Petra kreeg anorexia toen ze 48 was: ‘Een eetstoornis hebben is heel eenzaam’

Tekst: Lydia Zittema

7 augustus 2025

Petra (52) is een succesvolle vrouw: ze heeft een goede baan, een groot sociaal netwerk en een liefdevolle relatie. Petra heeft haar leven duidelijk op de rit. Althans, aan de buitenkant. Want ondanks dat perfecte plaatje kreeg Petra op haar 48e de diagnose anorexia. Een eetstoornis waarvan ze altijd dacht dat het alleen jonge meiden overkwam.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

‘‘Dat ik een eetstoornis ontwikkelde, verbaasde mijzelf misschien nog wel het meest. Ik had nooit een verstoorde verhouding met eten gehad, ik dacht dat anorexia alleen iets voor tienermeisjes met een negatief zelfbeeld was. Mijn eetstoornis begon zonder dat ik het zelf goed in de gaten had. Van buiten leek mijn leven perfect. Ik had een fijne relatie, een goede baan, een druk sociaal leven en een mooi huis. Maar diep onder de oppervlakte broeide er iets.

Daar lagen onverwerkte problemen en issues uit het verleden verborgen die ik heel ver weg had gestopt. Mijn manier om met problemen om te gaan was altijd heel hard leren, werken en gewoon doorgaan. Ik had alles onder controle, met mij ging alles prima.

Ik was een hoogopgeleide, succesvolle vrouw die middenin het leven stond. Ik had alles voor elkaar. Zaken die niet lekker liepen, emoties waar ik iets mee moest maar niets mee wilde, moeilijke dingen waarover ik niet wilde nadenken, verdrong ik door heel hard te werken. Dat deed ik ook toen mijn moeder overleed. Ik deed wat praktisch gedaan moest worden. Aan rouwen besteedde ik geen tijd, na een paar dagen ging ik alweer werken. Ik kon toch niet thuisblijven. Ik had een belangrijke functie, collega’s verwachtten me. Ik voelde me verantwoordelijk voor iedereen behalve voor mezelf. Maar na de dood van mijn moeder veranderde dat. Ik was op een punt gekomen dat hard werken niet langer genoeg was om te vergeten. Ik dreigde de grip op mijn leven te verliezen.”

Minder eten

“Minder eten ging heel geleidelijk. Ik vond het ook niet erg om iets af te vallen. Een paar kilo minder voelde best prettig. Maar al snel sloeg ik door. Eerst nam ik alleen geen tussendoortjes meer, maar gaandeweg werden het hele eetmomenten die ik oversloeg, tot ik amper nog iets at op een dag. Ik merkte dat het me een kick gaf om controle te hebben over wat ik at. Ik was bij machte eten te laten staan. Dit kon ik, hierin was ik succesvol. Honger had ik niet en slap voelde ik me ook niet.

Je lichaam went snel en gaat de energie die het binnenkrijgt verdelen. In het begin viel het anderen in mijn omgeving niet eens zo op dat ik dunner werd en minder at. Ik kon het heel goed verbergen, ook omdat ik het zo druk had. Ik ging van de ene naar de andere afspraak, netwerkte heel veel en at weinig thuis. Als iemand me vroeg of ik mee ging lunchen, zei ik gewoon dat ik al gegeten had. Dat antwoord wekte ook geen argwaan op, simpelweg omdat niemand wist of ik gegeten had.

Na verloop van tijd begon mijn omgeving natuurlijk wel te zien dat ik dunner werd en ging vragen stellen. Maar alle bezorgde opmerkingen wuifde ik weg, ook die van mijn eigen partner. Ik had het gewoon druk, mijn moeder was net overleden, er kwam veel op me af en er was een hoop te regelen. Het kwam vast door stress en emotie.”

Schaamte

“Dat ik inmiddels een serieuze eetstoornis had ontwikkeld kwam geen moment in me op, maar dat er iets mis was, voelde ik inmiddels zelf ook wel. Zowel lichamelijk als geestelijk was ik inmiddels uitgeput. Ik begon me steeds meer terug te trekken, vermeed mensen en sociale ontmoetingen en vooral situaties waarbij gegeten werd. Het was tijd om hulp te gaan zoeken, maar de schaamte was groot. Dat ik als sterke vrouw van middelbare leeftijd op instorten stond, vond ik heel moeilijk te accepteren.

Ik stopte zo ver mogelijk mijn kop in het zand, maar gelukkig nam een vasthoudende vriendin daar geen genoegen mee. Ze vond dat ik naar de dokter moest en bleef maar aandringen. Om er vanaf te zijn, maakte ik uiteindelijk dan toch maar een afspraak met mijn huisarts: ‘Als jullie het zo graag willen, ga ik wel, maar je zult zien dat er niets aan de hand is met mij’. Maar dat laatste zei de dokter dus niet.De dokter adviseerde me om eens met iemand te gaan praten en verwees me naar de praktijkondersteuner.”

Erkenning

“Dat bezoek aan de huisarts was de eerste, misschien wel zwaarste stap om te nemen. Ik kreeg een verwijzing naar een gespecialiseerde instantie voor eetstoornissen en er werd een behandelplan opgesteld. Op mijn 48e moest ik onder ogen zien dat ik anorexia had. Een ziekte die ik altijd had geassocieerd met tienermeisjes, een negatief zelfbeeld en de wil om steeds slanker te worden. Ik had geen enkele reden om mijn uiterlijk te willen veranderen, maar toch had ik anorexia. Iets waarvan ik sowieso eerst moest erkennen dat ik het had. Pas na die erkenning kon het herstel beginnen. Intensieve therapie volgde. Ik ben zo weer thuis, dacht ik, als de dingen uit het verleden opgelost zijn ga ik vast wel weer eten. Maar zo simpel als ik had gedacht, was het echt niet.

In oktober 2019 liepen de behandel-sessies af, maar niet lang daarna kreeg ik een zware terugval. Het advies van de artsen was een opname van vier weken in de kliniek om me een soort van boost te geven. Ik twijfelde en had allemaal mitsen en maren. Ik kon niet gemist worden op het werk. Ik was verantwoordelijk voor de financiën en de uitbetalingen van de salarissen, ik kon helemaal niet van maandag tot vrijdag in de kliniek verblijven. En, als ik toch voor opname zou kiezen, mocht ik dan in ieder geval mijn laptop meenemen, zodat ik toch door kon werken? Maar nee, dat mocht dus niet. Ik moest me helemaal richten op de behandeling en mijn herstel. Uiteindelijk stemde ik toe met de opname, maar ik ging niet nadat ik mijn werk tot in de puntjes had geregeld en overgedragen. Dat ik in de kliniek om me heen keek en met eigen ogen kon vaststellen dat ik niet de oudste patiënt was die daar verbleef met een eetstoornis, was echt een eye-opener voor me. De andere patiënten waren zeker niet allemaal tienermeisjes.”

Herstel

“De weg naar herstel was een intensief en loodzwaar traject. Niet alleen voor mij, maar ook voor iedereen om me heen. Mijn vrouw zat thuis plotseling met een patiënt en daar hadden we het allebei moeilijk mee. De situatie had zijn weerslag op onze relatie. Gelukkig hebben we ons er goed doorheen geslagen. Als we hier doorheen komen, worden we sterker dan ooit, zeiden we tegen elkaar en zo is het ook gegaan.

Ik heb meerdere terugvallen gehad. Er waren zelfs momenten waarop ik het leven niet meer zag zitten en geloofde dat de wereld beter af was zonder mij.
Toen in februari 2021 een psycholoog, met wie ik echt een klik had en die me heel goed begeleid had, afscheid nam en een andere fijne behandelaar met zwangerschapsverlof ging, raakte ik in paniek. Ik heb een vorm van verlatingsangst en ik was er zeker van dat ik het zonder deze deskundigen niet zou redden. Om me heen zag ik buiten mensen genieten van het prachtige winterweer. Ik stond apart, ik maakte geen deel uit van het plezier en voelde me intens verlaten. Op dat moment zag ik mezelf alleen nog maar als een blok aan ieders been. Ik maakte een keuze die me fataal had kunnen worden, maar godzijdank werd ik op tijd gevonden. Een terugval is een ramp, want je moet weer helemaal opnieuw door alle processen heen.

Ik kan met zekerheid zeggen dat ik volledig hersteld ben. Ik heb er gelukkig ook geen lichamelijke klachten aan overgehouden. Misschien blijft de controle over eten een zwakke plek, maar dat geloof ik eigenlijk niet. Ik voel geen enkele belemmering om te eten. De redenen die geleid hebben tot mijn eetstoornis vormen geen gevaar meer voor me. Wat nodig was is besproken, heeft een plek gekregen en is verwerkt.

Ik leerde gevoelens naar boven te halen en ging daarnaast werken aan depressie en somberheid. Pas toen ik met mijn verhaal naar buiten kwam, kwam ik erachter dat er veel meer volwassenen zijn met anorexia dan ik dacht. Juist bij volwassenen is het onbegrip van de omgeving groot. Je bent volwassen, een weldenkend mens, waarom eet je niet? Dat snappen mensen niet.

Die onbekendheid en het taboe heeft ertoe geleid dat ik mijn eigen ervaringen wil inzetten om anderen te helpen. Als ik met mijn ervaringen anderen tot steun kan zijn, is alle ellende toch niet voor niets geweest. Dan komt er toch nog iets goeds uit voort. Ik ben mijn eigen praktijk begonnen voor mensen met een eetstoornis en hun naasten. Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is om te leven met een eetstoornis en hoe zwaar het is om eruit te komen.”

Lotgenoten

“Ik wil lotgenoten vooral op het hart drukken om hulp te gaan zoeken. Dat vond ik zelf destijds ontzettend moeilijk, sowieso vroeg ik niet graag om hulp, maar toch was het de belangrijkste eerste stap naar herstel. Schaamte gaat je niet helpen en brengt je nergens, hulp vragen wel. Het is heel eenzaam om een eetstoornis te hebben. Eten is sociaal en gezellig, en dat ga je allemaal uit de weg. Op een gegeven moment gaan mensen je ook niet meer uitnodigen. Je trekt je steeds vaker terug uit het sociale leven en gaat lastige vragen vermijden. En hoe langer je zwijgt en hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt om te gaan praten. Maar er komt een onvermijdelijk moment dat je stoornis je dagelijkse leven gaat belemmeren en dan wordt het pas een probleem. Maar het is nooit te laat om hulp te vragen. Als een eetstoornis binnen zeven jaar wordt aangepakt, is de kans op herstel heel groot.

Eetstoornissen zijn niet gebonden aan leeftijd en ook niet aan succesvol zijn.
Ze kunnen op elk moment je leven binnensluipen. Voordat ik zelf te maken kreeg met anorexia, had ik nooit gedacht dat dit me ooit zou overkomen. Toch gebeurde het en het bracht me letterlijk aan de rand van de afgrond. Mijn doel is om mensen te laten horen en zien dat je een eetstoornis niet alleen de baas kunt worden, maar er zelfs sterker uit kunt komen. Als ik dat kan overbrengen en daarnaast een steun en hulp kan zijn voor zowel mensen met een eetstoornis als ook voor mensen in hun omgeving, is mijn missie geslaagd.”

Foto: Cees Hartman

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!