…”

Aart: “Wat waren we nerveus, toen we naar haar toereden. Zo’n afspraak kun je het beste vergelijken met een eerste date, terwijl je al helemaal verliefd bent. We hoopten zó dat het zou klikken. En dat was zo!”

Sjors: “Deze fantastische Vlaamse vrouw wilde ons graag haar buik ‘uitlenen’. Maar wel met een eicel van iemand anders, zodat zij niet de biologische moeder zou zijn. Gelukkig vonden we via via een vrouw een eicel wilde afstaan. Toen was het nog zoeken naar een arts, die bij de ivf wilde helpen; ook dát is in een situatie als de onze niet vanzelfsprekend. Maar uiteindelijk gingen we ervoor.”

Aart: “Bij haar vier eigen kinderen was Nadia meteen zwanger geweest. Nu was het pas de derde keer raak. En bij de 10weken echo klopte er geen hartje: het vruchtzakje bleek leeg. Een intens verdrietig moment…”

Sjors: “Nadia stond erop het meteen weer proberen. Dit keer werden er twee embryo’s teruggeplaatst. Met succes. En Nadia had zulke hoge hCG-waarden dat het misschien wel een tweeling was. Met alle risico’s van dien, zoals vroeggeboorte – en later slaapgebrek! – maar wat waren ze welkom. Helaas: toen we op vakantie waren, werden Nadia’s appjes anders van toon. En toen we thuiskwamen bleek dat ze een miskraam gehad.”

Aart: “Opnieuw heel pijnlijk. Gelukkig kunnen Sjors en ik elkaar goed opvangen, dat hebben we geleerd toen Sjors kanker had. Om alles te verwerken wandelden we heel veel. Zoveel dat we zelfs mee gingen doen met de Nijmeegse Vierdaagse!”

Sjors: “Ondertussen deden we nog acht pogingen om zwanger te worden, uiteindelijk ook met de eigen eitjes van Nadia zelf. Het mocht niet baten. We waren terug bij af. En inmiddels vijf jaar verder…”

Blog

Sjors: “Zou het dan toch adoptie worden? Of moesten we uitwijken naar het buitenland? Want in Amerika en Canada is bemiddeling tussen wensouders en draagmoeder wél mogelijk en dat zou het proces veel gemakkelijker maken. Maar dat kost maar liefst tussen de 80 duizend en 150 duizend euro. Geld dat we absoluut niet hadden…”

Aart: “Tot dit moment hadden we onze kinderwens en de weg daarnaartoe alleen gedeeld met onze directe omgeving. Nu gingen we het met meer mensen delen, via een blog. Wie weet zou er via die weg hulp komen of konden we, als uiterste optie, een crowdfunding houden?”

Sjors: “Maar na een halfjaar belde Nadia – die niet meer weg te denken was als betrokken vriendin – ons opgetogen op. Ze wist iemand voor ons! Dat was Lianne.”

Aart: “Op een woensdagavond reden we vanuit onze woonplaats naar haar toe, in Drenthe, anderhalf uur bij ons vandaan. ‘We gaan wel om tien uur terug hoor’, hadden we gezegd. Want we moesten de volgende dag gewoon werken. Maar om twee uur ’s nachts zaten we er nog, zo goed klikte het.”

Sjors: “Opnieuw volgde een intensief kennismakingsproject, met Lianne, haar man en haar twee jonge kinderen. Natuurlijk, met allemaal: als dit doorging, zouden we immers familie worden. Weer legden we alle afspraken vast bij een advocaat én bereidden we de juridische procedure voor om na de geboorte  – eerder kan niet – het ouderschap over ons kindje over te dragen van Lianne en haar man naar ons. Tot die tijd is het een vertrouwenskwestie over en weer.”

Zwanger

Aart: “Kort na de tweede inseminatie gingen we naar Drenthe, om daar kerst te vieren. Toen we er waren, deed Lianne een zwangerschapstest. Terwijl we op de uitslag wachtten, kregen we een feestelijk ingepakt doosje van haar. Daarin zat een positieve test, die ze stiekem al eerder had gedaan. We hebben staan springen van geluk!”

Sjors: “Door onze eerdere ervaringen was de eerste periode niet onbezorgd. Maar toen we bij de echo een kloppend hartje zagen, kregen we steeds meer hoop.”

Aart: “Het was zó bijzonder. We voelden ons echt in verwachting. Er was dagelijks contact met Lianne en we reden zo vaak mogelijk naar Drenthe, om te helpen waar we konden.”

Sjors: “Voor Lianne voelde deze zwangerschap heel anders dan toen ze zwanger was van haar man. Ze vertelde zelfs dat ze een keer klem zat tussen twee schappen in een winkel. Pas toen ze naar beneden keek en haar dikke buik zag, wist ze weer: ‘O ja, ik ben zwanger!’”

Aart: “Haar hormonen speelden wel op en het heeft weleens gebotst tussen haar en mij want ik kan ook fel zijn. Maar Sjors wist alle brandjes te blussen en over all was het contact heel goed. En nee hoor, bang dat ze de baby uiteindelijk niet zou willen afstaan zijn we nooit geweest.”

Sjors: “Doordat Lianne zwangerschapsdiabetes had, zou ze worden ingeleid. Een paar dagen voor de geplande datum reden Aart en ik met onze koffers naar Drenthe.”

Aart: “We logeerden in de kamer van Liannes oudste dochter, die zelf in een tentje bij haar ouders sliep. Wat vonden we het spannend allemaal.”

Magisch

Sjors: “Aart en ik mochten samen bij de bevalling zijn. Ik ben twee keer met Lianne onder de douche gaan staan – ik in een flamingozwembroek – om de weeën op te vangen. Uiteindelijk kwam er een ruggenprik aan te pas. En toen werd Tom geboren. Magisch!”

Aart: “Magisch ja, is geen ander woord voor. De tijd stond stil, wat een oerkracht.”

Sjors: “Tom heeft eerst een kwartier op Liannes borst gelegen. Tot ze zei: ‘Tom, het is tijd om naar je papa’s te gaan.’ Toen gaf ze hem aan ons.”

Aart: “Sjors hield Tom vast terwijl ik videobelde naar onze familie, die niet beter wist dan dat wij in Drenthe waren voor een controle bij de gynaecoloog. Maar toen lieten wij ze Tom zien. Prachtig. Lianne filmde dit vanuit haar bed, ze genoot ervan hoe blij wij waren.”

Sjors: “Vanaf dat moment voelden we de behoefte om voor Tom te zorgen, hem te beschermen en is er een connectie van onvoorwaardelijke liefde ontstaan. Echt zo’n Lion King-gevoel.”

Gezin

Sjors: “We hebben nog een week bij Lianne en haar gezin gelogeerd, toen gingen we naar ons eigen huis met Tom. We hadden geregeld dat we drie maanden vrij waren en hadden alle tijd om aan de nieuwe situatie te wennen. En het ging erg goed, hij was zo’n makkelijke baby.”

Aart: “Hij werd ’s nachts wel vaak wakker het eerste jaar. Dat was soms pittig, maar al met al hebben we het uitstekend doorstaan.”
Sjors: “De zorg hebben we nu goed verdeeld: we werken allebei vier dagen, Aart ook op zaterdag. Met hulp van mijn moeder – voor de vrouwelijk invloed – hoeft Tom dus maar één dag naar de opvang. En wat is het fijn om een gezin te zijn!”

Aart: “Al heeft het nog negen maanden geduurd voordat Tom ook juridisch bij ons hoorde en onze achternaam kreeg. Maar nu kan niets of niemand ons ooit nog uit elkaar krijgen. Ondanks alle obstakels – of misschien wel juist dankzij – zijn we heel erg hecht geworden. Nu Tom 3,5 is, krijgt hij steeds meer zijn eigen karakter en daar genieten we elke dag van.”

Familie

Sjors: “We hebben nog altijd goed contact met Lianne. Zij blijft de moeder van Tom, haar dochters zijn halfzusjes en hun foto’s hangen overal bij ons in huis. We zijn één grote familie.”

Aart: “We dachten met een kind één mensje toe te voegen aan onze familie, maar het zijn er vijf geworden! En omdat wij zo gelukkig zijn met Tom en onze ervaringen wilden delen, hebben we tijdens corona onze blogs ongebouwd tot een boek: Papa’s2be, over onze lange weg naar het vaderschap. Ook hebben we een prentenboek gemaakt voor Tom, over zijn herkomst. Dat hebben we zelf uitgegeven, want zo’n boek was er nog niet. En ik heb samen met een aantal bekenden Stichting Zwanger voor een Ander opgericht, waar ik bestuurslid van ben.”

Sjors: “Ik ben counselor bij een vruchtbaarheidskliniek én in mijn Studio Kinderwens begeleid ik wensouders en draagmoeders op praktisch en emotioneel gebied. Tot slot ben ik bestuurslid bij Meer dan Gewenst. Dit alles om de hulp die wij van anderen kregen en die echt onmisbaar was, weer door te geven.”

Rolmodellen

Aart: “Gelukkig is er in tien jaar veel veranderd, andere gezinsvormen zijn veel normaler geworden. Dat dragen wij graag uit. Vroeger, toen ik nog in de kast zat, was ik heel blij dat ik Paul te Leeuw met zijn geadopteerde kinderen als rolmodel had. Nu kunnen wij zelf zulke rolmodellen zijn. Nu nog hopen dat Den Haag opschiet met goede wetgeving, die een proces zoals het onze eenvoudiger maakt.”

Sjors: “Wij delen ons verhaal opdat andere stellen, voor wie een kinderwens ook niet vanzelfsprekend is, daar hoop uit kunnen putten. Want het kan dus wél! Want wij zijn nu een echt gezin!! Een heel gewoon gezin, waar het leven gebeurt net als bij alle anderen!”

Paps’s 2 be – hoe twee mannen papa’s worden – Aart van der Haven en Sjors Veenendaal, 2022, 20 euro, te bestellen via: www.studiokinderwens.nl. De papa’s van Teddy, prentenboek over het draagmoederschap in het grote berenbos, geschreven door Aart van der Haven, getekend door Joris van Geel, 2021, 15 euro, te bestellen via: www.studiokinderwens.nl.

Tekst: Lydia van der Weide
Foto: Mariël Kolmschot

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.