Daniek was draagmoeder voor twee wensvaders: ‘Geen offer, maar een cadeau’

Tekst: Lydia Zittema

13 mei 2025

Minister Rob Jetten vertelde een tijdje terug dat hij en zijn man dolgraag een kindje zouden willen via een draagmoeder. Daniek (29), getrouwd met Sander en moeder van een vijfjarige zoon en een dochter van drie, deed die wens in vervulling gaan voor een bevriend stel met een grote kinderwens.   

‘‘Sander en ik trouwden jong. We wilden graag een gezin en we wilden daar graag vroeg aan beginnen. Al gauw was ik in verwachting. De zwangerschap en bevalling verliepen moeiteloos. Ik rolde er makkelijk doorheen en vond zowel het zwanger zijn als het bevallen ontzettend leuk. Twee jaar na onze zoon volgde onze dochter en alles ging weer net zo fijn als de eerste keer. Alles wat te maken heeft met zwanger worden en bevallen vind ik geweldig. Ik werk ook op de afdeling verloskunde. Ik ben op mijn best als ik  nieuw leven mag dragen, dan voel ik me op en top vrouw. Na de geboorte van onze tweede waren we nog niet direct toe aan nog een kindje. We wilden daar eerst goed over nadenken. We schoven de beslissing voor ons uit, naar later. Maar in mij ontstond een onrustig gevoel als ik eraan dacht dat ik nooit meer zwanger zou zijn. Wat als ‘later’ niet zou komen en ik nooit meer de kans zou krijgen om zwanger te worden en te bevallen? Wilde en kon ik dat eigenlijk wel?

Draagmoederschap

Nog voor de zwangerschap van mijn dochter had ik een documentaire gezien over draagmoederschap. De gedachte een kindje te dragen voor anderen sprak me aan, ik vond het een heel mooi idee. Ik besprak het met mijn man en ook hij stond er positief tegenover. Ik ging informatie zoeken en kwam terecht bij de stichting Zwanger voor een Ander. Hoe meer ik erover las en hoorde, hoe meer het idee me aantrok. Via sociale media kwam ik in contact met twee mannen die dolgraag kinderen wilden en heel dicht bij ons bleken te wonen. Ze waren zich aan het oriënteren op mogelijkheden een kindje te adopteren. We hadden leuke ‘gesprekken’ met elkaar en besloten een keertje af te spreken. Er was direct een klik. Ons contact verdiepte zich al snel en we werden hechte vrienden. We praatten echt over alles, dus ook over hun kinderwens. Ik heb hen nooit expliciet aangeboden om draagmoeder voor ze te worden, het ging heel spontaan en natuurlijk. Zelfs lang voordat het zover was, tijdens de zwangerschap van de tweede, heb ik weleens tegen ze gezegd: ‘De volgende doe ik voor jullie’. Toen adoptie van een kindje uit het buitenland voor onze vrienden onmogelijk bleek, was het voor mij duidelijk: ik zou met liefde en plezier hun kindje gaan dragen. We zijn vanaf begin af aan heel open geweest over de situatie tegen iedereen om ons heen. Gelukkig reageerde de omgeving heel leuk. Vrienden, collega’s, familie… niemand reageerde negatief. Integendeel, iedereen vond het juist heel mooi dat ik dit deed. ’Dit is echt iets voor jou,’ zei mijn zus, het verbaasde haar helemaal niet. Mijn moeder was in het begin wel een beetje moederlijk bezorgd over wat er allemaal kwam kijken bij draagmoederschap, maar ook bij haar overheerste de trots over wat ik ging doen. Wij wonen in een klein christelijk dorp, ik kon me voorstellen dat er wat terughoudend gereageerd zou worden vanuit de kerkelijke gemeenschap, maar ook daar heb ik niets van gemerkt. Misschien was er wat ongemak over het geslacht van de ouders, omdat het om twee vaders ging, maar daar is nooit tegen mij over gesproken. Er was niemand die me uit de weg ging of een andere kant opkeek. Ook niet toen ik duidelijk zwanger was.”

Strikte regels

“Draagouderschap is in ons land gebonden aan strikte regels. Natuurlijk moeten zaken goed afgesproken en geregeld worden, maar de procedure zou best wat sneller kunnen en meer van deze tijd mogen zijn. Het is nog altijd een ouderwets proces dat ontzettend lang duurt. Voordat alles rond was, waren we bijna een jaar verder en zelfs toen was nog niet alles ideaal. Na de bevalling zijn Sander en ik nog negen maanden de juridische ouders geweest van het kindje uit mijn buik. Een andere mogelijkheid was er niet. Voor de vaders was dat ook een heel lastige situatie, want zij konden geen dingen regelen die een andere vader wel kan regelen. Zo konden ze bijvoorbeeld geen toeslagen of verlof aanvragen en het bevallingsverlof kreeg mijn man. Het zou heel prettig zijn voor alle betrokkenen als die procedure veranderd zou kunnen worden. Onze dochter was nog te klein om de situatie goed te kunnen begrijpen. Voor haar zal het later gewoon zijn, ze groeit ermee op. Voor onze zoon was het duidelijk. Hij wist waar het kindje ging wonen, als het geboren was. Maar tot die tijd zat de baby in mama’s buik. Want een kindje krijgen kan nu eenmaal alleen via een ‘mama-buik’. Gelukkig verliep ook deze zwangerschap zonder problemen. Eigenlijk was mijn man degene die er de meeste last van had. Voor ons drieën was het alleen maar leuk, maar mijn man zat thuis met een zwangere vrouw. Gelukkig was ik geen hormonale heks, dat scheelde een boel, maar de dingen die ik niet meer zelf kon doen, zoals een keer extra de stofzuiger door het huis trekken, de weekboodschappen sjouwen en voor de kinderen zorgen, kwam op zijn schouders terecht. Hij vond het gelukkig niet erg om te doen. Het was tijdelijk en hij deed het met liefde. Hij had ingestemd met de afspraak en zei: ‘Als jullie dit alledrie willen, wie ben ik dan om nee te zeggen.’ We hadden afgesproken dat ik zou bevallen bij de vaders thuis en daar ook de kraamtijd zou doorbrengen. Ik wilde wel per se dat, behalve de vaders, ook mijn man bij de bevalling aanwezig zou zijn, want zonder hem kan ik niet bevallen. Gelukkig ging alles prima. De baby was gezond en prachtig. Een uur heb ik hem tegen me aangehouden, daarna heb ik hem aan zijn vaders gegeven. Hun intense geluk maakte me trots en blij, hier had ik het voor gedaan.”

Cadeautje

“Zwanger worden voor een ander was absoluut geen offer of zwaar zoals mensen weleens denken. Voor mij was het een cadeautje. Bij twijfel had ik het niet gedaan, maar het is nog leuker dan we dachten en gelukkig denken we er allemaal zo over. We zijn twee losse gezinnen, maar één familie. De jongste leeft ook in mijn familie, omdat hij een kind van mij is. Van alle drie de kinderen is hij degene die uiterlijk het meest op me lijkt. Wat ik voor hem voel, voelt mijn man niet. Voor hem is er een duidelijk verschil tussen de gevoelens voor zijn eigen kinderen en die van de wensvaders. Hij is dol op hem, maar het is duidelijk niet zijn kind. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor mijn ouders. Ze geven veel om alle drie mijn kinderen, maar voelen zich geen opa en oma van de derde, die heeft zijn eigen opa en oma. Ik vind het een voorrecht dat ik de ruimte heb gekregen om moeder te zijn op een andere manier dan bij mijn andere kinderen. Ik mag heel veel houden van het kindje dat ik gedragen heb, maar ik mis hem niet. Hij groeit op in een liefdevol, compleet gezin en bovendien ben ik heel dichtbij. Dat wil ik ook, ik wil betrokken blijven bij zijn leven. Daarom ben en blijf ik zijn voogd. Hij weet niet anders dan dat ik zijn mama ben en dat zal zijn hele leven zo blijven. Als ik aan kom lopen zeggen zijn vaders: ‘Daar komt mama aan.’ Hij heeft zijn vaders die voor hem zorgen en dat doen ze geweldig. Ik vertrouw hen volledig in de beslissingen die ze nemen als ouders en de keuzes die ze maken. Het is hun kind, zij bepalen zijn toekomst. Naar welke school hij gaat, kiezen zij. Wel vragen ze me vaak om advies, maar dat is alleen maar leuk voor mij en makkelijk voor hen. Zo pas ik ook weleens op of komt hij logeren. Ik spreek onze vadervrienden sowieso elke dag wel even en dan hoeft het niet eens altijd over de kleine te gaan. Want behalve vaders, zijn het zoals gezegd, ook gewoon heel goede, dierbare vrienden van ons.

Zwanger voor een Ander

Vrouwen die de wens hebben om een kind te dragen voor een ander zou ik in ieder geval verwijzen naar de stichting Zwanger voor een Ander. Op hun site is informatie beschikbaar over alle aspecten die het draagmoederschap met zich mee brengt. Ook is er een FB-groep draagmoeders, waarin je gelijkgestemden kunt vinden. Hoewel de voorwaarden en regelingen die draagmoeders en wensouders met elkaar afspreken heel persoonlijk zijn, vind je daar wel allemaal vrouwen die begrijpen waar je mee te maken krijgt en wat er bij komt kijken. Het is een eigen wereldje waarin alle vrouwen zonder uitzondering snappen dat je heel veel van het kind kunt houden als draagmoeder, ook al verzorg je het niet zelf. Alle emoties mogen en kunnen er zijn. Ik zou ook tegen vrouwen willen zeggen dat ze zich niet moeten laten afschrikken door wat de buitenwereld zegt of vindt. Als dit is wat je wilt, doe het dan. Het heeft mij als moeder en ons hele gezin alleen maar goeds gebracht. En als de jongste in de toekomst een broertje of zusje krijgt, zal het van mij zijn. Leuk bijkomstig detail is het langzame activisme dat het met zich meebrengt bij de kinderen. Toen onze oudste zoon bij ons thuis met een vriendje aan het spelen was, hoorde ik hem tijdens hun spel tegen hem zeggen: ‘Nee, er hoeft heus niet nog een moeder bij, twee vaders kan ook.’ Toen ik dat hoorde, zat ik met een grote. trotse glimlach op de bank.” Foto: Bianca van der Aalst Fotografie

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!

LEES OOK