Annemarie werd jarenlang mishandeld door haar narcistische partner

28 september 2023

Annemarie (52) had zich nooit kunnen voorstellen dat ze zich ooit zou laten slaan door een man. Maar toen haar partner Nick haar begon te mishandelen, bleef ze toch bij hem en vergaf ze hem keer op keer. Pas toen ze voor de tweede keer de dood in de ogen keek, sloeg ze definitief op de vlucht. Over deze nachtmerrie schreef Annemarie het boek ‘Monddood – Ontsnapt aan een narcist’.

 

Salsalessen

‘‘Het ging al een tijdje niet lekker tussen mijn echtgenoot en mij. We woonden in Amerika, maar ik wilde terug naar Nederland. Hier in Nederland voelde ik me echter eenzaam. Verhuizen naar de andere kant van de wereld is funest voor je sociale contacten en ik had alleen mijn beste vriendin nog. Ik had een heel drukke baan bij een architectenbureau. Overdag ging ik naar mijn werk, ik zorgde nog voor mijn paard, en kwam dan ’s avonds laat thuis.
Mijn beste vriendin vond dat ik toe was aan een verzetje en stelde voor om samen salsalessen te gaan volgen. Een beetje gekkigheid leek mij ook wel leuk. Tijdens de les kwam er een man naar me toe. Hij stelde zich voor als Nick en vroeg me ten dans. Hij was leuk om te zien en ik stemde toe. Vanaf dat moment vroeg Nick me elke week ten dans. Ik was meteen vanaf het allereerste begin duidelijk tegen hem: ik was getrouwd, dus al ons contact was zuiver vriendschappelijk. Nick liet overduidelijk blijken dat hij wel meer wilde, maar hield wel gepaste afstand.
Na een tijdje vroeg hij me een keer mee naar het theater. Theater klonk me zo vriendschappelijk en veilig in de oren dat ik dat wel aandurfde. Het werd een leuke avond. Nick was hoffelijk, heel lief en ontzettend geïnteresseerd in mij. Eigenlijk was hij alles wat ik bij mijn echtgenoot miste.”

Kinderwens

“Nick was idolaat van me. Hij droeg me op handen. En hoewel ik daar eigenlijk niet voor openstond, kregen we een relatie. Hij wist het zéker: ik was het helemaal voor hem. Al na een maand zei hij tegen me: ‘Ik wil een kind van je…’ Tijdens een van onze eerste ontmoetingen had ik hem toevertrouwd dat ik heel graag kinderen wilde, maar dat mijn echtgenoot dat steeds vooruitschoof. Als vrouw heb je echter niet de luxe om een kinderwens eindeloos uit te blijven stellen, dus dat werd een breekpunt in onze relatie. We besloten de scheiding in gang te zetten.
Het feit dat Nick wél zo snel kinderen wilde, gaf me vertrouwen en nog geen twee maanden later was ik zwanger. Nick was door het dolle heen. Hij wilde meteen verhuizen, zijn prinses en zijn kind verdienden een paleis. We vonden een woning, maar er moest stevig verbouwd worden. Nick was echter handig, dus dat zou wel lukken. Ondertussen bleven we in Nicks oude huis wonen, zodat hij in alle rust kon klussen.
Er wérd alleen helemaal niet geklust. Nick had het erg druk op zijn werk – hij was leraar wiskunde – en zodra hij thuiskwam, plofte hij op de bank. Vaak vertrok hij dan rond tien uur ’s avonds naar het andere huis om nog wat te klussen. Maar toen ik daar op een dag eens ging kijken hoe het ervoor stond, schrok ik me rot: er was zo goed als niks in het huis gebeurd!
Mijn zwangerschap vorderde en als klap op de vuurpijl kreeg ik ook nog eens last van ernstige bekkeninstabiliteit. Zelf kon ik dus niet veel doen. Toen ik Nick aansprak op het feit dat er nog maar zo weinig was gebeurd, kreeg ik de wind van voren. Ik was zelf een lui varken en die hele bekkeninstabiliteit van mij was enkel maar aanstellerij. Uiteindelijk heb ik mijn vader en stiefvader gevraagd om, samen met een timmerman die ik had ingehuurd, in elk geval de babykamer klaar te maken.”

Geïsoleerd

“Tegen mijn ouders en mijn vrienden was Nick onmogelijk. Hij gedroeg zich zo ongelooflijk onaardig, dat ‘mijn’ mensen na verloop van tijd niet meer wilden langskomen. Zo raakte ik steeds meer geïsoleerd en dat gaf hem weer meer macht. Ondertussen maakte hij me zwart bij zijn vrienden en familie. Hij vertelde dat ik op zijn geld uit was. Dat ik per se meteen een kind van hem had gewild en óók nog eens naar een ander huis had willen verhuizen. Daarbij was ik, zo vertelde hij, mentaal instabiel, tegen het hysterische aan.
Zowel mijn moeder als mijn beste vriendin heeft meerdere keren gezegd: ‘Je moet weg bij die kerel!’ Het lastige was echter dat Nick natuurlijk niet alléén maar naar tegen me deed. Hij kon ook ontzettend lief zijn en me precies geven wat ik nodig had, en meer. Op dat soort momenten voelde ik me geliefd, gekoesterd en gelukkig. Déze Nick wilde ik, deze fantastische, zorgzame man. Met hem wilde ik het gezin waar ik al zo lang naar verlangde. Bovendien: waar moest ik heen als ik bij hem wegging? Ik was hoogzwanger, had last van bekkeninstabiliteit en had geen eigen huis meer. Met vrienden en familie had ik nauwelijks nog contact, die zagen me aankomen. Dus bleef ik bij hem. Hopend op betere tijden, als de baby eenmaal geboren zou zijn.”

Waardeloze moeder

“Ik beviel van een gezonde zoon. We noemden hem Luca. Nick was in de zevende hemel, maar zijn blijdschap duurde helaas niet lang. Luca wilde niet drinken en borstvoeding geven lukte niet. Mijn tepels waren helemaal stuk en Luca lag onophoudelijk te huilen. Nick vond het allemaal maar onzin. Ik was gewoon een waardeloze moeder, als ik dát niet eens voor zijn zoon kon doen. Steeds vaker trok Nick zich terug op zolder. Vanwege mijn bekkeninstabiliteit mocht ik nog steeds niet lopen, maar hij was óf onbereikbaar óf hij weigerde me gewoon te helpen.
En op een dag was hij ineens weg. Zomaar. Geen briefje, geen berichtje, niks. Zijn telefoon nam hij niet op. Ik had geen idee waar hij was. Radeloos was ik. Daar zat ik, met een kind van net drie maanden. Wat moest ik doen? Alle gezamenlijke rekeningen waren bevroren en het beetje salaris dat ik nog had, was amper voldoende om boodschappen van te doen en te tanken. Ik had geen idee of de hypotheek werd betaald. Er kwam ook geen post. Op de een of andere manier had Nick het allemaal zo geregeld dat ik nergens iets van wist en nergens grip op had. Steeds wanneer de deurbel ging, was ik bang dat er deurwaarders voor de deur stonden.
Ik moest en zou contact met hem krijgen, dus ging ik kijken of hij op zijn werk was. Voor de school waar hij werkte, zag ik zijn auto staan. Omdat ik niet in een klas vol kinderen de confrontatie met hem wilde aangaan, stopte ik een briefje onder zijn ruitenwisser: Bel me, alsjeblieft. We moeten overleggen over hoe dit verder moet. Er kwam uiteraard geen reactie. Soms kwam ik thuis en lag er een briefje van vijftig euro op tafel.”

Terreur

“Ruim vijf maanden bleef Nick weg. Plotseling stond hij weer voor mijn neus: hij wilde zijn zoon zien. Eerst weigerde ik dat. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Maar ja, hij bleef wel de vader van mijn zoon, dus uiteindelijk stemde ik toe. Nick was vrolijk en lief als hij Luca kwam halen. Tijdens een van onze gesprekken zei hij dat het hem heel erg speet. Hij zag nu in dat hij het allemaal verkeerd had aangepakt. Ik was immers de vrouw van zijn leven. Ik was kritisch, maar zag tegelijkertijd ook een heel andere Nick dan een aantal maanden geleden. Ik zag de liefdevolle man aan wie ik mijn hart had verloren. Dus liet ik hem weer toe in mijn leven.
De eerste weken waren heerlijk. Alles voelde warm, veilig en vertrouwd. Op een dag stelde hij voor dat hij weer bij me zou komen wonen. Ik stemde toe. Vanaf dat moment, alsof de buit weer binnen was, begon de terreur opnieuw, intenser dan ooit tevoren. Nick eiste dat ik klaar zat als hij thuiskwam van zijn werk. Dan moest het huis schoon zijn en moest ik mooi aangekleed en goed in de make-up op de bank zitten, bereid om zijn verhalen aan te horen. Soms was Nick onverwacht een uur eerder thuis, omdat er een les uitviel. Dan was ik nog niet klaar en kreeg ik de wind van voren.
Tijdens een van de vele fysieke mishandelingen, maakte hij het zo bont dat hij me het ziekenhuis in sloeg. Dat was mijn wake-upcall. Genoeg was genoeg. Na veel gedoe kreeg ik een huisje toegewezen. De wijk was berucht, de criminaliteit was er enorm hoog. Maar ik had een plek voor mezelf. Een plek die hij niet wist te vinden. Ik voelde me fijn, zo samen met Luca in een huis.”

Ontsnapt

“Niet lang daarna nam Nick contact met me op, omdat hij Luca wilde zien. Ik vond dat ik een vader moeilijk zijn kind kon onthouden, dus stemde ik toe. En opnieuw was hij superlief. Hij had genoeg van zichzelf en volgde een intensieve therapie. Hij slikte zelfs medicatie. Voor de tweede keer nam ik hem terug. Ik stelde de scheiding uit en mijn huis open. Ik kan nu uren vertellen over hoe mis dat ook weer ging, maar een lang verhaal kort: de mishandeling werd zó erg dat ik voor de tweede keer de dood in de ogen keek. Nu dreigde Nick niet alleen mij te vermoorden, maar ook mijn ouders iets aan te doen. In een onbewaakt ogenblik ben ik samen met Luca ontsnapt.
Nick had ondertussen de hele buurt tegen me opgezet. Ik was dat zieke, hysterische wijf dat haar man helemaal leegtrok. Iedereen geloofde hem. Dat bewijst maar weer eens hoe vernuftig narcisten zijn. Toen Nick merkte dat ik deze keer echt geen contact meer met hem wilde, begon hij me te stalken. Elke avond zat hij bij de bovenburen. Hij praatte zo hard over mij, dat ik het letterlijk kon verstaan. Als het tijd was om naar bed te gaan, ging hij in mijn voortuin zitten. Elke avond weer. Ik deed aangifte van stalking bij de politie, maar ze konden niets doen. Er moest eerst iets ergs gebeuren. Ik voelde me superonveilig, maar was vastberaden om het deze keer vol te houden.”

Zelfmoord

“Nick voelde dat hij zijn grip op mij begon te verliezen. Dat is het ergste wat een narcist kan overkomen. Op een avond was ik in het theater en logeerde mijn zoontje bij mijn ouders. Na de voorstelling zag ik dat ik vele telefoontjes had gemist. Nick bleek zelfmoord te hebben gepleegd, hij had zich opgehangen. Mijn familie was vooral opgelucht: ‘Ben je eindelijk van die man af.’ Zelf voelde ik alleen een diep verdriet, want hoe onbegrijpelijk ook, ik hield nog steeds van hem.
Na Nicks dood hoopte ik een beetje rust te vinden, maar niets was minder waar. Nicks familie en zijn ex-vrouw hielden me verantwoordelijk voor zijn dood. Eerst begonnen de pesterijen. Briefjes met galgen erop getekend en teksten als: Je zult het maar op je geweten hebben! Ook gooiden ze gebruikt wc-papier door de brievenbus. Alsof dat nog niet genoeg was, stond er op een kwade dag een gerechtelijk deurwaarder op de stoep met een dagvaarding. Ik werd aangeklaagd voor de dood van Nick, waardoor ik geen erfgenaam was. Op al mijn bezittingen werd per direct beslag gelegd.
Ik was zo in paniek dat ik meteen een advocaat heb ingeschakeld. Zijn eerste vraag was of ik veroordeeld was voor de dood van mijn man. Veróórdeeld? Ik viel bijna van mijn stoel en riep: ‘Mijn man heeft zelfmoord gepleegd!’ De advocaat keek al net zo verbaasd: ‘Dan is deze rechtszaak op niets gebaseerd. Ze kunnen dit nooit winnen, dat weet iedere advocaat. Ze doen dit simpelweg om u dwars te zitten. En aangezien de rechtbank een flinke achterstand heeft, kan het een tijd duren voordat u weer bij uw geld kunt.’ Dat bleek een understatement. Uiteraard won ik de rechtszaak, maar de beslaglegging heeft ruim tien jaar geduurd.”

Niet bang meer

“Als je mij vroeger, voordat ik een relatie kreeg met Nick, had verteld dat ik me ooit zou laten slaan, had ik je voor gek verklaard: dat nooit! Mensen die me nu kennen, snappen er ook niets van. Ik ben een slimme, kordate vrouw die niet op haar mondje is gevallen. Ik zou de laatste zijn die zoiets overkomt. Daarom heb ik het boek ‘Monddood’ geschreven, juist om het beeld recht te zetten dat mensen hebben van de ‘zielige, kwetsbare vrouw’ recht te zetten. Dit kan iedereen overkomen.
Nu begeleid ik zelf mensen met narcistische partners, omdat ik weet hoe het is. Ik snap dat het voor buitenstaanders lastig te begrijpen is. Die denken: dan ga je toch gewoon bij iemand weg? Maar mensen met een narcistische persoonlijkheids-stoornis zijn zó goed in manipuleren, dat je aan jezelf gaat twijfelen. Ze weten precies waar jouw knopjes zitten en wat jouw zwaktes zijn en daar maken ze gebruik van. Ze kruipen onder je huid.
In de media lees je tegenwoordig steeds vaker over narcisme. Het lijkt wel een soort hype. De keerzijde daarvan is – en dat merk ik zelfs bij mijn collega-therapeuten – dat mensen met een narcistische partner vaak niet serieus worden genomen. Het zal wel inbeelding zijn. Deze vorm van victim blaming moet echt stoppen. Ik heb geen contact meer met Nicks familie. En nee, ik ben ook niet bang voor represailles na het uitbrengen van mijn boek. Ik ben inmiddels alweer vijftien jaar getrouwd met een politieagent. Als er nu iets zou gebeuren, wordt dat zo de kop ingedrukt. Mijn man heeft goede contacten bij de politie in het hele land.”

Annemarie vertelt haar complete verhaal in haar boek ‘Monddood. Aan een narcist ontsnapt‘. Voor meer informatie, klik op onderstaande button.

Tekst: Marianne ter Mors
Foto: Ulrike Reinhold

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina