Manon heeft een tweeling, een drieling én ze schreef een kookboek

23 september 2021

Manon (39) brengt een tweeling én een drieling groot, zonder strijd over het eten. Hoe?  Dat doet ze haarfijn uit de doeken in haar kookboek. “Laat kinderen zo nu en dan een beetje aanklooien met eten.”

“Ik hoopte op een tweeling. Mijn moeder is de helft van een eeneiige tweeling en ik vond dat als kind altijd al zo leuk. Mijn man Jorn (42) en ik waren dan ook niet echt in shock toen ik inderdaad in verwachting bleek te zijn van twee kindjes. Dat was wel anders toen ik, toen Bas en Julie (7) net een jaar waren, zwanger bleek van een drieling. Ik was zo misselijk, ik kon me bijna niet voorstellen dat het er maar één was. Maar drie?
Toch kwam het niet helemaal uit de lucht vallen. Tijdens de zwangerschap van Bas en Julie heb ik een paar keer gedroomd dat ik van een drieling zwanger zou worden. Gelukkig heb ik dat destijds een paar mensen in mijn omgeving verteld, anders zouden ze me met terugwerkende kracht voor gek verklaren.
Als we van tevoren hadden geweten dat we een drieling zouden krijgen, hadden we waarschijnlijk niet zo snel doorgepakt toen we een derde kind wilden. Waar veel mensen zich vooral afvroegen hoe we dit logistiek gingen aanpakken, was er voor Jorn en mij maar één ding belangrijk: de gezondheid van deze kinderen. Twee van de drie kinderen deelden een placenta, dat gaf direct zorgen. Meteen na de eerste echo hadden we al allemaal gesprekken over wat er mis kon gaan, zowel met de kinderen als met mij. Vooral mijn moeder heeft daar wel even mee gezeten. ‘Nee, nee, nee’, was haar eerste reactie, toen we het haar vertelden, gevolgd door: ‘Hoe gaan we dit doen?’.”

Samen aan tafel

“Hanna, Faye en Cecile (5) werden iets te vroeg geboren, maar ze hadden een keurig gewicht en hoefden niet in de couveuse. Na twee weken mochten ze mee naar huis. Ik heb tot de uitgerekende datum volledige borstvoeding gegeven, maar wel gekolfd. Daarna heb ik het aangevuld met kunstvoeding. Na thuiskomst probeerden we zo snel mogelijk een normale eetroutine vast te houden. Dat deden we ook al bij de tweeling: iedereen kreeg tegelijk eten. En waar ik heel gedisciplineerd in was, was gezond koken voor onszelf. In al die drukte ben je snel geneigd jezelf te vergeten en even gauw iets te eten, maar het is wél je brandstof voor de hele dag. Ik stak veel energie in onze maaltijden. Jorn en ik aten samen als de kinderen in bed lagen. Met de kinderen zaten we tussen vijf uur en half zes gezamenlijk aan tafel. Ik wist het toen niet, maar dit regime aan de basis lag voor hoe de kinderen nu zijn. Er is bij ons geen strijd aan tafel, eten is vrijwel altijd een gezellig moment met het hele gezin. Aan tafel, want voor de tv eten is wat mij betreft een no-go. Ook omdat ik geen zin heb in een vieze bank.
Ik ben best streng. Of beter: duidelijk. Er zijn bij ons een paar regels waar we echt niet van afwijken en aan tafel blijven zitten tijdens het eten is er daar één van. Natuurlijk komt het best weleens voor dat ze ineens allemaal opspringen omdat er een lieveheersbeestje op het raam neerstrijkt. Maar dan dirigeer ik ze wel weer heel snel terug naar hun stoelen.”

Over de streep

“Vanaf de eerste hapjes heb ik alles altijd vers gemaakt. Kinderen vinden niet alles meteen lekker, ze moeten vaak wennen aan een smaak. Op mijn Instagramaccount lijkt het alsof de kinderen alles eten en dat is eigenlijk ook wel zo. Het is alleen niet vanzelf gegaan, soms duurt iets een tijdje. Tomaten bijvoorbeeld, daar moesten ze eerst niets van weten. Maar als je het blijft aanbieden, met een goede vinaigrette bijvoorbeeld, gaan ze het vanzelf waarderen. Inmiddels zijn de tomaten bij ons thuis niet aan te slepen.
Met vijf kinderen heb je geen ruimte om met iedere losse wens rekening te houden. Als er bij mij een kind niet eet, werkt de eetlust van de andere vier in mijn voordeel. En ik kan ook weleens dreigen hoor. ‘Als je niet eens één hapje probeert, dan krijg je ook geen toetje’, zeg ik dan. Het toetje stelt bij ons niet heel veel voor, vaak is het niet meer dan een bakje yoghurt met een beetje honing of drie hagelslagjes, maar het is genoeg om de kinderen over de streep te trekken. Ik laat dan heel subtiel het bord op tafel staan voor een herkansing, terwijl ik het toetje ook al klaarzet. Dan zie je de ogen afdwalen naar de toetjes en vaak eten ze dan ineens het bord toch nog leeg. Stiekem vinden ze het dan nog lekker ook, ze hadden alleen in hun hoofd bedacht dat het vies zou zijn.
Wat voor mij echt werkt is een spel maken van het eten. Als ik wil dat ze iets proberen, zeg ik dat het niets voor kinderen is, maar ‘alleen voor grote mensen’. Nou, dan moet je ze zien. Dan willen ze het uiteraard ook proeven.”

Tonnetje rond

“We wonen sinds twee jaar in Hongarije, Jorn werkt hier. Hongaren hebben de neiging hun kinderen met eten enorm in de watten te leggen. En dan vooral met snoep. Ik vind het nooit leuk als ze bij een vriendje hebben gespeeld en daar nog laat in de middag donuts hebben gegeten. Bij mij hebben ze ook weleens honger als ik nog sta te koken, maar dan geef ik ze toch liever stukjes paprika.
Ik betrek de kinderen vaak bij het koken. Ze vinden dat ook leuk, het is zo gegroeid. Natuurlijk zit ik daar niet altijd op te wachten, dat ze me helpen. Staan ze weer met z’n vijven met stoelen tegen het aanrecht aan te beuken – heel handig. Maar ik ben ervan overtuigd dat het bijdraagt aan hun smaakontwikkeling. Wees ook vooral niet bang kruiden te gebruiken als je kinderen hebt. Kruidig eten is iets anders dan scherp eten. Ik maak vrijwel al mijn kruidenmixen zelf en ook daar staan ze dan met hun neus bovenop. Recent wierp het z’n vruchten af. We liepen door de stad en Julie zei: ‘Volgens mij ruik ik Indiase curry!’ Ze had gelijk: we passeerden een Indiaas restaurantje. Ik vond dat echt geweldig.
Mijn liefde voor koken is ontstaan, ik heb het in elk geval niet van mijn moeder. Zij vindt in de keuken staan verschrikkelijk en ze kan het ook niet, zegt ze – hoewel ik dat wel vind meevallen. Als ik aan het koken ben, loopt ze er altijd wat zenuwachtig omheen. ‘Kan ik iets doen’, vraagt ze dan. Maar ze heeft geen idee wat. Mijn vader is een echte Bourgondiër, een man van vlees en romige sausjes enzo – niet helemaal mijn ding. Als kind ben ik vaak mee uit eten geweest. Toen ik in New York studeerde, had ik veel Indiase vrienden. Die keuken heeft echt mijn hart gestolen. Jorn en ik bezochten een huwelijk van een vriend in Mumbai, waar we ons tonnetje rond hebben gegeten. Ik nam me voor dat eten thuis na te bootsen.”

Krijsen

“Dat ik ooit een kookboek zou schrijven, had ik nooit gedacht. Dat ik überhaupt influencer – ik heb echt niets met dat woord – zou worden ook niet. Het kwam op mijn pad. Ik stopte noodgedwongen met mijn werk tijdens de zwangerschap van de drieling. In die periode verhuisden we ook nog eens: ik had het ook zonder werk behoorlijk druk. Na de bevalling besloot ik mijn Instagramaccount open te gooien, zodat ook vrienden van vroeger en uit andere werelddelen mee konden kijken in ons drukke leven. Lachen, leek me dat. Dat het uiteindelijk zou resulteren in meer dan 40.000 volgers was nooit de planning.
Vooral de foto’s waarop eten te zien is, leidden onder mijn volgers tot veel vragen. Voor mij is dagelijks koken voor mijn gezin heel natuurlijk, maar door de feedback die ik kreeg, ontdekte ik dat dit niet voor iedereen opgaat. Mensen vroegen om recepten. En om tips. Zo groeide langzaam het idee om een kookboek te maken. Dat kwam er niet zonder slag of stoot, mede dankzij de volledige lockdown in Hongarije. Maar nu is het er dan: Bistro Manon, een kookboek met twee hoofdstukken: hoofdgerechten en bijgerechten. Onderling is alles heel goed met elkaar te combineren. En de gerechten spelen in op wat je mogelijk nog in de koelkast hebt liggen.
Wat je niet vindt in mijn kookboek, zijn roomboter en room. In Hongarije gebruiken ze overal roomsaus bij, ik zie daar de toegevoegde waarde niet van – het is puur vet. Nou ben ik niet anti-vet, ik eet dat ook, net zoals ik zoet eet. Maar ik ben ervan overtuigd dat je met goede smaken ook zonder room heel ver kunt komen. De kinderen krijgen op school warme lunches, een dieet om van te krijsen. Het bevat vaak veel vlees, de groenten zijn kapotgekookt en het eten is smaakloos – als je de enorme hoeveelheid zout niet meerekent tenminste. Ik geef ze elke dag extra rauwkost mee. Dat vinden ze heerlijk.”

Vijf karakters

“Als we weer in Nederland zijn, koop ik meteen haring. Dat vind ik zo lekker. De kinderen ook trouwens, we hebben het ze alle vijf op hun eerste verjaardag gegeven – ze sprongen zowat uit hun kinderstoelen van opwinding, de smaak maakte ze helemaal wild. Gerookte makreel vinden ze alle vijf ook heerlijk. Julie is gek op oesters, die tikt ze zo weg. En Bas begint al te watertanden als hij kappertjes ziet.
‘Jij hebt echt mazzel joh, met vijf zulke goede slapers en eters’, hoor ik vaak. Toch hebben mijn kinderen ook gewoon vijf verschillende karakters en weet ik zeker dat het niet alleen maar een kwestie van mazzel is. Je moet er ook een beetje je best voor doen. Laat ze zo nu en dan maar een beetje aanklooien, dat deed ik onlangs nog met artisjok en een vinaigrette met mosterd – konden ze lekker dippen. Als je kinderen het idee geeft dat ze in control zijn, gaan ze er vanzelf mee experimenteren. Uiteindelijk wennen ze aan de smaak.
Voor Vriendin heb ik drie gerechten uit mijn boek geselecteerd die kinderen meestal heel lekker vinden: Mexicaanse kipreepjes, Mexicaanse zwarte bonen en guacamole
. Vind je dit nou te veel werk voor een doordeweekse dag, maak het dan in het weekend, samen met de kinderen. Geen strijd, gewoon lekker en gezellig eten!”

Vijf gouden tips van Manon, voor zorgeloos eten met kinderen:

·Wissel veel af met smaken uit verschillende landen en wees niet bang om veel kruiden te gebruiken (al van jongs af aan!)
·Vul niets voor je kinderen in: laat ze gewoon proeven
·Geef niet op; kinderen moeten aan een smaak kunnen wennen (de weg van de minste weerstand kiezen is niet de oplossing)
·Laat ze meehelpen tijdens het koken
·Eten moet een gezellig moment zijn, geen moetje dat snel naar binnen gewerkt wordt

Tekst: Hester Zitvast.