Madeline vond haar biologische ouders terug in China

Tekst: Redactie Vriendin

23 december 2024

Als baby raakte Madeline (35) vermist in China. Na een verrassend snelle zoektocht vond ze onlangs haar ouders terug. “Mijn moeder tilde me op en droeg me alsof ik de baby was die ze voor het laatst had gezien.”

Binnenkort is Madeline voor het eerst écht jarig. Sinds een aantal maanden weet ze pas wanneer ze is geboren: op 1 januari 1989. Ze is ook nog een jaar ouder dan ze altijd dacht. Hoe ze het gaat vieren, weet ze nog niet. Madeline: “Daar heb ik nog niet over nagedacht. Alles in mijn leven is ineens anders. Zo heb ik altijd gedacht dat ik op 25 augustus jarig was. Ik blijk ook een andere naam te hebben.” En er is nóg meer wat Madeline over zichzelf heeft ontdekt.

Weinig herinneringen

Madeline groeide op in Gelderland. Ze werd geadopteerd toen ze vier jaar oud was – al was ze achteraf dus al vijf. Tot die tijd verbleef ze in een kindertehuis in China, haar geboorteland. Daar weet ze weinig meer van, vertelt ze: “Ik kan me geen beelden meer herinneren, wel sterke gevoelens. Van gevaar, bang zijn, scherp en alert, omdat ik me afvroeg wie mij vandaag nu weer ging verzorgen en hoe de stemming van mijn verzorger was. Ik stond altijd aan. Dat gevoel heb ik nog steeds. Iemand hoeft maar een kik te geven of ik vraag me af wat er is. Dit jaar heb ik mijn adoptiepapieren opgevraagd. Daar stond niet veel in, behalve dat ik een leuk en gezellig kind was dat altijd veel lachte. En dan daarbij dat zinnetje: “Dat is ook wel hoe de verzorgers haar het liefste zien.” Opeens snapte ik beter waar het gevoel vandaan kwam dat ik gewend ben om te pleasen.”

Sterke drang

Eerder dit jaar, in juni. Madeline was aan het eten bij een vriendin, die ook geadopteerd is en net als zij uit China komt. Madeline: “Soms denk ik weleens dat op die dag veel dingen op hun plek vielen. Terwijl we aan tafel zaten, ging haar telefoon. Toevallig viel mijn blik op haar telefoon en zag ik op haar scherm een Chinese naam staan. Mijn vriendin vertelde dat ze contact had met een vrijwilligersorganisatie die haar hielp om haar biologische ouders te vinden. Door de dingen die ze daarover vertelde, voelde ik opeens sterk de drang om ook mijn ouders te zoeken.” Samen met haar vriendin legde Madeline contact met vrijwilligersorganisatie Baby come home, of: Baobeihuijia, in het Chinees. De bedoeling was dat Madeline tijdens een kennismakingsgesprek DNA zou afstaan. “Mijn adoptieouders hebben het mij altijd gegund dat ik ooit mijn ouders zou vinden. Toch waren ze nu best een beetje bezorgd, want waar zou mijn DNA terechtkomen? Die zorg deelde ik eerlijk gezegd wel een beetje. Het was dan ook een afspraak geheel volgens de Chinese cultuur: alles op zijn tijd. Ze hadden geen kantoor, maar ik sprak met drie vrouwen van Baby come home af in een café in Utrecht, samen met nog twee andere geadopteerden, en we dronken eerst uitgebreid koffie. Ik dacht: wanneer gaan we het nu hebben over waar we hiervoor zijn? Tot de vrouwen vertelden dat ze moeder waren en zelf ook op zoek zouden gaan naar hun kind als ze die zouden verliezen. Toen dacht ik: ze doen dit vanuit een goed moederhart.”

Snelle match

Madeline: “Of ik mijn ouders terug zou vinden, was nog maar de vraag. Vanwege de eenkind-politiek die er destijds in China was, werden kinderen vaker afgestaan.” Dat was misschien allemaal omgeven met veel schaamte, was Madelines idee. Maar tot haar verrassing werd ze vier maanden later gebeld door een van de vrouwen van Baby come home. “Ze vertelde dat er waarschijnlijk een match was gevonden. Ik was zo emotioneel, had dit nooit verwacht. Maar, zei ze erbij, het was nog niet honderd procent zeker, het moest eerst nog geverifieerd worden. Omdat ze dat zei, probeerde ik niet te veel te hopen dat het waar was. Het was begin september, toevallig een week voordat mijn man Dirk en ik op vakantie zouden gaan naar China. Daar zouden we dan zekerheid krijgen. In die mindset kabbelde ik die week maar een beetje door. Achteraf bleken ze in China allang zeker te weten dat mijn ouders én broer gevonden waren. Het was daar groot nieuws, en ze wilden dat de ontmoeting zo authentiek mogelijk zou zijn. Ik heb de betrokkenheid van Baby come home en het hele land gevoeld, Chinezen houden ervan om betrokken te zijn, en alles zou te volgen zijn via een livestream. Maar dat wist ik toen nog niet.”

Onwaarschijnlijk emotioneel

Op 8 september was dan eindelijk de grote dag aangebroken. Madeline en Dirk waren inmiddels in China, waar Madeline haar familie zou ontmoeten, vlak bij het huis van haar ouders. “Het was zo overweldigend. Op de plek waar we heen werden gebracht, stonden veel mensen: zo’n dertig mensen van Baby come home, allemaal cameramensen en verslaggevers en – zo bleek achteraf – ook veel familie en vrienden. Ik werd eerst naar mijn broer geleid. Het was zo ontzettend fijn om hem te zien. Dit voelde als mijn eerste stap om alles te verwerken, ook al ging het om secondes. Samen liepen we naar onze ouders, die een eindje verderop stonden te wachten. Mijn ouders zien, dat was zo onwaarschijnlijk emotioneel, ik krijg er nog steeds kippenvel van. Daar stonden gewoon de twee mensen die ik nooit een gezicht had kunnen geven, en daar waren ze opeens, ik kon ze gewoon vastpakken, vasthouden en knuffelen. Ik heb er geen woorden voor om te beschrijven wat ik voelde, het was zo speciaal en liefdevol. Mijn moeder sprong op me af en hield me minutenlang vast. We moesten allebei huilen. Daarna tilde ze mij op en droeg ze me naar huis, alsof ik de baby was die ze voor het laatst had gezien.” Ondertussen klonken op de achtergrond harde knallen van vuurwerk en luid geklap van alle omstanders. “Het voelde eerst een beetje gek dat ze me optilde. Ik dacht: laat me maar los, straks val je nog. Maar ik merkte aan haar dat ze dit echt wilde doen, dus ik liet haar maar begaan. Ik snapte het wel, ik zou het misschien ook wel doen als je na zo’n lange tijd je kind weer in je armen kan sluiten. Ik spreek een klein beetje Chinees, maar volgens mij zei ze dat ze me zo had gemist.”

Als baby vermist

Aan het huis van haar ouders hangt een spandoek met de tekst ‘Welkom thuis, mijn geliefde Zhang Ping’, want zo bleek Madeline écht te heten. Eenmaal binnen laat haar moeder de kamer zien die ze speciaal voor Madeline heeft ingericht, voor als ze terug zou komen. Want wat bleek: toen Madeline een baby van één jaar oud was, was ze met haar oma op visite bij familie. Door onbekende oorzaak raakte Madeline vermist. Haar ouders schakelden de politie en begonnen samen met familie en vrienden een intensieve zoektocht, maar Madeline werd niet gevonden. Toch gaven haar ouders de moed niet op en bleven altijd naar dochter zoeken. Dertien jaar geleden doneerden ze hun DNA, in de hoop dat ook Madeline ooit haar DNA zou doneren. Die dag kwam in juni van dit jaar. Madeline: “Vierendertig jaar lang had ik gedacht dat ik was afgestaan vanwege de eenkindpolitiek. Maar opeens besefte ik: ik was gewoon een mens voor hen. Ik was hun kind, ik was een nichtje voor een tante, ik had een oma, ik was kleinkind. Ze hadden een plan gehad om mij te houden, ik was altijd gewenst. Dat was een nieuwe emotie voor mij. Ik had nooit kunnen bedenken dat dit vroeger met mij was gebeurd.” Op de dag van de ontmoeting werd Madeline voorgesteld aan familie, en werd er talloze keren op haar geproost, tijdens een groot diner dat ze hadden georganiseerd. “Ik zag zoveel herkenning in mijn familie, vooral hoe mijn ouders waren. In de manier zoals mijn moeder praat bijvoorbeeld, of in haar sociale vaardigheden: hoe ze tijdens dat diner iedereen bedankte, en met mensen een praatje maakte. Ik dacht: zo ben ik ook. In mijn vader zag ik mezelf ook. Hij is een lieve en zachte man, en liet alles over zich heen komen. Ik heb dat ook, en dat heb ik dus van hem.”

Chinees leren

En nu? Madeline: “We hebben elke dag contact. Ze spreken geen Engels en ik dus heel weinig Chinees. Maar we communiceren via Wechat, een app die meteen vertaalt. We sturen elkaar filmpjes over hoe het gaat, hoe onze dag was en of we lekker hebben gegeten. Dat vinden zij belangrijk. Het blijft nu vooral een beetje bij koetjes en kalfjes, maar ik ben al superblij met dit contact. Toch ben ik nu Chinees aan het leren. Hopelijk kan ik dan op een later moment wat uitgebreider met ze praten. Bijvoorbeeld over wat er nu precies gebeurd is en hoe ik vermist kan zijn geraakt, want dat blijft een beetje vaag. Voor nu is dat niet erg. Ik heb ze drie dagen gezien, maar het leken wel drie weken. Het voelde zo bijzonder: de vanzelfsprekendheid waarmee we met elkaar omgingen en hoe thuis ik mij voelde. Alsof er geen tijd overheen was gegaan. Ik hoor hier te zijn, dat voelde ik heel sterk. Nu voelt het als een internationale lat-relatie. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat zijn om elkaar weer te zien. We hebben zoveel in te halen. Dirk en ik willen snel weer naar China om ze te zien. Misschien kunnen we in januari samen het Chinees nieuwjaar vieren. Ik denk zomaar dat het een goed nieuw jaar gaat zijn voor ons allemaal.”

Tekst: Ella Mae Wester
Foto: Amaury Miller.
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.