Minke vond na 21 jaar haar biologische zus in Denemarken

8 juni 2020

Toen de geadopteerde Minke (22) twee jaar geleden haar biologische ouders in China begon te zoeken, vond ze wat anders: haar 100% biologische zus Ida (23), die sinds haar geboorte in Denemarken woont. “We kenden elkaar niet en toch weer wel.”

Minke: “Als baby ben ik te vondeling gelegd. Een exacte geboortedatum heb ik niet, alleen een geschatte. Ik ben geboren in China, tijdens de periode van de eenkindpolitiek die was ingesteld om de bevolkingsgroei te remmen. Stellen mochten maar één kind krijgen, met twee kinderen was je strafbaar. Meisjes waren minder geliefd dan jongens: jongens houden immers de familienaam in stand en voor meisjes moesten ouders op latere leeftijd ook nog eens een dure bruidsschat betalen. Waarschijnlijk ben ik om die reden door mijn biologische ouders weggedaan.

In Nederland kwam ik in een warm gezin terecht. Mijn oudere broer is ook geadopteerd, hij komt uit Brazilië. We hebben een hechte band. Ik heb altijd geweten dat ik ooit mijn biologische ouders wilde zoeken, maar het speelde geen belangrijke rol in mijn leven. Ik was er weinig mee bezig. Ik voelde me ook niet heel anders, hoewel ik wel vrijwel altijd het enige Chinese meisje was. Als mensen vroegen waar ik vandaan kwam, wist ik nooit wat ik moest antwoorden: wilden ze nou weten waar ik woonde of waar ik was geboren? Eigenlijk sprak ik liever niet over dat laatste. Als ik er te veel over nadacht, werd het moeilijker. Onbewust drukte ik het toch wel een beetje weg.”

Een completer mens

“Toen ik een jaar of acht was, hebben mijn ouders mij en mijn broer naar mijn geboorteplaats in China meegenomen. Ik kan me daar weinig van herinneren, maar mijn vader en moeder vertelden me dat ik er heel trots was. Ik wilde steeds vooroplopen, alsof ik ze de weg wilde wijzen.

Na het vwo ging ik Chinastudies aan de universiteit studeren. Daar kwam ik ‘per ongeluk’ tijdens een open dag terecht, maar de studie paste goed bij me. Ik leerde de taal en van alles over de Chinese geschiedenis. Het maakte me completer: ik voelde me door mijn studie op een bepaalde manier met China verbonden.

Zeven jaar geleden zocht – en vond – mijn broer zijn biologische ouders. Pas toen ging het bij mij ook leven. Ik werd nieuwsgierig: hoe zouden mijn ouders eruit zien? Ik wilde ze graag laten weten dat ik nog leefde en dat ik het goed had in Nederland. Twee jaar geleden startte ik mijn zoektocht. Op Facebook vond ik een organisatie die posters met foto’s en gegevens van adoptiekinderen per provincie verspreidt. Het was heel spannend die eerste stap te zetten.”

Vol ongeloof

“Ik hield overal rekening mee, maar er reageerde uiteindelijk niemand die me dichter bij mijn biologische ouders bracht. Dezelfde organisatie stelde voor een dna-test te laten afnemen. Mijn materiaal zou dan in een databank worden gezet en in geval van een match zou ik daar dan bericht over krijgen. Het leek me het proberen waard.

In de herfst van 2019 stuurde ik mijn dna-materiaal op en binnen een maand kreeg ik een mail: ik had een zus! Een 100% biologische zus en ze woonde in Denemarken. Toen ik het las, was ik vol ongeloof: ‘Dit klopt niet, dit is niet waar.’ Het was niet in me opgekomen dat ik buiten China nog ergens familie kon hebben.

Ik was best bang om contact met haar te leggen. Wat als het inderdaad niet klopte? Dat zou zo’n teleurstelling zijn. Maar mijn zus, Ida, was me voor: ook zij had het mailtje ontvangen en was ontzettend blij. We wisselden wat gegevens uit, waaronder onze geboorteplaats en het kindertehuis waar we waren geboren en dat maakte een eventuele fout een stuk onwaarschijnlijker. Dit was wel heel toevallig.

Het enige waarover we twijfelden, was onze leeftijd. Ida is maar negen maanden ouder dan ik. We vonden het allebei een bizar idee dat onze biologische ouders in zo’n korte tijd twee dochters te vondeling hadden gelegd. Maar het moest wel kloppen.”

Zo veel herkenning

“Dat ik mijn zus vond, was fijn, maar ook confronterend. Het is verdrietig dat we een hele jeugd en ons leven tot vorig jaar met elkaar hebben gemist. Ik kan er ook niet bij dat onze ouders dit hebben kunnen doen. Wat een verdriet moeten die mensen hebben gehad – en misschien hebben ze dat nog wel.

We stuurden elkaar foto’s uit onze babytijd. De overeenkomst is niet te missen. We ontdekten dat onze levens, hoewel we in andere landen opgroeiden, deels parallel hebben gelopen. Zo kregen we allebei op ons zevende een konijn – Ida en ik zijn allebei enorme dierenliefhebbers. We houden allebei van lezen en zijn muzikaal. En Ida had óók Chinees gestudeerd.

Ik vind bij niemand zo veel herkenning als bij haar. We begrijpen elkaar heel goed, vaak zonder woorden. We hebben hetzelfde karakter, zijn allebei vrij rustig. Dat we vrijwel precies hetzelfde hebben meegemaakt, versterkt onze band alleen maar.”

In de armen vallen

“In december, drie maanden na ons eerste contact via chat, ben ik met mijn ouders en broer naar Denemarken gegaan om Ida te ontmoeten. We hadden voor een week een huisje gehuurd in de buurt van haar woonplaats. Nerveus was ik niet, hooguit wat gespannen. Ida en ik hadden in de drie maanden voor onze ontmoeting al zo veel met elkaar gesproken.

Wat me meteen opviel, toen ik Ida voor het eerst zag, was haar lengte. Ik ging ervan uit dat we even lang waren, maar ze is een stuk kleiner dan ik. We vielen elkaar meteen in de armen. Het was heel raar om haar vast te houden, tot drie maanden geleden wist ik niet eens dat ze bestond… We kenden elkaar niet en toch weer wel. Er schoot van alles door mijn hoofd. Ook toen weer was er die dubbele emotie: ik werd met mijn neus op de feiten gedrukt dat een jeugd samen ons was ontnomen.

We gingen lunchen. Aan tafel spraken we vrij weinig, we waren nogal onder de indruk van alles. Het waren vooral onze ouders die met elkaar praatten. We zijn in die week iedere dag samen geweest. Ida en ik gingen met z’n tweetjes naar Kopenhagen. Het was heel onwerkelijk om daar met mijn eigen zus te lopen.

Die week in Denemarken was heel waardevol. Sindsdien appen we dagelijks. Het gaat dan over van alles en nog wat. De ene keer hebben we diepe gesprekken of praten we over ons werk. Maar we sturen elkaar net zo makkelijk een foto van onze lunch of ons diner, we houden allebei nogal van lekker eten namelijk.”

Hopen dat het lukt

“Ida en ik zijn inmiddels allebei actief als vrijwilliger bij de organisatie die ons heeft samengebracht. En ook de zoektocht naar onze ouders gaat nog door. Ook Ida wil ze vinden.

Dat wij elkaar hebben gevonden en nu samen op zoek zijn naar onze biologische ouders, is onlangs opgepikt door de Chinese media. We stonden daar met een groot artikel in de krant. Tot nu toe heeft dat alleen nog niet tot resultaat geleid. We hopen natuurlijk dat het toch nog gaat lukken, maar voor nu zijn we al ontzettend blij dat we elkaar hebben gevonden. We hebben zo veel in te halen samen. Ook nog kennismaken met onze biologische ouders zou eigenlijk misschien te veel van het goede zijn nu. Als we onze ouders vinden, zit ik ook niet per se te wachten op een innige band. Het is meer dat ik wil weten wie ze zijn.

Ik heb nooit het idee gehad dat ik iets tekortkwam of dat ik iets miste. Maar nu ik Ida heb, voel ik me wel completer. Als ik niet bij haar ben, mis ik haar. In december spraken we af dat we elkaar iedere maand zouden opzoeken, maar corona gooide roet in het eten. Nu beeldbellen we veel. We hadden ook het plan opgevat om deze zomer drie maanden samen door China te reizen, om de zoektocht naar onze ouders daar voort te zetten, maar ook om samen te zijn. Ook die reis moeten we op de lange termijn schuiven.”

Krachtiger en energieker

“Pas een half jaar ken ik mijn zus, maar ik kan me nu al geen leven meer zonder haar voorstellen. Als het goed is, gaan we volgend jaar allebei in Kopenhagen studeren en samenwonen. Ik kijk daar enorm naar uit.

Ik heb een verloren deel van mezelf teruggevonden en daardoor voel ik me krachtiger en energieker. Misschien is het vinden van een zus wel waardevoller dan het vinden van biologische ouders. Het vergelijken van onze fysieke overeenkomsten beantwoordt de vele vragen die ik al mijn hele leven heb gehad. Tot nu toe voelde ik me alleen op mijn levensreis omdat ik niet wist waar ik vandaan kwam. Maar dankzij Ida is een deel van mijn verleden duidelijk geworden en voel ik me niet meer alleen. Ik hoop met haar samen nog meer stukjes van onze puzzel te vinden.”

“We maken nieuwe herinneringen samen”

Ida: “Toen ik Minke voor het eerst zag, was ik superblij om een echt familielid te kunnen omarmen. Ik kan niet anders dan die blijdschap een tien geven – het is het beste dat me ooit is overkomen. Maar ik was ook wel een beetje verdrietig omdat we zonder elkaar zijn opgegroeid. Door het vinden van Minke heb ik meer hoop en kracht gekregen om door te gaan met onze zoektocht naar Chinese familie.

We zijn allebei bedachtzaam en hebben een rustig karakter. We delen een grote liefde voor de Chinese cultuur en we reizen graag. Onze levens zijn 22 jaar gescheiden geweest, maar we zijn dankbaar dat we elkaar nog op zo’n jonge leeftijd hebben ontmoet. We hebben veel om over te praten, maar we proberen nu vooral nieuwe herinneringen van ons samen te maken. Wij zullen in elkaars leven blijven. Samen voor altijd.”