Margreet kan niet stoppen met stelen: ‘Ik ben nog nooit gesnapt’

Tekst: Marianne ter Mors

15 september 2025

Wat begon als kleine dingen stelen in de puberteit, groeide later uit tot een verslaving. Margreet (33) moét gewoon dingen pikken. “Je kunt het vergelijken met jeuk en krabben.”

Puberteit

“Het begon toen ik in de puberteit zat. ‘Zullen we dat gewoon meenemen?’ fluisterde mijn vriendin Lea me in mijn oor. Een moment stond ik perplex. Meenemen? Je bedoelt… zónder te betalen? Lea knikte. Ik wilde niet onderdoen voor haar, dus liet ik soepel het oogpotloodje in de mouw van mijn jas glijden. Eenmaal buiten werd ik overvallen door een gevoel van euforie, wat waren wij rebels geweest! In de maanden die volgden gingen we steeds vaker op strooptocht. Een mascara, nog een oogpotloodje, een nagellak in de kleur die ik al heel lang wilde hebben… De kick die ik voelde was onbeschrijflijk. Lea had het na een tijdje wel gezien. Ze hoefde niet nog een derde oogpotlood en vond het leuker om samen naar de film te gaan. Maar ik had er nog helemáál geen genoeg van.

Steeds groter

De dingen die ik jatte werden steeds groter. De oogpotloodjes werden parfums. Na verloop van tijd kwam daar ook kleding bij. Ik wist precies waar ik op moest letten. Ik knipte in een handomdraai ingestikte beveiligingslabels eruit. Ook had ik een klein schroevendraaiertje waarmee ik zo een grijze alarmknop eruit wipte, zónder de kleding te beschadigen. Ik had elke week wel een nieuwe rok of een mooi, nieuw truitje. Natuurlijk ging dat opvallen. Mijn moeder vroeg een keer: ‘Waar haal je toch dat geld vandaan? Zoveel verdien je vast niet in de spoelkeuken van het hotel?’ Dus verzon ik een smoes over kleding ruilen met vriendinnen.

Jeuk en krabben

Op mijn achttiende ging ik geneeskunde studeren en had ik geen tijd meer om elke dag de stad in te gaan. Tijdens mijn studie leerde ik Björn kennen, toen viel de behoefte om te stelen helemaal weg. Maar toen Björn en ik twaalf jaar later uit elkaar gingen, dat is nu een jaar geleden, kwam het plotseling weer terug. Je kunt het vergelijken met jeuk en krabben, ik móést gewoon dingen pikken. Eigenlijk is het te bizar voor woorden. Ik ben arts en verdien echt goed. Alles wat ik steel kan ik gemakkelijk betalen. Waarom ik het dan toch doe? Ik ben verslaafd aan de kick. In plaats van op mijn vrije zaterdagmorgen naar de sportschool te gaan, pak ik de tram richting de stad. Zodra ik instap begint de spanning al. Soms ben ik tegen lunchtijd al terug, maar het kan ook zomaar zijn dat ik tot vijf uur in de winkelstraat blijf. Vaak koop ik dan wat, zodat ik een tas heb waar ik dingen bij kan doen. Kleding doe ik aan onder mijn eigen kleding. Ik ben nog nooit gesnapt, ik ben hier gewoon ontzettend goed in.

Niet trots

Oh, ik ben er zeker niet trots op. Integendeel. Het voelt niet goed om hardwerkende winkeliers te benadelen. Daarom heb ik onlangs besloten dat ik in therapie ga. Het lijkt me vreselijk om mijn verhaal te moeten vertellen. Ik schaam me kapot. En, heel eerlijk, ik vind het ook lastig om mijn verslaving op te geven. Alleen kan het zo niet langer…”

Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd.
Foto: Getty Images

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!